W 1977 roku nie było miejsca dla pieprzonych hipisów. To było lato nienawiści. Punk eksplodował jak petarda wrzucona do sracza i obryzgał swoją obrzydliwością wszystko i wszystkich. Królowa przestała być świętością, w BBC po raz pierwszy na żywo padło słowo “fuck”, a ponadto okazało się, że aby grać rokendrolla nie trzeba umieć więcej, niż poprawnie złapać 3 akordy.

Punk. Ostatnia wielka rewolucja w muzyce szybko jednak stał się tym, z czym sam walczył. Mark P w Zinie “Sniffin Glue” biadał że punk umarł, kiedy the Clash podpisali kontrakt z Capitolem, z kolei the Clash punktowali punkowych gwiazdorów, że interesują ich tylko ciuchy i kasa… “They got Burton suits, ha you think it’s funny/Turning rebellion into money”...

Rok po summer of hate były już tylko zgliszcza. Rotten olał Pistols, Clash odeszli od ortodoksyjnego punka, Sid zadźgał Nancy, a McLaren wyjechał do Paryża kręcić pornole.
Ale nic nie zmieniło się w życiu młodych ludzi z klasy niższej niż średnia. Bezrobocie, nuda, przemoc na ulicach wypełniały życie
brytyjskich robotników. Żeby wyrwać się z tego zaklętego kręgu można było zostać piłkarzem, albo założyć rokendrolowy bend.

Punk pierwszej fali był mocno snobistycznym artystowskim ruchem, ale wynosząc muzyczny prymitywizm do rangi sztuki pokazał młodym ulicznikom, że nie trzeba być Rickiem Wakemanem żeby grać rocka. Dla młodego robotnika z Londynu, Birmingham, Manchesteru itd. nie trzeba było nic więcej., a że nikt nie promował ich ulubionej hałaśliwej muzyki, zaczęli tworzyć ją sami.

Street punk wyrósł z pub rocka, z garażowego rokendrola tworzonego przez setki kapel które w czasie krótkiego żywota dorobiły się jednego singla albo nie dorobiły się niczego, ale co sobota wypełniały jazgotem gitar knajpy gdzie muzycy upijali się razem ze słuchaczami.

Cock Sparrer był chyba pierwszą kapelą z tego nurtu. Zaczynali właśnie w pubach grając glamowego rocka. Kochali piwo, laski, futbol, bójki. O tym były ich piosenki. Za to pokochali ich wszyscy, dla których teksty o anarchii były pieprzeniem o niebieskich migdałach. Za to pokochali ich odradzający się skinheadzi, którzy szukali nowej muzyki, bardziej zadziornej i ostrej niż ska, któremu hołdowali ich starsi bracia pamiętający piękne czasy 1969 roku. Niestety kapela nie osiągnęła wielkiego sukcesu, ale zapłodniła umysły tysięcy młodych Brytyjczyków.

W 1978 roku obrodziło kapelami street punkowymi. Garry Bushell, młody dziennikarz Sounds i fan drugiej fali punka, ukuł określenie Oi! Music od slangowej, odzywki robotników londyńskich – oi you! Bushell został orędownikiem młodych kapel, a “wypromowani” przez niego Sham 69 liderami nowego nurtu.

“If the kids are united … they will never be divided” to hymn street punka. Punks and skins. United and win. Sham byli więcej niż kapelą byli szpicą ruchu. Dla dzieciak a napisem na plecach “Sham Army” byli niemal bogami, co wkrótce odbiło się kapeli czkawką ... ale to już inna historia.

Potem był Southall …