Kilka lat temu. W Kijowie rozgrywa się Pomarańczowa Rewolucja. Pomarańczowi starają się o wyrwanie swej ojczyzny z rosyjskich wpływów. W Polsce entuzjazm. Rosja bez Ukrainy jest lepsza. Zatem Polacy popierają pomarańczowych. W Sejmie posłowie demonstracyjnie wykładają na swoich pulpitach pomarańcze. Nie wszyscy. Posłowie LPRu nie. Dla neoendecji Rosja jest z Ukrainą lepsza. Neoendecy nie są zwykłymi Polakami. Są Polakami prawdziwymi. Na trybunę wkracza więc poseł tej formacji, wyniszczony postami “w intencji” ale wsławiony udziałem w rzekomych rękoczynach dla obrony czci (grzywkoczynach raczej – to on się chyba skarżył, że “z grzywki me uderzył“) i protestuje przeciwko popieraniu niepodległościowych aspiracji Ukrainy.

Kilka dni temu. Polski prezydent rzekomo oświadcza, że Polska będzie blokowała rozmowy Unii z Rosją, dopóki Ukraina i Gruzja nie uzyskają obietnicy rychłego wstąpienia do NATO. Dementi nie usuwa wątpliwości w tym względzie i wywołuje serię oświadczeń zagranicznych dyplomatów, wskazujących na niewłaściwość łączenia NATO z UE.

Wczoraj. Z pałacu prezydenckiego demonstracyjnie wychodzi część zaproszonych tam gości. Prawosławni duchowni, protestujący przeciwko pominięciu ich nazwisk w ceremonialnym powitaniu. Ukraina jest w znacznej części prawosławna. Kancelaria prezydencka wyraża ubolewanie z powodu swej pomyłki. Jednocześnie polski prezydent wygłasza przemówienie, w którym wyraża nadzieję, że Polska i Ukraina w przyszłości stworzą w Unii Europejskiej wiodącą w niej siłę.

Próba osiągnięcia poparcia sił prorosyjskich w naszym społeczeństwie, mniemanie o organicznej słabości państw małych w Unii Europejskiej, poczucie zagrożenia płynące ze wschodu i zachodu owocuje takimi oto sprzecznościami. Za jednym zamachem rzucamy wyzwanie Rosji, Unii, prawosławiu i próbujemy sobie zjednać prawosławną Ukrainę. Aby się na międzynarodowej scenie wzmocnić. Ale eklektyczne wielce, polityczne zaplecze takich właśnie łamańców wymaga. Oto katolickim ortodoksom, w zamian za zgodę na niemiłą im emancypację Ukrainy oddamy wynoszenie unitów, czy grekokatolików nad prawosławie.

W naszej mowie jest to szukanie złotego środka. Niemcy powiadają, że “królewskiej drogi”. W rzeczywistości zaś jednak, to ucinanie sobie możliwości działania. Bo kiedy się wreszcie Ukraina w Unii, pomimo naszych niezręczności znajdzie i jeżeli też się będzie kierowała resentymentami, to nie będzie przecież trzymała z Lachami, którzy wiele jej krwi w przeszłości upuścili. Zwróci się raczej ku bardziej jej w historii sprzyjającym a i bogatszym Niemcom. Ci zaś, aby nas ryzach trzymać, bardziej będą Ukrainie niż nam, stale wytykającym im faszyzm, przychylni.

Może więc jednak porzucić politykę szantażu, dzielenia państw i ich społeczności na słusznych i niesłusznych a zająć się naszym interesem narodowym. W nim zaś leży nasza przewidywalność, kierowanie się naszym rzeczywistym interesem przy uwzględnieniu współczesnych nam racji i skali wartości. Przede wszystkim zaś pozbycie się poczucia niższości i strachu przed obcymi.