Dedykowane, zgodnie z obietnicą Midzie

No cóż, smutnych piosenek jest co nie miara, de facto więc podjąłem się zadania niemożliwego do wykonania, po prostu więc będzie o moich ulubionych najsmętniejszych utworach.

Najpiękniej jak wiadomo smęcą kobiety, dzień kobiet się zbliża, więc przy okazji kilka najsmętniejszych pięknych głosów się pojawi, acz oczywiście nie tylko.

W jej głosie jest wszystko a może tylko tak jak w głosie Cohena tylko to co trzeba (copirajt baj wyrus)

Jazzująco dalej i smętnie?Czemu właściwie nie…

Hm, po takiej dwójce i takich utworach, nie wiadomo czy w ogóle kogoś można bez wyrzutów sumienia wrzucić, ale oczywiście można, myślę, że ta pani na pewno poziomu nie obniży i przy okazji przeskakujemy do Europy:

Uwielbiam i podziwiam, jesiennie się zrobiło i pięknie.

Może więc pociągniemy klimaty jesienne, kojąco będzie:

Od Joni się nie stroni:

No a teraz ukoi nas aż do końca pan, o którym już wspomniałem: (ale czyż główną cechą mojego blogowania nie jest powtarzalność?)

Było po angielsku, było po francusku, było filmowo (no bo przecież, gdy słucham “Both sides now”, widzę scenę z “Love actually”), teraz będzie dla odmiany po hiszpańsku, ten język też mimo swojej żywiołowości ma w sobie dużo melancholii:

A z jakiego to filmu, kto lubi i zna Almodovara, ten wie. W ogóle wpis o muzyce w filmach Almodovara, to byłoby coś, ale niestety ja się nie znam, no.

Dobrze, przejdziemy do kobiecych głosów znowu:

A teraz już będzie inaczej trochę:

I co, koniec, proszę Państwa.

Znikam sobie na (dłuższą chwilę).
Do zobaczenia przed końcem świata, mam nadzieję:)