widać dziś jest dzień manifestów.

Pozdrawiam z wzajemną przykrością ;-)

ja też chodzę i głosuję.

Chyba powinienem o tym napisać, że człowiek prawicy powinien być odpowiedzialny i dążyć do podmiotowości, a nie skamleć, że kobieta go bije i płakać, że go nikt nie rozumie.

Zdrowia życzę, bo to już – w końcu – wtorek

zalogowałem się tylko po to, by pozdrowić spod zwałów roboty. Pan coś o lustracji więcej napisze, ale w styczniu, to może będzie okazja sie nie zgodzić. Choć obawiam się, że i wtedy też, jak od słowa do słowa przyjdzie, to okazja ta rozwieje się jak mgła poranna

nie kokietuje:-) Pan akurat nie musi. Wcale.

Pozdrawiam po krakowsku, czyli z przytupen i pewną dozą konserwatyzmu

ja o lustracji już kiedyś pisałem, nie chce mi się wracać do tego, więc proszę się nie spodziewać.

Zresztą już lecę się z Panem kłócić, mało nóg nie połamię. No.

Wie Pan jak jest – antropolog się z socjologiem zawsze dogada. Jeśli ustalą znaczenia pojęć i nie będą spierać, co jest częścią czego. No.

Ja się spod zwałów powoli, ale stanowczo wydobywam. Jeszcze mi trochę brakuje, ale widać prześwity.

Pozdrowienia zakorzenione

czuję się ostatni niedoceniany, więc kokietuję. No.

Dziękuję z warszawska: uchylając kaszkiet. Z uśmiechem.

by za bardzo nie odbiegać od tematu, mieliśmy takiego faceta, co się Stańczyk nazywał. I ja go bardzo lubię, a nawet – wstyd przyznać – nieco na niego snobuję. Jak zresztą reszta znanych mi krakowian, ot choćby taki Pan Tarantula (on mnie zaraz zabije!). I on (ten Stańczyk) miał pewnie taką dewizę: patrzeć i myśleć.

Czego sobie i wielu innym życzę.

Ukłony należne zasyłam

PS. Ówże Stańczyk niekoniecznie musiał mieć coś wspólnego ze stronnictwem jego imienia. Acz jeśli idzie o ich tzw. trzeźwe spojrzenie na sytuację to nie mam nic naprzeciw.

na prawicy Pan nie biega – to tylko prawica odbiega a to w lewo, a to w prawo, a niekiedy w buraki…
:)

No tak – jak zauwazył wcześniej Merlot – zgadzamy się mam wrażenie i w generalnych założeniach i praktycznie – w szczegółach (ja akurat nie znajduję tego innego rozłożenia akcentów).

Problem zawłaszczania sobie pewnych pojęć przez wrzeszczące grupy jest już tak rozległy, że praktycznie przy każdej autodefinicji koniecznym staje się zastrzeganie, aby nie mylić (przypisywać) nas z tą czy inną grupa, wycierającą sobie gębe szczytnymi hasłami i ideami.

Pisze Pan o wrogich Panu jako katolikowi ludzi podpinających sie pod chrześcijaństwo, podczas gdy praktycznie każdy ich czyn stanowi dowód ich pogardy do nauki KK. Podobnie jest z drugiej strony – o czym Pan zapewne doskonale wie. Największy zgryz w dyskusjach o tolarancji wyznaniowej mam zawsze (to indywidualne doświadczenie oczywiście) z nawołującymi do wolności i tolerancji ateistami – dyszacymi jakąś niezrozumiałą niechęcia – czy nawet nienawiścią – do wierzących.

Zasadniczo, pod pojęciem “prawicy” mieści (albo – próbuje się zmieścić) obecnie tak dużo, że łatwiej chyba przedstawiać każdorazowo i dokłądnie swój światopogląd w konkretnych sprawach. Bo posługiwanie sie hasłami ogólnymi, jak pokazuje praktyka, najczęściej buduje fałszywy obraz u odbiorców…

Pozdrawiam, dziękując za kolejny tekst, z którym problem jest jak zawsze – trudno cokolwiek dodać “od siebie”, pozostaje sie jedynie zgodzić.

to jest czysta gorycz,. Ja dziś jestem niemal czystą goryczą. No może za wyjątkiem niespodziewanej łyżeczki miodu.

Więc proszę uważać, bo piołun ma nieprzyjemny smak.

Nie mniej jednak, cieszy mnie Pana ochota

oni biegają, a ja sobie siedzę i patrzę. I tylko nogi przesuwam, żeby mi na odcisk nie nadepnęli.

Pozdrowienia

szczerze mówiąc to ja mam w nosie etykiety, pod warunkiem, ze mi ktoś nie chce etykiet z jakimiś pojęciami przylepiać na czole. I jest mi dosyć obojętne jakie pojęcia są na tych etykietach powypisywane.

Ponieważ, słowo prawica jest mi sympatyczne, to zwróciłem uwagę na to, że może nie powinno. Bo albo ja nic nie rozumiem, albo inni.

Pragnę też zwrócić Panu uwagę, że ja wcale nie zamierzam wybierać. Raczej osądzać.

I to jest moje stanowisko, które – z kolei – Pan sobie może osądzać wedle woli. Co zresztą Pan zrobił.

No i co? Ano nic Panie Referencie. Po prostu nie zgadzam się z Panem. Nic nie wylewałem, bo nic nie kąpałem. W każdym razie nie miałem zamiaru.

Ja nie uprawiam twórczości politycznej, proszę Pana. Nudzi mnie to. Ja się ludzi czepiam.

Może dlatego nie wiem zupełnie, jakim cudem Panu z tego wszystkiego wyszedł PiS i LPR. Ja piszę o ludziach, ich słowach i czynach. A Pan o partiach. W nosie mam partie.

Na dodatek moje wybory są moimi, proszę wybaczyć, wyborami i nie polegają na samym tylko mierzeniu odległości.

Pozdrawiam szczerze

Jeszcze jedno, skoro ma Pan w nosie etykiety, to skąd takie zainteresowanie pojęciem “prawica”. Może powinien Pan wyodrębnić zdarzenia i sytuacje (konkretne) i na nich przeprowadzić wiwisekcję. Po co od razu włączać generalizacje i posługiwać się wielkimi kwantyfikatorami. Tym bardziej, że – jak Pan pisze – interesują Pana ludzie i nie uprawia Pan twórczości politycznej (swoją drogą, nie trzeba mnie o tym zapewniać).

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Ja się w kwestii tego światopoglądu z Panem zgadzam – pisałem o nim po prostu nie w kontekscie jego samodzielnej budowy czy zakupu, co raczej w kontekście potrzeby indywidualizowania w konkretnych tematach.

Ja sam – muszę się przyznać – uznająć niemożność ogarnięcia danej wiedzy (przeze mnie), przyjmuję czasem głoszone tezy przez osoby, które mnie przekonują swoim profesjonalizmem i wiedzą/mądrością (aczkolwiek to przekonanie może mieć zupełnie marne fundamenty, wynikające właśnie z mojej marnej wiedzy) i traktuję jako “właściwe” (to złe słowo, ala mam nadzieje wie Pan o co mi chodzi) i swoje.

Np mój swiatopogląd w zakresie relacji płaszczyzn wierzący/niewierzący (proszę wybaczyć ten skrót) jest po Pańskim silnym wpływem (nie dyskutuję teraz, jak wygląda po adaptacji przeze mnie). Czy takie coś Pan także kwalifikuje do “wyprzedaży”?

Na samym tekstowisku jest parę osób, które taki znaczący i odczuwalny wpływ wywarły… Mam nadzieję, że poprzez dyskuję i argumenty, ale kto wie… może to tak jak z Fukuyamą – klaszczemy mu, bo pisze to samo, co my myślimy, tyle ze “ładnie”.

Pozdrawiam Pana niezmiennie.

Głupio tak się z Panem zgadzać ale znowu “muszem”. A nawet “chcem”, co gorsza.

Tak sobie tylko myślę, że dawne podziały, a co za nimi idzie, etykiety mało już przystają do rzeczywistości. A może tylko tak mi się wydaje? – nie wiem.

Oprócz obserwacji, które pokrywają się w zasadzie z pańskimi, zaobserwowałem jeszcze coś – krytyka paradygmatów, które zamieniły się ni stąd ni zowąd w dogmaty powoduje, trudności z samookreśleniem się. Przynajmniej u mnie takie trudności powoduje.
Nie wspomnę już o “świętym oburzeniu” obrońców tychże dogmatów, które skutkuje w przylepianiu krytykowi (np. mnie i nie tylko tutaj; w końcu świat nie zaczyna się i nie kończy na TXT) takiej lub innej starożytnej etykiety, w zależności od wyrażanego na dany temat zdania.

Nie wiem.

Świat się zmienia strasznie szybko. Może czas na nowe definicje, nowe określenia?

Pozdrawiam.

Mnie Pana generalizacja nie irytuje. Ja uważam ją zwyczajnie za błędną, i jeśli jest pan prawicą (inną niż ta, którą chce Pan tępić), i dostrzega farbowane lisy – również za szkodliwą. Pana sprawa, co Pan robi, nie wtrącam się, choć rzeczywiście oceniam.

Nie musi mnie Pan informować o nazwiskach bohaterów tekstu; ani przez moment mnie to nie interesowało. Trochę jest mi nieswojo, i niech tam – przykro, że rozmawia Pan ze mną w taki sposób, że z Pana odpowiedzi (dla mnie) wynika również ustosunkowanie się do fruwających w powietrzu stereotypów. Może jestem stereotypowy, może nie jestem, ale na pewno nie zadałem kliku pytań, na które był Pan jednak łaskaw odpowiedzieć.

Teraz w jednym zdaniu przybliżę, dlaczego uważam, że Pana generalizacja jest błędna i zrobię to za pomocą generalizacji. Otóż, karykatura nie może być miarą rzeczywistości. Pan omówił karykaturę, na jednostkowych przykładach zaprzeczył Pan powadze “etykiety” (za Panem).

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Referenta w nagłówku pomijam, bo jego rolą jest w referacie kiblować i pilnie nasze podania i pisma załatwiać, najlepiej pozytywnie.

A więc, panie Bulzacki,

Jeżeli pan wie kto jest prawicą, tudzież kto ma prawo nią być, to niech pan mnie maluczkiego oświeci. Cztery punkty, które był pan uprzejmy wymienić jako test na dobrego prawicowca są, że się tak wyrażę, kliszami i to dość zużytymi.

Pańskie “non possumus”, które twórczo rozwija AnnaP jest wyłącznie zabawne, dopóki pan nie udowodni, że swoim życiem i działaniem potrafił pan dowieść słuszności tego stwierdzenia.

Ja, jako nie mieszczący się w pańskiej wąskiej definicji prawicowca człowiek (zgniłego) kompromisu nie mam z tym problemu. W każdej chwili, każdemu mogę powtórzyć, że nie wstydzę się swojego życia politycznego i że nawet jestem z niego dumny. I mogę uzasadnić dlaczego.

Chciałbym to samo usłyszeć z pana i pani Ani strony.

A wybijanie zgranych rytmów na werbelku może pan sobie darować. Stoją w sprzeczności z image który pan sobie na TXT stworzył i który, przyznam, polubiłem.

ja już jestem w tym wieku, że wolę się w nowe etykiety nie bawić.

Kiedyś mnie jeden młodszy kolega zakwalifikował do jednej szkoły. Najpierw mi się spodobało, a potem jak zobaczyłem w jakim towarzystwie, to mi się włos zjeżył na głowie.

Bo tak na co dzień, to mówię o sobie, że jestem uczniem takiego jednego, co ja jego nigdy w życiu nie widziałem. Ale mi pozwolił, więc z tej etykiety chętnie i z dumą korzystam.

Rozumiem Pańskie obiekcje, zwłaszcza mając na uwadze baty jakie Pan otrzymał za propagowanie czytelnictwa, ale pozwoli Pan, że ja sobie nadal będę siebie określal jako prawicowca, i wyraźnie mówił, co się w moim rozumieniu prawicowości nie mieści.

W moim. Bo ja nie mam pretensji do narzucania innym mojego światopglądu. Wolę sączyć jad.

Bo ja mam w odwłoku polityczne konotacje. Mnie zależy na dobrym samopoczuciu własnym.

Taki egoistyczny minimalizm.

Pozdrawiam serdecznie

jestem dziś zasadniczo poirytowany, więc pewnie niechcący (to pewne) Pana uraziłem. Nie było to moim zamiarem.

Mam inny ogląd spraw niż Pan i to chyba dobrze. Jedni piszą o jajecznicy, a inni o kocach i każdemu się wydaje, że ma do swojego pisania prawo. I mają też prawo wzajemnie uważać pisanie o jajecznicy, albo o kocach, za głupawe marnowanie czasu.

A co do karykatury, to proszę przeczytać, co napisałem wyżej w innej odpowiedzi. Mnie interesuje mój obraz prawicowości, a nie jej ogólna idea.

Bardzo bym chciał przeczytać taką definicję prawicy, która spełniała by wymagania naukowe, co do definicji i pozwalała na sensowne określenie cech dystyktywnych, zjawiska, które można by nazwać prawicowością. Ale ja ani nie umiem, ani nie chcę sam się w takie definiowanie bawić.

Ciekaw jestem dlaczego Pan uważa to co ja piszę za szkodliwe. Zwłaszcza – dla kogo. Już prawie dwadzieścia lat mija odkąd byłem ostatnio szkodnikiem i bardzo mnie Pan zainteresował.

Pozdrawiam

z tym wpływem to Pan przesadza.

Z tą nadzieją, to Pan nie zrozumiał, bodajże. Ja nie opieram swoich zachowań na nadziejach. Raczej na wiedzy i związkach przyczynowo skutkowych.

Wie Pan to jest tak – nie grywam w gry losowe, przeszedłem przez Vegas nie zagrawszy nawet dolara. Nigdy się nie zakłądam, jeśli nie jestem pewien wygranej.

W Niektórych sferach życia tak się nie da i trzeba się opierać na statystyce, nierówności Czebyszewa i innych takich. Więc się opieram. Ja bardzo jestem za naukami stosowanymi.

Nie neguję skutków. Ale nie mam na nie nadziei. Już prędzej liczę prawdopodobieństwo.

Pozdrawiam instrumentalnie

Ja tam mogę Panu pozwalać albo i nie, a Pan i tak swoje wie i będzie robił, nie?

Chciałem tylko powiedzieć, prawda :), że czasami się zastanawiam na ile dotychczasowe definicje przystają jeszcze do rzeczywistości, jako dawniej przystawały. I czy jeśli ktoś mi powie, że jestem “lewakiem” to czy mam to olać czy też się zastanowić co ten “lewak” (albo “prawak”, w innych okolicznościach) może jeszcze znaczyć? A co jeśli powie tak stado? Czy przyjąć a’priori, że gada do mnie stado baranów?
Więcej pytań niż odpowiedzi, cholera.

A z tym propagowaniem czytelnictwa to niech mnie Pan nie załamuje. Domowej Kobiety się posłuchałem i odstąpiłem. Niech ma, ta Druga.

Pozdrawiam stercząc na stercie wątpliwości.

“Szkodliwe” jest generalnie, na zasadzie, na jakiej ludzie rozumiejący raczej zabagniają sprawę, niż zmierzają do jej wyjaśnienia. Ale skoro pisze Pan o “swojej” prawicowości, a nie o “idei”, to rozumiem, że pisze Pan o czymś, czego źródłem jest Pan sam, coś co Pan wymyślił albo dostrzegł i wedle czego teraz Pan mierzy świat. Akurat dziś mierzy Pan krytycznie.

Przykładowo, ja wiem, że jestem prawicowcem, a nie jestem lewicowcem, bo biorę za punkt odniesienia zestaw wartości, do których mam pewien stosunek, i te wartości są poza mną; są ode mnie niezależne. Nie ja jestem ich źródłem. Wówczas z czystym sumieniem mogę powiedzieć, zachowałem się po prawicowemu albo lewicowemu, bo konwencja językowa, którą mądrzejsi ode mnie wymyślili, i którą ja akceptuję, tak każe mnie w danej sytuacji określić. To jest intersubiektywnie sprawdzalne, bo każdy, kto posługuje się tą konwencją i ma dostateczne dane o sytuacji i moim zachowaniu, będzie mógł to potwierdzić lub temu zaprzeczyć. Skoro Pan odrzuca zewnętrzny punkt odniesienia i twierdzi, że interesuje Pana tylko własny “obraz prawicowości”, to ja to przyjmuję, choć nie wiem, co Pan twierdzi, ani czemu Pan przeczy.

Przyjmuję i tylko tyle. Postulaty prawicy są konkretne, są alternatywą dla innego sposobu urządzenia świata. Reszta jest kwestią techniczną. Nie będzie Kaczyńskiego albo Pana znajomego, którzy być może mają mylne pojęcie o byciu prawicą i uzurpują sobie to miano, będą inni. I oczywiście każdy może krytykować, oceniać ludzi, nigdy nie twierdziłem inaczej. Mój obraz “polskiej prawicy” nie jest taki czarny, w każdym razie ona nie wypada ewidentnie gorzej od “polskiej lewicy”. Tu odnoszę się już konkretnie, do opisanych przez Pana zdarzeń i postaci.

Przepraszam, ale nie czytałem komentarza, do którego mnie Pan odesłał.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Co ja mam niby udowodnić? Nie żyłam jako dorosła osoba w czasach komunizmu. A w swoim dorosłym życiu wiele razy próbowano bym złamała swoje zasady, lekko nie było, a cholernie dużo kosztowało mnie zrezygnowanie z chwilowej słabości.
Więc haków na mnie nie ma, a nawet gdyby były, to nie sprzedałabym się.
Ale przez taką postawę wcale łatwo w życiu nie mam.
Jestem diabelnie radykalna, ale dzięki temu umiem sobie spojrzeć w twarz rano w lustrze, nikt nie może mnie oskarżyć, że zrobiłam mu w życiu krzywdę.
Rozumiem ludzkie słabości, naprawdę, ale są sprawy ważniejsze od własnego interesu i wtedy nie toleruje prywaty.
Mamy inne zdania i raczej ich nie pogodzimy, ale mi z tego powodu żal nie jest.
Nawet maszyna txt nie zgadza się na szary kolor w temacie lustracji.
Jedyne o czym mogę z Panem dyskutować, to jak tą lustrację przeprowadzić, by ludzie już skrzywdzeni znów nie cierpieli, a żeby osiągnąć cel jakim jest oczyszczenie sterów państwa z ludzi, którzy służą, ale nie polskiemu narodowi.
Dopuszczam sytuacje, że kiedyś ktoś zbłądził, ale wrócił na dobrą drogę. Nie ma we mnie nienawiści, ale widzę poważny problem i nawet jeśli nie znam akt i tamtych czasów, przez skórę czuję potrzebę prawdy.

Nie mogę, z łaski swojej.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Ja też Pana nie znam.

Czytam literki, które Pan układa na ekranie. Z tych literek wynika to i tamto. Ja się z tym i tamtym nie zupełnie zgadzam i Panu o tym mówię. A konkretnie mówię, że aby być wiarygodnym w kategorycznych stwierdzeniach, to warto mieć coś do położenia na szali.

Poza kategorycznością.

I żeby była jasność, nie sugeruję, że Pan też ma coś z głową. Po prostu śmieszy mnie pański deklaratywny pryncypializm. Być może takie są wymagania licencji na format.

Przeczytałem jeszcze raz Pana tekst. Przypomniało mi się pewne zdarzenie, którego byłem świadkiem, a które… no, właśnie – jakoś mi się z tekstem kojarzy. Mam intuicję, że pasuje.

Kilka lat temu, w mojej obecności, toczyła się rozmowa o odejściu Piotra Wierzbickiego z “Gazety Polskiej” i jego “transferze” do “Wyborczej”. Wierzbicki napisał w GW duży tekst rozrachunkowy, w którym oskarżył Sakiewicza o przejęcie tytułu, i stwierdził m.in., że woli na stare lata wrócić do ludzi, z którymi wprawdzie nie zgadza się ideowo, przez wiele lat ich zwalczał, ale jest mu do nich bliżej cywilizacyjnie; przynajmniej się rozumieją i grają tymi samymi kartami. Jeden z moich kolegów był na Wierzbickiego oburzony, drugi – powołując się górnolotnie na znane powiedzenie – ripostował, że mimo wszystko woli z Michnikiem zgubić, niż z Sakiewiczem znaleźć; że barbarzyńca nigdy nie dogada się z Rzymianinem. Dodam, że moi koledzy uważali się za – jak to się mówi – prawicowców, do końca też się nie zgodzili w sprawie Wierzbickiego, niewątpliwie różnił ich jakiś istotny niuans.

Moim zdaniem Pana tekst jest o takim dylemacie i nie wydaje mi się, żeby moje wcześniejsze spostrzeżenie nawiązujące do mierzenia odległości ideowych było nieadekwatne. Przepraszam, że pozoruję mądrość i znowu użyję słów, ale czymś innym jest byt i powinność. Jak może Pan cokolwiek mówić o prawicowości, skoro kwestionuje Pan wagę światopoglądu (“Większość światopoglądów jest kupowana na wyprzedażach”.), skoro bagatelizuje Pan (może nawet szydzi) znaczenie idei? Co Pan w ogóle bez idei może powiedzieć, skoro krytykuje Pan jej faktyczne (życiowe) przejawy. Ona jest Panu bezwzględnie konieczna, bez niej jest Pan niemy. Pana tekst opisuje pewien rodzaj relatywizmu, i ja się z tezami nie zgadzam. Mnie jest pojęcie prawicy potrzebne; nie dewaluuję go, jestem raczej skłonny porzucić Kaczyńskich i bełkoczących znajomych.

Dzięki Pana tekstowi coraz bardziej uświadamiam sobie, że realnym problemem nie jest to, co zostało określone i nazwane (jest względnie mniejszym problemem – z mojego pkt widzenia), ale to, co meandruje i zamazuje tło. I za tę naukę dziękuję.

Uprzedzam, że nie pouczałem i nie wymuszałem zmiany opinii. Przyszedłem porozmawiać; wyraziłem pogląd. Tak jak potrafię, ze swoim temperamentem.

Do widzenia Panie Yayco, na tym kończę.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

A jakie to ma znaczenie w co referent wierzy? Pomijam oczywiście samego referenta, bo dla niego to ma znaczenie. Przecież problemem nie jestem ja i moja moralność, ale sensowne bądź niesensowne gadanie o prawicy (przypomnę z tekstu wyżej: “Im bardziej się zastanawiam, tym bardziej dochodzę do wniosku, ze to pojęcie nie ma sensu”.).

Mówiąc o konwencji miałem na myśli owe “etykiety”. Co znaczy, że nazywamy się socjaldemokratą, a co że konserwatystą? Przecież te pojęcia mają znaczenia, umówiliśmy się (mądrzejsi ustalili), że składa się na nie pewne kwantum wartości.

Wartości niezależne ode mnie; do których mam stosunek, który mnie na “osi światopoglądowej” definiuje. Bardzo proszę: stosunek do aborcji, prawa własności, roli rodziny, funkcji kary, religii, lustracji i dekomunizacji (problem istotny w Polsce) itd. O to chodzi. To są mierniki światopoglądu prawicowego (m.in. “to” są), ale – zabawne – również światopoglądu lewicowego. Wektor może być inny, ale przedmiot wobec którego musimy się określić ten sam. Przecież to jest elementarz. Ja mówię truizmy – przepraszam bardzo.

Jeśli Pan chce porozmawiać, proszę przejść na mój blog; możemy do tego wrócić, kiedy coś w przyszłości napiszę. Nawet tak bym wolał. Jeśli będę jeszcze do czegoś potrzebny.

Pozdrawiam,
referent

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Piszę lekko kpiąco, ale inaczej w tej sytuacji nie potrafię :-)

Nowoczesny konserwatyzm, to jest piękne pojęcie. Nowoczesnym konserwatystą jest w sumie Kaczyński. Lustrację i dekomunizację odłożył ad acta, przez nieudolność prawdopodobnie o lata przesunął jej sensowną realizację. W sprawie aborcji był za, a nawet przeciw – kiedy przyszło co do czego, zmianę art. 38 Konstytucji de facto utopił, a Jurka pogonił z partii. W gospodarce chce nacjonalizować i zwiększać interwencjonizm państwowy – całkiem nowocześnie. Własność prywatna jest dla niego oczywiście święta, ale jak przyszło budować autostrady, to nawet drogi do sądu od decyzji wywłaszczeniowych wpisać nie chciał, żeby nie opóźniały inwestycji (przykład jeden z wielu). Do Kościoła chodzi, do Boga się przyznaje, ale jakoś tak koniunkturalnie, bo woli kościół toruński, który daje głosy wyborcze, a nie łagiewnicki. Decentralizacja i zasada pomocniczości – nie, Kaczyński raczej nie wierzy w małe społeczności, jest skłonny centralizować. Jeszcze tylko w kwestii homoseksualistów się nie wyedukował, nie jest nowoczesnym konserwatystą. Wszystko przed nim.

Nowoczesny konserwatyzm. Trzeba iść z duchem czasu. Świat się zmienia. Tak, tak… Moim zdaniem Kaczyński jest nowoczesnym konserwatystą. I jeden, i drugi. “Oba Kaczyńskie”. Śmiech na sali. Przy czym, ja postawię na braci. Nie mam wyboru.

——————————————
To też jest świetne:

“Zauważyłam, że to częste zjawisko o ile rozmowa jest o samookreślaniu się w kwestiach światopoglądowych. Zauważyłam też, że to co dominuje takie dyskusje to próba określenia światopoglądu innych, z dodaną natychmiast oceną. Może to świadczyć o tym, że coś jest lepsze. Któryś z wektorów jest właściwszy, sensowniejszy, bardziej wartościowy.”

Całkowite przesunięcie. Aż się słabo robi.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

co do pozwalania, to faktycznie.

Definicje kiepsko przystają, ale niektórzy są do nich przywiązani. Dlatego ja nie definiuję, tylko mówię, co mi się nie podoba.

Co do baranów, to nie wiem. Raczej bym nie zakładał. Jak różni ludzie mówią to samo, to mogą mieć rację, albo widzieć coś co Panu umyka.
Ale w pojedynczych przypadkach bym się trzymał swego.

Pozdrawiam, stanowczo propagując czytelnictwo

z Panem trudno mi się dziś dogadać, bo Pan uporczywie próbuje mi narzucić, nawet nie obraz świata, ale siatkę pojęciową. Trochę to przykre, ale odnoszę wrażenie, że uważa Pan swoją za jedyną. Albo najlepszą. Ale nie wiem czemu Pan tak sądzi. Przyznam jednak, że Pańska pewność siebie jest uroczo dziecięca, co dobrze świadczy o Pańskich przyszłych możliwośćiach.

Pozwolę sobie po kolei.

To jest Pana subiektywny sąd. O tym zabagnianiu. Mnie odmienność sądów nie przeszkadza, a nawet wprost przeciwnie. Ale przynajmniej wiem, co Pan sądzi. To już dużo.

Źle Pan sądzi. Albo myli pan psychikę osobniczą z osobowością społeczną, która jak Pan zapewne wie, jest obrazem świata społecznego przyswojonym przez jednostkę w procesie socjalizacji. Czy wszystko co Pan pisze i sądzi, Pan sam wymyślił? Pozwolę sobie wątpić. A czy to Pański obraz świata? Mam nadzieję.

Po pierwsze, stanowisko Pana, to znaczy absolutyzm aksjologiczny nie jest jedyne do wyobrażenia. Nic w tym złego, ja sam przez lata byłem pod silnym wpływem absolutyzmu aksjologicznego w rozumieniu Pitirima Sorokina. Ale mi przeszło. Nie lubię relatywizmu, więc się jakoś umocowałem na poziomie koncepcji relacyjnej, w której, mówiąc po krótce, wartości są dobrami kulturowymi, związanym z potrzebami i stabilizowanymi na poziomie kulturowym. Innymi słowy, nie uznaję (poza sferą mojej Wiary) wartości za byty absolutne. Tym samym Pańskie stanowisko szanuję, ale uważam za błędne. Z naukowego punktu widzenia. Nie czas tu i nie miejsce, aby ten wątek podejmować. Proszę po prosty przyjąć, że mam inny ogląd spraw.

Po drugie, nie znam Pana, więc nie zamierzam nic potwierdzać ani zaprzeczać. Po co mi to? Pańskie sądy są wystarczającym źródłem licznych moich pociech (w sensie – radości)

Po trzecie, nie ja odrzucam zewnętrzny punkt odniesienia, tylko Pan, przyjmując absolutystyczną wizję wartości. Ja mówię o osobowości społecznej, kształtowanej przez rzeczywistość zewnętrzną, kulturową. To dość utarty obraz w socjologii, a ja jestem socjologiem. Może pan tej dyscypliny nie lubić, ale ja muszę. Chleb z tego mam.

Po czwarte, skoro Pan nie wie co twierdzę, a czemu zaprzeczam, to przeciwko czemu Pan protestuje?

Jeśli Pan gdzieś przeczytał, że ja jestem przeciwko prawicowości, to nie u mnie. Ja jestem przeciwko temu, żeby być w jednym klubie z głupkami i pałkarzami. Nawet jeśli głupek i pałkarz są za lustracją, jak ja jestem, to nie życzę sobie mieć z nimi nic wspólnego. Mnie to przeszkadza, ale nie narzucam tego oglądu spraw Panu.
Gdyby mój obraz był czarny, to bym się nie upierał przy tej prawicowości. Nie sadzi Pan?

Szkoda. Jakoś nie mam ochoty pisać w kółko tego samego. Proszę wybaczyć.

Myślę, że w tej kwestii się nie dogadamy. Różnią nas definicje i narzędzia opisu rzeczywistości.

Może innym razem uda się lepiej. Choć sądząc po Pana drugim wpisie, chyba się nie uda.

Pan widzi stabilny obraz. Nie dopuszcza Pan żadnych zmian.

Gratuluję Panu tej stabilności. Ale nie zazdroszczę.

I wie Pan co? Rozmowa jest otwarciem na drugiego człowieka. Pan przychodzi z tym samym, z czym wychodzi. Wygłasza Pan oświadczenia, nawet nie sprawdzając za dobrze, do czego się odnoszą. Potem przychodzi Pan jeszcze raz i wygłasza kolejne oświadczenie. Jak w teatrzyku lalek, proszę wybaczyć.

I nie jest tak, że nie mógłby Pan się czegoś dowiedzieć, albo i nauczyć. Nie dlatego, że nic nie może Pan znaleźć. Dlatego, że Pan nie szuka. To chyba najgorsza cech polskiej prawicy – przekonanie że wie wszystko i znalazła złoty kluczyk. Buratino też znalazł.

Postawa jaką Pan prezentuje nie ma nic wspólnego z żadną ideą, obawiam się, chyba, że jest Pan utajonym i zapoznanym autorem jakieś doktryny, zawierającej komplet odpowiedzi. To musi być strasznie nudne, tak znać wszystkie odpowiedzi, jak Pan. Współczuję.

No dobrze, ale kończąc żarty i nieco poważniej rzecz ujmując, to postawa jaką Pan tutaj prześmiesznie sparodiował, pokazuje dlaczego polska prawica jest jaka jest. Po prostu nie może zrozumieć, że pociąg odjechał. I wciąż czeka, łudząc się, że wróci.

Cieszę się, że Pan mi to tak wyraziście uświadomił.

Pozdrawiam

PS Temperament można okiełznać. To narzędzie nazywa się od czasów Cycerona – kulturą. I nie jest wynalazkiem lewicy. Tak sobie myślę, że czasem warto okiełznać. I słusznie, że pan zaprasza czytelników na swojego bloga. Bo wołałbym, aby nie obrażał Pan tych, którzy przychodzą porozmawiać ze mną. Nie musi mnie Pan wyręczać. Na pewno da Pan radę, trzymam kciuki za Pana!

zamieszanie? Że się ludzie nie rozumieją? A u Pani to się rozumieją?

Że ludzie bronią swoich racji, niech bronią. Choć wolałbym, żeby to była rozmowa o racjach, a nie o tym, że komuś naplułem na obrazek po dziadku.

Ale takie stanowcze okopanie się na pozycjach też jest zabawne. Przede wszystkim – zabawne.

Tego o kosmicie nie zrozumiałem. Nie wierzę w kosmitów, może to dlatego.

Co do wyboru, to ja nie miałem zamiaru opisywać wszechświata, są tutaj od tego lepsi pretendenci.
Ja napisałem czego nie lubię u tej strony , którą bardziej lubię , niż tę drugą.

Pozdrawiam

Dziękuję za lekcję.

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Przeczytałem raz jeszcze, mam wrażenie, że odpowiedź dla mnie pełniła dla Pana funkcję terapeutyczną. Co do mojego zamknięcia na dialog i niegrzeczne odpowiedzi, być może ma Pan rację. Proszę jednak niech Pan poczyta własne wypowiedzi (w tym tę notkę), zanim następnym razem zacznie Pan komuś zwracać w ten sposób uwagę.

Co do prawicy, to rzeczywiście, nie ma porozumienia. Dla kogoś, dla kogo wartości są funkcją okoliczności, tylko przypadek albo intuicja może sprawić, że znajdzie się w odpowiednim miejscu, w odpowiednich okolicznościach.

Do widzenia, jak sądzę kończymy znajomość blogową. Wszystkiego dobrego i dziękuję za dotychczasowe rozmowy. Za tę wymianę zdań proszę wybaczyć, jesteśmy z innych światów i nie musi mi Pan współczuć; wszystkiego dobrego.

referent

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

będę szczęśliwy nie musząc już zwracać Panu uwagi.

Cieszę się, że już przy drugim czytaniu odkrył Pan istotę rzeczy i ujawnił ją szerokiej publiczności. Myślałem, że to potrwa dłużej.

Zadziwia mnie uwiąd Pańskiego poczucia humoru i dystansu wobec własnego awatara. Ale to nie mój problem.

O tych wartościach, to nadal Pan nic nie rozumie. Naprawdę nie ma powodu, aby się popisywać niekompetencją. Proszę sobie najpierw coś poczytać. Coś prostego, może Rüdigera Lautmanna? Choćby po to, żeby nie mylić ujęcia relacyjnego z relatywistycznym.

Ale ma Pan rację. Nie ma powodu, żebyśmy ze sobą rozmawiali.

Wszystkiego dobrego i dla Pana

spieszę wyjaśnić, że cieszę się, że będzie Pan żył.
Nie ma powodu, żeby tylko „jakoś”, bo notka bardzo mi się podobała. I to bardzo. Powinienem wyraźniej to napisać. Łatwiej byłoby zauważyć.
Co najmniej tak łatwo, jak moją ekscytację lewicą:)

Kłaniam się nisko, życząc dobrej nocy

Ps.
Panu to dobrze, ale jak ja mam żyć, tragicznie niezrozumiały?:)

“Proszę być konsekwentnym
Pan jest relatywistyczny wobec Ketmana. A nie jest Pan wobec Irvinga.”

Ja bym to określił inaczej, Ketman (mówimy o autorze który sobie przybrał ten nick w S24) mi szczerze mówiąc zwisał, znaczy był obojętny.
Irving niekoniecznie.

Po prostu na niektóre sprawy bywam bardziej wyczulony.
tak bym to ujął.
Przy okazji bardzo mnie ta dyskusja rozbawiła i usatysfakcjonowała, potwierdzając kilka rzeczy, które mi się roiły od dawna.
A żeby nie było wątpliwości czy zgrzytow, nie chodzi o pana.
Znaczy tu też uzyskałem powteirdzenie, że pan toi wredny jest i niektórych miażdżyć intelektualnie lubi:)
Ale sami sobie winni.
Więc ja na wszelki wypadek wycofuję się na dobrze znane mi pozycje i będę pisał tylko o pierdołach:)

Przepraszam za chaos i może nie do końca zrozumiały tekst, ale to z powodu bólu głowy uporczywego i ogólnie złego samopoczucia…

miał Pan ze mną nie gadać.

Skoro nie uznaje Pan argumentów, to może ma Pan chociaż trochę zamiłowania do konsekwencji?

Albo do trzymania się własnego słowa?

Oczywiście, że będę konsekwentny i za chwilę przestanę “gadać”. Skoro jednak robi Pan tu “szoł” za pomocą sofistyki, to wyjaśnijmy sobie jeszcze, że pana teza “relacyjna” jest może fajna w akademickich debatach, ale nic nie wnosi do sprawy. Zgadzam się natomiast, że pewnie można z niej nieźle żyć. Zapewne też nieco uspokaja i pozwala ukryć samozakłamanie (nie odnoszę tego do Pana, piszę generalnie, tak jak Pan pisał generalnie o “prawicy”).

Zdanie: “Nie lubię relatywizmu, więc się jakoś umocowałem na poziomie koncepcji relacyjnej, w której, mówiąc po krótce, wartości są dobrami kulturowymi, związanym z potrzebami i stabilizowanymi na poziomie kulturowym. Innymi słowy, nie uznaję (poza sferą mojej Wiary) wartości za byty absolutne.” – może spokojnie służyć za definicję relatywizmu. Kiedy napisałem, że dla Pana wartości są funkcją okoliczności, miałem dokładnie to samo na myśli. Pan kojarzy to z “wartościami kulturowymi”, “potrzebami” itd. Wszystko jedno, niestety.

Ale zgadzam się, że ten podły relatywizm, który nas obnaża, lepiej potępić i przyjąć go pod zakamuflowaną nazwą. Doskonale to rozumiem. Niestety nie kupuję. Absolutyzm moralny używa Pan jako epitetu, jako coś nietrafnego. To oczywiście wypadałoby jeszcze dowieść, ale – proszę Pana – ten absolutyzm moralny, to nie kradnij, nie miej drugiej żony, nie kłam itd. To jest ten mój absolutyzm. Z niego się tłumaczę i przez niego mam czasem wyrzuty sumienia. Absolutyzm nie jest oczywiście jedyną opcją (przyjmuję pana siatkę pojęciową, choć nie całą), ale warto o tym otwarcie mówić, a nie wmawiać innym ciemnotę.

Uczeń patrzy więc na nauczyciela i wątpi. Nauczyciel zatacza koło, stara się, ale cały czas jest w tym samym miejscu. Bardziej uspokojony, bo zamiast “krew” powiedział “farba”, co jednak dla zabitego zająca nic nie robi. “Róża pod inną nazwą”.

I już się żegnam.

referent

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Odpowiedź godna prawdziwego mistrza. Niniejszym rozstrzygnął Pan spór i postawił mi dwóję. Trzeba się od Pana uczyć, bo to się nazywa wybrnąć z sytuacji beznadziejnej. Tylko, że sporo osób to widzi – tych samodzielnie myślących; one odróżniają kuglarstwo od sylogizmu.

Koniec zabawy.

:-)

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Konkretnie, to Pańska polemika (czy też krytyczne ustosunkowanie się) i nazwanie błędem) aksjologicznego absolutyzmu. Choć nie napisał Pan wprost, dlaczego. Nie szkodzi. Chociaż nie – napisał Pan we wpisie na górze.

Pański relacyjnizm (bo nie relatywizm) wydaję się rozumieć, choć zaakceptować go jest mi trudno. Pomimo tego, że sam go często praktykuję.

A że przy okazji trafiłem na tytuł z 1922 roku: “Ленин. Фанатик и антисоциальный экстремист”, to już zupełnie inna historia.

Pozdrawiam w nadziei na więcej.

to trochę nie tak.

Ja jestem socjologiem. Socjolog mówi o tym, co może zbadać. Wartości są trudne. Przyjęcie, że wartości są bytami absolutnymi, powoduje, że wymykają się poznaniu mojej branży.

Ja nie neguję wartości absolutnych. Wyraźnie zresztą zaznaczyłem, że jeśli idzie o Wiarę, to jestem o ich istnieniu przekonany. Znaczy – wierzę. Ja, jako ja.

Ale w sferze ideologi? Absolutne wartości?

Takie same dla Malediwów i dla zagłębia Ruhry?

No jakoś tego nie widzę, proszę Pana.

Ujęcie relacyjne ma to do siebie, że przyjmuje, że wartości są względnie stabilne w obrębie pewnego kręgu kulturowego.

To się da sensownie badać.

Ale jak ktoś woli wierzyć w ideologie, to mnie to nie przeszkadza. Pod warunkiem, że nie twierdzi, że to jedyna droga.

Pisząc, że to błąd, napisałem jedynie, że nie mieści się to w akceptowanym przeze mnie paradygmacie naukowym.

Ale ja nie mam patentu na wszechwiedzę, a mój obraz świata społecznego nie jest obowiązujący. Jeśli odniósł Pan takie wrażenie, to przepraszam.

Pozdrowienia

PS Bardzo ciekawy tytuł. Gdzie to wydane? W Pradze może? Niech pan napisze coś więcej, bo to mnie naprawdę bardzo ciekawi. Może być na priv.

Krótko mówiąc, cały czas Pan myślał, że ja wysuwam twierdzenia dla wszechświata, a nie dla kręgu kulturowego, w którym żyjemy? Niesłusznie. Nie dałem do tego nawet mikropretekstu.

Przeczytałem komentarz do Pana Oszusta. Choć czasem równie niegrzeczne jest odesłanie do czyjegoś komentarza, jak przyznanie się, że nie czyta się całych dyskusji. To miałem na myśli, pisząc wcześniej, ze nie czytałem komentarza, nie pamiętam już do kogo, wypadło mi.

Pozostanę więc przy swoim zdaniu na temat relatywizmu. Oczywiście tego w obrębie naszego kręgu kulturowego; nienaukowego, za to praktycznego. Ale dobrze, że doprecyzowaliśmy, gdzie rozmowa się rozeszła.

referent

——————————————————————
referent – wolny kozak, ale dokładny

Proszę Pana,

teraz Pan zdaje się nie panuje nad swoim awatarem, czyli nad tym, co przed chwilą mi pan zarzucał. Wszystko można odbić, każde pouczenie i epatowanie doświadczeniem. Ostatnie pytanie zadałem, bo zastanowiłem się, czy aby Pan jednak nie ma racji. Starałem się, to sobie wyjaśnić. Grzecznie na marginesie spytałem, licząc na taką sama odpowiedź. I za nią dziękuję.

Co do mojego etosu prawicowego, to oczywiście ma Pan rację, że jest marnej kondycji. Ale oczywiście Pan może tylko to przypuszczać. Zapewniam, że rozmowa z Panem nie sprawia mi od pewnego czasu żadnej przyjemności i nic mi nie daje. Co do Pana gości, to reagowałem na zabawną dworską wypowiedź, a dwóch Panów samych się mnie uczepiło. Nie wiem, po co.

I to jest cała historia. Jako, że blog jest pana, więc po raz ostatni, ostatni i ostatni :-) szczęść Boże,

—————————————————————-
referent – wolny kozak, ale dokładny

nie mam racji. Nie mogę mieć racji, bo Pan ma rację. Zawsze ma Pan rację.

Mogę to dać na piśmie.

Ale niech już Pan idzie, bo mnie Pan śmiertelnie nudzi

:)
Bez definicji i etykiet, bez Mertona i Sorokina, biorę pod mankiet Tośka Lowi’ego i kończę z erą republikańską. Od nadmiaru śmiechu.

Pozdrawiam i dobrej nocy życzę.

A gdzie jest powiedziane, że do lewaków nie można się śmiać radośnie? A w szczególności do niektórych lewaczek?

Jak by Pani weszła na iChata, to rozwinę myśl.

Panu Yayco na poblogowisku ślę pozdrowienia stosowne…

po pierwsze primo piszę do konkretnej osoby,kryjacej się pod pseudonimem Yayco,a nie do Yayco,który nie istnieje.

Po drugie primo to tekst Pański mnie się podoba,choć uwag mnożyć by można co niemiara.

Po trzecie primo celowo i świadomie uogólniłeś Pan Panie szanowny sporo spraw i rzeczy,aby się brać TXT zleciała do bloga Pańskiego,boś Pan łasy na komplementa.
I tyz piknie.
Ja tam zazdrosny nie jestem.

Primo czwarte i ostatnie;Polska,jej społeczeństwo,to nie groch z kapustą,to psze Pana łaskawego bigos w najlepszym wydaniu.To mieszanina składników,których wyliczenie wymagałoby sporej dozy cierpliwości i samozaparcia i ryzy papiera.

Efekt Pan osiągnąłeś,bractwo się zbiegło niczym kocięta do szperki.
A większość komentarzy przedniej marki.

Za wywołanie dyskusji pouczajacej,zmuszajacej do myślenia i odsłony zapatrywań siedem w skali Beuaforta.

Pozdrawiam serdecznie i miłego wstawania oraz dnia życzę

zmartwiła mnie Pani tym wpisem. Poważnie.

Jedźmy zatem po kolei, żeby nie było, że coś opuściłem, albo przemilczałem, dla wygody.

Ja nie zamierzam się z Panią porównywać. Ani swojego bloga z Pani blogiem. Mam wrażenie, że nieco inny zestaw osób (choć tylko nieco) rozmawia, na dodatek o innych rzeczach. Często innym językiem. Przyznam, że mnie bardziej odpowiada ten tutaj. Ale to oczywiście kwestia gustu. Każdy chwali swoje.

Ale zgadzam się, że Pani jest nierozumiana inaczej.

O! Znowu się zgadzam, że każdy ma prawo. Ja ogólnie jestem za wolnością wypowiedzi. Cieszę się też, że doświadczenie własne, do którego mam wrażenie dochodziła Pani dość długo, skutkuje tym, że dostrzega Pani, że to nie jest ładnie jak ktoś ośmiesza inaczej myślących. Zresztą, w tym akurat przypadku, to ja bym jednak napisał: nieudolnie usiłuje ośmieszyć.

Z tą drwiną, to nie zrozumiałem. Odniosłem wrażenie, zapewne niesłuszne, że jest Pani skłonna aprobować, albo co najmniej – ignorować drwiny niektórych blogerów, nawet jeśli godzą w innych ludzi. Na przykład moje, choć nie tylko. Ale rozumiem, że bycie bezpośrednią ofiarą drwin jest czymś innym. Naprawdę rozumiem. Między innymi dlatego, na moim blogu pewne zachowania spotykają się z moją reakcją, nawet wtedy, gdy nie dotyczą mnie bezpośrednio.

No tak. To nawet zabawne, bo wczoraj się znów posłużyłem tym przykładem, próbując wyjaśnić problem granic uogólnienia, przy budowaniu kręgów kulturowych. Złapała mnie Pani.

Z tego cieszę się bardzo, choć przyznam, że nie myślę o sobie jako o mikrokosmosie. Liczba pojedyncza bardziej mi pasuje. Ale to już drobiazg semantyczny. Ja rzeczywiście trochę się znam na pewnych niewielkich wycinkach wszechświata i nie mam pretensji do opisywania całości. A już o cudzych mikrokosmosach, to nawet wolę się nie wypowiadać.

Nie powiem Pani. Mnie kryterium to czasem zajmuje, a czasem nie. Ale zawsze służy mi do odnajdywania siebie wśród innych. Sama powinna Pani sobie odpowiedzieć. Obawiam się, że ani pan Merlot nie ma racji (bo dysponuje zbyt fragmentarycznymi danymi) , ani nie spełnia Pani kryteriów pana Bulzackiego. Ale to są intuicje. Ja się stanowczo wypowiadał nie będę, bo też mam zbyt fragmentaryczne dane. A jeżeli to Panią bawi, to dobrze. Śmiech to zdrowie. Podobno.

Muszę przyznać, że jak to przeczytałem, to krótki włos dęba mi stanął. Już dawno nie przeczytałem czegoś, co by było równie dalekie od moich przekonań i tego co mówię. A ja ostatnio dużo czytałem o tym, ile zła czynię.

Czy Pani naprawdę wyobraża sobie, że ja uważam, że wykształcenie, język i przeczytane książki są kryterium prawicowości? Przecież to nonsens. Ogromna ilość ludzi o innych zapatrywaniach ma znakomite wykształcenie, czyta i pisze książki. Włada językami. To przecież oczywiste. Ja jedynie ubolewałem, że to co dawniej cechowało ludzi prawicy (ale nie jako cecha istotna, tylko przy okazji, bo wynikało z ich pozycji społecznej i ułatwionego dostępu do dóbr kulturowych) dzisiaj jest rzadsze.
Proszę wybaczyć. Znany jest między ludźmi mój szacunek dla pani wykształcenia etc. Ale nie jest to cecha prawicowa. Żadną miarą.

Rację ma pan Bulzacki, pisząc, że to kwestia wartości. To, że ja widzę te wartości inaczej: definiuję je inaczej, inaczej postrzegam ich dynamikę i na dodatek wiem, że nie są równorzędne, ale układają się w dynamiczne porządki hierarchiczne, to nie znaczy, że odrzucam wartości. Przeciwnie, ja uważam się za prawicowca właśnie ze względu na wartości. Często te same, które podnosił onże dyskutant w swoich, jakże stanowczo formułowanych, oświadczeniach.

Ten tekst jest o wartościach. Ja w nim napisałem, że nienawiść nie jest zgodna z wartościami prawicowymi. Na przykład.

Gdybym napisał, że nienawiść jest niezgodna z erudycją, to bym napisał bzdurę nad bzdurami.

Bo nigdy bym nie napisał, że oczytany i wykształcony nihilista jest prawicowcem. To bzdura. Zupełnie nie rozumiem, jak Pani mogła dojść do takich wniosków.

Dla mnie też.

Tego fragmentu znów nie zrozumiałem. Może dlatego, że nie jestem kobietą.

Pozdrawiam serdecznie

PS. Uprzejmie proszę, aby rozważyła Pani możliwość nie rozkręcania, na moim blogu, tego co ja wczoraj skręcałem. Jak chce pani porozmawiać z panem Bulzackim, to może warto szukać go w innych miejscach. Oczywiście nie jest to krytyka tego, że Pani odpowiedziała. To oczywiste Pani prawo. Ale proszę rozważyć moją prośbę. Na przyszłość.

Musze przyznać, że niewiele zrozumiałem z tego, co Pan napisał. Pisze Pan:

Ja się nie kryję. Ja wykreowałem podmiot, który pisze bloga. Jest on kreacją w tym sensie, że nie ma (obawiam się) rzeczywistej osoby o takich poglądach. Pisząc do rzeczywistej osoby, pisze Pan na Berdyczów, bo nic Pan o tej osobie (osobach) nie wie.

Cieszę się. Proszę mnożyć. Ja to potem dodam, odejmę i podzielę.

Jak widzę zapisał się Pan do coraz to szerszej drużyny, która wie jaki jestem i po co piszę. Mianowicie dla komplementów. A jak powiem, że nie, bo mogę je mieć inną drogą i – co więcej – z większą pewnością? To uwierzy mi Pan?

A jak powiem, że ilość nie przechodzi w jakość? Uwierzy pan?

Cieszę się, że nie jest Pan zazdrosny. Ja czasami bywam. Nieprzytomnie.

Proszę Pana, społeczeństwo to bardzo skomplikowany byt społeczny. Ma Pan rację, że ryza papieru to za mało. Ale nie jest ono ani grochem z kapustą, ani bigosem. Co więcej – ono w ogóle nie jest mieszaniną. Ale mniejsza z tym. Natomiast będę wdzięczny, jeżeli mi Pan wskaże, gdzie napisałem o tym grochu z kapustą. Bo nie napisałem, mam wrażenie.

Ja, Panie Zenku, jestem prosty awatar. Piszę o sobie. I o tym jak widzę świat. Nie pretenduję do opisywania go we wszystkich odcieniach. Po to są inne blogi, aby opisywać świat w jego złożoności i pokazywać wszystkie kolory.

Efekty osiągnąłem różne. W znacznej mierze niespodziewane, więcej nawet – paradoksalne. Ale powiem Panu privatissime, że gdybym chciał, aby się ludzie zbiegali, to bym pisał o czymś innym. To nie jest trudne, mam wrażenie.

Dziękuję za wysoką ocenę, choć nie wiem, czy powinienem się cieszyć skalą, którą Pan zastosował.

Dziękuję bardzo i także życzę Panu wszystkiego dobrego

może się uda – setny komentarz…
:)
Udało się! Panie Yayco – Pan jesteś ozdobą tego bloga, przynajmniej dla mnie. Ja centrysta, z odchyłkami w lewo, mogę spokojnie rozmawiać z prawicowcem z odchyłkami w prawo i świat się nie wali, surmy nie dmą, artyleria nie strzela! Ale to jest sprawa nie kierunku czy amplitudy na wykresie lewica-prawica, tylko sprawa kultury, mądrości i odrzucenia agresji. Tylko tyle i aż tyle! Jak widać w naszym publicznym życiu politycznym wyrzeczenia takie są niemożliwe. A jak pseudomędrcy dodają – bez agresji, chamstwa i knajactwa partie i ich przywódcy tracą! Dla mnie kłamstwo, które ma świadczyć, że my, Polacy, uwielbiamy parlamentarne mordobicie, awanturnictwo i chamstwo…

bingo!

[edit] A za to co Pan dalej napisał, to zarumieniwszy się, kłaniam się w pas.

Pozdrowienia

Winny, bo znęca się intelektualnie i wredny jest- chwała Najwyższemu, żeś taktownie zapewnił, że nie o gospodarza Ci chodzi.:)

Proponuję, by ten o którym mowa, w ramach pokuty, winy swe odkupił wklejając trzy youtubiki oraz kupił piątkową Gazetę Wyborczą:).
Ok.?

pozdrawki

oj, przykro mi. Wielu ich było.
Nie powie mi Pan przecież, że Kuroń:))

A nich Pan sobie wyobrazi, że ta paralela kościelna, to nie owoc mojej wybujałej inwencji polemicznej.
Tak było. W Utrechcie.
Jeszcze dziesięć lat temu, do takiego maluśkiego kościółka katolickiego, prowadzałem swoje dzieci(żona kazała:)).
A w gdy byłem tam w zeszłym roku, okazało się, że świątyni już nie ma. W jej murach znajduje się obecnie muzeum sztuki Mikronezji. A muzeum tylko dlatego, ze władzę w mieście objęli konserwatyści. Za kadencji poprzedniej rady projektowany był tam klub gejowski.
Ot, koszta postępu cywilizacyjnego:).
Nas tu to jeszcze nie dotyczy. Pytanie tylko jak długo?:)

Pozdrawiam serdecznie

Ps.
No a tą Bawarią to mi Pan naprawdę zaimponował, nawet ja chyba bym tak nie potrafił:).
Ostra jazda w stylu blogera Z. Szczęsnego:).

nie ma co tłumić emocji, nawet jeśli to tak radosne emocje jak się domyślam… to już nie kościół to Samoa Zachodnie.
A tam, jak wiadomo, matriarchat.
Pokaż komu trzeba, gdzie jego miejsce:).

Jak zwykle, niezmiernie soczyście pozdrawiam i lecę do domu-fajrant!

Właśnie się dowiedziałem, że nieistniejący pan Yayco odmówił swojej sympatii istniejącemu prawicowemu prezydentowi.
Wedle mojego umu.
Na własną moją odpowiedzialność.

Jako zniecierpliwiony awatar.

I natychmiast się przekonałem, że Dla kogoś, dla kogo wartości są funkcją okoliczności nie ma prawa tego zrobić.

Ciekawe doświadczenie.
?

Zapisałem se to z tyłu głowy.

Pani se rzuci. Mnie to jakby obojętne jest.

W tych okolicznościach przyrody.

Pozdrowienia

“Winny, bo znęca się intelektualnie i wredny jest- chwała Najwyższemu, żeś taktownie zapewnił, że nie o gospodarza Ci chodzi.:)

Proponuję, by ten o którym mowa, w ramach pokuty, winy swe odkupił wklejając trzy youtubiki oraz kupił piątkową Gazetę Wyborczą:).
Ok.?”

Nie wiem, czy okej, bo nie rozumiem twoich komentarzy ostatnio coraz częsciej, tego też, zbyt hermetyczny ten sty się stał.
Jak chcesz co mi powiedz, to mów prosto, bo te ciągłe insynuacyjnie dziwaczne i niezrozumiałe komenty mnie nudzą i nie będę na nie odpowiadał.

pzdr

mnie nie przeszkadza. A nawet jest mi przyjemnie.

Się maszyna rozpisała, więc ja tylko w kilku kwestiach.

Co do samochodu – prawda. Co do reszty – zdarza się. Ale opis MU jest nadspodziewanie adekwatny do momentów, kiedy się nie zdarza. One dominują.

Wiec ta estetyka całkiem może się zgadzać.

Co do reszty, to kiedyś napisałem tekst o drzwiach obrotowych. Tam jest o wychodzeniu i wracaniu.

Tak, mam świadomoś autokreacji. Na dodatek świadomie i celowo posługuję się nią jako narzędziem. Manipulując. I na dodatek wprost o tym piszę. Nie wiem, może to budzi zainteresowanie?

A może to,że pewne rzeczy mam w nosie? Nie wiem.

To też mam w nosie.

Tylko ludzi nie mam w nosie. No w każdym razie – nie wszystkich.

Maszyna też może być ludź. Się najwyżej przebuduje definicje. Żadna robota.

Pozdrawiam bardzo serdecznie

PS A w kwestii Ketmana bedziemy się różnili. Bywa.

nie martw się, tobie córka takowa nie grozi.

Najpierw trzeba być inteligentnym ojcem, to tak działa.

Czajnik wyjątkowo nieskory jest do ryjów obijania, w gruncie rzeczy.

A skąd pomysł, że obijanie owo miałoby być aprioryczne, tego naprawdę nie rozumiem.

widać nie zrozumiałeś, bo wredny to akurat o yayco było.
Zresztą przeczytaj dokładnie moje słowa:

“Przy okazji bardzo mnie ta dyskusja rozbawiła i usatysfakcjonowała, potwierdzając kilka rzeczy, które mi się roiły od dawna.
A żeby nie było wątpliwości czy zgrzytow, nie chodzi o pana.
Znaczy tu też uzyskałem powtierdzenie, że pan toi wredny jest i niektórych miażdżyć intelektualnie lubi:)
Ale sami sobie winni.”

A jak nie rozumiesz tak krótkiego tekst, to nie mój problem, fakt, że niedomówienia i ironia delikatna w nim acz leciutkie i można wyczuć, do kogo co się odnosi.

I nie wiem, kogo konfederaci nie lubią i na kogo mają spoglądać łaskawym okiem.
Mnie zdanie konfederatów nie interesuje, interesuje mnie zdanie kilku wybranych pojedynczych osób stąd a najbardziej moje.

Ale ty pewnie jakieś Układy i patrycjaty widzisz, więc se pogadaj o tym z kims kogoś to kręci, ja wole gadać o filmie/muzyce/książkach/pierdołach/jedzeniu/polityce itd a nie o problemach jakie ma kilka osób z kilkoma innymi osobami na TXT lub jakie mają oczekiwania/fobie itd

Jak chcesz, by kościoły służyły temu, do czego zostały wzniesione, nie stawały się zaś bibliotekami (widziałem bardzo ładną zrobioną w Niemczech), czy fabryką noży (było tak w Warszawie w jednym przypadku, bynajmniej nie za komuny) — to bierz się za głoszenie Dobrej Nowiny, nie zaś zgryźliwą polemikę prawicową.

Bo kościoły nie są miejscem praktyk prawicowych lecz religijnych.

A zbieżność rzymskiego chrześcijaństwa z konserwatyzmem i szeroko pojętą prawicowością jest regionalna i chwilowa, by nie rzec, że przypadkowa.

Nie zdziwię się wcale, gdy jutro prawica będzie nie tylko antyklerykalna, ale antychrześcijańska.

kajam się i przepraszam. Moja wina, moja wina …..moja bardzo duża wina. Jeśli tak twierdzisz, tak być musi. A jak się mogło stać, że tak odczytałem jak odczytałem, sam nie wiem, może mało czytelne toi to spowodowało, może chaos zdania…
Pewnie jednak nasza urocza Pino najtrafniej to wyjaśniła :)

Pinio, aprioryczne ryło wiąże się z podobną sprawą :) Z tym,że wówczas pan Czczajnik był w mojej dzisiejszej sytuacji. Causa finita!:)
I nie prowokuj, kurde, bo my tu nie lubimy awanturników:)

Panie Yayco, dziękuję ale humanistyczne stanowczo najlepsze jest:)

Proponuję chwilą refleksji uczcić pamięć prof.Ajdukiewicza.

Pozdrawiam i życzę dobrej nocy

no dobrze. Stało się, zerknij do Jacka Ka. i tam na współrzędnych odczytaj jaki ze mnie prawicowiec.:)
Prawak w konwencji TXT a jakże, z całą przyjemnością:)
Dzięki za pouczenie. Ale jakbyś się dobrze wczytał, to wyraźnie napisałem dziatki prowadzałem, bo żona kazała:)

pozdrawiam serdecznie, dobranoc

Doczytałem to, że kazała.
Kaczmarski kiedyś jeszcze ładniej napisał:
_chodziłem do kościoła
oglądać witraże_.

Dlatego Ci napsiałem, co napisałem.

Budynki kościołów pustoszeją i znajdują nowe zastosowania nie przez lewaków, a przez apostatów.

PS. A wspomniane wykresy jakoś mnie nigdy nie pociągały. Podobnie testy na IQ itp.
Ewidentnie boję się weryfikować dobre mniemanie o sobie samym, więc dezawuuję metodę w całości, nie stosując jej i do innych.
Stłucz pan termometr, nie będziesz miał gorączki.
Zapewne.

nie widzę problemu.

I chyba daję radę odróżnić.

Pozdrawiam serdecznie

Pani Pino jest dość stabilna i w sympatiach i w antypatiach, mam wrażenie.

Aż dziwne, jak na kobietę o skłonnościach chuligańskich.

Idzie odróżnić.

Pozdrawiam uspokajająco

Doprawdy, nie wiem, kto rozpowszechnia te wszystkie plotki o mnie… Ale jak go dorwę ;)

Format awatara, jaki przypadł mi w udziale, nie obejmuje wprawdzie nadmiaru wylewności, ale przyznam, że sympatia jest odwzajemniona.

a czy Pan widzi w tym jakś problem?

Bo ja nie widzę i pozdrawiam

Tak majaczy mi gdzieś na odległym horyzoncie myślowym pewien tekst Stommy, który się pojawił wieki temu w “Polityce”. Pisał ów nieszcześnik tam, że nie należy za dużo zmieniać, bo w tym dużo roboty. Oczywiście krytykując reformy AWS i krytykując SLD za próby zmieniania Kas Chorych na Narodowy Fundusz Zdrowia. Bo to było mniej-więcej za późnomillerowych czasów, gdy na Millera sikali wszyscy i na prawicy i na lewicy. I tak sobe wtedy pomyślałem, że facet jest całkiem konserwatywny, skoro krytykuje zmienianie czegoś co sam wcześniej skrytykował. Osobiście uważałem wtedy i uważam do dziś, że jedną poprawą w tej SLDowskiej reformie była zamiana słowa “chorych” na “zdrowia”. Zdrowie zawsze lepsze od choroby. Reszta zmian była na gorsze, więc stawałbym w jednym rzędzie ze Stommą a nie chcę, bo bym się wstydził.

Myślę, że definicja lewicowości czy prawicowości jest jakaś taka… Pisałem już o aspekcie estetycznym, prawda?
No to zaznaczmy tylko, ze urodziłem się z silnym genem konserwowym, ze szczególną skonnością do konserwatyzmu moralnego rozumianego na dulsko-drobnomieszczański sposób. Chciałbym po prostu by wszystko miało swoje miejsce. Taki ze mnie chyba urodzony pruderyjny hipokryta. Co oburza, wzburza, nie rokuje mi dobrze i obrzydza. Bo jak to tak?

Ogólnie chya i lewica i prawica i inne centra wzięły sobie ten felieton Stommy do serc i łbów. Wychodzą z założenia, że po dojściu do władzy żadnych zmian nie potrzeba. Myślenia też nie. Decyzje są nieistotne a rządzi się strojąc ładne miny do kamery. Taki Donald Tusk czy Olek Kwaśniewski też się tym zajmowali. Usmiechali się do kamer i już. Kwaśniewski do tego miał dużo czasu i podjął kilka wybitnie głupich decyzji. Jestem przekonany, ze i Tusk zdąży.

Odrobinę inny przykład to rządy PiS. Ta nibykonserwatywna, domagająca się rewolucyjnych zmian (?!) pseudoprwica też niewiele robiła. Ale zamiast uśmiechać sie do kamery, pokazywała do kamery groźne miny. Uważałem wtedy, że jest to niesamowita zmiana jakościowa. Ot, zamiast się mizdrzyć, będziemy grozić. Super.

Wyszedł chłop na pole. I kręcił się w lewo. Aż sąsiedzi się wkurzyli, że taki opętany i go na widłach na gnój zanieśli. I przyszedł inny i kręcił się w prawo. No to było fajnie, ale też drażnił, więc dołączył do pierwszego z kikoma dziurkami w organiźmie. I przylazł na jego miejsce trzeci, co to kręcił się w lewo, ae wolniej i czasem robił nagły odmyk w prawo, na trzy, cztery obroty. I póki co wszyscy są zadowoleni.

Ciekawe kiedy ktoś zauważy, że kręcić to się można w domu w wolnym czasie. Jak chłop wychodzi na pole, to razej siać i orać powinien (byle nie równocześnie).

Ponieważ mam podobną do Pana skłonność do pruderyjnej hipokryzji, zakłóconej niestety lenistwem, wiec się zanadto z Panem spierać nie mogę.

Tym bardziej, że zgadzam się zarówno w ocenach uśmiechniętych nierobów. Jak i zaciętych.

I na dodatek zgadzam się, że ważne są efekty działań. A ich brak jest identyczny niezależnie od strojonych min.

To niedobrze jest. Powinienem się z czymś nie zgodzić, aby zakamuflować sympatię. Objawy sympatii są zdaniem niektórych złym objawem. Zapewnie zostanie Pan uznany za komentatora dworskiego. Proszę być przygotowanym.

Pozdrawiam serdecznie Pana i Pańską niewidzialną żonę

PS Już wiem! Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Pan czytał to plugawe lewicowe pisemko? Polityka? Proszę się natychmiast publicznie zawstydzić. No.

to że się kiedyś kłóciliśmy, to nic nie znaczy. To było tylko dla zaciemnienia obrazu i wprowadzenia w błąd. Tak sobie to wyobrażam. Choć przyznam, trudno mi czasem nadążyć za bystrym tokiem cudzych myśli. Nie wyrabiam się na zakrętach.

Chyba zacznę rozdawać darmowe chusteczki wszystkim, którzy muszą się na cudzym ramieniu wypłakać. Bo ja taki jestem niedobry, niesprawiedliwy i na dodatek krytykant. Jedynie słusznej, choć zabawnej, linii.

Ogólna ocena tez nic Panu nie pomoże. No. Znamy już tu takich, że niby obiektywnych.

A praca Pana usprawiedliwia tylko częściowo.

Choć z drugiej strony – fajna to praca, gdzie za pieniądze się czyta gazety.

Pozdrawiam Pana i żonę Pańską, choć jej opinii nie podzielam. Ja się nie cieszę, znaczy.

przemyślę to.

Jest w tym racjonalne i, badź co bądź, zachowawcze jądro.

Pozdrowienia wieczorne