Wczoraj mieliśmy okazję oglądać szczery uśmiech Prezydenta. Wtedy mianowicie, kiedy relacjonował swój udział w nieformalnym szczycie brukselskim. Widzieliśmy nienaganne dopasowanie mowy ciała do sytuacji, obiektywnie dającej powody do pełnego, prezydenckiego zadowolenia. Tam też został zganiony obecny rząd i pochwalony poprzedni. Nie znaleźliśmy się bowiem w grupie G20, która pojedzie do Ameryki. Prezydent przejął wprawdzie inicjatywę ale zawinił rząd, bo jej nie objawił.

Pochwały poprzedniego rządu, jakich nie szczędzi mu Prezydent, są już tradycją jego publicznych wystąpień. Ale tutaj się chyba jawi okazja do powstawania pewnego rozziewu pomiędzy gestami a enuncjacjami.

Bo rząd ów miał w swoim składzie pewną liczbę osób o “marnej reputacji”. W wyniku tego stosunkowo często był poddawany ingerencji organów ścigania. Tak dalece, że – według mediów – zdezorientowany poseł PiSu, widząc aresztancki furgon w otoczeniu wyjących ostrzegawczo radiowozów, dołączył do policyjnej kolumny w przekonaniu, że konwojuje ona dostojnika na posiedzenie parlamentu. Z błędu go wyprowadzili dopiero antyterroryści, organizujący na jego użytek formalną blokadę. Oni też się nie zachowali zgodnie z powstałą sytuacją i nie powalili posła “na glebę”.

Marność poprzedniej ekipy potwierdza także prezydencka odmowa uznania honorowych odznaczeń, przyznanych niektórym jej przedstawicielom przez inne rządy. Bardzo niegdyś popularny premier wcześniejszej koalicji nie jest, okazuje się, godny francuskiej Legii Honorowej. Podobnie ważny poseł PiSu dawniejszej a chwalonej przez prezydenta koalicji. O posłance opozycji się już w ogóle wspominać w tym względzie nie godzi. Najpierw prezydenccy przedstawiciele, obecni a i poprzedni, z właściwą sobie prawdomównością twierdzili, że prezydencka kancelaria nic o takich odznaczeniach nie wiedziała. Kiedy jednak okazano mediom stosowne kwity, zmienili informację. Na bardziej adekwatną do rzeczywistości. Nie zasługują.

Także zwieńczone obecnie ustawą pomostową prace posłów poprzednich dwóch kadencji, kiedy jeszcze rządził SLD i potem PiS, nie znajdują prezydenckiego uznania. Także zresztą nie cieszą się poparciem posłów obu bratnich lewicowych formacji. Nie bacząc bowiem na listopadowe mgły stają w szeregu miotających petardy i palących opony a krzywdzonych proponowanymi rozwiązaniami związkowców. I wraz z nimi protestują, zapowiadają weto, podnoszą nikczemność liberałów i cnotę solidarności przedstawicieli proletariatu oraz “…polskiego ludu”. Wybrzydzając teraz na efekty własnej, wcześniejszej pracy. Wszystko to pod komendą postkomunistów przy wykorzystaniu… antykomunistycznej symboliki.

Bo się nad wszystkim unosi duch wiecznie żywego demagoga wszech czasów.