I nie zbierał Pan tych wykopaliskowych skarbów?

Tej łyżki Pan nie wziął?

Historia porażająca, w sensie tak dosłownym jak przenośnym.

I do tego wszystko się działo w moim sąsiedztwie, tylko że ja jak raz byłam na drugim końcu Polski, gdzie przygotowywałam się do nabycia blizny.

w Rosji kolor żółty służy do znakowania wariatów.

Więc nie wiem, czy jest to powód do radości.

Pozdrawiam serdecznie

ale pamiętam jak gazyfikowaliśmy nasza wioskę to takie zasyspywaliśmy

urzednio nakopawszy metrowego dołu o długości x-set metrów:)

zarobiłem na oranżadę...

_{prezes,traktor,redaktor}

jak pamiętam, to majstry bardzo dumni byli, że my też takie coś zakopujemy. Choć mam dziwne wrażenie, żeśmy zasypywali niebieskie. Ale to może od alkoholu mi się pomieszało.

Zresztą to i tak nic nie pomagało, bo sam widziałem, jak koparka wywaliła kable razem z taką taśmą. Z prostego powodu – na planie, żadnych kabli nie było.

To trochę jak komuszym budownictwie. W mieszkaniu moich teściów robienie dziur w ścianach to jest loteria. Razy dwa, albo i trzy w zupełnie niespodziewanym i nie podejrzanym miejscu wwierciłem się w instalację elektryczną. Ale bez większych konsekwencji, bo co to jest marne 220 , prawda?

Pozdrawiam

PS Jak zauważyłem, zagrał Pan dzisiaj w Dziada dobieranego. Nikt Panu nie mówił, że w tej grze nigdy nie wygrywa gracz, który jest Dziadem?

Pan posługuje się zafałszowaną (z przyczyn oczywistych) wersją przysłowia.

No wie Pan: układ, podgryzanie, niesprawiedliwe oceny jedynie słusznych decyzji, takie tam.

Wersja prawdziwa jest taka:

Kto nie ma szczęścia w kartach
ten nie ma pieniędzy na miłość

Pozdrawiam starannie

co do ameby, to musiałbym Dziecka zapytać, bo nie znam osobiście.

Co do strajku, to jeżeli Pani tata rok później poszedł, to akurat tak było, jak zeznał. Fakt historyczny. Zresztą ojciec zawsze ma rację. Proszę się tego trzymać.

Co do Wyszogrodu, to ja się wręcz zachwyciłem, że Pani pamięta. I tak trwam sobie w tym zachwyceniu, a jedynie uszczegóławiam. Dla porządku.

Mama Pani nie ma racji. Może być, że była przerwa, ale na pewno były takie praktyki w drugiej połowie lat osiemdziesiątych. Wiem, bo byłem opiekunem na takich praktykach i otrzymałem wynagrodzenie za to. W Polfie, nota bene.

Za to moja przyszła (wtedy) żona to też coś sprzątała, ale już nikt nie pamięta gdzie. Mam wrażenie, że w Pałacu Stalina, ale się dopytam okazyjnie.

Formy są OK. Też tak uważam. Najbardziej lubię je w rożnych niemieckich okolicznościach. Po niemiecku nic nie umiem, ale ze względu na stosowną formę, szacunek mam. I tak trzeba. No.

Psy lubię, choć nie mam. Żart taki . Wiem, że ma Pani bogaty słownik. W ogóle mniej rozmawiam z ludźmi o ubogim słowniku, bo się słowa powtarzają i nudno się robi.

Się proszę nie niepokoić, jechać i wracać.

Pozdrawiam

To szkoda, że Pan nie zbierał. Ja bym zbierała całą pewnością, a to z powodu uwielbienia dla takich śladów innego dawniejszego życia.

Elektronikę cenię, a nawet umiem się posługiwać lecz za starociami jestem bardzo.

I co się Pan dziwi, że ja na świecie już byłam?

No byłam, od niedawna, ale już na nieszczęście tego świata byłam.

A przyszłam na niego (na tego świata znaczy) właśnie na Ochocie, proszę Pana.

Potem mając lat trochę ponad pełnoletność, prowadziłam biznesik na Ochocie.

W międzyczasie rzucało mną w te i wewte, ale stanowczo nastając na Ochocie, powróciłam do niej.

No też coś, doprawdy…

Pozdrawiam Pana najmilszą porą w tygodniu całym

a ja nie zbieram.

Wystarczy mi, że pamięć mam zagraconą, jeszcze mi brakuje, żeby co inne zagracać. Może to dlatego, że późno do własnego metrażu doszedłem i wcześniej miejsca nie miałem? Nie wiem.

No z tą Ochotą to przepraszam zatem. Coś w złą stronę moja myśl poszła, albo może Panią Szanowną z kimś pomyliła.

Uporczywie staram sobie przypomnieć, czy jakiegoś wózeczka oby nie potrąciłem leząc zakosami, po pijaku Raszyńską ulicą.

Biznesik na Ochocie... Brzmi intrygująco. Mogłaby Pani przybliżyć?

Pozdrowienia skandalicznie szczere załączam

No to teraz oczy mam jak dwa spodki.

I tak sobie zostanę z tymi spodkami, tylko malin sobie zaparzę

Wyrazy adekwatne do pozdrowień załączam

że ja z tej Ochoty wybyłem skutecznie w orwellowskim roku, czy się martwić.

Chociaż moje potrzeby w zakresie fryzjerstwa nigdy nie były zbyt duże. Więc może nic by mi się nie stało.

A to z oczami to mi się zrobiło jak zawsze kiedy się spotykam z osobą wielorako uzdolnioną, co to i czytać czesać i pisać umie. Na przykład.

Pozdrawiam monokulturowo

nie przyuważyłem tych ścian u Pańskich teściów, u mnie w blokach znaleziono między ścianami butelki po alkoholu co podbno w najnowszym budownictwie jest normą,

szmaty wszelkiej użyteczności i masę wolnych przestrzeni kiedys w planach rozrysowanych jako 25 cm mur,

na przełomie systemów tak budowali,

a dokończę ten wątek jak juz pozamykam sprawy domowe, znaczy papierologię i takie tam, bo wesoło też było

pozdrawiam w uniku:)
_{prezes,traktor,redaktor}

prosze nie podważać mojej tożsamości płciowej. Bo jak się rozniesie, to będzie jeszcze gorzej niż jest.

A jest i tak kiepsko.

Jako człowiek leniwy i trochę chory, wolno dzisiaj myślę (to znaczy – nawet wolniej niż zwykle). I kilku godzin mi było trzeba, zanim doszedłem, że wolę mieć duże ego, niż kompleks małego fiu bloga.

Więc sobie to ego będę hodował. W archiwum.

I czekam oczywiście na historię Pańską.

Sobie właśnie uświadomilem, że się Pan Grześ jakoś zagubił na wirażach historii i ciągle mam go przed oczami jak pod żyrandolem w negliżu stoi. Może i on by coś zrobił, żeby mi ten obraz zetrzeć ze świadomości.

Ale mniejsza.

Pozdrawiam starannie i relewantnie

ponieważ już wcześniej ujawniliśmy, ze się znamy pozablogowo (nie precyzując charakteru znajomości) ...

Wie Pan co z tego wynika.

Ludzie wezmą nas na języki, niestety

Pozdrawiam skromnie się rumieniąc

z nieuważnego czytania?

Hę?

Otóż widzisz, bardzo byłam zaciekawiona kto zapyta. Dlatego tak nazwę powtarzałam.

Dziękuję Ci Niewidzialna Kasiu, w kobietach siła jednak jest :)

Bliźniaki z powodu zatrudniania dwóch młodych fryzjerów, którzy nie tylko braćmi byli, ale jeszcze do tego jak w nazwie.

Od razu mówię, że jeden z nich był zdecydowanie przystojniejszy od drugiego.

Ależ to już dawno było. Ale było.

Pozdrawiam w widoczny sposób :))

Panu powiedział, że to damskie fryzjerzy?

To byli fryzjerzy i tacy, i tacy.

Co prawdopodobnie moją lewicowość potwierdza.

Lewaczka u Pana na blogu?

Pan mnie zbanuje Panie Yayco, póki czas jest.

Popłaczę trochę w kątku i mi przejdzie, a Pan swój honor obroni.

Kiedyś może zrobię taką listę: co świadczy o lewactwie Gretchen, a co świadczy o prawactwie Gretchen.

Teraz to już jadę przy bandzie. Fundamentalne podziały naruszając.

Pozdrawiam skrajnie

O mamusiu! Znikąd nadzieje!

A ja nie mogę Pani zbanować, bo narzędzia nie mam!

I co ja pocznę bez narzędzia teraz!

Jak już dostanę narzędzie to się zastanowię. Albo co.

No naprawdę.

Dajmy już sobie spokój z tym, proszę. Czy my jesteśmy małe dzieci, żeby etykiety zapałczane zbierać?

Przepraszam za niewczesny żart. Czasem się śmieję bez powodu.

No.

Pozdrowienia stonowane załączam

_{prezes,traktor,redaktor}

Pani myśli,że taki Mecenas to będzie dwie ksążkli na raz czytał?

Ja polecałem tę co wolę. A Piętna nie wolę. Zabroni mi Pani Szanowana?

A jak już się Pani zanosi, to proszę nie zapomnieć o zapisaniu adresu zwrotnego, żeby ktoś Panią odniósł potem.

Pozdrawiam z troską prawdziwą

oglądam sobie właśnie “Zorbę”

i tam taka rozmowa cytat:

And you?

I’m single

I guess too many books…

Look,look a dolphin!

Aaa, yes dolphin

What kind a men are you? Don’t you even like dolphines?

tak mnie się skojarzyło :)

_{prezes,traktor,redaktor}

Zorbę?!

No nie…

O żesz!

Staram się nie bywać.

Na wielu nie byłam.

Ale na ten bardzo chciałam pójść, bo z kilku osób (trzech?) którym coś zawdzięczam z tamtego okresu mojego życia, On był jednym z nich.

W tamtych czasach i tamtym miejscu trudno było o spersonalizowane relacje.

A mnie Profesor rozpoznawał i z imienia się zwracał.

I na ulicy pierwszy kłaniał (co mnie do dzisiaj wzrusza).

Pamiętam Go tak dokładnie, że mogłabym odtworzyć to Baśka .

Napisałam z kolegą najlepszy najepszy referat na Jego zajęciach, w moim roczniku.

Do dziś żałuję, że nie wybrałam Go na promotora swojej pracy magisterskiej.

Ale zawsze już będę się cieszyć, że mogłam Go poznać.

Cokolwiek będą o Nim mówić. Kiedykolwiek.

Ech…

To dobrej nocy.

Idę napisać komentarz u Mecenasa Szanownego.

Pan uważa na siebie.

Pozdrawiam z nadzieją, że mnie ani Pan, ani Mindrunner nie zaraził tym strasznym choróbskiem.

A Max… Max sobie Zorbę ogląda.

Jak spanie Cię wzięło w czasie Zorby?

Tak bardzo chciałabym zobaczyć jeszcze raz, że zrozumienie ode mnie odeszło.

Cholera.

A czytanie książek może szkodzić. Czytam ostatnio taką, która może zaszkodzić innym.

Niech bogowie mają ich w swojej opiece :))

na naszym cmentarzu. Na samym wstępie zaznaczę, ze Pani Gretchen ma rację. Ksiażki mogą być niebezpieczne. Sam pobiłem kiedyś jednego harcerza, który chciał mi zrobić musztrę właśnie ciężką książką. Nie zebym był z tego specjalnie dumny, ale za karę zostałe relegowany z obozu zimowego i harcerskiego. I tak mi się tam nie podoało, bo był tam również opiekun grupy, który podejrewał mnie o palenie papierosów, w związku z ty, ze siedziałem długo w toalecie podczas kiedy reszta wyjazdowiczów się integrowała siedząc w auli piętro niżej i śpiewając piosenki.

Od razu zaznaczę. Mialem jakieś czternaście lat i nie paliłem. Po prostu zakwaterowani byliśmy w szkole zamknietej na czas ferii zimwych a w łazience stała oparta o ścianę tablica i dało się też zaleźć trochę kredy. Siedziałem więc sobie tam i rysowałem cmentarz i wychodzące z grobów zombie. Duży był to rysunek. Na całą tablicę. Od czterech lat już wówczas nosiłem na prawej ręcej bliznę o powstaniu której opowiem.

No właśnie. Miałem dziesięć lat. I było lato. A lato na Białym Prądniku w latach wczesnych dziewięćdziesiatych to osobna kategoria. Nie da się o niej myśleć w kategorii żadnego innego lata mającego miejsce w innej okolicy.
Ludzie dorośli (czyi Ci nieprawdziwi) siedzieli w domach i glądali telewizję, albo naprawiali swoje samochody jeśli umieli. Ludzie prawdziwi, czyli dzieci, nosili kuczyki do mieszkań przewieszone przez szyję i jeździli na rowerach marki składak. Składak to nie znaczy, że poskładane z różnych części, tylko że się dało takiego rowera na pół złożyć, jak się wykręciło jedną śrubę.

Ale istniał też dodatkowy temat, który mnie interesował w tamtym czasie. Był to komputer.
Co wiecej, pojawiła się nagle okazja bym mógł pobawić się 386-ką.

Zapytacie o w tym niesamowitego? Skąd radość? Otóż właściwie cały mój ówczesny kontakt z komputerami przebiegał w oparciu o sysytemy 8 i 16-bitowe. W domu miałem Spectruma, u sąsiadów Amigę, a w MDKu używałem komputerów Elwro 800 Junior (takej poskiej kopii Spectrum). A kolega miał PC z procesorem 386 SX i zapewne z megabajtem RAM. Na tym można było odpalić nawet Wolfensteina 3D.
Kolega naywał się Mateusz i spotkaliśmy się gdzieś na osiedlu.
Niestety popeniłem jeden znaczący błąd. Postanowiłem zapytać rodziców o zgodę na pójście do kolegi. I to powinno być nauczką dla całej młodzieży. Nie pytajcie. A jeśli się pytacie, to nie śpieszcie się. Wlazłem do kaltki schodowej, zadzwoniłem domofonem i zobaczyłem, że kolega mnie woła. Wybiegłem do niego, a on powiedział mi, żebym zabrał ze sobą dykietki z Duke Nukemem, czy jakąś inną grą zdobytą nielegalnie. W czasie gdy z nim gadałem, dzwi się zamknęły, a ja wciaż sie spieszyłem, bo przecież już zadzwonięm domofonem i mogłem założyć, że mama podniosła słuchawkę. Pobiegłem więc w stronę kaltki schodowej ponownie i podknąłem się o taką platformę. Taki ni to próg, ni to schód, dorze znany wszystkim, co meszkają w blokach z wielkiej płyty. Potknąlem się i runąłem wprost w dolną szybę.

Mama zbiegła na dół i zobaczyła cały ocean juchy, co to jej z synka wypłynęła. z prawej ręki zwisał mi płat skóry, nie bardzo kontaktowałem co się dzieje. Szkło przebiło wkilku miejscach podkoszulek i chyba w ogóle krwawiłem jak torturowany Święty. Matka moja o komandoskich instyktach czy prędzej upewniła się, że uż się nie tarzam w kruszony szkle, pobigła na górę po ręcznik, owiązała mi rozprutą rękę tymże i zapakowała mnie do malucha naszego sąsiada, któy waśnie zbiegał w tym czasie po schodach z kluczykami do pojazdu. Ojca nie było w domu.
Zapakowalismy się wszyscy do auta i pojechałem na szycie.

Leżałem trzy dni bo się ze mie za dużo krwi wylało. I do tej pry mam na prawej ręce fajowską bliznę w kształcie cyfry “7”.

Ale jeśli ktoś chciałby kiedyś to powtarać to odradzam. Przereklamowane doświadczenie.

niech Pani nie idzie tą drogą. Niech Pani nie czyta. Niech Pani nie myśli. Niech Pani pisze!

Taka droga jest najlepsza i skutkuje.

Pozdrawiam

PS Jakby nie skutkowało, niech Pani kogoś obrazi. Wiem, że to problem dla buddystki, ale to się da załatwić. Niech Pani obrazi, na przykład, mnie. W niektórych kręgach to jest popularne. A mnie nie zależy zanadto.

PS2 Czy można wiedzieć co Pani czyta? Bo chciałbym wiedzieć, czego się spodziewać...

Kiedy ja się bardzo staram, naprawdę tylko jakoś mi nie wychodzi. Już nie wiem dlaczego…

Obiecuję w staraniach nie ustawać.

A po co ja mam kogoś obrażać? No Panie Yayco!

Religia mi zabrania, jak Pan słusznie zauważył.

Poza tym przyjemniej się żyje bez tego.

Czytam Stulecie chirurgów . Cudności, choć nie można być obrzydliwym

Ale doprawdy cudna książka.

Pozdrawiam ciesząc się, że Pan powrócił cały i zdrowy

ja (wstyd przyznać) kiedyś w jednego gościa rzucilem książką. I krzywdę mu zrobiłem chyba, bo go spotkałem jakiś czas temu na Zjeździe Socjologicznym. Obawiam się, że mu wiedza z tej książki przedostała się jakość i ogólnie zatruła. Ale może nie. Może oskarżam się bez potrzeby, innym chleb odbierając…

O harcerstwie nic nie wiem. Jakoś dało się obejść bez tego.

Co do komputerow, to Wolfa dało się odpalić nawet na AT.

Co nie zmniejsza mojego przerażenia, wywołanego przeczytaną historią.

Należy ją dzieciom po szkołach opowiadać, aby ja pouczyć, że :

a) gry szkodzą na zdrowie;
b) nielegalne oprogramowanie bardzo szkodzi na zdrowie.

Bardzo to dydaktyczne, ale wciąż się wzdrygam

Pozdrawiam wzdrygnięty, ale nie zmieszany

Bo w tych samych latach robiłem to samo.
Oprócz picia wódki, bo me mgli i wstrząsa niezdrowo.

No i ja parki zakładałem, na Żoliborzu. Bliźniaków tylko nie pamiętam
Majstry mnie mało zajmowały raczej durni praktykanci z Warszawy, którzy ciągle mnie pytali skąd jestem ale odpowiedzi, że mniej więcej godzinę drogi szosa gdańską, nie rozumieli, bo nawet nie wiedzieli, że przy wylocie na Gdańsk grabią trawniki i nie zauważyłem aby to się przez 30 lat zmieniło.
Ale sukces odniosłem.
Mały ale zawsze.
Przy pomocy ogłoszenia w Życiu Warszawy.
Wszyscy się z niego śmieli a ja do tej pory jak se przypomnę.

Sprzedam nową, dwuosobową kołdrę puchową i ustnik do klarnetu – brzmiało.

pan do szkoły przywędrował a ja na studia a po nich wróciłem do siebie a następnie abarot.
Ja zawsze zostałem człowiekiem z prowincji a stolyca niczym mnie nie pociąga.
Nawet z akademika na Mokotowie zwiałem na Jelonki.

różnie się składa. Dla mnie W-wa ( dla mojej rodziny i wielu w promieniu 100 km, co wiesz pan przecież) była zapleczem kulturalno-zaopatrzeniowym. Byłem wożony więc ze szkołą do teatru, kina, muzeum a przez rodziców po buty, zimowe kurtki i gacie, coca-colę i parówki a na wakacje po pasztet mazowiecki. I trza było to odstać w kolejkach słuchając bredni o chamach z prowincji, co to wszystko wykupują.
Nawet, kurwa parówki.
Tylko dlaczego, kurwa, te parówki były tylko w Sezamie to warszawiaki nie wnikały swoim rozumem.
Toteż ja wracam gdzie indziej.
Do Gory.
Tylko, że tam już są tylko groby i wspomnienia.
I zarastają, jak stawy.

Jak Pani skończy, to proszę poczytać Kruchy dom duszy tegoż samego autora. Calkiem niezla jazda. Zresztą sama się Pani przekona.

Pozdrawiam na nowym… no wlasnie, co to wlaściwie jest? Bo jesli tylko smętarz, to czasy sie chyba zmienily. Ruch jak na Floriańskiej w poludnie

a nawet pochlonąlem. I mam kilka spostrzeżeń, takich co to do poszczególnych, choć niekoniecznie, tekstów pasują. I nie wiem, jaką Pan konwencję ustalil, czy można pod ostatnim, czy też należy pod konkretnym.

A w ogóle, to trochę się trzeba napracować, aby na ten smętarz dotrzeć. Ale to chyba z każdym smętarzem tak jest. Tyle, że na te inne, to się chyba albo raz w życiu (Einbahnstrasse), albo w odwiedziny raz do roku chadza.

Pozdrawiam Pana i Gości Smętarza serdecznie

Gretchen,

moim celem nie było wstrząsanie, wiec proszę się nie martwić. Komputery lubię i nic mnie w mej miłości do nich nigdy nie zachwiało.

Panie Yayco,

to wszystko jest nie tak. Po pierwsze byłe małym chłpcem a takim się wiele wyacza, bo są nieświadomi tego co czynią. Proszę pomyśleć o tym jak głupi jestem teraz. Otóż wtedy byłem trochę bystrzejszy, ale nie małe jeszcze doświadczenia, stąd błędy. To raz. Dwa, że nie bardzo dało się w tamtych czasach w Polsce zdobyć legalnie dystrybuowanego Wolda 3d, albo Duke Nukum.

No dobra. Proszę popatreć w te niewinne oczy.

Tu było zdjęcie, ale wykasowałem, by uniknąć bólu oczów i popsucia przeglądarek Państwa :)
http://img384.imageshack.us/img384/5559/jazpiesemfo9.jpg

Ja to ten po prawej. Po lewej znajduje się pies, który nazywa się pies i odwiedza mnie i żonę regularnie. Spotkałem go dziś rano (zdjęcie sprzed godziny) gdy szedłem po wyroby tytoniowe do sklepu.

No? Czy te oczy mogą kłamać?

A jeśli idzie o sprawę Warszawy, to nic przeciwko temu miastu nie mam :) Znaczy byłem tam i było bardzo przyjemnie.

Jak wiadomo jestem stąd.

Zdarzyło mi się mieszkać parę lat nad morzem, polskim dodam dla jasności. I wtedy byłam ta z Warszawy .

Kiedy wróciłam byłam ta z wiochy .

Może to wtedy zaczęłam się przyzwyczajać do różnych nieprzyjemnych spraw?

A może jednak wcześniej jeszcze.

Nieważne.

On na mnie mówi warszawka , że niby taka ze mnie szowinistka. Phi!

No, ale jak ktoś jest z Ursynowa to ja nic nie poradzę. A niby na Grochowie się urodził.

Phi!

Ja moje miasto bardzo lubię. Uważam, że jest całkiem w porządku.

Pozdrawiam obu Panów, jak zwykle wtrącając się wątkowo

Te oczy faktycznie niewinne jakieś takie.

Aż trudno uwierzyć, żeby Pies miał tak niewinne oczy?

Ze wstrząsu się trochę otrząsnęłam, ale Twoje pojawienie się osobowe całkiem mi rozjechało Smętarz .

Wiążę te fakty ponieważ mam rozjechane od Ciebie w dół.

Pozdrawiam jak najbardziej wszystkich razem i każdego z osobna.

Nie usuwać!

Ładne ono jest, to zdjęcie.

Absolutnie nie usuwać.

Znowu nie jestem taka strachliwa :)

Bo już myślałam, że mój apel nadszedł zbyt późno :)

Teraz spokojnie mogę wyruszyć na polowanie.

Polować będę na kurtkę. Bo jak widzę Ty masz, ale ja nie mam a zimno jak nie wiem.

Wrócę za jakiś tam czas.

Oczekuję, że odczujecie dojmujący brak mojej osoby.

:)

to straszę przy Wiśniowej (vis a vis Akademii Rolniczej – teraz to ona jest już chyba Uniwersytetem Rolniczym), a Pan Tarantula to w okolicy Powstańców.

Uklony

no chyba że te starsze, poważniejsze.

Ale kto by mnie tam wpóścił, w razie jakby co?

A na Wólce wygwizdów. Nieporęcznie tam dla człowieka z korzonkami.

Pozdrawiam poobiednio

jak ktoś się z Grochowa na Ursynów przeniósł, to ja się nie będę wypowiadał. Pani życie, w końcu, nie moje.

Pozdrawiam z odrobiną zjadliwej ironii

PS Doczytałem, że mam odczuwać dojmujący brak. Ja faktycznie odczuwam, bo właśnie obiad zjadłem, przedtem go po części przygotowawszy. I odczuwam dojmujący brak deseru. Ale jak o tym wspomniałem, to zostałem brutalnie wyśmiany przez trzy kobiety w różnym wieku.

Więc już nie odczuwam. Przepraszam.

o rozmarynie już napisałem tam gdzie trza.

Co zaś do Paryża, to ujmijmy to tak: nie ujęło mnie to miasto. Już nawet Bruksela mi się bardziej spodobała.

Ale byłem tam raz i jest to stronnicze, no bo co tez ja widziałem poza kilkoma muzeami, kościołami i wieżą (wieża jest gites!)

Więc proszę się mnie nie słuchać i jechać, aby samodzielne zdanie sobie wyrobić.

Jedna śmieszna mi się rzecz przypomniała.

Szlliśmy sobie jak raz Montmartrem, a tam glina jeden stał na na rogu. Jak mnie zobaczył z daleka, to jakiegoś niepokoju w sobie dostał. Gapić się zaczął, że aż. Żona do mnie mówi, ze nieporęczna jakaś może być sytuacja i czy paszport wziąłem (to za suwerenności jeszcze było)? Ja też tak zaczynam kombinować, jak ja się w ichnim mamrze dogadam (dziecko wtedy jeszcze małe było, bośmy tam zasadniczo dla Disneylandu okolicznego byli, więc jeszcze pomóc nie mogło).

Ale nic. Twardo idziemy a glina coraz bardziej zdenerwowany. W końcu jednak nie wytrzymał. Stanął na baczność. Obcasami stuknął i zasalutował z oddaniem patrząc w moje oczy.

Nie wiem co prawda dlaczego to zrobił, ale tego dnia moje Panie nie śmiały się ze mnie tak, jak codziennie mają w zwyczaju. Co było miłe.

Pozdrawiam

a ja jako w ichnim narzeczu niemówiący w faktycznym byłem lęku.

A jako zorientowany rodzinnie, wiesz Pan także, że ten rodzaj szacunku szybko bardzo mija.

Jak sen jakiś, złoty

Pozdrowienia serdeczne

przez chwile myślełem że to kawałek z Żandarma w Paryżu o ile taki powstał:)

_{prezes,traktor,redaktor}

takiego to chyba nie było, ale ja się tak trochę czułem, jakby był.

Pozdrowienia

po pierwsze cieszę się, że Pana widzę.

Po drugie – tak. Też uważam, że mnie z kimś pomylił. Stanowi to mimo upływu lat źrodło nieustannej radości dla Dziecka, którą bawi wizja o kimś podobnym do mnie, kogo boi się policja miasta Paryża.

Po trzecie, to jest tak, że się nie da jednoznacznie odpowiedzieć.

To miejsce jest skutkiem wyboru. To niewątpliwe. Miałem do napisania i opublikowania kilka prywatnych kwestii i chciałem to zrobić w miejscu oczywiście prywatnym. Choćby po to, żebym mógł bez skrupułów wywalić na zbity pysk tych, z którymi nie życzę sobie rozmawiać. A ściślej – nie życzę sobie rozmawiać na proponowanym przez nich poziomie. Umysłowym i leksykalnym.

Liczyłem zresztą, że tu nie zajrzą i jak na razie się nie przeliczyłem.

Jest też trochę manifestacja (choć to oczywiście było ryzyko), że potrafię prowadzić bloga tak jak chcę, tam gdzie chcę i rozmawiać na tematy, które są może mniej fundamentalne, ale ważne dla ludzi.

Trochę miałem dość pouczania mnie, że ktoś wie lepiej jak się prowadzi bloga. A zwłaszcza, że wie lepiej co zrobić, aby blog był czytany i komentowany.

Trochę zatem jest w tym potrzeby pokazania, że można to zrobić nie tylko bez obrażania innych, ale nawet w miejscu, do którego dotarcie wymaga pewnej chęci i starania.

Oczywiście, jak wspomniałem, było to ryzyko, że pies z kulawą nogą nie przyjdzie nic skomentować. Ale jakoś nie narzekam. A nawet wprost przeciwnie, moje ego ma się coraz lepiej.

Nie jest to nowinka techniczna, bo w obietnice wierzę dopiero wtedy, jak są realizowane. Stąd może tak mało podniecam się polityką.

Ja prowadzę bloga wedle moich zasad. I wiem,że można inaczej. Ale wolę tak.
Wolę odpowiadać każdemu z moich gości, niż ich obrażać. Na przykład.

Nie jest to emigracja żadna, bo jak skończę ten prywatny cykl o ocieraniu się o śmierć, to może napiszę coś, co będzie na tyle mało prywatne, że to opublikuję normalnie. Ale nie wiem, bo to nie ma dla mnie pierwszorzędnego znaczenia. Jak się coś napisze, to się gdzieś opublikuje.

Mnie wystarczy,że mam gdzie pisać i że piszą tu fascynuujące rzeczy moi goście.

Pozdrawiam Pana raz jeszcze, ciesząc się z jego wizyty

to już Pan wie.

To dobre jest miejsce, zwłaszcza na czas moich jesiennych przeziębień i pracowego obłożenia.

Nic tak nie pomaga odpoczać jak dobra rozmowa.

Pozdrawiam i zapraszam częściej wpadać