Zacznijmy od końca ;)

Otóż to. Też tak uważam, dlatego apeluję, żeby obowiązku celibatu nie absolutyzować i nie robić z niego najważniejszego wyróżnika charakteryzującego formację księdza.

Na S24 jak się wdałem w polemikę to przeczytałem, że należę do innego kościoła, bo u mnie nie ma celibatu a u moich interlokutorów jest. To, że ja osobiście kwestionuję obligo tego obowiązku stało się dla nich podstawą, żeby mnie z Kościoła wykluczyć!

Organizację trzeba dostosowywać do potrzeb czasów a tradycja, jak na historię Kościoła jest dość młoda i w dodatku ma, delikatnie rzecz ujmując, niejasne motywy.

Słusznie to precyzujesz. Jesteś w małżeństwie lub jesteś w celibacie, ale tak czy owak możesz być w kapłaństwie lub pozostać świeckim. Przecież do tego się to powinno sprowadzać, nie? Celibat na przestrzeni wieków połączono z kapłaństwem i to tak mocno, że dla wielu jest to fundament Kościoła.

Ja nie twierdzę, że nie ma powołań, bo celibat jest dla młodych problemem. Ja twierdzę, że powołania są, ale w okresie formacji seminaryjnej nie ma przygotowania młodych na rzeczywistość celibatu. Sądzisz, że wiedzą z czym to się je? A kto im to powiedział? Tata z mamą? Wątpię. Szkoła? Wątpię jeszcze bardziej. Młodzi czują powołanie i odpowiadają na nie bez wiedzy czego się wyrzekają i jakie trudności ich spotkają na tej drodze.

Dramatem jest, że księża z powołania odchodzą po kilku, kilkunastu latach owocnej posługi, bo mają problem z celibatem. Oczywiście, zawsze można powiedzieć, że to dobrze, że są słabi, za słabi na służbę Bogu i ludziom. Ale wtedy znów absolutyzujemy celibat, albo co gorsza jego pozorność. Owoce pracy duszpasterskiej są wyznacznikiem powołania tego księdza a nie czy dochował obowiązku celibatu.
Dochodzi do absurdu: chociaż ksiądz żyje z kobietą i ma dziecko to jednak jest nadal dobry, no bo ma sutannę. Ale jak już nie daje rady żyć dalej w tej schizofrenii i sutannę zrzuca to się mówi: nie nadawał się, był za słaby, dobrze się stało.

No, w ten sposób to można uzasadnić każde wymaganie wobec człowieka. Zapachniało urzędem nauczycielskim ;) Sorki, żart.

Ale poważnie mówiąc to wydaje mi się, że Bóg nie daje człowiekowi brzemion ponad jego siły. Problem leży po stronie człowieka, żeby te siły w sobie odnaleźć i żeby wstać z tym ciężarem. Każdy ma zadania mierzone na swoje siły.
I wierzę głęboko, że jeżeli się jednak zdarzy, że człowiek jest przygnieciony i wstać nie może to mu Pan Bóg odejmie z ramion trochę tego ciężaru, albo mu do pomocy podsunie jakiegoś pomocnika.

Powtarzam: nie człowiek jest dla szabatu, ale szabat dla człowieka. Niech nam różne zakazy i nakazy nie zasłaniają potrzeb człowieka, bo wtedy już kaplica! Potrzeby człowieka nie są grzeszne. Podkreślam, potrzeby.

Więc o co się spieramy? Czy księża katoliccy jak chcą założyć rodzinę, powinni przechodzić na anglikanizm, żenić się a później wracać do katolicyzmu? Ja wiem, że nasz Kościół powoli działa i często jest to zaleta. Nie zawsze, ale często.
Ale kilka dekad, mówisz? Jak dla mnie to ciut przydługo… No, ale kim ja jestem, co ja mogę ;)

I na koniec jeszcze jedno.

Nie wiem o jakich czasach myślisz, bo dla mnie chrześcijanim zawsze żyje w czasach misyjnych (jako wyznacznik mam na myśli rozumienie Ewangelii przede wszystkim). Zacytuję Klasyka: Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno. I chyba już tak będzie, do końca.

Poza tym w cyber świecie, gdzie panuje gigantyczna szybkość wymiany informacji, gdzie panuje wszechobecna kultura obrazu (nie oceniam tego, to fakty, to ciągle Boży Świat) żyjący w samotności dla Chrystusa i Kościoła, aby coś zrobić dla Tychże, muszą mieć bardzo, bardzo duże wsparcie Boga i człowieka (last but not least).

Wielkie dzięki za Twój koment. Doskonale uzupełniłeś mój tekst.

Serdecznie pozdrawiam