Praworządność jest tym, o czym najzacieklejsi blogerzy piszą trzy razy dziennie. I najchętniej o jej brak oskarżają a) ekipę rządzącą, b) przeciwnika politycznego, c) ekipę rządzącą i przeciwnika politycznego.

Mieszkam na dość sporym osiedlu. Jako patentowany leń poruszam się samochodem. Każdego dnia mam do pokonania uliczkę, wzdłuż której stoją sklepowe budki. Uliczka na tym odcinku ma zakaz parkowania – nic dziwnego, wąsko jest, a na dodatek sporo ludzi przemieszcza się nią w drodze do lub ze sklepu.

No i teraz normalka – nie ma dnia, nie ma godziny, by nie była – mimo zakazu – obstawiona samochodami. Parkują na czymś, co na upartego można nazwać chodnikiem, ale i tak przejechać wzdłuż tego szpaleru to wielka sztuka. A to obawa, że się “porysujemy”, a to ryzyko, że jakiś przechodzień wejdzie pod koła (bo chodniczek zajęty).

Druga normalka, to ślepota straży miejskiej i policji. Ścigną babinkę handlującą 100 metrów dalej rzodkiewką, wjadą na osiedle i szerokim łukiem ominą uliczkę. A przecież kasy by tam nazbierali co niemiara – w każdej chwili co najmniej 15-20 mandatów do wlepienia.

No i teraz powiedzcie – kto jest winien? Tusk? Kaczyński? Agent Bolek?

Nie – to my, my sami. Plujemy się na brak praworządności, a każdego dnia mamy ją gdzieś. Zwykłe i banalne sytuacje zebrane do kupy tworzą gigantyczną górę zaniechań. A przecież póki my sami nie nauczymy się, że nie wolno parkować w miejscu zabronionym, nie wolno wynosić z pracy spinacza, rzucać głupiego papierka na trawnik czy wyprowadzając psa zadbać, by nie napaskudził na chodnik – to czego oczekujemy? Cudu? Co? Ekipa rządząca nam oczyści chodnik? Politycy nas nauczą znaków drogowych?

Chcemy praworządności, ale tak naprawdę chcemy jej od innych – od siebie samych już jej nie wymagamy. To dla nas zbyt wielki dyskomfort, by jadąc do sklepiku na osiedlu zaparkować nieco dalej – no co? Mamy nasze szlachetne nogi męczyć 100-metrowym spacerem?! Przecież jesteśmy ponad to…

Sprawę straży i policji pomijam – i tak ludzie tu gadają, że w łapę od kupców biorą, by nie przeganiać im klienteli. Ale jeśli chcemy naprawdę być społeczeństwem obywatelskim, to z całym dobrodziejstwem inwentarza – czyli wymagać od innych, ale głównie od siebie.

A to ta uliczka. Jak na złość jest w miarę spokój. Ale po południu będzie jak zwykle – jak na giełdzie samochodowej.