Po stu dniach od upadku PiSu rysują się już wyraźnie kierunki, w jakich nasza polityka będzie się w najbliższym czasie poruszać. Rzecz będzie się kręcić wokół gospodarki, która globalnie wchodzi w recesję. Polska nie będzie więc miała tak dobrych warunków jakich zażywała pisowska władza. Jako państwo wschodzącego rynku nie odczuje jednak globalnej recesji tak silnie jak “stara Unia”. PiS zmarnował był okazję do tego aby oczekiwany w wyniku światowej recesji spadek PKB nie był u nas wyraźnie odczuwalny.

Aby zapobiec skutkom recesji a i podnieść poziom życia, rządząca koalicja zamierza obniżyć podatki. W wyniku tego powinno się osiągnąć efekt Laffera – obniżenie obciążeń spowoduje wzrost gospodarczy, który przyniesie większą liczbę podmiotów wnoszących niższe wprawdzie opłaty ale powszechniej. Skutek będzie taki, że budżet powinien odczuć poprawę.

Efekt Laffera może jednak zniweczyć recesja. W związku z tym koalicja będzie chciała ograniczyć dopłaty do tych dziedzin społecznego życia, które się same nie finansują. Konieczny dla ich właściwego funkcjonowania wzrost wpływu środków mają pokryć nie wszyscy a ci, którzy właśnie z tych dziedzin korzystają. Dzięki temu instytucje społeczne będą w stanie same sfinansować swoje potrzeby. I tak chorzy, pragnący sobie zapewnić lepsze warunki leczenia będą za to mogli oficjalnie zapłacić szpitalom, najczęściej za pośrednictwem prywatnych ubezpieczycieli. Rodzice, którzy będą się starali o nauczanie swych dzieci w lepszych warunkach będą je mogli za opłatą skierować do szkół prywatnych, także przez budżet proporcjonalnie do liczby uczniów wspieranych.

LiD, przybierający pozór konstruktywnej opozycji podnosi tu rzecz dla socjalistów charakterystyczną. Oto komfort życia ulegnie zróżnicowaniu a wyróżnikiem będzie bogactwo. Sprzeczność, jakiej w tym zarzucie pozornie lewica nie dostrzega polega na tym, że człowiek podejmuje pracę nie po to aby się nabawić zadyszki a po to aby mieć lepiej. W związku z tym równy dostęp do dóbr wyklucza istnienie sprawnej gospodarki i dobrobytu w ogóle albo świetną gospodarkę osiąga się w zamian za dostęp do dóbr proporcjonalny do efektów pracy każdego, kto po nie sięga.

Lewica próbuje tu zdyskontować władzę jaką jej daje prezydencka zapowiedź wetowania platformerskich ustaw. Ewentualny sukces Platformy, którym nie jest zainteresowana bynajmniej, zależy od jej zgody. Szkodzić więc nam będzie nie tak jak PiS ale jednak.

PiS zapowiada totalną opozycję. Nie stara się wchodzić w jakiekolwiek zawiłości. Zwiera szeregi, eliminuje zawsze wyrażających wątpliwości inteligentów i wysuwa na front pałkarzy. Ci, powodowani miłością dla wodza posuniętą do granic samookaleczenia – pociąć się dadzą – każdą bzdurę bez zmrużenia oka wypowiedzą. Niezależnie od oczywistych faktów, elementarnej logiki, przyzwoitości, śmieszności wreszcie. Prezydent zaś zawetuje każdą ustawę na jaką się związki zawodowe nie zgodzą – czytaj “Solidarność“.

“Solidarność” zaś, pozornie apolityczna, jest silnie związana z PiSem, który się posunął nawet do próby zapewnienia jej członkom tańszej benzyny ze stacji państwowego Orlenu. Zablokowała to nowa władza, obiektywnie działając tym na korzyść PiSu. Bo to nie wdzięczność a nadzieja jest matką głupich. Powrót PiSu do władzy może oznaczać materialne korzyści dla członków “Solidarności”, będą więc prawdopodobnie dla niego przychylni i staną się listkiem figowym dla prezydenckich wet.

I tu się w pełni jawi destrukcyjna siła PiSu. Nawet symbol antykomunistycznego oporu, następcę jego głównego animatora ubrał w kaftan materialnej interesowności i wprzągł w mechanizm “rozwibrowania“ Polski. Ot, takie państwo solidarne, jakie nam gotowano.