Ceny ropy naftowej w ciągu ostatnich pięciu lat wzrastały od niespełna 25 dolarów za baryłkę w 2003 roku do blisko 150 dol za tę samą jej ilość w połowie 2008 roku. I teraz spadają w błyskawicznym tempie. Obecnie są już poniżej 50 dolarów za baryłkę, czyli na poziomie sprzed ponad trzech lat. Przede wszystkim zaś jest już poniżej poziomu opłacalności eksportu rosyjskiej ropy, ocenianego na 65 $ za baryłkę.

Rosja postanowiła jednak eksport forsować nadal.. Potrzebuje pieniędzy a z ceł na ropę otrzymywała potężne dochody. Rosyjskie firmy naftowe postanowiły w trosce o swoje finanse obniżać eksport. Premier Putin jednak wystosował do nich stanowcze ultimatum: eksportować, bo… . I gwałtownie zamawiają nieszczęśni moskiewscy nafciarze odmówione poprzednio tankowce, bo na powrót zintensyfikują eksport. Przyczyniając się do utrzymania wysokiej podaży na rynku i spadku własnych cen, bo… Ot, socjalizm. Państwo ważniejsze od obywateli. Ale, jak się obywatele pieniędzy na rzecz państwa wyzbędą, to i państwo zacznie chudnąć. A wtedy montaż nowych rakiet, o produkcji już nie wspominając, ad Kalendas Graecas przesuwać trzeba będzie.

Spadają także raptownie ceny złota i, niestety, miedzi. Spadają też ceny pozostałych surowców. Ich produkcja na przedkryzysowe potrzeby świata dawała ogromne zyski państwom surowcowym, pośród których Rosja właśnie wiedzie prym. Teraz na rynkach ich ceny są znacznie niższe niż te sprzed roku. Zatem zyski wytwórców także spadną. Ba, składowanie zapasów pochłonie niemałe koszta. Ograniczenie zaś wydobycia zaowocuje stratami w zakładach wydobywczych, poniesionymi wskutek ograniczenia czy wręcz wykluczenia renty inwestycyjnej.

W wyniku tego z jednej strony spadnie inflacja. Z drugiej, wystąpią tendencje do sztucznego ograniczania produkcji paliw przez państwa mające najmniejsze koszta wydobycia – Bliski Wschód. Tutaj się zapewne ożywi rosyjska dyplomacja, zapowiadająca ostatnio łaskawe wspieranie amerykańskich usiłowań w Teheranie. Teraz zapewne zmieni front i będzie muzułmańskich radykalistów znowu podżegać. Co i naszej tarczy rakietowej chyba pomoże.

Spadek cen surowców wiąże się z umocnieniem się dolara. W jakiejś mierze się do tego przyczyniła zapowiedź ściślejszego związania go z euro. Uprzemysłowiony świat jak zwykle spadnie na cztery łapy i jak zwykle producenci surowców za to miękkie lądowanie zapłacą.

Ot, sprawiedliwość kapitalizmu czy też dojutrkowa słabość posiadaczy kruszców. Wyłącznie. Zamiast szarych komórek.