W niedzielę byłem, obaczyłem, zwyciężyłem(?). Prościej i łatwiej mówiąc, obejrzałem w końcu “Listy do M.” (u nas na prowincji, jak wiadomo, filmy ogląda się z miesięcznym lub dwumiesięcznym poślizgiem, więc grześ będzie się od czasu do czasu bawił na TXT w najwolniejszego recenzenta filmowego świata, który pisze o filmach, gdy już je wszyscy znają).

Obejrzałem więc i kilka słów postanowiłem skrobnąć.
Chyba najpopularniejszy film 2011 roku, obejrzało go gdzieś 2 miliony ludzi, sam widziałem w piątkowy wieczór przed tarnobrzeskim kinem dosłownie tłumy, co u nas właściwie się nie zdarza nigdy, z tego względu jest to na pewno fenomen.
Czy z innych też?

Tu można by już polemizować oczywiście.
Na pewno film jest całkiem profesjonalnie zrobiony, ma klimat, wciąga i zaciekawia (acz pierwsze 30 minut lub nawet 40 się dłuży i nudzi),jest kilka dobrych scen, kilka momentów do zapamiętania i dialogów, po zobaczeniu filmu zostaje w człowieku dużo ciepła i pozytywnych uczuć, a to w mojej zagmatwanej sytuacji psychiczno-emocjonalnej na pewno plus, stanów lękowych po nim nie miałem jak po jakimś duńskim filmie niezależnym, co kiedyś go zobaczyłem.

Jest to więc całkiem zgrabna komedia romantyczna, w skrócie komrom:) albo romkom, w tej kategorii nie jest jednak liderem, raczej średniakiem, inna sprawa, że na tla innych polskich filmów na pewno się jakoś tam broni.

Dobra, delikatnie pochwaliłem, to teraz trza kilka rzeczy wytknąć:

-film na pewno jest przegadany
-film jest w dużej mierze reklamą sieci Arkadia, galerii handlowych i różnych innych marek
-momentami jest zbyt patetycznie, zbyt łzawo, zbyt kiczowato (nie żebym był przeciwnikiem kiczu, ale z drugiej strony nie każdy jest przecież Almodovarem)

- o dziwo, mimo że grają same gwiazdy, to aktorsko wcale film nie powala mnie, Małaszyński jest nudny i drętwy, Katarzyna Zielińska to w ogóle jakaś pomyłka (a także wątek z postacią, która gra), nie przekonała mnie kreacja Agnieszki Wagner, Karolak jedzie na jednym motywie, Adamczyk ujdzie, świetne są na pewno postacie dziecięce (szczególnie Kostek, syn Mikołaja (Maciek Stuhr), świetny jest Maciek Stuhr (ale to w sumie oczywiste), Romę Gąsiorowską lubię, acz wielką aktorką to ona chyba nie jest

Oczywiście jak to w takich filmach muszą się pojawić w komicznych epizodach aktorzy starszego pokolenia, pojawiają się, sprawdzają się, sympatię widza wzbudzają, kasę zgarniają, od tego są i robią to świetnie, dlatego trzeba docenić Beatę Tyszkiewicz i Leonarda Pietraszaka

-film jest wtórny, ale to nie zarzut, to norma w wypadku romkomów:), bo przecież wszystko o już było, i rozmowy dzieciaka z dorosłymi jako wzruszająco zabawny punkt programu (“Love actually”, “Był sobie chłopiec”), i przemiana bohaterów (zła Małgorzata (Agnieszka Wagner)), której serce stopi mała dziewczynka, i zły Mikołaj już był, i gadatliwy Malajkat już był, wszystko było.

Wszystko było, to co więc jest, trzeba sprzedać umiejętnie. Twórcy “Listów do M.” się starali bardzo, wyszło im połowicznie, mam wrażenie, że przedobrzyli, wszystko jest tak śliczne, tak wzniosłe, tak ciepłe, dobre, piękne i zabawne, że aż strach.

Trochę brak dystansu, niby klimat podobny jak w “Love actually”, ale nic tak nie smuci tu jak Emma Thompson słuchająca Joni Mitchell, nic tak nie bawi smutno jak rozmowy dwójki zagubionych i nieśmiałych aktorów porno, nic tak nie rozśmiesza głupawo jak podstarzały gwiazdor rocka, nawet piosenki choć dobrze dobrane, są momentami jakby na siłę.

Gdyby film skrócić, mniej dialogów dać, mniej emocji, więcej dystansu, przestrzeni, mniej lukru, a więcej kontrowersji, obrazoburstwa, skandalu (ale nie tak żenującej kontrowersji jak to, że facet przyszedł ze swoim facetem na Wigilię), może by coś z tego wyszło.

A może nie?
Może Polacy nie umieją robić filmów ciepło-gorzkich (a takie film grześ lubi najbardziej), tylko robią albo smętne i dołujące opowieści o bezrobociu, śmierci i braku perspektyw na Śląsku albo głupawe komedyjki.
Cóż, na szczęście filmów ciepło-gorzkich z USA, Francji, Wielkiej Brytanii czy Skandynawii jest mnóstwo i mnóstwo zalegości też mam, więc bez polskich się obędę jakoś

Listy do M

Love actually

P.S. Jako że mam ambitny pomysł zająć się w ferie (wprawdzie ferie mam połowiczne w tym roku, ale to tak jak wszystko w moim życiu) oglądaniem komedii romantycznych, piciem wina i jedzeniem czekolady (he, he, Bridget Jones to ja:)), to może jeszcze o filmach coś napiszę niedługo.