Na razie wyjaśnię tylko, co oznacza środkowa z trzech tytułowych wartości. Otóż aglomeracja warszawska ma trzy miliony obywateli. Mateczko, nie czytaj dalej, bo nic się nie stało i nie ma co się denerwować, a o tej porze nie zadzwonię.

Niektórzy wiedzą, jak mieszkam z moją kochaną K. i dziećmi. 70 metrów to nie jest mało, ale też na nadmiar przestrzeni ni narzekamy – zwłaszcza w K. i moim pokoju, któr jest sypialnią i, hm, gabinetem zarazem, z routerem i kompami.

Zdarzało mi się już, że wstając od kompa trafiałem w kant łóżka. A to kolanem, a to stopą. Tej nocy zrobiłem to szczególnie zamaszyście, a o ów kant zahaczyłem tylko małym palcem prawej stopy. Stopa gnała dalej, palec został. Wygiął się, spuchł, końcówki nerwów stanowczo pobudził. Ani chybi złamany, pomyślałem.

Większe dzieją się ludziom tragedie, ale wybrałem się na ostry dyżur, by palec poskładać. Do szpitala bielańskiego 25 km, ale nic to, jechać łatwiej niż chodzić :) Miła pani w rejestracji wysłuchała mnie spokojnie i chyba oceniła wstępnie, że życiu memu nic nie zagraża.

Poinformowała mnie bowiem, że ponieważ tej nocy ów szpital jako jedyny pełni dyżur w całym mieście, to przewidywany czas oczekiwania na przyjęcie przez lekarza to pięć godzin (a potem czekanie na rentgen, na ponowny rzut oka lekarza, jakiś zabieg itp. itd.). I poradziła, bym zgłosił się w dzień gdzie indziej.

Bolało mnie coraz mniej i uznałem, że może tylko wybiłem palec ze stawu. Ale choćby miał być złamany, PIĘĆ godzin czekania w JEDNYM JEDYNYM szpitalu mającym obsłużyć wypadki w TRZYmilionowej aglomeracji wcale mi się nie uśmiechało. Zwłaszcza, że nie wziąłem ze sobą laptopa :)

PS. Gdyby tak był jeden ostry dyżur na całe województwo śląskie, media pewnie oszalałyby z przerażenia, a posłowie złożyliby dziesiątki interpelacji…