Dzwonek telefonu. Nie lubię. Szczególnie, kiedy coś liczę. Wyrwany z toku myślenia dłuższy czas muszę potem śledzić ekran aby wrócić do zapomnianego wątku. Nie ma jednak rady. Dzwoni. Podnoszę słuchawkę. Apatyczny głos kobiety o niemiłej barwie. Jestem Anita, czy Iwona z jakiejś tam firmy. Najczęściej ze znaczącym przedrostkiem lub nie mniej znaczącą końcówką, zdobiącą skrót. Pamiętam eko, jako początek, potem ex, jako koniec. Teraz nie zapamiętałem.

Apatyczna pani informuje mnie, że wygrałem bezpłatną nagrodę i wyśle mi katalog, z którego będę ją sobie mógł wybrać. Mam tylko adres podać. Odmawiam apatycznej pani, starając się aby nie brzmiało to opryskliwie. Pracuje, zarabia, zbiera dane, musi dzwonić. Odkłada słuchawkę bez dalszych prób przekonywania mnie. Jest już koniec pracy. U jej początku panie są bardziej energiczne. I starają się bardziej abym… wespół z nią obrabował jej firmę? Tak to na pozór wygląda. Oto wszystko za darmo i sam sobie powybieram, jeżeli tylko…

No właśnie. Jeżeli tylko. W każdym z nas tai się wiara w to, że tylko my mamy prawo do wygrania na loterii losu, który nam podsunie a to nieznana pani a to polityk a to związkowiec. Wszyscy oni są po naszej stronie i my tylko mamy dokonać niewiele znaczącej czynności. W zamian usłyszymy to, co się wydaje najbardziej nieprawdopodobne a jednak możliwe. Oto wespół z panią, politykiem czy związkowcem obrabujemy państwo, pracodawcę, onych i z katalogu nam osobiście przesłanego odbierzemy sobie nagrodę. Albo się doczekamy potężnej związkowej opieki. Jeżeli w dodatku jesteśmy skłonni leżeć czas jakiś na niezbyt dobrze pachnącym materacu, rzuconym na podłogę korytarza jakiegoś biura, jadać związkowe, zimne jadło i zrezygnować na długo z mycia się, to trafimy może do związkowych czy politycznych struktur i posiądziemy prawo innym mówić co mają robić. I już my sami będziemy tymi, którzy zmęczonym paniom każą nie ustawać w wysiłkach i za złe mieć ich apatię i wyzierającą z każdego słowa rezygnację.

Bo wierzymy w cuda. Wierzymy w nie nawet, kiedy nasi polityczni idole zmieniają diametralnie zapatrywania bez jakiegokolwiek dla nas jasnego powodu. Wierzymy też wtedy, kiedy kłamią i wręcz nas obrażają swoim lekceważeniem podstawowych logicznych implikacji.

Bo chcemy wierzyć w cuda. Bo jesteśmy przekonani albo o naszym wyjątkowym pechu, który każe się nam chronić pod opiekę oczywistych oszustów lub dawać wiarę apatycznym kobietom, z rezygnacją w głosie przekonującym nas, że stoją nad workiem darmowych nagród i nam je będą rozdawać. Bo wierząc, że po przełamaniu jakiegoś spisku, układu, koterii staniemy się energiczni, fachowi, rzeczowi, pewni siebie. Bo zapominamy o oczywistej oczywistości.

Darmowy lunch jest w pułapce na myszy.