Ponieważ jest Pan tu nowy, to drobna informacja o mnie: jestem psychologiem, co nie jest tajemnicą dla uczestników tutejszych dyskusji, a model umysłu jest w centrum mojego zainteresowania. Pedagogika jest dziedziną stosowaną wykorzystującą zdobycze psychologii. Zatem oparcie się na wiedzy z zakresu psychologii, a w szczególności na wiedzy o funkcjonowaniu i rozwoju psychiki jest rzeczą bardziej wskazaną niż opieranie się na koncepcjach zastosowania wiedzy psychologicznej. Ponieważ nie ma jednej, powszechnie akceptowanej teorii psychiki, zatem nie ma jednej, powszechnie akceptowanej teorii pedagogicznej. Stąd moja wstrzemięźliwość w powoływaniu się na wiedzę pedagogiczną, choć szkolenie podyplomowe mam zaliczone.

Oddziaływania na kulturę nie mieszczą się w przedmiocie dyskusji. Nauczyciel, dziadkowie czy instruktor harcerski mogą stać się substytutem rodziców w procesie wychowania. Niemniej, jeśli rodzice spotykają się z dzieckiem, to oni są czynnikiem oddziałującym najmocniej, zaś wszyscy inni mogą tylko modyfikować ten wpływ.

Szkoła, telewizja i inne instytucje mogą wpływać na powierzchnię psychiki czyli na to, jak się dziecko będzie podczas oddziaływania i tuż po zachowywać. System wartości, między innymi normy moralne, wynosi się z domu i nawet kościołowi z ponad 1000 lat tradycji oddziaływania na wiernych nie udało się wypracować metody wdrukowania norm w „owieczki”. Tym bardziej nie ma szans szkoła. Zatem może Pan być przeciw, tylko co to da?

Psychika nie jest dwubiegunowa. (Wiem, że tego nie wykładają na uniwersytetach, ale to nie moja wina.) Oddziaływanie za pomocą instrukcji działa tylko na sferę racjonalną. Sfery nieracjonalne, co najmniej dwie, są kształtowane w zupełnie inny sposób. Zatem nie da ich się kształtować tym samym narzędziem. Жалко. Szkoła ma dawać wiedzę. Resztą niech się zajmuje jak najmniej.

Przymusowa oświata nie może być najlepsza. Choćby, dlatego że marnuje energię na uczenie jednostek odpornych na wiedzę.

Jakoś mnie Pan nie przekonał. Znam zasady logiki matematycznej i nie ma to żadnego wpływu na moje zdolności intelektualne. Natomiast rozwiązywanie problemów, bywa dla ludzi wybitnie inteligentnych czasem bardzo trudne. Zatem przedstawiony przykład jest obok inteligencji i niczego nie dowodzi.

Z mojej praktyki zawodowej mogę przytoczyć przykład dziecka skierowanego do psychologa z podejrzeniem upośledzenia, które okazało się wybitnie inteligentne. Jeśli zatem opiera Pan swoje przemyślenia na ocenie intelektu dokonywanej „na oko”, to zgodzę się, że coś jest na rzeczy. Solidnie zdiagnozowani ludzie mając lekki deficyt intelektu, więc znajdujący się w dole szeroko pojętej normy, nie znajdą się tam tylko, dlatego że mamusia nie czytała im wystarczająco długo. Można takie dzieci wyszkolić tak, aby w testach wiedzy wypadały trochę lepiej. niemniej są metody badania potencjału intelektualnego i wtedy kawa wychodzi na ławę.

Przykro mi, ale zupełnie nie wiem co reaktywność czy wrażliwość na bodźce ma do inteligencji. Jak jestem daltonistą to procesy przetwarzania informacji są u mnie słabsze? A ślepy jest z definicji idiotą?! Panie Ezekielu!

Pozdrawiam