dziś społeczeństwo ma innego bochatera, Adama i nie jest to bynajmniej Mickiewicz
Idee, hm ciekawy temat i coś w tym temacie staram się też naszkicować, ale czy się uda?

A z Ciebie wyrosła fajna dziewucha, dziś kobieta, matka, żona Jacka
Pozdrawiam oboje :)

Jak się domyślam, to jest Pani raczej rodzicielką niż rodzicem. Jest Pani jednym z rodziców, ale rodzicem jest pan Jacek.

Rodzice, ci co dziecko wychowują, zawsze będą dla niego najważniejszym wzorcem. Nawet gdy buduje swoją tożsamość w opozycji do nich.

Co do tego czy 27 lat temu było łatwiej, to jest to bardzo ryzykowne stwierdzenie. Trzeba by znależć kogoś, kto miał nastoletnie dziecko wtedy i teraz, a potem poprosić o porównanie. Przecież wtedy była Pani po drugiej stronie bariery i narzekała Pani na zbytnią ingerencję (wpływ) rodziców, a teraz usiłuje Pani wpływać, co zmienia perspektywę.

Interesująca lista. I nie wiem czemu Pani się wstydzi zauroczenia TSA. Przecież poza nimi Perfectem i Maanamem wtedy prawie nikogo nie było.

Ja do dziś nie mam dżezowych idoli poza Elą i Luisem, ale oni raczej w popowym repertuarze. Wychodzi na to, że jeszcze bardziej powinienem buczeć, a nie mam na to ochoty.

Pozdrawiam

Rodzic jako liczba pojedyncza od rodziców jest kalką z języka angielskiego. W tradycji polskiej rodzic to ojciec. Liczba mnoga to dwaj rodzice. Rodzic i rodzicielka to razem dwoje rodziców, potencjalnie rodzina.

Żeby nie wiem jak być samokrytycznym, to nie sposób wyjść z własnej skóry i wleźć w cudzą. Lubimy wierzyć, że to możliwe, ale jest to złudzenie. Zmiana perspektywy z wychowywanego na wychowującego powoduje, że gdzie indziej widzi się trudności. Już starożytni Grecy narzekali na „współczesną” młodzież. Dlatego ja jestem sceptyczny, gdy słyszę, że dzisiejsze dzieci są „gorsze” niż my w tym samym wieku.

Pozdrawiam

Pełna zgoda co do obaw. Jest to zupełnie naturalne, ale świadczy o tym, co napisałem powyżej.

Mój syn właśnie doszedł do wniosku, że nie wie co chce w życiu robić. Na razie nie znalazł wskazówki, tak jak mnie to się zdarzyło. Niemniej mam zaufanie do niego i wiem, że prędzej czy później, znajdzie swój sposób na życie. Nie wiem czy będzie jeszcze zmieniał kierunek studiów, czy dojdzie do wniosku, że tym razem trafił. Wiem, że stara się przeżyć życie najlepiej jak potrafi.

I jakoś nie widzę pędu do tego szybkiego życia u moich dzieci. Może ja jestem ślepy, a może moje dzieci jakieś nietypowe? Nie wiem…

Pozdrawiam

ale by wyciagac jakies ogolne wnioski, to trza miec jakas podstawe:badania, sondaze czy cus.
Tak to tylko rzucasz swoja obserwacje, ktos inny moze miec totalnie inna.

Dla mnie zagubienie to normalny stan u mlodych, ba, sa tacy co wiecznie zagubieni juz zostaja:)

P.S. Marku, tylko nie “bochatera”.
Czyzby nagle zacmienie ortograficzne cie dopadlo?

:)

Pozwalam sobie dorzucić trochę inny punkt widzenia. Oto tłumaczenie z fajnego tekstu dotyczącego przemian kulturowych zachodzących w obrębie naszej cywilizacji. Czy można się dziwić, że wobec gwałtownie rosnącego dystansu międzyludzkiego wywołanego ekspansją polityczno-poprawnościowej kultury terapeutycznej trudno dzisiejszej młodzieży nawiązać z kimś bliską relację typu uczeń-mistrz, która jest konieczna do zbudowania w nich poczucia potrzeby autorytetu?

—————————————————-
Narcystyczna koncentracja na sobie jest istotnym elementem kultury społeczeństwa terapeutycznego. Jak pisze Frank Furedi, rosnący wpływ tej kultury skutkuje problem, jakim jest postrzeganie innych ludzi wokół nas jako zagrożenia.

Świętym Graalem kultury terapeutycznej jest dążenie do wysokiej samooceny, lecz w dość szczególny, zdeformowany sposób, gdzie poczucie własnej wartości budowane jest w oderwaniu od relacji międzyludzkich, niezaależnie od tego, w jaki sposób jesteśmy postrzegani przez innych i jakie mamy z nimi stosunki. Co więcej – ludzkie emocje, ambicje czy aspiracje, które od tych międzyludzkich czy społecznych relacji zależą – takie jak miłość, przyjaźń, sukces, odpowiedzialność, powinność – są w ramach kultury terapeutycznej odrzucane jako kłopotliwe zobowiązania społeczne, które mogą narazić naszą wysoką samoocenę na szwank.

Wynika z tego nawyk rezerwy emocjonalnej, z perspektywy której każde silniejsze przywiązanie do jakiegoś uczucia czy idei grozi złym samopoczuciem lub wręcz emocjonalnym urazem (proszę zwrócić uwagę na wpływy buddyjskie – przyp. Z.Szczęsny). Kultura społeczeństwa terapeutycznego promuje zatem specyficzne formy “zarządzania emocjami” a normą staje się pozostawanie w pewnym dystansie do innych ludzi i ich spraw, dzięki czemu nie grożą nam negatywne konsekwencje będące skutkiem bliskości i płynącej z niej zobowiązań.

Imperatyw dystansowania się od nieformalnych relacji międzyludzkich idzie w parze z innym fenomenem charakterystycznym dla kultury terapeutycznej: profesjonalizacją opieki. Doradcy, mediatorzy, oficjalni opiekunowie i cała sieć związanych z nimi instytucji ma nam świadczyć profesjonalną poradę w każdej bez mała sytuacji. Usługi tego typu mają przynieść nam pomoc w sytuacji próżni emocjonalnej w jakiej znajdują się ludzie, którzy czują, że nie powinni, że nie wypada im niepokoić swoimi problemami swoich bliskich – rodziny czy przyjaciół.

Rodzicom wpaja się przekonanie, że nie są wystarczająco kompetentni, żeby “profesjonalnie” śłużyć radą swoim dorastającym dzieciom. Ich rolę mają przejąć przeróżne programy wychowacze ogranizowane przez instytucje publiczne i szkołę.

Młodzież jest uczona, że w przypadku, kiedy dostrzeże jakieś niepokojące objawy w zachowaniu swoich przyjaciół czy rodziny – powinna zgłosić problem do odpowiedniego specjalisty dostępnego poprzez witrynę internetową lub ‘gorącą linię’ telefoniczną.

W sytuacji takiego nasycenia przestrzeni międzyludzkiej “kompetentnymi głosami ekspertów” zwykli ludzie czują się podwójnie zdezorientowani – nawet jeśli uważają, że powinni samodzielnie w jakiejś sytuacji pomóc czy interweniować, co wiąże się na ogół z przekroczeniem granicy intymności, mogą nabrać przekonania, że udzielona przez nich pomoc nie będzie dostatecznie “profesjonalna”, że zamiast pomóc – zaszkodzą i pogorszą obrót sprawy. Pojawia się wysoka niepewność co do tego, ile właściwie możemy czy powinniśmy dawać z siebie a ile oczekiwać od innych.

Skoro ludzie mają tyle niepewności w zakresie relacji z najbliższymi, nie ma co się dziwić, że niepewność ta jest zdecydowanie większa w przypadku relacji z osobami trzecimi czy nieznanymi. Jeśłi rodzice nie są pewni tego w jaki sposób powinni egzekwować autorytet wobec własnych dzieci, i kiedy wpojono im przekonanie, że w żadnej sytuacji nie powinni odnosić się krytycznie wobec przyjaciół tych dzieci, to z pewnością będą całkowicie bezradni w sytuacji, kiedy przyjdzie im zmierzyć się z grupą zakłócającej porządek publiczny młodzieży w autobusie czy pociągu.

Ponadto, jeśłi zwyczajne okazanie życzliwości i opiekuńczości, takie jak objęcie czy przytulenie zdenerwowanego dziecka lub pomoc osobie starszej na ulicy stają się w perspektywie kultury terapeutycznej mocno podejrzane, jako możliwe zachowania pedofilskie lub próba grabieży – nie może dziwić, że stojąc wobec tak wysokiego ryzyka błędnej interpretacji altruistycznych zachowań ludzie izolują się od siebie i tracą zmysł współczucia.
———————————————————————-
Jennie Bristow
http://www.spiked-online.com/index.php/site/reviewofbooks_article/7209/

Nasza kultura? Ona chyli się ku upadkowi…i dzięki za ten elaborat…już żadnych poważnych tematów nie będę poruszać, bo i po co.

ha! jestem znów na TXT
Wspólny blog I & J

jak dla ciebie zwykla roznica zdan ma byc powodem do obrazania sie czy odchodzenia, to sory, ale nie chce mi sie cie przekonywac.

Pisz jak chcesz, jak nie chcesz, nie pisz, twoj wybor.

Pozdrawiam serdecnie acz nie rozumiejac twoich komentarzy ni tu ni u Gretchen.

Jeszcze mniej rozumiem.

A co do sedna tamtego wpisu, czasem niestety jest tak, ze dzieciaki musza sie bronic przed rodzicami.
Lub jednego z rodzicow pred drugim.
I dobrze ze to robia.

I to jest naturalne i madre, a nie zadne skurwienie, jak twierdzi glupawo Triarius.

No ale niektorzy najprostszych rzeczy nie rozumieja, dobrze, widac nie mieli takich problemow ani nie znaja takich przypadkow, akurat Gretchen z racji swojej pracy zna.

POzdro.

To jest patologia i w zasadzie prawie pewne, że w przyszłości ich dzieci będą musiały się bronić przed nimi lub ich partnerami.

Bardzo źle, że dzieci są stawiane przez rodziców w takiej sytuacji i jeszcze gorzej, że są durnie uważający, że jest to powód do ograniczenia praw rodzicielskich komukolwiek.

Chyba Pan pojechał po bandzie, niezależnie od tego, że się z Panem nie zgadzam. :)

A bierze Pan pod uwagę, że ktoś może mieć inne zdanie na temat tego, co jest ważniejsze. Może są ludzie, dla których krzywda dziecka nie jest wystarczającym powodem do ograniczania wolności? Prosze na to spojrzeć z szerszej perspektywy.

Pozdrawiam

Kiedy ostatnio zdarzyło się, że tatuś lub mamusia trzepnęli dzieckiem o ścianę? A zakaz podważania decyzji o przekazaniu wnuków do wychowania parze homoseksualistów jest całkiem świeżej daty. Zatem proponuję mniej potencjalnej demagogi a więcej realizmu.

Zawsze się znajdzie drastyczny przykład, ale tylko baran uważa, że ograniczenie wolności zapobiegnie takim tragediom. :)

Myślenie nie boli, nawet ja się jest ***.

w wieku lat siedemnastu nie znałam Kaczmarskiego, chciała zgodnie z prawdą tu pisać...a tak było. Kaczmarskim zafascynowałam się dopiero w wieku lat 20, poznałam jego twórczość dzięki Jackowi.

Kelusa poznałam dopiero rok temu, też wielki bard, dzięki Tygrysowi, ba, poznałam też dzięki niemu twórczość Hanka Wiliamsa w którym się można powiedzieć zakochałam, czy Amalię Rodrigez.

pozdrawiam.:D

ha! jestem znów na TXT
Wspólny blog I & J

ten koment powinien być u Gretchen

ha! jestem znów na TXT
Wspólny blog I & J

“To jest patologia i w zasadzie prawie pewne, że w przyszłości ich dzieci będą musiały się bronić przed nimi lub ich partnerami.”

Fakt, prawdopodobne, patologia też, ale wynika ona z winy nie tych dzieci, a ich rodziców.

czytał pan kiedyś pewien wpis Marka.pl o biciu?
Jak nie to polecam bardzo.
Wstrząsająca rzecz.

“Bardzo źle, że dzieci są stawiane przez rodziców w takiej sytuacji i jeszcze gorzej, że są durnie uważający, że jest to powód do ograniczenia praw rodzicielskich komukolwiek.”

Ja tam jestem jeszcze większym durniem, uważam, że z akatowanie dzieci nie tylko powinno się odbierać rodzicom prawa obywatelskie, ale zwyczajnie powinni iść do więżenia.
A jeżeli robi to jeden z rodziców, to drugi powinien zwyczajnie wziąć rozwód io odseparować go od dzieci.

Panie Jerzy,

“A bierze Pan pod uwagę, że ktoś może mieć inne zdanie na temat tego, co jest ważniejsze. Może są ludzie, dla których krzywda dziecka nie jest wystarczającym powodem do ograniczania wolności? Prosze na to spojrzeć z szerszej perspektywy.”

Bicie czy katowanie nie jest jakąś tam krzywdą, jest przestępstwem, czy według pana każdy powinien mieć prawo podejść do pana i np. uderzyc pana w twarz?
tak, po prostu?

Moim zdaniem nie.
I jeżeli pan z jakichś powodów nie umie się bronic lub nie może (a taka jest sytuacja dzieciaka), to powinno tym bijącym zająć się państwo.

I tyle.

Umówmy się tak. Jak Pan będzie miał dzieci, to pogadamy o tym co wolno dziecku. Ja już kiedyś popełniłem wpis na temat czym się różni klaps od katowania. Nie chcę się powtarzać.

Relacje między rodzicami i dziećmi są często skomplikowaną materią, niemniej ingerencja państwa, jest ostatnią rzeczą, za jaką bym optował.

Donosić ma każdy prawo. Natomiast chwalenie donosicielstwa, to jest coś zupełnie innego.

Panie Grzesiu!
W Polsce jeszcze na razie jest to jedno z rodziców. Dwóch panów na razie nie może jeszcze udawać rodziny.

Jeśli chodzi o dawanie w twarz, to od tego są mężczyźni by bronić swoje kobiety i dzieci, gdy ktoś je chce skrzywdzić. Oczywiście ochrona ta dotyczy także kalekich mężczyzn z rodziny. Państwo nie powinno zastępować mężczyzny w jego obowiązkach. :)

A jeśli uważa Pan, że prawo jest czymś co trzeba bezwarunkowo przestrzegać, to czy wpisuje Pan do deklaracji podatkowej wszystkie prezenty jakie Pan dostaje na imieniny, urodziny i zakończenia roku szkolnego? W końcu to są korzyści majątkowe. :)

Są granice lewa (zwanego prawem), jakich Pan nie będzie przestrzegał, więc fakt penalizacji czynu jest słabym argumentem za jego niemoralnością.

Pozdrawiam, pomimo że zapowiedział Pan wyłączenie myślenia