W gonitwie za wszechstronnością, tym razem słów kilka o sporcie. Pochodzę z epoki, która fascynowała się boksem zawodowym, a było to bez mała pół wieku temu. Oprócz mnie, to te czasy pamiętać może jedynie ten szlachetny pan, co w salonie 24 o historii namiętnie pisze…

Przypominam sobie bez zbytniego wysiłku walki czarnoskórego Floyda Pattersona z białolicym Szwedem Ingemarem Johansonem. Pamiętam walki Sonny Listona i erę Casiusa Claya (Muhamada Ali). Pamiętam Fraziera, Foremmana, pamiętam też – bo jakże inaczej – naszego Endrju Gołotę. Ale tego to i maturzyści dzisiejsi, których pełno na blogach (miast lekcje odrabiać). Pamiętam jego wielkie serce do walki, przypomina mi się słynne skądinąd powiedzenie (w innym co prawda kontekście użyte) Oscara Wilde^a, któremu boks wydał się raczej sportem dla brutalnych dziewczynek niż delikatnych chłopców.

Pasjami oglądałem naszych chłopaków na olimpiadach, ich wspaniałe sukcesy, marzyłem by kumpli z klasy walić w ryło jak Zbyszek Pietrzykowski, który co prawda przegrał w Rzymie z Clayem, ale klasę wojownika pokazał. Wolałem być też Jerzym Kulejem jak Leszkiem Drogoszem, a najbardziej chciałem być czarnym charakterem jak Marian Kasprzyk.

Kiedy widziałem fikcję walki naszego Endrju z tym małym psychopatą Tysonem, podpowiadałem mu już przed pierwszą runda siedząc przed telewizorem, że jak nie trafi Tysona, to niech chociaż trafi tego w długich białych spodniach. Znaczy się sędziego. Po prostu niech trafi. A on wziął sobie i uciekł z ringu. Nie trafił nikogo… Ledwo trafił w drzwi wyjściowe.

Trafiono natomiast wielu sportowców w minionym roku. Polegli na polu walki z dopingiem. Wpadła Marion Jones 5-krotna medalistka, wydawało się, że fenomenalna sprinterka. Padło wielu kolarzy. Każda wpadka, ma być dowodem w sprawie, że z dopingiem się walczy. W mej ocenie bzdura to totalna. Zabawa sportowa toczy się o olbrzymie pieniądze, dlatego też walka z dopingiem jest utopią.

Doping powinien być zalegalizowany, a jednocześnie obarczony określonymi klauzulami prawnymi. Że na przykład jak połykacz prochów umrze w ciągu powiedzmy trzech lat od dużej imprezy w której brał udział, jego majątek przepada.

W latach 60-tych stawki dla tak zwanych amatorów były powszechnie znane. I tak:

- w Norwegii zwycięzca konkursu skoków narciarskich otrzymywał 300 dolarów (za taką kasę, to niezniszczalny Apoloniusz Tajner, by dwóch słów do mikrofonu nie wydukał…);

- w USA podczas mityngów halowych sprinterzy otrzymywali za starty do 120 dolarów (to i tak wszak niemało bo 2 dolce za metr…);

- najlepszy tenisista tamtej epoki Santana otrzymywał tysiaka; Emerson i Drysdale 800-900 dolarów; 600-700 dolarów Newcombe, Roche, Lundquist, Osuna.
Kumacie, Państwo? Sześćset dolców, kiedy w tej chwili pula nagród wynosi kilka milionów. EURO!

Już jako 17-latek byłem cichym zawodowcem. Dostawałem z klubu kasę za którą kupowałem dwa longi Beatlesów, ale mój starszy kumpel Stachu musiał zaiwaniać dwa miesiące jako belfer w szkole parafialnej. Nic mu wtedy nie mówiłem ile zarabiałem, bo jakby się dowiedział, to by tez łykał. Walerianę, żeby mu serducha ze złości nie rozwaliło…