no.

Przecież wiadomo, że arsenał środków retorycznych i argumentów mają słaby, więc się powtarzają nieustannie.

Ja nie jestem szczególnym wielbicieli poezji, dlatego trafiają do mnie poeci prości i trochę inni: stąd Szymborska, Tuwim, Broniewski, Gałczyński, Różewicz.

Już np. Miłosz czy Herbert znacznie mniej.
P.S. Co do reakcji na różne śmierci, to festiwal obelg zacznie się ciekawy po śmierci Jaruzelskiego czy Michnika, to będzie dopiero orgazm w wiadomymi miejscu:) blogosfery

P.P.S. ale nie gadajmy o tym, co, po co nobilitować badziewie?

u schyłku życia pisał znakomite wiersze. to jest fenomen. jego poemat “Orfeusz i Eurydyka” jest niesamowity.

Stojąc na płytach chodnika przy wejściu do Hadesu
Orfeusz kulił się w porywistym wietrze,
Który targał jego płaszczem, toczył kłęby mgły,
Miotał się w liściach drzew. Światła aut
Za każdym napływem mgły przygasały.

Zatrzymał się przed oszklonymi drzwiami, niepewny
Czy starczy mu sił w tej ostatniej próbie.

Pamiętał jej słowa: „Jesteś dobrym człowiekiem”.
Nie bardzo w to wierzył. Liryczni poeci
Mają zwykle, jak wiedział, zimne serca.
To niemal warunek. Doskonałość sztuki
Otrzymuje się w zamian za takie kalectwo.

Tylko jej miłość ogrzewała go, uczłowieczała.
Kiedy był z nią, inaczej też myślał o sobie.
Nie mógł jej zawieść teraz, kiedy umarła.

Pchnął drzwi. Szedł labiryntem korytarzy, wind.
Sine światło nie było światłem, ale ziemskim mrokiem.
Elektroniczne psy mijały go bez szelestu.
Zjeżdżał piętro po piętrze, sto, trzysta, w dół.
Marzł. Miał świadomość, że znalazł się w Nigdzie.
Pod tysiącami zastygłych stuleci,
Na prochowisku zetlałych pokoleń,
To królestwo zdawało się nie mieć dna ni kresu.

Otaczały go twarze tłoczących się cieni.
Niektóre rozpoznawał. Czuł rytm swojej krwi.
Czuł mocno swoje życie razem z jego winą
I bał się spotkać tych, którym wyrządził zło.
Ale oni stracili zdolność pamiętania.
Patrzyli jakby obok, na tamto obojętni.

Na swoją obronę miał lirę dziewięciostrunną.
Niósł w niej muzykę ziemi przeciw otchłani,
Zasypującej wszelkie dźwięki ciszą.
Muzyka nim władała. Był wtedy bezwolny.
Poddawał się dyktowanej pieśni, zasłuchany.
Jak jego lira, był tylko instrumentem.

Aż zaszedł do pałacu rządców tej krainy.
Persefona, w swoim ogrodzie uschniętych grusz i jabłoni,
Czarnym od nagich konarów i gruzłowatych gałązek,
A tron jej, żałobny ametyst, słuchała.

Śpiewał o jasności poranków, o rzekach w zieleni.
O dymiącej wodzie różanego brzasku.
O kolorach: cynobru, karminu,
sieny palonej, błękitu,
O rozkoszy pływania w morzu koło marmurowych skał.
O ucztowaniu na tarasie nad zgiełkiem rybackiego portu.
O smaku wina, soli, oliwy, gorczycy, migdałów.
O locie jaskółki, locie sokoła, dostojnym locie stada
pelikanów nad zatoką.
O zapachu naręczy bzu w letnim deszczu.
O tym, że swoje słowa układał przeciw śmierci
I żadnym swoim rymem nie sławił nicości.

Nie wiem, rzekła bogini, czy ją kochałeś,
Ale przybyłeś aż tu, żeby ją ocalić.
Będzie tobie wrócona. Jest jednak warunek.
Nie wolno ci z nią mówić. I w powrotnej drodze
Oglądać się, żeby sprawdzić, czy idzie za tobą.

I Hermes przyprowadził Eurydykę.
Twarz jej nie ta, zupełnie szara,
Powieki opuszczone, pod nimi cień rzęs.
Posuwała się sztywno, kierowana ręką
Jej przewodnika. Wymówić jej imię
Tak bardzo chciał, zbudzić ją z tego snu.
Ale wstrzymał się, wiedząc, że przyjął warunek.

Ruszyli. Najpierw on, a za nim, ale nie zaraz,
Stukanie jego sandałów i drobny tupot
Jej nóg spętanych suknią jak całunem.
Stroma ścieżka pod górę fosforyzowała
W ciemności, która była jak ściany tunelu.
Stawał i nasłuchiwał. Ale wtedy oni
Zatrzymywali się również, nikło echo.
Kiedy zaczynał iść, odzywał się ich dwutakt,
Raz, zdawało mu się, bliżej, to znów dalej.
Pod jego wiarą urosło zwątpienie
I oplatało go jak chłodny powój.
Nie umiejący płakać, płakał nad utratą
Ludzkich nadziei na z martwych powstanie,
Bo teraz był jak każdy śmiertelny,
Jego lira milczała i śnił bez obrony.
Wiedział, że musi wierzyć i nie umiał wierzyć.
I długo miała trwać niepewna jawa
Własnych kroków liczonych w odrętwieniu.

Dniało. Ukazały się załomy skał
Pod świetlistym okiem wyjścia z podziemi.
I stało się jak przeczuł. Kiedy odwrócił głowę,
Za nim na ścieżce nie było nikogo.

Słońce. I niebo, a na nim obłoki.
Teraz dopiero krzyczało w nim: Eurydyko!
Jak będę żyć bez ciebie, pocieszycielko!
Ale pachniały zioła, trwał nisko brzęk pszczół.
I zasnął, z policzkiem na rozgrzanej ziemi.

dzięki.

Co do Kory, pani Łucja Prus pasuje lepiej do klimatu, a zresztą Kory nie ma na Jutubie:)

P.S. Ostatni papieros i ostatnia kawa i 89 lat, z jednej strony kusząca perspektywa, z drugiej chyba wolałbym zniknąć wcześniej

wój?

:)

A proszę w kliknąć w jutubkę w komentarzu z 22.31, tam są odwódki recytowane i śpiewane.

Się pan nie podśmiewa, pisałem to w czasie gdy na fotelu siedział nieszczęśnik z otwarta paszcza i czekal ąż mu za przeproszeniem podkład w siódemce stwardnieje. Ot życie dentysty prowincjonalnego.

Nie cenię go za Jorge Luisa Borgesa!!! To “niedanie” jest skandale p[o wsze czasy. Panią Wisławą tylko częściowo się zrehabilitowali…

A może się przestraszyli pełnej formy: Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo?

czy zawsze, to nie wiemy, ale faktycznie, ten ciepły uśmiech rozbrajający jest.

ad akapit pierwszy zgadzam się, ja chyba zastrzegłem, że na poezji się nie znam, mało co czytam i znam wybiórczo?

Nigdy cżłowiekiem poezji ni dramatu nie byłem, moją miłością od zawsze były powieści szczy szerzej epika, a nie liryka.

ad 2 fakt, tych prewencyjnych też trochę było, co odnotowuję trochę z uznaniem, trochę z uśmiechem, (acz inna sprawa, że w salonie trochę burackich komentarzy się ukrywa, ukrywa się też nie burackie, ja rzadko se w ustawieniach zmieniam, by je widzieć, więc trochę życia mnie omija)

O Broniewszczaku to wyszła książka niedawno Mariusza Urbanka, podobno świetna, znasz może?

ja muszę kiedyś się do empiku do Ressovii wybrać i poczytać, kurde, #mieszkanienaprowincji

gdzie ty widzisz moje jakiekolwiek wzmożenie moralne?

Poza jednym komentarzem u Docynta to nawet za bardzo nigdzie nie poruszałem tego tematu ani się nie znęcałem nad żadnymi tekstami o Szymborskiej.

Ja nie mam nic przeciwko ocenom Szymborskiej, można nie czuć/nie rozumieć/nie lubić jej poezji i jej samej.
Mnie po prostu wkurza argumentacja w stylu “Szymborska jest be, bo dostała Nobla i to jej wina, że Herbert nie dostał”.
No przecież to jest słabe strasznie.
Rozumiem wyciaganie wierszy z lat 50-tych, ale już np. bleblanie, że to komunistka była do samej śmierci itd, zapominanie, że jednak juz w latach 70-tych podpisała opozycyjny List 59 m. in, razem z Herbertem.

Czemu o tym nie napisze nikt z tych, co ją obrażają czy nawet krytykują?
Już jest niewygodne to?
Nie mieści się w pakiecie i nie pasuje do etykietki?

sorry, ale ja pierdolę etykietki i nie trawię myślenia pakietowego…

A media to syf w wiekszości, nie oglądam TV, poza tygodnikami nie czytam prasy, z radiuf słucham Trójki i wybranych audycji w TOK FM, a z neta czytam już tylko wybrane blogi…

przypominam, że w notce pod którą komentujecie nie było ani słowa o prawakach czy salonie 24.

Jeśli jednak, to przepraszam najmocniej.

Chociaż z drugiej strony mnie wydawało się, że Grześ jest jeden.
Nie to co Cadfael, czy jakiś Herr Niemand. Bo to, wiadomo, odrębne byty były.

Jeśli, zatem Grześ, jak zwykle, napisał gdzieś, nie tak daleko: “w Salunie pacjenci mają orgazm nienawiści i prymitywizmu…”, to nie tylko dlatego, by współgrać w innym miejscu z gazecianą wizją świata tamtejszego autora.:)

No, ale skoro tu jest inaczej i tu obowiązuje inny wystrój, taki bardziej refleksyjno-nostalgiczny, to muszę pokajać się poezją!
Najlepiej, jak będzie to lepiej albo jeszcze lepiej – limeryk, prawda?
Voila:

Pewną starą kurwę nad Nysą
noc całą rżnęli w pizdę łysą.
Ona woła; ach, goście,
mówcie ktoście są, ktoście?!
Oni na to; autochtony my są...

Lepiej?

Pozdrawki

noż, kurwa, gdzie latam, jak nie latam?

Zwidy masz czy co?

Idem czytać, ale nie poezję a “martwą strefę” Kinga:)

pzdr

“Nie znoszę Rymkiewicza a tego nowego, jak mu tam?”

Jakiego nowego?

Wencla:)?

A poza tym, we mnie nie ma ani jednej amerykańskiej kropli krwi. Różnych kropelek podobno mam sporo, ale akurat nie tej.

Dla ułatwienia dodam, ze autor tego limeryku, podpisał list krakowskiego oddziału ZLP popierający wyroki śmierci wydane na księży krakowskiej kurii. Przez sąd stalinowski…
To raz, dwa nie był on noblistą, a tłumaczem, między innymi Szekspira, wyjątkowym na skalę światową: przetłumaczył wszystko co ten napisał…

Nie napiszę, co jeszcze tłumaczył, bo byłoby za prosto…

Pozdrawiam

SB
;)

W gugle wrzuciłam, a oni mi nie powiedzieli, że to falstart :)
Już się nie popisuję, że wiem – sama doczytałam!!!

po prostu mamy wdrukowane inne tłumaczenie Dziaberliady

#tagujtojakos

no ale to oczywista oczywistość, że słabszy jest.
abstrahując od wartości literackich, to Wencel zwyczajnie nie ma poczucia humoru zupełnie.
P.S. Choć dawno temu, chyba w “Ozonie” jakoś tam jego felietony nawet mnie ciekawiły, jeśli dobrze pamiętam.

ujadanie było, sam ci przyznałem racje, teraz nagonka na Czubaszek trwa, o Szymborskiej już zapomniano.

Aż napiszę chyba tekst wieczorem, bo mnie różne rzeczy dziwią/drażnią/wkurzają i się musi to przelać w kolejne Obrazki:)

pzdr

Widziałam czadowy tytuł na salunie: “Czy matka Madzi słyszała wypowiedź Czubaszek?”

omg

ale bardziej ujęła mnie notka ostatnia.

Aczkolwiek jakoś mnie nudzą rozmowy u Majora ostatnio, ileż można o WO&prawakach gadać.

W S24 VHF,, Cyncynat, Barista byli bardziej kreatywni.

No niby zawsze można zaglądać dla Quasiego, ale ostatnio cus się ogranicza w komentach iniestety.