Zacznę od “Narnii”, niestety do dziś nie przeczytałem, kurde czy w moim wieku wypada jeszcze to czytać:)?

Pewnie tak, zresztą niedługo zamierzam po raz kolejny “Kubusia Puchatka“przeczytać więc czemu nie “Narnię”?

Książki Małgorzaty Musierowicz to bardzo fajne są, nawet jak czytadła

No, innej wersji nie uznajemy:)
Choć całej “Jeżycjady” nie znam, ale kilka pierwszych (tak z 8 chyba) znam, choć nic nie pamietam, to pamietam, że się podobały.

Co do naiwności.

Mam wrażenie, że lepiej czasem być naiwnym niż totalnie nieufnym, zgorzniałym i cynicznym.
Choć wiadomo, że szczerość, naiwność, dobroć czy prostolinijność niektórzy wykorzystają.
I może być niefajnie.

Ale mimo wszystko warto byc takim jakim się jest.
Bo to dobre jest.
No.

P.S. Oczywiście nawet i nawiność musi mieć czasem swoje granice;)

Pozdrówka i fajnie, że znowu jesteś, bo się już kiedyś dopytywałem Jachoo, gdzie Mida i takie tam.

obejrzałem dwie części 9chyba tyle nakręcono?), pierwsza mnie chwyciła i spodobała się, druga mniej już znacznie.
Zacznę więc czytać tylko muszem pożyczyć lub zakupić kiedyś.

A nazwa “Błotosmętek” brzmi już tak, że na pewno owa postać mi się spodoba, no:)

A życie jest i mroczne i nie, ja za dużo mroczności mam w sobie a czasem i wokół siebie, więc szukam tych różnych pozytywów ostatnio.
W sumie niewiele znajduję, o, już negatyw za to jest, jutro trzeba wstać o 6.30, bez sensu.

A czasem i głupi smiech pomaga, nawet czasem bardziej pomaga.
A przynajmniej na chwilę.

Czekam na kolejną notke i zycze duzo odpoczynku na feriach.
Ja jeszcze tydzień pracy ponad plusangielski plus dokształcanie się i dopiero od końca nastepnego tygodnia (a właściwie od niedzieli następnej wieczór wolne)

Pozdrówka.

Bać się nie należy, ufać ludziom trzeba.

Ale wychodząc z domu, zamykasz drzwi na klucz, nie?

Tak, na razie dwie, na przyszły rok zapowiadana premiera trzeciej.
Moja siostra kinomanka, twierdzi, że druga część Narnii jest najlepszym filmem jakie w życiu widziałą, zarówno pod kątem wierności książce, jak i w różnicach z pierwowzorem, a poza tym zachwyca się muzyką, aktorstwem i wszystkim innym. Polecam obejrzenie filmu z komentarzem akttorów i reżysera. Ciekawych rzeczy można się dowiedzieć.
Jak będziesz kupował, to chyba najlepije wydanie dwutomowe (ostatnio piękne wydanie przygotwało wydawnictwo Media Rodzina, choć trudno to czytać “w drodze”, bo tomy są ciężkie. Ale te pojedyncze tomy są zwykle źle sklejone i od razu się rozrywają.
Ja jakiś czas temu wciągnęłam się w grę Pollyanny, czyli w każdej sytuacji wyszukiwanie czegoś, co cieszy, nawet w sytuacjach na pierwszy rzut oka smutnych. To naprawdę dobrze robi, ale o “grze” się łątwo zapomina…
Głupi śmiech ponoć prtzedłuża życie, bo masuje serce, coś takiego słyszałam ;) Z moim rodzeństwem o to nietrudno :)
ja jeszcze półtora tygodnia wolnego mam, w tym studniówkę, na szczęście już mam konieczne wyposażenie.
Notka zaraz, moze dziś, może jutro.

Zwykle. Ale to też kłopotliwe, bo tyle razy okazywało się, że wszyscy wyszli i muszę wchodzić przez okno ;)

o najlepszych filmach to ja u siebie piszę:)

O tu można znaleźć:

http://tekstowisko.com/tagi/film.html

A jeszcze lepiej to robi RafałB w swoim blogu i też o świetnych filmach pisze.

pzdr

Rację masz. Mnie zawsze podrzucała siostra, bracia raczej mieli inne sprawy na głowie… Ale dużo z tego wyniosłam.
A zauważyłam, że u Jasia o dobrej muzyce niemieckiej rozmawialiście – ja się napraszam o parę dobrych kawałków i polecenie paru zespołów. Mogę ci się pochwalić, ze pisałam ostatnio maturę próbną z niemieckiego, podstawową co prawda, ale za to bez problemu. Bardzo lubię ten język ;)

Lepiej bym tego nie ujęła. Zwłaszcza że pani Bovary, znaczy się, ee, Zuzanna z Narni to coś w moim guście jakby :P

No i patrząc na Twój opis w prawej kolumnie się uśmiecham, bo w zasadzie musiałabym tylko zamienić 18 na 20 i już ;)

Pozdrowienia i powodzenia, jak to mawia Jotesz. Damy radę...

“Pani Bovary” zachwyciła 9wiem, złe słowo, ale nie mam lepszego a zasypiam i zmęczony jestem)

Ale ja to lubię smętne książki przegrane postaci…

pzdr

Ja nie lubię postaci tragicznych z powodu ich głupoty. Najpierw mi ich żal, a potem mnie wkurzają, bo mogłyby być szczęśliwe, gdyby chciały docenić, odkryć to, co jest im darowane przez życie. Emma miała wspaniałego męża, wszystko czego chciała, a marzyła o niebieskich migdałach. Idiotka po prostu i jeszcze sie do tego otruła. No mnie takie podejście wkurza niemożliwie, tym bardziej, że moja mama prezentuje podobne: nieustanne pretensje do życia. Bo miało być tak pięknie, a jest jak zawsze.
Ja po prostu chciałabym, żeby wszyscy byli szczęśliwi – żeby umieli swoje szczęście dostrzegać, lub cieszyli się z tego co mają.
Choć ja sama nie zawsze te piękne idee realizuję.
Przeczytałam “Granicę”, ale ledwo. W tej książce załamała mnie całkowita beznaadzieja. Tam nie ma ani jednego wątku, który dawałby wwyobraźni punkt zaczepienia, żeby móc mysleć – ta i ta postać może mieć lepiej. Nie, tam jest podobnie jak w tragedii antycznej: wszyscy umierają prócz głównego bohatera, który tez powinien umrzeć w ostatnim akcie. Z tym że kolejność jest odwróćona, bo najpierw umiera główna postać...
Tak samo nie toleruję Romea i Julii. Za brak nadziei na szczęście w życiu. A wizja musicalowa Józefowicza ze szczęściem po śmierci jest naciągana.
Ja preferuję literaturę pozytywną :) historie piękne, wesołe najlepiej, choć mogą być z dozą smutku: książki Patricii St. John. Dla każdego, choć głównie dla dzieci. Edith Nesbit. I tyle innych… Tylko nie w kanonie lektur licealnych :/
Pino, boska myśl. Tylko kiedy, jak mi się ferie kończą ;) Najbliższe wakacje to ja mieć będę po maturze ;)
A z alkoholi to najlepiej czewrwone wino :) i dobra muzyka.

zgoda, nudna powieść dydaktyczna, ale “Pani Bovary”?
Dla mnie arcydzieło.
Pod wieloma względami choć czytałem dawno temu, chyba w liceum jeszcze więc już kilka lat temu dobre.

Co do zaś samej postaci, no wiesz, ja tam akurat wolę bohaterów literackich smętnych, nieszczęsliwych, miotających sie, trudnych itd

A Emma Bovary choć z powieści realistycznej to romantyczka, wiecznie odczuwająca brak, weltszmerc i takie tam.
Mnie nie zniechęcała, z takich bohaterów to Wertera nigdy nie polubiłem.

Każdy ma swój sposób na relaks.
Z resztą pozytywne nie są tylko komedie romantyczne. Cudowne powieści Sienkiewicza, zaliczane do klasyki, są też pozytywne, z pięknym przesłaniem.
Mnie tam bohaterowie w stylu: takie wady źle kończą – nie przekonują. Wolę czytac o takich, którzy walczyli z przeciwnościami losu nigdy nie odchodząc od wyznawanych wartości. Lub jakies wartosci i idee znajdując: Kmicic.
Taka Emma Bovary nie wyznawała żadnych wartości i nie miała w życiu żadnych wyższych celów. Skrzywdzona i skrzywiona osoba. Jedyne co mogę, to jej współczuc.
Co nie znaczy, że ja lubię. O.
A książka napisana pięknie, fakt i chgyba tylko dlatego przez nią przebrnęłam. Co najlepsze, jnie ma jej na naszej liście lektur do matury :P

sorry, że dopiero teraz odpisuję, ale pochlonęlo mnie życie studenckie :)

Najwyraźniej masz lepszy ode mnie charakter, bo mnie takie postacie wylącznie bawią serdecznie. Jak sobie przypomnę tę Emmę szepczącą w upojeniu “mam kochanka!” po spotkaniu z tym calym Rudolfem, czy jak mu tam bylo, to się chichram. Z kolei Karolek niestety glupawy byl i nie potrafil się zdobyć na stanowczość, czy to żona, czy Homais, kręcili nim jak chcieli…
“Idiotka po prostu i do tego się otrula” – rotfl, powinnaś pisać streszczenia lektur na wesolo :D
Co do Twojej mamy, to nie chcę się wcinać w cudze sprawy prywatne, ale jednak bylabym wyrozumiala dla każdej kobiety, która wychowala szóstkę dzieci…

Eee, no wszyscy to nigdy szczęśliwi nie będą. Niektórzy wolą się pogrążać w melancholii i dobrze im z tym ;)

To prawda. Poza tym ironia pani Zofii jeszcze bardziej toporna byla niż u Prusa. Ale i tak Granica to jedna z niewielu lektur, które w liceum przeczytalam bez przykrości, bo ująl mnie zmysl konstrukcyjny autorki. Ja chyba zresztą ogólnie większą uwagę na formę zwracam niż na treść...
Jako że bylam w klasie z rozszerzonym polskim, to w kwietniu przed maturą pojechaliśmy na tydzień do Solca na powtórki. Do dziś pamiętam zlotą myśl jednej koleżanki: “Justyna po aborcji popada w oblęd. Tak więc, nie usuwajcie dzieci.” ;)

Może być po maturze, tylko ladnie zdaj :)

pozdrawiam

co ja poradzę, że nudne książki lubię, z der Zauberberg na czele.

Kompensacja zapewne i poszukiwanie tego, czego ma się w życiu za malo – w moim przypadku nudy…

Potockiego nigdy nie bylam w stanie skończyć, zawsze utykalam w 3/4. Za duża motka z tymi szkatulkami.

Ze zdaniem skromnym się calkowicie zgadzam :)

ja tych Buddenbroków przeczytalam kiedyś na rekolekcjach w Wesolej – świetnie się wpasowali w ogólny klimat umartwień wielkopostnych :D Dziękuję, więcej nie zamierzam.

Faustusa też ciepnęlam, Józefa jakoś nie chcialo mi się próbować... ogólnie czytanie seriami się nie sprawdza moim zdaniem, no oprócz Kinga, Koontza czy Agathy Christie.

Za to “Śmierć w Wenecji” nosilam kiedyś ileś czasu w kieszeni kurtki skórzanej, aż grzbiet się przedarl calkiem, hehe.

A z tą nudą to ciekawa rzecz jest, bo np. Twojej ulubionej Iris Murdoch zmęczyć też nie moglam.

pamiętam, że kiedyś zaczęlam “Morze, morze” z entuzjazmem sporym, tylko mi przeszlo w trakcie :P

Z tych przygodowych tylu wymienileś, a brakuje na liście mojej ulubionej mutacji Maya, czyli Wieslawa Wernica :) Tego to faktycznie kiedyś polykalam… Tomki też, ale to jednak zbyt dydaktyczne bylo. Jak nabijal się Eco: bohaterowie wchodzą do lasu i potykają się o korzeń baobabu, w tym momencie następuje wyklad o baobabach.

pozdro

bo w Krakowie nie jestem w stanie się zapisać do żadnej biblioteki. Jakoś wciąż pozostaję wierna żoliborskiej na Próchnika – kartę w portfelu noszę i jak jestem w tamtym mieście, to uzupelniam zapasy.

Empik na Rynku sklania mnie nieodparcie do lektur latwych i przyjemnych, ostatnio przesiaduję sobie w kawiarence z widokiem na Wieszcza (tu stoi wieszcz, przechodniu nie szcz) i czytam Trudnego trupa Chmielewskiej. Udane to jest dzielo, aż dziw, bo późne, z 1998 bodajże. Jeśli sobie nabędę, to kilka cytatów ma szansę ozdobić ulotną mą prawą kolumnę :)

pozdrawiam

ja jednej mojej przyjaciólce usilnie ją polecam, bo ona jest rocznik 73 i za jej czasów czytali to wszyscy, więc M. w ramach mlodzieńczej przekory ominęla :) A szkoda, bo to i absurd piękny, i językowo genialne, i potrafi natchnąć cholernym optymizmem. Cale zdanie nieboszczyka z depresji mnie kiedyś wyciągnęlo :)

No i Lesio, porąbany kompletnie, ale cudowny imho:

“- Lochy – powiedział pośpiesznie. – Tu są lochy.
Chwilę trwało milczenie. – Lochy są bardzo niebezpieczne – powiedział ostrzegawczo Janusz. – Szczególnie, jak mają małe. Rzucają się na każdego.
Barbara i Karolek zgodnie odczuli jakieś dziwne oszołomienie.
Obydwoje wiedzieli wprawdzie, że locha to jest maciora dzika, ale w pierwszej chwili wydało im się, iż Lesio ma raczej na myśli tereny poniżej zamkowych piwnic. Wizja lochów lęgnących małe i rzucających się na każdego, odebrała im głos.
Lesio popatrzył na Janusza wzrokiem całkowicie pozbawionym wyrazu. – One są chyba stare – powiedział trochę niepewnie. – I w ogóle dlaczego małe?... – No, małe – wyjaśnił Janusz niecierpliwie. – Warchlaki. Nie wiem, czy stare mogą mieć ale przecież są i młode!
Teraz Lesio odczuł oszołomienie. Barbara i Karolek wymienili spojrzenia. – Jeden z nich zwariował – powiedziała Barbara z troską. – Nie wiem, który. – Mnie się wydaje, że obaj – odparł Karolek z głębokim przekonaniem. – O co wam chodzi – zdziwił się Janusz. – Chyba dobrze mówię, nie? Warchlaki. Lochy mają warchlaki. – Nie, to my mamy lochy – zaprotestował słabo Lesio i Janusz przyjrzał mu się nagle z nie ukrywanym zdumieniem. – Loch… – zaczął Karolek. – Locha – poprawił Janusz. – Ratunku – powiedziała beznadziejnie Barbara…”

jedyne moje skojarzenie to Pozwolenie na przywóz lwa Nienackiego, ale na pewno blędne.

A teraz idę poczytać :)

Edit: już mi się podoba. Siódme wtajemniczenie to wręcz genialne bylo…

Edit2: te różne zielone pieczęcie to też z upodobaniem, nie powiem. Rany, kiedy to bylo.

i kapitan Nemo, mój idol z lat mlodzieńczych :)

Normalnie zaraz się rozczulę i jak to wplynie na mój image, hę?

Aleście zmienili temat pięknie.
Dzięki za mnóstwo inspirujących tytułów. Kiedyś tę książki dopadnę – ale nie przed maturą, niestety…
Ja jak czytam serię, to staram się czytać do końca. Tej wspaniałej zasady nie utrzymałam przy Tomkach, po 4tym tomie wymiękłam.
Grzesiu, zagadka przypomina mi tylko Tomki, nic innego w tym guście nie znam.
Linki obejrzę kiedyś, kiedy, nie wiadomo.
Pinoi, co do śmiania się z postaci tragicznie głupich: nigdy nie umiałam, zawsze było mi ich żal. Tej jednej cechy nie umiem zrozumieć u mojego ulubionego pana Benneta z Dumy i uprzedzenia.
Teraz czytam Mistrza i Małgorzatę, ale o tym ciii, bo jeszcze nawet połowy nie mam za sobą.
Chmielewską kocham od wieków, ostatnio dorwała moja siostra słuchowisko – Lesia, świetną adaptację książki. lesia gra Zamachowski, reszta aktorów też świetna. Moja ulubiona seria Chmielewskiej to książki o Teresce i Okrętce. Bardziej młodzieżowe i romantyczne, nie skażone dorosłym życiem.
Napiszę coś kiedyś o książkach i wtedy zobaczycie :)
Pino, jak znajdę czas, to odwiedzę cię wirtualnie na blogu najpierw. Tylko tak trudno mi zrobić wszystko co bym chciała. Tak brak mi komputera… :( Tata go naprawia już niedługo od 4ech miesięcy :P
Pozdrówka na razie, wpadnę niedługo z nowym tekstem wspominkowym! A wy sobie gadajcie, chętnie poczytam…

warmly welcome :) A jakbyś miala jakieś problemy z tymi przygotowaniami do matury, to slużę chętnie – od 2006 się chyba aż tak te zasady nie pozmienialy, a wtedy osiągnęlam dumny wynik 84 i 80%. Jeśli zdajesz historię, to tym bardziej wal jak w dym.

Grzesiu – literatura rosyjska mnie nie przekonuje specjalnie. Oprócz Bulhakowa to Rybakow, Gonczarow, Tolstoj, od biedy Czechow i tyle. Za to poezja… ooo, w najbliższym czasie chyba zainauguruję nowy cykl na txt :>

jak dla mnie to wystarczy, by uznać Cię za bratnią duszę. Galczyński jest moim best of the best, Osiecka gra w ekstralidze, a z reszty wymienionych przez Ciebie tylko Różewicza nie lubię.

A w ramach rozszerzania tutejszych horyzontów postaram się przystępnie und interesująco w najbliższych dniach opowiedzieć o pewnym wariacie i pewnej wariatce z Rosji mroźnej :)

Co do ustnej matury, mnie skręcalo z obrzydzenia, że prawie każdy prezentację ściągal lub kupowal, nie widząc w tym absolutnie niczego nagannego. To jest ten minus, polskie dzieci są troszkę za glupie en masse na taką formę egzaminu. Bat jakiś na plagiatorów powinno się skręcić – i wtedy by to mialo więcej sensu.

Moim tematem byl Czlowiek wobec absurdu :) 20/20, bardzo przyjemna rozmowa, slynna i grozę budząca pani Marta oświadczyla, że moją zlotą myśl będzie uczniom na lekcjach cytowala.

Ta matura jest ogólnie śmiesznie latwa…

o wampirach a dokładniej świecie grozy to ja cykl w wakacje albo kiedyś planuję, taki rzetelny i ciekawy:)
Oczywiście na TXT.
“Zmierzchu” nie oglądałem, ale wątpię, by mi się podobał.
Myślę, że wampirolog początkujący zacząć powinien od filmów: “Dracula”, “Zagadka nieśmiertelności”, “Wywiad z wampiremm”, “Nosferatu”.

No a z książek to przede wszystkim “Dracula” Stokera, “Miasteczko Salem” Stephena Kinga, “Carmilla” Sheridana LeFanu plus opowiadanka edgara Allena Poe, Hoffmanna itd.

Zresztą o wampirach to i klasycy pisali: Goethe, Reymont, Turgieniewe, Tołstoj (ale Aleksy chyba, a nie Lew).

A temat prezentacji ciekawy, acz nic na ten temat nie wiem:)

Pino, fakt, plagiaty to problem.
Niestety.

A na teksty czekam z ciekawością.

pzdr