wszystko zależy od tego jak traktować powołanie Kapłańskie i zakonne.

Kapłaństwo jest wstąpieniem na drogę naśladowania Pana i Zbawiciela – również w celibacie. To fakt, że apostołowie mieli żony ale nie wszyscy.

Powołanie zaś zakonne to już wyższa szkoła jazdy gdyż jest to miłość oblbieńcza w stosunku do Jezusa. A to oznacza związaniem się z nim ślubami ubóstwa posłuszeństwa i czystości.

Wg mnie problem z czystością – życiem w bezżenności wynika z kryzysem wogóle tożsamości kapłańskiej wogóle. Gdyż ksiądz dojżały, świadomy, rozmodlony i oddany “da radę”. Gorzej jak ksiądz ma kryzys i nie może sobie z nim poradzić – nie pomaga wspólnota innych księży, zakonników i jeszcze do tego ma słabą wolę.

Nie łudzę się w tym, że w obecnym czasie księdzy trudniej niż kiedykolwiek zachować życie w czystosci czy celibacie. Wg mnie teniesprzyjające warunki powodują, że w stanie kapłańskim wytrwają Ci którzy są autentycznymi z przekonania i umiłowania Pana kapłani. Ci słabi odejdą – nie dadzą rady.

A może jesteśmy świadkami czasów gdy kapłanów nie musi być aż tylu ale będą to rzeczywiście diamenty dające więcej światła nam niż wielość letnich, niezdecydowanych, tęskniących za innym życie mężczyzn?

Jak mawiał wojak szwejk: “Lepiej siedzieć w knajpie i marzyć o KOściele niż siedzieć w Kościele i marzyć o knajpie”.

Ja bym dodał: lepiej związać się z kobietą i marzyć o kapłaństwie niż zostać kapłanem i marzyć o kobiecie. Człowie nie może być rozdarty i nie bez powodu zanim młody adept zdecyduje się na pzyjęcie święceń kapłańskich spędza minimum 6 lat na przygotowaniach. Wg mnie to sporo czasu na zastanowienie się.... . O czym “się marzy”.

Tak jak sam stan małżeński nie daje gwarancji na udane życie małżeńskie, tak i posiadanie święceń kapłańskich nie daje gwarancji na szczęśliwe życie.
Szczęśliwe życie to wypadkowa odpowiedzialności, wierności, prawości, uczciwości, umiejętności przyznawania się do swoich błędów, umiejętności budowania relacji z Bogiem, innymi ludźmi, z kobietami, mężczyznami… .

Gdyby mnie zapytać czy chcuałbym mieć miliona, albo ferari też bym powiedział, że chciałbym. Ale wiem, że nie dostanę go i ich brak nie spowoduje mojego nieszczęcia gdyż od nich nie uzależniałem nigdy swojego osobistego szczęścia i spełnienia.

Wniosek: wydaje mi się, że problem z radzeniem sobie z samotnością kapłanów to problem formacyjny i życia duchowego kapłanów. WYstarczy popatrzeć na wielkich kapłanów – jak Jan Paweł II, Ks.Twardowski, .. . Kapłan jest powołany do ofiary…. – w pewnym sensie całopalnej. Stąd ta droga dla wybramych.. . Jeśli ktoś “marzy o karczmie” niech do niej wraca… . A ci co “w karczmie marzą o KOściele” nich idą do Kościoła.

Pozdrawiam.

************************
“SZUKAĆ! To rzucić się w głąb samego siebie, zanurzyć się w poszukiwanie Boga;
wynurzyć się,
by szukać człowieka.”