Tak sobie pomyślałem, że trza coś napisać, ale nie moje codzienne porcje smęcenia czy cotygodniowe, tylko cuś takiego, co i przyjemne i pożyteczne będzie.

Jako że na niewielu rzeczach, jak wiadomo się znam, będzie o muzyce (na której tyż się za bardzo nie znam, ale odkąd siem nauczyłem wklejać z youtube, to lubiem me fascynacje różne i różniaste prezentować).Tyle, że miałem wrażenie, że o wszystkich mych fascynacjach pisałem, ale nie, odkryłem, że nie, że jest jeszcze nisza całkeim szeroka czyli najkrócej mówiąc muzyka niemieckojęzyczna, znaczy po niemiecku śpiewana.

Jak wiadomo angielszczyzna nas otacza, francuszczyzna w piosence rolę chlubną i elitarną pełni, urokliwa jest. A o niemieckim nikt nie pamięta, ba, są i tacy, co twierdzą, że po niemieckiemu to się śpiewać nie da i że w ogóle to język niefajny.

No więc, nie ma lekko, przekonacie się,że jest całkiem inaczej.
Zacznijmy klasycznie, jesteśmy w latach 20-tych, pod ich koniec, miejsce oczywiście Berlin. Jak wiadomo w latach 1918-1933 w Niemczech działo się mnóstwo fascynujących rzeczy w szeroko pojętej kulturze.
Film, to wiadomo, ekspresjonizm, Murnau, Fritz Lang, Robert Wiene, epoka, która w filmie odcisnęła się i odciska do dziś i wpłynęła choćby na takich mistrzów kina jak Hitchkock czy Werner Herzog. (Zresztą emigranci z Niemiec i w Hollywod rolę duż bardzo odegrali)

Literatura, malarstwo, muzyka, tyż, ten Berlin końca lat 20-tych, dokładnie z roku 1928 ciekawie opisał choćby Elias Canetti w ,,Pochodni w uchu”.
Później dekadencki klimat początku lat 30-tych opisywały i inne ważne dzieła, i literackie, i filmowe.
Ale wróćmy do lat 20-tych i do muzyki.
A raczej pogranicza muzyki i literatury. Więc wiadomo, że musi paść nazwisko Bertolta Brechta, a niedaleko od Brechta pada jałko, znaczy Kutr Weill.
A jak mamy już Brechta i Weilla, to mamy i songi. Z ,,Opery za trzy grosze” oraz z ,,Rozwoju i upadku miasta Mahagonny”.

Songi, to cuś, co w dramacie Brechtowskim (teatr epicki) miały pełnić rolę przerywnika, komentarza, cuś jak chór w tragedii starożytnej w dużym skrócie.

Ale nie wymądrzam się, bo nie mam czym.

Więc posłuchajmy cuś. Zanim posłuchamy jednak, warto zaznaczyć, że sonbgi Brechta i Weilla wpływ miały na muzykę późniejszą duży, ,,Alabama Song” śpiewali choćby Doorsi, płytę ,,melodie Kurta Weilla” wydał tyż w Polsce Kazik Staszewski.
Ale my posłuchajmy w języku oczywiście, w którym większość songów powstała.

No więc piosenka o Mackie Messerze:

Było troszkę wspomniane o filmie, było i o muzyce, no i o teatrze pośrednio.
Więc połączmy te 3 żywioły, a połaczy nam je oczywiście kobieta.
Marlena Dietrich.

Jak wiadomo lata 1933-1945 to był czas zły i Niemcy wtedy poza emigracją niemiecką i nielicznymi w kraju, którzy próbowali walczyć ze złem, się raczej nie zasłużyli. Więc ten mroczny i zły czas dla kultury a straszny dla świata omińmy choć nie zapominajmy o nim.

Jesteśmy już po wojnie, trudną historię powojenną Niemiec na przykładzie Berlina opisuje Reinhardt Mey w utworze ,,Mein Berlin”. Mey to znana postać w Niemczech, karierę zaczął w drugiej połowie lat 60-tych, aktywny do dziś

Z powojennych bandów niemieckich najbardziej znany jest chyba Scorpions. Nigdy ten zespół mnie jednak nie pociągał, no i po angielskiemu śpiewają, a zasadą mego przewodnika jest, by prezentować tylko śpiewaków, co wymiatają auf deutsch.
Wymiótł nam więc pięknie i mądrze Reinhartd Mey, pora może na zmianę klimatu, by nie zasnęli co poniektórzy.

No trza więc chyba punk napocząć.
Jak punk to Die Toten Hosen.
Proste skojarzeniem, no bo i punk ma prosty być.
Tyle, że siurpryza, bo wrzucę utwór bynajmniej nie punkowy, a balladę rockową.

Ich bin die Sehnsucht in Dir…
Na tym utworze czasu Perfekt można uczyć:) choć tytuł w Praesensie.
Ale dalej jest smętnie, więc czas na Złych Wujków:) czyli Böhse Onkel

A źli mogli być rzeczywiście, bo podejrzewani o związki z ekstremalną prawicą, niechętni wobec obcokrajowców, oskarżani o sympatie neonazistowskie (choć zespół się odcinał od tego)

Więc by na wszelki wypadek uroki odczynić i zaznaczyć, że takich klimatów to my nie tolerujemy, więc Meine Damen und Herren, ,,Schrei nach Liebe”.

Czyli piosenka, która mówi prawdę o burakach, co się za Prawdziwych Patriotów uważają i ze swastykami latają, nieważne czy w Polsce czy w Niemczech. I czy z NOP czy z NPD. Głupota tu nie zna granic…

Ale porzućmy te punkowe klimaty i idźmy w stronę komercji, tak, tak Niemcy i hity nagrywać potrafili.

Teraz taki hit, który mówi prawdę o Niemcach, acz z dużą dawką humoru i ironii, dystansu do samych siebie (co zaporzecza kolejnemu stereotypowi, że Niemcy to tacy sztywni są)

Teraz z kilmatów politycznych znowu wrócimy do smętnych acz pieknych klimatów czyli posłuchajmy o miłości.
A o miłości wbrew pozorom pięknie śpiewa Rammstein:

A teraz czas na kobietę, bo po tylu męskich głosach pora na, no na kogo? Nie, nie, jeszcze nie na Nenę (Ustronna teraz rozczarowana na pewno, właśnie, co się dzieje z Ustronną i czemu ona się do mnie nie odzywa ni nie komentuje?)

Więc wyjątkowo dla U., znaczy K., Nina Hagen, zresztą w piosence Rammsteina, chyba najpiekniejszej balladzie jaką Rammstein nagrał.

Marynarz przed państwem,
Wejdź na moją łódź, nadciąga burza i jest jesień...
Tęskonta będzie naszym sternikiem…

By jesiennie nie kończyć i mrocznie, bo lato przecież, pokażmy, że Niemcy tyż i przeboje całkiem popowe mają, wręcz okropnie popowe, wrażliwców, co poza rock nie wychodzą prosze o wyrozumiałość.
Bo przecież teraz to, co najlepsze, he,he.
Znaczy ,,Das Beste”:)

No to chyba tyle na dziś...

Część druga pewnie jutro, jak się nie wyrobię, to pojutrze,będzie mieszanka hip-hopu (sic!), piosenek niemieckich, jeden hit sprzed lat i trochę mrocznych dźwięków, bo przecież Niemcy jak wiadomo mają bardzo rozwiniętą scenę gotycką.