Dupa… w ten dość nieoryginalny sposób jacyś prokariotyczni Słowianie albo nie, nazwali dystalne mięśnie podlędźwiowe. Masywne wielkie dupsko. Zad. Niestety blejki trafiły w samo sedno sprawy…

- Kurcze, ale tu coś nieurokliwie pachnie fermentami- zmartwił się Kaczątko.

- Wiesz, jakbyś sobie włożył głowę w odbyt, to byłoby dosłownie identycznie, może tylko mniej przytulnie – uspokajała Barreyola.

- To co zrobimy? Bardziej niekomfortowo czułem się tylko po obiedzie w Qchni Artystycznej.

Barreyola zaczęła nerwowo grzebać w swej niezwykle pojemnej torbie w poszukiwaniu czegoś, co nie było błyszczykiem.

- A! Jest – znalazłam: “Surwiwalowy Podręcznik Akcji i Reakcji” Dzideka.

- Kwa? Przecież to jest zupełnie niezdatne do użytkowania-powiedział Kaczątko, biorąc do ręki ową starą zakurzoną książkę. W pewnym nieoczekiwanym momencie idąc przez jelito cienkie zawadził o włosek jelitowy i zaliczył glebę.

- Coierunt! – powiedział z rozbawieniem, rozmasowując sobie kuperek. -Będę miał siniaka w trendowym kolorze navy-blue.

Grimoire, który wypadł z rąk Kaczątka otworzył się na właściwej stronie.

- Mówiłem – fatalizm jest niezwykle przydatny w niektórych przypadkach.

Barreyola wzięła podręcznik do ręki i odczytała z namaszczeniem charakterystycznym dla smarowidła do chleba babuni:

- “Jeśliś jest zgubionym być, zamiast w miejscu stać i tyć, li Twój zadek obrósł w plusz? lepiej w światło gardła rusz- to jest gdzie u góry…”.Ależ to jest strasznie głupie-skrytykowała. – Nie dość, że pisane rymem częstochowskim, to jeszcze otrzymaliśmy namiary bardziej mgliste niż wymogi Unii Jewerołpejskiej, dotyczące kakao Puchatek.

- Ale ja nie chcę, żeby zadek mi obrósł pluszem – mam ten trendowy siniak – załamał się Kaczątko.

- Pieprzysz kotka, Kaczątko! Idziemy do góry, rozumiesz? Nawet wymyśliłam coś niedziągalskiego – zosmozujemy się i ruszymy z gradientem barycznym do przełyku – zaproponowała Barreyola z uśmiechem psychotycznego Heideggera.

- Boli mnie głowa!!! Nie mów tak, bo może mi się coś stać – od nadmiaru naukowości tracę włosy – załkał Kaczątko.

- Dobra – tak łopatycznie – zmienimy stan skupienia i wyjdziemy z tego dziwnego organizmu, w który wpakowała nas ta efebolubna pieczarka.

- Teraz lepiej – powiedział Kaczątko przez łezy.

_*

Poza organizmem, w innej części świata ktoś purzył hurbytę. Chatka kumkała, a Efebofilia mruczała:

-Mrrrrrrry…..

Tak, Matko? zapytał jakiś spłoszony głos w ciemnym kącie pokoju.

-Rozmysuj me stypy. – rzekła pieczarkobieta tonem, który wskazywał na oznajmujący tryb rozkazujący, bez nuty przypuszczenia, że tak się nie stanie.

Z kąta pomie…..(auaaaaaa!).....poko…...(kurde…. to boli!).....Salonu?...Z kąta salonu wyszedł przepłoszony chłopiec w wieku wskazującym na to, że gdyby to nie była bajka, to miałby on prawo jazdy i dziewczynę......albo kaftan bezpieczeństwa, jeśli wszystko było w tej rodzinie dziedziczne.

Tak, Matko. rzekł smętnie chłopak.

Wyglądał zupełnie zwyczajnie. Jeżeli zwyczajnie może wyglądać człowiek mieszkający w domu z pieczarką. No i mający zamiast głowy Niewidomy Kamień. Jego głos był głuchy i miażdżący jak młot albo tyłek Jagienki. Ale mimo to był przepłoszony (głos). Jakby kazać oglądać Martwicę mózgu basiście Opery Bałtiańskiej, w ciemnym pokoju bez możliwości wyjścia, nawet na siku, a nawet pożywanie pop cornu. Tylko przerażony basista rzekłby:

- Ojej!

Efebofilia mruczała sugestywnie, gdy jej synek wykonywał nikczemną czynność.

- Muszę dyrwać Kaczątko – byndzie mym nuewym efebem.

To bardzo niesmaczne, co się działo – zmiana otoczenia musiała nastąpić

_*

- Kurde, gazowy stan jest cholernie rozlazły – narzekał Kaczątko.

- Tak, ale zwróć uwagę, że się nie brudzisz – tłumaczyła przekonująco Barreyola.

- Masz u mnie dużego krzyżyka dodającego.

- To plus – zasugerowała.

Dwie blejkowe mgiełki poruszały się osmotycznie przez niezbadany wcześniej organizm. (Choć były pewne ślady badań- odcisk stetoskopu w okolicy serca)

W pewnym momencie Kaczątko stwierdził, że Barreyola się wlecze. A raczej, że stracił ją z pola widzenia.

- Hajlededi – duchu! – zajodłował czystym szwajcarskim.

- Ni! Duchów tu nie ma – powiedział ktoś z okolic nerek.

- A…... zmora? – spytał zaabsorbowany Kaczątko.

- Tu bym też polemizowała – odezwał się ponownie obcy głos.

- Może byś wyszła i się przedstawiła….....Kwa? – zaproponował Kaczątko.

Zza nerek wyszła dziewczyna.

- Ni! – powiedziała przyjaźnie.

- Jak możesz tak mówić do starej kobiety, którą nie jestem. Wi wont zy szrabbery! – oburzył się Kaczątko.

- Ni…..e? No dobrze – cześć – powiedziała, podając dłoń.

Kaczątko wysunęło dystalną część mgiełki z palcami.

- Ee…....cześć. Żem jest Kaczątko.

- Na mnie wołają Wampirek – powiedziała, ukazując uśmiech zwierający drogocenną biżuterię oraz zęby jak z reklamy proszku do prania. Szczególnie kły.

- Ee… zgubiłem współblejkę drogi – zmartwił się jak zwykle Kaczątko.

- Już osmo-idę – ozwał się znajomy głos z okolii staruki.

- Barreyolu, gdzieżeś się podziała?

- Zbłądziłam…....

- A nie mówiłem – fatalizm jest lepszy od religii; niczego nie uznasz za błąd, bo to LOS ma wpły…...... – kwakało bez nuty obecności mózgu w głowie.

- .....przy ślepej kiszce. Ale zobacz, co znalazłam!

Zza węgła albo i pętli Henlego wychynęła wraz z dziwnym metalowym przedmiotem.

- Piękny silnik wysokoprężny – zachwyciła się Wampirek.

- A …....tak: to jest Wampirek, Barreyolu, a to jest właśnie Barreyola.

- Ni -rzekła uśmiechem Wampirek.

- Ni!- krzyknęła z femme – porozumiewawczą mimiką B.

- Laboga, to bardzo demoralizujące, co robicie – wzburzył włosy i siebie samego Kaczątko.

- Co właściwie robisz w tym ciele, Wampirku? – spytała B.

- Hmmm, studiuję życie niemieckich ogórków – wykazują podobne zachowania do szympansów bonobo – odbijają sobie partnerów, piszą blogi i lubią białe koszule do wszystkiego.

- Do obiadu też? – zastanawiał się Kaczątko.

- Tak, ale tylko jako aperitif.

_*

- Mrrryyy….

- Tak, Matko?

- Tyraz dryga stypa…...... O! mryyyyyyyyyy…....

_*

Blejki wraz z Wampirkiem spędziły kilka godzin na miłej konwersacji, m.in.:

- .....i nie miała sedesu w salonie!

- Kaczątko, ona go chyba w ogóle nie miała – podejrzewam, że załatwia się w taksówkach – zawyrokowała B.

- Jakież te wasze przygody są niesamowite! Przy tym, moje ogórki wydają się takie nudne i symultanicznie monotonne.

- Ruszaj z nami! – kwaknął Kaczątko tak radośnie, jak tylko może to zrobić debil z bombą z termicznym zapalnikiem i szklanką wrzątku. – Będziemy mieli mnóstwo przygód nauczymy cię tego somo….B. jak to się nazywa?

- Osmo-chodu. Hej dzieci (namiętności) oraz wiedźmy, czarodziejski krąg (niekamienny) zawiedźmy! – inkantowała B. Zrobiło się głupio: cała trójka zamieniła się w gaz, a właściwie Wampirek się zosomozwał.

- Na Kowno! – zaintonował Kaczątko.

- Pod Zbaraż!- zawtórowała Wampirek.

- Po błyszczyk! – wypaliła Barreyola. – Cholera, niech ktoś mi pomoże z silnikiem…

C.D.N.