Kiedy ponad miesiąc temu kupiłam lutowy numer miesięcznika “Film” nabrałam ochoty na polską komedię pod wielce nieortograficznym tytułem “Lejdis”. Przeczytałam wywiad z aktorkami, recenzję. Zanosiło się na coś całkiem przyjemnego. Lubię komedie romantyczne od czasu do czasu, myślałam że wreszcie doczekałam się czegoś w dobrym stylu tego gatunku w Polsce.
Walentynkowy wieczór spędziłam ze swoim chłopakiem w kinie nudząc się niemiłosiernie na tej “świeżej, lekkiej, nowoczesnej” komedyjce.
Właściwie to nie nie była “komedyjka” to była “komedyja”. Ludzie w kinie śmiali się z mało śmiesznych żartów, ja ziewałam. Ponad dwie godziny – smutek i zażenowanie miast radosnych spazmów śmiechu.
Co tu kryć, film jest nudny, bohaterki żałosne i nudne. Z żadną z nich nie byłam w stanie się utożsamić. Czytałam, że “Lejdis” to feministyczna odpowiedź na “Testosteron”, według mnie jednak oba filmy deprecjonują kobiety. “Testosteron” udowadnia, że kobiety są złe, a “Lejdis”, że są jeszcze głupie.
Jeśli miałabym wskazać w tym filmie jakieś plusy to z pewnością największym z nich jest świetne aktorstwo. Odtwórczynie głównych ról jak i epizody były dopracowane aktorsko. Widać mamy całkiem dobrych aktorów i wcale fabuł. W fabułach spory deficyt niestety…
Po wyjściu byłam zła. Czułam się oszukana przez cały świat. Przez cały Instytut Sztuki Filmowej, przez cały film polski i przede wszystkim przez miesięcznik “Film”.
Uroczyście postanowiłam, że nie pójdę już nigdy do kina na polski film. Postanowiłam też już nigdy nie zaufać żadnej recenzji.
Wy też nie musicie ufać mojej recenzji, bynajmniej innym film się podobał, więc może ja się nie znam.