Od marca do czerwca nie wrzucałem na Bródno nic. Pisałem różne rzeczy i byłem z nich zadowolony. Jak w ogłupieniu.

Teraz widzę, że zacząłem pisać coraz więcej tekstów o samym TXT i zupełnie bez sensu zabrnąłem w ślepą uliczkę. Uzurpowałem sobie (mogę pisać, że niechcący, ale i tak nikt nie uwierzy) osobliwe stanowisko komentatora. Kogoś, kto jest jednocześnie w środku i na zewnątrz.

Co prawda było to zgodne z moimi intencjami, ale w malejącym wciąż gronie piszących na TXT (w każdym razie, jeśli idzie o tych, którzy tu przyszli w grudniu ubiegłego roku), było coraz bardziej widoczne.

Na dodatek wcale nie byłem bezstronny. Obrażony reagowałem wściekle i konsekwentnie. Nadal to robię zresztą. Łatwo było zauważyć, że łatwo wchodzę w niektóre koalicje.

Odrębną sprawą było moje podejście do samego TXT. Mój entuzjazm z wolna się wypłukiwał i zaczynałem podchodzić do tego z pewnym wyrachowaniem, którego chyba zabrakło mi na przełomie roku.

Nie trzeba było długo czekać. Najpierw cicho, a potem już wprost zarzucono mi hipokryzję.

Wtedy czułem się urażony. Trzeba było kilku miesięcy, abym mógł wybuchnąć śmiechem, czytając na TXT tekst o rycerskości. Wciąż się śmieję…

Nie jest to czas i miejsce, aby rozważać, czy jestem hipokrytą. Albo czy bardziej niż Ci, co mi to zarzucają.

Jak komuś zależy, to umówmy się, że jestem. Najlepszym dowodem na to było nieopublikowanie poniższego tekstu. Jak widać, był on napisany jedynie na brudno i daleki był od zakończenia. Bródno było dla niego jak raz. Może to i lepiej. Choć z drugiej strony, w tej wersji jest zabawny, bo zawiera kilka drobiazgów, które bym wyrzucił, bo za bardzo się zbliżały do prawdy…

Później już do idei słownika nie wracałem.

Słownik moich wyrazów nieobcych: hipokryzja

Czym jest hipokryzja w Internecie, zapytał Pana Y niejaki N?

Bo że ja jestem hipokrytą w realności to wiem. Co innego dziecku mówię, co innego robię i nawet (co jest zapewne hipokryzji szczytem), mówię dziecku, że tak to już jest, że się od niego co inne wymaga niż od siebie.

Ale jak Patrzę na Pana, Panie Y i inne awatary, to przyznam, że nie wiem, o co chodzi.

Mam wrażenie, że możliwe są dwie sytuacje. Pierwsza jest taka, że ktoś coś wie o prawdziwym człowieku, co się w Internecie manifestuje, jako awatar. Dla przykładu: wie, że jest wysoki, bez zarostu i z nadwagą, choć pisze o sobie, co innego. I na dodatek, gazując uporczywie za pomocą rektyfikatów ziemniaczanych, pozwala sobie opisywać uroki picia wina.
Albo nie mając dzieci, mówi innym jak mają swoje wychowywać, powołując się na przykład własny.

Druga jest taka, że już w samej sieci ktoś taki prezentuje osobliwie dualistyczne podejście. Raz pisze, że jest za prawem i sprawiedliwością, a drugi raz broni przestępców i zdąża do zwiększenia podatku spadkowego.

To, który jest hipokrytą?

Żaden, odparł Pan Y. Hipokrytą w sieci jest ten, kogo hipokrytą nazwą. I niech udowodni, że jest inaczej, jak taki cwany.

I poszedł napisać komuś, że jest hipokrytą. Ale zrobił to innymi słowami. Hipokryta.