a w ogóle to kurde, sobie myślę, że słabo znam literaturę austriacką.
Niedobrze.
Choć z drugiej strony to co czytałem, jakoś mnie nie zachwyciło nigdy.

No może poza Canettim, choć w sumie to nie do końca przedstawiciel literatury austriackiej.

pzdr

w dzisiejszych czasach to Austria jest już nieczynna od 19-tej. Przynajmniej w tzw. alpejskich kurortach.

Jest to przyczyną tzw. szoku cywilizacyjnego dla rodaków, dla których spędzony na deskach dzień pełen wrażeń nie może znaleźć stosownego uwieńczenia w jakimś odpowiednim miejscu czyli knajpie.

Szok ten jest tym bardziej trudny do zniesienia jak ów nieszczęśnik przypomni sobie, że w kraju podobnych utrudnień nigdy nie zaznał i to przykładowo w takiej Zawoi, która kurortem jest bardzo dyskusyjnym, ma do dyspozycji kilka knajp otwartych do przysłowiowego białego rana – jak się komu chce…

łże-patriota z ichniejszego MSZ. To dopiero austriackie gadanie. Chociaż, jak pamiętam, to myśmy bodaj 8 podejrzanych mieli.

Wesołego

tylko muszę pamięć odświeżyć. Ma Pan jakiś pomysł?

U nas też zdaża się, że urzędnikom giną dokumenty, i to nie zawsze wynika ze złej woli :-)

to ja rzadko jeździlem. I Wiedeń malo kto w Austrii lubi (ciekawe, że podobnie jest i w innych krajach, to znaczy idzie mi o stolicę). Poza tym obywatele innych landów związkowych (bo Austria jest republika związkową, podobnie ja RFN) dość często szli do zwarcia z obywatelami landu Wiedeń. Ale tym też napiszę.

We Wiedniu, jeśli już, to pętalem sie wlasnie po przybytkach typu “Schmalvogel” czy “Bad Cafe”. Ale tam też bylo ciekawie, kto wie czy nie ciekawiej, niz w “Zwelf Apostel” czy na Grinzingu, choć tam akurat, przy Heurigen, calkiem sympatycznie bywalo. Przede wszystkim wesolo.

Pozdrawiam ze smakiem

co do (idąc od końca) zweigelt, to żadne mecyje, tylko udana krzyżówka, którą się tamój prowadzi. Szczegóły, jak zwykle tu

Co do miasta to powiem, że posiada gorę rozpierniczoną przez drani Francuzów, którym bardzo ta góra za skórę zalazłą (i to już jest powód,żeby lubić to miasto). Teraz w tej rozpierniczonej górze teatr trzymają. Znane jest też ze swojego jednego obywatela o politycznie niepoprawnym nazwisku, któremu raz daje obywatelstwo honorowe, a raz odbiera.

Co zaś do kraju czy tam landu, jak sobie Pan Szanowny winszuje, to Pan nie zgadł> Nic a nic. Pan sobie na te górę popatrzy, co całkiem jest niska, ale pod spodem ma całkiem grzeczny tunel wyrychtowany do zagranicy prowadzący. Znaczy dawniej, bo teraz to jedna eurowieś jest.

Land ten zła ma u nas opinię, ale niesłusznie, bo naród tam miły i (co dla mnie ważne) katolicki. Co dobrze jemu robi na kuchnię i wino.

Pozdrawiam z uśmiechem

widok jest na Karawanki, a ta woda to za przeproszeniem, Faaker See (widok od strony , za przeproszeniem, Faak am See). Innymi słowy Karyntia. Słowianie, którzy podpisali volkslistę (odwrotnie, niż po drugiej stronie Karawanków).

Linzu nie cierpię. Histerycznie. Jak tam jestem, to zaczynam rozumieć historię. Ale torcik faktycznie nie najgorszy.

A miasto, o którym wspomniałem, to wprost przeciwnie, Graz.

Pozdrawiam, w uniżeniu pokłony czyniąc zajadłe

po prostu duszę się w Linzu, ja się duszę nawet jak obok Linzu do Czech się przebijam. No nie lubię i już.

Jak pierwszy raz tam zawitałem, to dwa dni miałem być. A już wieczorem, po krótkiej wymianie zdań zgodnych, dzwoniliśmy do Czech, czy można wcześniej zajeżdżać. Tylko z rana torvik nabylem i w długą, proszę Pana.

Wiem, że się ludzie zachwycają, sam znam takich i za ich poradą tam byłem, ale je nie mogę. Ludzie wydają mi się niesympatyczni i we w ogóle: masakra.

Opinię tę zgodnie podzielaą Małżonka moja i Dziecko, co aż dziwne jest, bo żebyśmy się wszyscy wraz w czymś zgodzili, to mało jest prawdopodobne.

A w takim Grazu to ja zaraz sobie siadam, najlepiej w ogródku pod drzewem, proszę podawać i kładę nacisk, żeby Romska muzyka mi grała. I na pohybel Napoleonom tego świata

Wyrazy różne przyjemne załączam

Panie Lorenzo, choć chwilowo mi po głowie chodzą szwajcarskie winnice.

Mam kilka miesięcy na przekonanie wększośći.

Z Melkiem nie miałbym kłopotu, bo wskutek literackiej twórczości jednego semiotyka, Dziecko chętnie by się udała.

Będę się tym gryzł.

Pozdrawiam

I taka austriacka historyjka mi się przypomniała. Wędrując (samochodowo) po dziwnych zakątkach Austrii, zupełnie bocznymi drogami, napotkałem na niewielkiej dróżce między Burghausen (to jeszcze w Bawarii) a Salzburgiem taką scenkę. Otóż w jednej z maleńkich wiosek jakaś parka kazała zrobić sobie zdjęcie pod tablicą z nazwą wioski, którą zasłonili jakąś kurtką. No dobrze, pomyślałem, może nie chcą wiedzieć, gdzie są. Po owym zdjęciu zażyczyli sobie powtórnej fotki i tuż przed jej zrobieniem usunęli kurtkę i przyjęli zadziwiające pozy. Po pstryknięciu fotki odczytałem nazwę owej wioski, którą dotychczas przeoczyłem – Fucking.

Znaczy co, para angielskojęzyczna?

Ponoć mieszkańcy (na oko z kilkadziesiąt dusz) nie chcą się zgodzić na przemianowanie, bo nazwa historyczna bardzo.

Aha, Austrię lubię dla wielu powodów. Jednym z nich są bezpretensjonalne wina. Szczególnie białe.

Pozdrawiam austriackim grizgotem

Tak brzmiał dla mnie niemiecki w Linzu, pięknym mieście nad Dunajem, gdzie na górę Pöstlingberg wspina się najbardziej stroma kolejka zębata…

to prawda z tym tramwajem, najbardziej stromym i bardzo urokliwym, bo miniaturowym. Na Pöstlingbergu mieszkałem kiedyś dwa miesiące, bo pracowałem jako student w jednej z restauracji na szczycie, akurat w największej. A kwaterę miałem a dawnej bastei bramnej…

Co do umlauta to niewiele pomogę, bo całą nazwę wkleiłem z wiki, gdzie szukałem przypomnienia.
:)

Ja w tym Linzu – mieście to byłem ze trzy raz a cały pozostały czas na górze, nad miastem. To był rok 1973 albo 1972, czyli za Franza Josepha. A jak była mgła, znaczy góra tkwiła w chmurze, to mieliśmy wolne, bo klienci nie dojeżdżali wtedy, ale mi się nie chciało jechać w dół. I wieczorami późnymi surrealistyczny widok leżącego w dole Linzu, z pomarańczowo oświetlonymi arteriami, po których niemal nic nie jeździło, bo dla Austriaków była głęboka noc.

Najbardziej surrealistyczna jednak była wizyta w knajpie delegacji polskich związków zawodowych, do której wypchnięto mnie jako dolmetsiera, ale to zupełnie inna beczka śmiechu…
:)

Pozdrowienia i powodzenia

Panie Lorenzo.

Ale jak by przyszło się z kimś bić, to co?

Kurta Waldheima by zmobilizowali?

P.S. te samoloty szwedzkie na Jot, to pewnie Jass Viggen.
Poprzednicy Gripena. Ale jego samego nie kupili, tylko Tajfuna europejskiego o co tyż straszna awantura była.
Pewnie ich znowu sowieci muszą wyzwolić?
To nie zgłupieją ze szczętem?

No jakoś widać, że myślą raczej o budowaniu, a nie o biciu się z kimś. Głupi? Nienormalni? Jak oni mogą szwejkować i budować jakieś durne kina i kawiarnie, kiedy Iwan chyha? Ot i pytanie za sto punktów.

jak Pan masz znajmoych, gdzie Pan wiesz, a ja sądzę, to się Pan ich zapytaj, komu byla od końca lat 50-tych Austria potrzebna (i te instalacje, co to pod Wiedniem stoją). No i na co komu Wiedeń byl i jest nadal potrzebny.

To tak, jakby sie Pan pytal, po co komu szwajcarskie banki?

A u Austriaków, to najbardziej podobalo mi się to, że kompletnie ich nie obchodzilo, ile kto inny zarabia. I wcale nie zazdrościli, jak ktoś sobie cos kupil, albo wybudowal. Nawet takiego chwalili i za mądrego mieli.

Ale pewnie w ramach globalizacji to sie zmieni.

Pozdrawiam serdecznie

Już kiedyś o tym pisałem, ale wtedy się Pan wściekł, uznał że kpię i podziękował za rozmowę. Z ich punktu widzenia żarłaczowi wybito zęby w 1945, a akwen działania wielorybiego ich nie obejmuje. Raz tylko ich częściowo objął, w 1945 dotarł, ale wtedy sami sobie na to zapracowali :-)

Generalnie Polska jest chyba jedynym krajem w Europie (no powiedzmy, że częsciowo, ale na bardzo którko, bo na dwa pokolenia, także Czesi i Węgrzy), który zna zagrożenie i niemieckie i rosyjskie. A jak czegoś się nie zna, to i nie potrafi wyobrazić, w związku z tym w świadomości nie istnieje. A okonie ich nie obchodzą. W każdym razie nie do tego stopnia, by samemu nie czując zagrożenia, wybrać się z okoniem na polowanie na dwa rekiny :-)

teraz tylko jeszcze muszę córke poprosić, by mi to zainstalowala i wszystko bedzie ok.

Pozdrowienia wieczorne

(nawiasem mówiąc ta inwokacja brzmi wprost rewelaqcyjnie, nie uważa Pan?), to takie nasze chrząszcz brzmi w trzcinie, a oznacza ni mnie ni więcej ogon wiewiórki : Eichkatzelschweif:-)) Austriacy zamiast niemieckiego Eichhornchen nazywają to urocze zwierzątko Eichkatzel.

A lodowce, których tam jak owiec, Panie Oszuście, to ja raczej z daleka omijalem. Pamiętam, jak pewnego razu calą grupą pojechaliśmy na narty w Salzkammergut. Koledzy na narty, a jak do najbliższego Gasthausu. Gdzie najpierw poplywalem sobie w basenie z dużą ścianą ze szkla i z pięknym widokiem na męczących się narciarzy, a potem zasiadlem przy Jaegertee. I dalej podziwialem:-))

Pozdrawiam porannie

taki serial turniejowy: Tour de Bar?

Spróbujmy pomarzyć. Mniam!

Milego popoludnia

że cos jest na rzeczy z ta stromizną. Ale nie tylko. Nie wiem, czy Pan zauważyl, że im później sie robi, tym bardziej zwieksza się przyciaganie ziemskie.

A z alpejskich wspomnien wieczornych to marzy mi się góra … poduszek.

Milego wieczoru

Jaegemeister to ziolowa nalewka, gorzka jak jodyna i dobra na bóle żolądka. Niekiedy jako apetiser, ale wspólczuję zażywającym.

Natomiast Jaegertee jest austriacką odmianą naszej herbatki góralskiej. Tyle że zamiast spirtu dolewa się miksturę z rozgrzewających ziól+wina; w ramach uprzemyslowienia produkuje się gotowce: torebki (jak do herbaty) + nalewka jaką kto lubi.

Istnieją wersje amatorskie, gdzie do herbaty dolewa się wszelkie możliwe plyny rozgrzewające + aromatyczne ziólka.

Po 5 czy 6 takich herbatkach jest już calkiem cieplo.

Pozdrawiam w rozmarzeniu