Dla Midy

Dawno temu obiecałem Midzie przegląd najsmutniejszych i najsmętniejszych piosenek świata:), teraz akurat rok końca świata, karnawał się kończy, faza na optymizm się wyczerpała, ci, co postanowienia noworoczne mieli, już są rozczarowani, wkurzeni i ani fajek nie rzucili ani kilogramów nie zgubili ani znowuż nic takiego nadzwyczajnego się nie wydarzyło, wiosna na razie nie przychodzi, zima trwa, ciapa, chlapa, buty przemakają, czyż można se wyobrazić lepszy czas na smęcenie? (a za plecami kryzys straszy, bezrobocie, wojna w Iranie i takie tam)

Więc zaczniemy smęcić i grać te nasze snuje, tytuł też odpowiedni, bo od tytułu piosenki autorstwa zespołu, któregoż muza tylko li do podcinania żył się nadaje (no dobra przesadzam dla efektu).

A wbrew pozorom wcale nie będzie aż tak smutno, w dodatku ku utrapieniu wszystkich będzie to wiązanka przebojów i motywów znanych (czyż powtarzalność i brak kreatywności mej nie jest kolejnym powodem do smutku), a przy okazji bardzo proszę szanownych Państwa podrzucać swoje smęty, im smętniej tym lepiej.

Zaczniemy oczywiście klasycznie i w sposób przewidywalny, ale czyż można zacząć inaczej, można słuchać bez końca:

Był pan, będzie pani, w klimacie klasycznym pozostaniemy, wzruszać się proszę:

Przeskoczymy w zupełnie inne klimaty, jak karnawał, to samba. Wesoło jednak nie będzie, choć to jedna z najpiękniejszych piosenek for ever, jeden z najlepszych głosów,tekst Jonasza Kofty, pewnie już wiadomo:

A teraz piosenka, z której fraza chodziła za mną od zawsze, nie za bardzo wiedziałem, kto śpiewa, zawsze miałem wrażenie, że Ewa Bem.Tekst chyba Jacka Cygana, śpiewa Grażyna Łobaszewska, jedna z najlepszych piosenek o samotności i przemijaniu:

No i teraz mam problem, był Cygan, był Kofta, kogo brakuje?
No ale gdybym chciał wrzucić moje ulubione najsmutniejsze piosenki, do których teksty napisała Agnieszka Osiecka, musiałbym wyrychtować ze 3 wpisy, a i to by było mało.
Sztuka wyboru, nienawidzę wybierać, #grześijegotraumy:

Sarny chorują tu na serce, zabierz mnie stąd

Okej, wystarczy, bo nie skończę do jutra.
A może, tak najmilsza, wpadlibyśmy na jeden dzień do Tomaszowa, tfu, Paryża.
Paryż, gdzież można piękniej przegrać swoje życie

No i co wiadomo, co teraz może być, jak nie Remarque, to tylko Celina i reszta:

A zostańmy jeszcze w rejonach francuskich, i w dodatku pięknie nam dołączy kolejny tekściarz, chyba już ostatnie brakujące ogniwo, B jak Brel, M jak Młynarski:

Raz Dwa Trzy

I co wrócimy do współczesności?
No wrócimy:

No i kto mógłby być na koniec?
Kobieta, która ma smutek, moc, magię i to coś w głosie:

P.S. Oczywiście jutro wybór by był inny, wczoraj pewnie też.
Brakło kilku oczywistości, “Nie dorosłem do swych lat”, brakło kilku ważnych artystów (Edyta Geppert), ale przecież listę smętów swych ulubionych grześ mógłby ciągnąć w nieskończoność, no.

Jutro, względnie za kilka dni część druga (piosenki spoza Polski)

Znikam, proszę dorzucać swoje smętne kawałki polskie:)