więc wyjasnię kilka rzeczy, bo chyba ta zgorzkniałość i chęć wyróżnienia się przesłaniają jasny ogląd rzeczy.
Zresztą skąd ma pan wiedzieć?
Więc tak:
-Grzesia nie interesuje czy WOŚP jest dobre czy złe, wbrew pozorm samo WOŚP mnie właściwie nie interesuje.
-nie bawi mnie tyż serudszkomania, nie uważam tego za alibi i nigdy tak nie traktuję, w życiu nawet serduszka se nie przykleiłem, bo to za infantylne uważam, zresztą ja w niedziele z domu nie wychodze zazwyczaj, chyba że jak to ateista do kościoła, ale bez kasy najczęsciej
-nie bawię się też na koncertach orkiestrowych, bo wolę bardziej kameralne imprezy

I w ogóle mój tekst był nie o tym właściwie.

W ogóle mnei zastanawia ta nuta rozliczania innych z charytatywności, albo źle coś rozumiem.

A co do sporów, z których nic nie wynika.
No cóż.
Z moich tekstów poza moją przyjemnością nigdy nie miało nic wynikać.
Zresztą z większości rzeczy, które robię nic, nie wynika, tak lajf:)

Pozdrawiam.

Być może się myle, proszę mnie wówczas wyprowadzić z błędu.
Ale orkiestra, to, IMO, nie charytatywność. Ani, ani.

Owsiak organizuje zbiórkę publiczną na dofinansowanie publicznych szpitali.
Szpitali utrzymywanych z podatków.

Owsiak organizuje niezależny budżecik, zasilony z dobrowolnych składek, którym wspomaga budżet centralny, zasilony ze składek przymusowych.

Można przyznać, że Owsiak zarządzi naszą kasą lepiej niż minister zdrowia. Że nie przeputa, nie wyda na znikome podwyżki, ale zorganizuje program, kupi sprzęt, wyszkoli ludzi. To czemuż nie zrobić z niego ministra?

Zresztą, to czysto umowne, że ta kasa nie idzie na podwyżki pielęgniarek. Rząd już tego sprzętu kupować nie bedzie musiał, to zaoszczędzone środki może przyznać na podwyżki właśnie. Nie?

A przecież przychód z orkietry można jak najbardziej od kilku lat uwzgledniać w planach budżetowych. Bo wiadomo, że ludzie dadzą, pewnie nie mniej niż rok wcześniej.

Dopłacanie do publicznej służby zdrowia to bardzo miły gest rodaków, na co dzień z chęcią omijających obowiązkowe składki na NFZ. Miły, czemu nie. W międzywojniu co i rusz organizowano składki dobrowolne na jakiś cel publiczny (choc najczęściej na dozbrojenie armii). Ale nikt tego nie nazywał dobroczynnością.

Zastanawiam się, czemu Owsiak nie zrobi orkiestry na autostrady. Przydałoby się. Tam też kasy brak i rząd marnotrawi środki. Że to nie to samo co ratownie dzieci? Jak nie, jak tak? Możnaby nawet wyliczyć ile ludzkich żywotów ocala rocznie kilometr bezpiecznej drogi. Kto wie, czy nie więcej od niejednej medycznej machiny…

pozdrawiam bezserduszkowo

odpowiedzieć mogę Panu na dwa sposoby. A Pan niech sobie wybierze, co Panu lepiej pasuje.

Pierwsza odpowiedź jest taka, że w skali makro niewiele ze sporów w blogosferze wynika. Na razie. Takie jest moje zdanie. Ale dopuszczam możliwość, że to się zmieni.

Druga jest taka, że dla mnie (a zatem w skali mikro) czasem coś wynika. Jeżeli się dowiaduję czegoś, czego nie wiedziałem. O kimś, lub o czymś.

Nie, żeby zaraz często.

Pozdrawiam

jakby wszyscy nadawali to samo, to byłoby nudno, obawiam się.

Pozdrawiam serdecznie

o lustracji zapomniałem.
Szczególnie KK i szkół wyższych.
W zależności od częstotliwości słuchania Żakowskiego i Wildsteina, można odpowiednio jednych lustrować a drugich nie.
I na odwrót.

przeraził mnie Pan.

Ja ostatnio choruję i w domu siedzę.

To mówi Pan, że znowu puste półki i smutni ludzie?

Jak w latach osiemdziesiątych?

Kolejki w mięsnych też się pojawiły?

No, no…

Co zaś do wskazanych przez Pana tematów, to muszę przyznać, że wątek abonamentu nie pojawiał się na TXT zbyt często. Aż dziwne.

Pozdrawiam zdziwiony i nieco zalękniony tymi wymarłymi (zapewne bez związku z mrozem) ulicami

Łomatko!

A ja nic nie wiem, bo mi operator satelitarny odciął dostawę telewizji i od trzech dni nie mogę się do niego dodzwonić.

Może już i telefony są wyłączone?

I zapory czołgowe na mostach?

Łomatko, łomatko!

A ja dziś do pracy miałem iść.

To może nie pójdę?

Pozdrawiam, rozważając kwestie życiowe

to się zgadzam ( tak wogóle to ostatnio zgadzam się ze wszystkim, bo już było !! ).
Niech ratują.
A sprawa rekordu jest ważna.
Bo tak mówią a ja się zgadzam.

Dziękuję za odpowiedź, której każda wersja (znaczy skala makro i mikro) odpowiada mi i jest w zasadzie zgodna z moimi poglądami.

Tym bardziej zasygnalizować chcę, że pobrzmiewa mi w Pana wpisie jakaś fałszywa nuta. Jest tu jakiś dysonans, który mnie niepokoi i uwiera mnie.

Otóż dość dosadnie i ironicznie podsumował Pan wiodące tematy różnych wpisów i dyskusji, z większą lub mniejszą swadą wskazując na rzekomo miałki charakter tychże.

Tylko dlaczego Pan, jako ten mentor, wyrocznia i prawie Maciej Rózeczka Dobrzyński zaraz potem angażuje się w, używając Pana sformułowania, “pitulenie”? Rozumiem, że tu chodzi o skalę mikro, czyli coś Panu jednak ta debata daje. Jeżeli tak, to czemu nie przyjmie Pan założenia, że inne debaty, które dla Pana są, pardą, pituleniem, przynoszą jakąś korzyść jej uczestnikom, która najprawdopodobniej jest dla Pana niedostrzegalna. Ale to nie znaczy, że jej nie ma.

Czyż nie bardziej konsekwentnie byłoby, stworzyć ten wpis i demonstracyjnie zamilknąć w tym temacie?

A jeśli nie, to chociaż przyznać dla się konfederatom: też lubię popitulić, też czasem wchodzę w temat dla samej gaduły a nie dla szukania czy pozyskania jakichkolwiek nowych wiadomości, poglądów, głosów. Tak dla oddania sprawiedliwości konfederatom.

Ale generalnie Pana głos mi sie bardzo podoba i w wielu miejscach reprezentuję podobne poglądy. Tylko ten niepokojący dysonans…

Bardzo serdecznie pozdrawiam, bardzo serdecznie ;)

nic nie poradzę na to, co Pan słyszy. Ja, niestety, nie mam słuchu muzycznego.

Pitoleniem nazwałem powtarzanie opinii, które są powszechnie znane i które mogę przypisać do ich autorów sam z siebie, bo wiem, po roku pisania na TXT, jakie mają. I wiem jak zareagują.

Ot na przykład pan: Panu nie podoba się mój mentorski styl i to, co Pan odbiera jako pewną wyższość. I nic na to nie poradzę Panie Rafale. A Pan nic nie poradzi na mój styl.

Albo się z tym pogodzimy, albo będziemy się unikać. Bo przecież nie warto się męczyć wirtualnie, skoro życie realne jest wystarczająco strasujące, nieprawdaż? Proste jak drut, moim zdaniem.

Moim zdaniem nikt wcześniej, przynajmniej na TXT, nie pisał o tym o czym ja piszę: nie o Orkiestrze, ale o problemie z zaangażowaniem na rzecz innych. Teraz jest tych tekstów kilka, ale nadal nie wiem, jakie jest, na przykład, Pana zdanie w kwestii zdolności naszych rodaków do świadczenia na rzecz innych. Cokolwiek Pan na ten temat powie (zamiast zajmować się poprawianiem mojego charakteru) będzie dla mnie ciekawe, bo będzie nowe. Dostarczy mi jakiejś wiedzy o Panu i o świecie.

Tak jak zawsze są dla mnie odświeżające spory z Panem Odysem.

Co zaś do mojego stylu, to jak już wspomniałem, nic nie poradzę. Ja, proszę Pana nigdy nie wypowiadam się w cudzym imieniu. To co mnie drażni, może być dla innych ukojeniem. Ale mnie drażni.

A ja piszę o tym, co mnie drażni. Mój blog jest subiektywny.

Pozdrawiam, w związku z tym, serdecznie

Tak, każdy ma coś tam za uszami, jak to mówią. I oczywiście nic się na to poradzić nie da, bo i po co. Jak Pan słusznie zauważył można się przecież omijać.

A ja Pana nie chcę omijać ;)
Więc w kwestii zdolności naszych rodaków do świadczenia na rzecz innych to jestem jednak pesymistą. Ale nie chodzi o to, że my, Polacy nie dajemy. Dajemy, jak widać, i to sporo.

Problem tkwi w logistyce, organizacji, zapleczu. My, proszę Pana, nie chcemy pracować przy świadczeniu na rzecz innych. Jak do nas dziecko podchodzi z puszką i z rozbrajającym uśmiechem, to my, proszę Pana, odczuwamy ulgę. Bo ktoś już wykonał masę roboty, ciężkiej, nieefektownej, po nocy czasem. A od nas chcą, żebyśmy tylko dali. Uff, co za ulga! Więc dajemy i już nam lepiej na duszy i, szczerze, żeby nie było, że oskarżam o dwulicowość, czujemy, żeśmy pomogli. I cieszy nas to. I wzrusza. I serce nam rośnie, bo czujemy się w grupie. Bo czujemy, dawno już zapomniany w narodzie duch jakiejkolwiek wspólnoty…

Panu Igle niedawno napisałem, że my nie lubimy liderów. Taki paradoks: nie chce nam się organizować a z drugiej strony nie lubimy tych, co organizują i im się udaje. Do ładu dojść z tym nie można…

A na koniec powiem, że nie jesteśmy społeczeństwem wolontariuszy. Jesteśmy wolnymi elektronami, nie czujemy siebie nawzajem. Jesteśmy zajęci swoimi sprawami i już.

Gdzieś słyszałem, że w Stanach, którego poziom wykształcenia społeczeństwa jest częstym u nas obiektem żartów (“ale debile, nie wiedzą gdzie leży Reykjavik” – autentyczne, zasłyszane), 70% tego społeczeństwa jest wolontariuszami. Nie robią żadnych wodotrysków. Ot, czytają dzieciom bajki, robią zakupy, pomagają sprzątać, ratują ludzkie życie, organizują olimpiady, mecze i inne zawody, pomagają przy koncertach…

To nie my. My odczuwamy ulgę, że ktoś coś zrobił za nas a my mamy się tylko dołożyć.

Pozdrawiam nie zajmując się wcale Pana charakterem już ;););)

Ładne, nie powiem, zgrabne, celne.

Rzeczywiście, jak mieszkałem w blokowisku, gdzie jeszcze na dodatek jeden dom od drugiego odgrodzony i zamknięty szlabanem, to nie było mowy o jakiejkolwiek więzi. Trudno cholernie z kimkolwiek nawiązać rozmowę jakąś.

Jak od roku mieszkam w podmiejskiej wsi, to juz mi kilku sąsiadów pomagało i ja pomagałem kilka razy. Znam ludzi, którzy mieszkają kilometr i więcej stąd. No oczywiście, to może być uciążliwe i upierdliwe, ale rzeczywiście w takiej atmosferze to i można pogadać o oświetleniu drogi, i o założeniu przedszkola, i o dziurach w tej drodze. O wszystkich pierdołach, które można próbować wespół w zespół załatwiać. I nikogo to nie dziwi zupełnie.

Przenieśmy się wszyscy na wieś. I budujmy społęczeństwo obywatelskie. Łatwiej jest.

Pozdrawiam wiejsko i sielsko

Może? To jest paradoks!
Mówią, że każdy mężczyzna ma pewien procet cech kobiecych, ale Pan to troche przesadza ;)

Tak, świadome sąsiedztwo, choć pamiętam takie w latach 80, na osiedlu gdzie z rodzicami mieszkałem. Wtedy to był rodzaj wspólnoty. Ale jednak chyba wymuszony przez napiete stosunki w kraju w ogóle.

Pozdrawiam też z widokiem na budowę
Co tam na jedną, na kilka budów!

czy nie łatwiej zająć się Nicponiem w ramach niedalekiego, rytualnego pitu-pitu?

I łatwiej i posłuch Pan większy znajdzie…

A poważnie o rzeczy mowiąc, to wie Pan, warto mieć pewien dystans do rzeczy którymi się człowiek zajmuje zawodowo.

Zwłaszcza jeśli zajmuje się ich badaniem.

A sprzeczność jest pozorna. To trochę tak jak z konformizmem. Co jakiś czas jestem zmuszony udowadniać słuchaczom, jakże jest to (z perspektywy makrostrukturalnej) pożyteczna postawa. A prywatnie jakoś nie lubię i Dziecka nie zachęcam.

O tym czemu nie lubię społeczeństwa obywatelskiego, a ściślej, czemu mu nie ufam zanadto, to oględnie pisałem tu

I proszę mi nie imponować ilością.

Stawiam co mam, że moja jedna budowa jest większa niż te, Co Pana otaczają. Niech będzie przeklęta przez to.

Pozdrawiam

;)

Ale, żeby Pan nie myślał, że jest łatwo!

Tam nigdy nie jest łatwo ;)

A o budowę to ja się z Panem nie założę. Jasne, że Pan ma większą!

Pozdrawiam (śmiejąc się małostkowo, że ktoś ma gorzej)

minelim się.
Nieszkodzi.

Bo pan wiesz, że ja wiem, że pan wiesz.
Co nie?

zajrzałem żeby powiedzieć, że bardzo bardzo ten Pana tekst jest. Miałem to powiedzieć zaraz po przeczytaniu, ale pomyślałem, że ustawię się na końcu kolejki.

Dzięki.

Pozdrawiam.

ale, zwalając na przeziębienie, udaje głupiego.

Przynajmniej mam nadzieję, że tylko udaję.

Pozdrowienia

Bywam ;)

No niech się Pan już nie gniewa za to pitu-pitu!
Trochę racji miałem, no niech Pan sam przyzna ;)

Pozdr

zwłaszcza jak sobie człowiek przeliczy za ile osób taki na przykład Pan Artur (z właściwym mu obrzydzeniem formalnym) uiszcza, prawda?

Się człowiek nawet boi zastanowić, czy aby nie więcej niż ci, co na nim psy wieszają.

A przynajmniej co poniektórzy z nich.

No strach się bać, proszę Pana!

Ciekawy jest to problem z perspektywy działalności charytatywnej. Czy więcej wart jest ten, co marudząc więcej daje, czy ten z jeno klaska?

Ciekawy jestem Pańskiego zdania, przyznać muszę.

A że sponiewierać Pana lubię?

No lubię, bo to mi się dość bezpieczne wydaje. Pan jesteś jak Wańka-Wstańka, od czego szacunek mam dla Pana.

Wystarczy porównać z paroma, których tylko raz sponiewierałem i już.

Wolę Pana dziwne pisanie próbować rozumieć niż ichnich płaczów wysłuchiwać.

Pozdrowienia

Jako, że nie do mnie, to odpowiem ;)

Zastrzegam, to jest tylko jedna z wielu odpowiedzi, zapewne niewielu rodaków ma takie motywy, ale wiem że tacy bywają.

Otóż nie skorzystanie z odpisu to też może być wybór. Świadomy. Ktoś może uważać, że państwo i jego ministerstwa to lepsza organizacja pożytku publicznego, niż każda z pozarządowych. Ktoś może woleć, by jego procencik dołożony został do autostrad, a choćby i do podwyżek dla górników niż na schroniska dla psów czy seminarium duchowne.
Ktoś może uważać, że on to się nie zna lepiej od premiera i minstrów, na co podatki nalezy wydawać, i im zaufa.
Może?

Wiem, że może, bo z kimś takim (niegłupim wcale) rozmawiałem.

Nie wódź mnie Pan na pokuszenie ;)

każdemu jest zazwyczaj dobrze ze swoim światopoglądem.

Od lat dopasowany to i dobrze w lustrze wygląda.

Szacuneczek

gadasz pan?
To ciekawe?
I nawet dumnie brzmi.
Jak kto czytać umie.
Co niebądź. Ale to na marginesie, bo pan jak zwykle subiektywnie i dobrze zresztą.
Że tak.

Bo statystycznie to ja więcej daje, co nie zmienia.
Statystyki.
Bo trza by melona dać.
A ponarzekać to za darmo można, nawet na TXT.

A ja se zaśmiewając się jakiegoś pańskiego kolesia, profesora, za nic go mnie/mając, w Rzepie przeczytałem, co to on se Pis najpierw lewicą nazwał a potem ten własny wniosek racjonalizatorski obalił.
Rychter mu na nazwisko dali.
Czy jakoś tak?

I dlatego ja se politycznie, to śmiechem się zanoszę, idiotów czytając.
W gazetach.I NIE TYLKO.
Ale tylko czytając.
W nich.

to się wesoła gazeta zrobiła.

Jak nie przymierzając dawniejsza Karuzela.

A Rychard to nawet nie najgłupszy jest facet, choć ten jego wywód to chyba jednak przez telefon, w czasie jazdy w zadymce, był czyniony.

Przyznam, że mnie bardziej ubawił jeden dziennikarz tamtejszy (a podobno nawet i bloger), który się ze snu gwałtownie przecknął (w środku zimy, co samo w sobie za ciekawostkę może robić przyrodniczą) i zaczął nawoływać, żeby telewizję ludziom oddać. To mistrz prawdziwy!

Co zaś do dawania, to nie szło mi o konkretnych ludzi tylko o zasadę: co ważniejsze, czy to co się robi, czy to, żeby nie szargać śwętościów popkultury?

Mówiąc szczerze, Panie Igło, to ta forma świeckiej religijności, która nimbem nietykalności otacza pana Owsiaka, jakoś do mnie nie trafia.

Ale ja się nie znam, jak wiadomo.

Pozdrawiam z wolna się udając

ja bardzo łątwo wyobrażam sobie źle zarządzane fundacje. Już kiedyś nawet pisałem o takich, które są w ogóle powoływane w złym celu. No i co z tego?

Ale od tego mam trochę rozumu, żeby takich nie wybierać. Ja nie mylę tego o czym tu piszemy, z totolotkiem i muszę przyznać, że Pana argumenty wydają mi się albo chybione albo niewłaściwie skierowane.

Wybierając – bierzemy na siebie część odpowiedzialności. Unikając tego – uciekamy od odpowiedzialności, a słowa, w które to ubierzemy są bez znaczenia. Wielokrotnie unikałem odpowiedzialności, odżegnując się od dokonania wyboru, więc wiem co mówię.

A czy ja kogoś potępiam? Mógłby Pan wskazać jakieś zdanie, w którym wytykam komuś coś więcej niż głupotę? Czy ja mam pretensję do Pana, że Pan nie chce łożyć na Orkiestrę? Nie pomylił Pan aby bloga?

Z obroną życia, to ja się cieszę, że się Pan zgadza. Martwię się, że Pan umknął od odpowiedzi, jak się to ma do stanowiska jakie Pan wcześniej przedstawił. No.

Co do służby zdrowia (nie chcę tu wchodzić w dyskusję jak często ona czyni dobro), to ma ona charakter zawodowy, nieprawdaż? Wynika zatem z obowiązku, który opiera się na umowie, albo innej podstawie formalnej. Świadczący otrzymują wynagrodzenie. Widzi Pan różnicę? Do tej pory mówiliśmy o tym, co ludzie robią sami z siebie i raczej oddając, niż biorąc, prawda? Więc proszę nie wykręcać kota ogonem. Uporczywie chce Pan sobie zawężać, to niech Pan sobie zawęża. A ja się z Panem zgadzać nie zamierzam i tyle. No.

W kwestiach jeszcze mieszkalnych.
Obok mnie, Panie Odysie będzie centrum handlowe i biurowe. Być może także mieszkania, ale wcale nie na pewno.

Ponadto fakt, że jeden duży dom wybudują nie oznacza jeszcze tendencji. W każdym zaś razie – statystycznej.

Ale faktem jest, że na urbanistyce się nie znam. Oprotestowałem jedynie , nazbyt śmialą, moim zdaniem, tezę, że ludzie teraz żyją w wielkich molochach.

Większość moich znajomych żyje inaczej. Ale ok. Zapewne moi znajomi nie są reprezentatywni. Nie będę się upierał w tej kwestii. W końcu Panu też się coś należy ode mnie ;-)

Pozdrawiam poranie

ludziów dotyczy.

Kiedyś ciężko chorowałem i przez dwa tygodnie z domu nie wychodziłem.

Odniosłem wrażenie wówczas, że nie tylko mnie, ale w ogolności wszystkich socjologów wytłukło, bo w kółko po telewizjach widziałem i po radiach słyszałem trzech, co to widać byli najbardziej odporni.

A jak wyzdrowiałem, to okazało się, że wszystko było w porządku. I że z tą odpornością, to chyba raczej odwrotnie.

Pozdrawiam zdrowotnie, choć jeszcze zarażam kropelkowo

Może np. pogoda się zmieniła, albo facjata publiczności znudziła. Więc media szukają nowych wiedzących, by kit powszechny w nowym opakowaniu nadal wciskać.

A tak między nami, to Pan taki chętny, by w bibliotece siedzieć, albo bez przerwy w sieci, by wszystko sprawdzać, albo podstaw się uczyć w celu konsekwentnej potem konsumpcji informacji? Jak Pana lubię, to nie uwierzę, jako że lenistwo jednak immanentną cechą ludzia jest. I ludź tylko pewne rzeczy sobie sprawdza, by swoje wiedzieć.

Czyli generalnie rzecz biorąc, to oni nie dość, że po czesku gadają, to se jeszcze z nas jaja robią.

I z tym miłym akcentem pozdrawiam Pana serdecznie

abwarten und Tee trinken

bo nieoglądający jestem.

W Nowy Rok mnie od satelity, niesprawiedliwie odcięli. I nawet mnie to by nie zajęło, ale we czwartek z rodziną pouczające historie o niejakim Housie, doktorze zagranicznym, oglądamy, żeby się bardziej bać chorować.

Więc załatwiłem, że znowu nadaje. Ale po co – nie wiem.

Pański ranking bardzo mi się spodobał.

Dodałbym może kilku wicemarszałków sejmowych i kilku otyłych z PiSu.

Ale zobacz Pan, że dyżurni autoryteci, z kręgów scen warszawski się wywodzący, wzięli i poumierali. Ale w niektórych przypadkach przeszło ich stanowisko na żony, albo i na dzieci.

Zawsze to pewna stabilność, w otaczającym nas chaosie…

Pozdrowienia

zbieraj. Będziesz Pan mial co moim dzieciom i wnukom opowiadać. Sam też sobie chętnie potem posłucham, ego me głaszcząc Pańskimi słowy…

abwarten und Tee trinken

że to dziedziczne się staje.
Co prawda trza sie nowych nazwisk wyuczyć, bo np taki Zamoyski to kto to jest?
No był taki karmazyn 3wioskowy co to dorobkiewiczem się ostał a teraz po sprawiedliwości jego nazwisko zanika.

Za to weźmy taki ród – Cymańskich.
Co?
Albo Gosiewski, co to z jego imieniem Kmicic rzekę w Prusiech sforsował, rajtarskie pułki wysiekł, a teraz ród do stanowisk wrócił z przydomkiem – Pingwin.
Albo weźma tych wicków i marszałków.
Tacy Niesiołowscy to im tylko bzyczy w głowie, od czego tylko nerwowi są ale Komorowscy to se już delikatnie legendę budują, co prawda dla mnie poprzez Bora ( wiem, że nie ta linia ) dość plastikową, ale co to szkodzi?
Zawsze potem można w wikipedii wpisać – dziadek chciał zostać prezydentem i o mało co…

WSP Lorenzo, chociaż mój prześladowca ma rację, po czesku do nas gadają.
Nawet nie do nas.
Ale ilu Mireksów i Maryl albo RRK na ten lep się łapie i po czesku gada przez sen?
A Stary to nawet przez czeskie gadanie się wykończył.
Szkoda gościa.

się było wkradło, ale juź się wyprostowało. A to z powodu pewnych wyliczeń, no i konstatacji na koniec, jakie właśnie dostałem. Publikować się boję, więc wyślę Panu na priva, żeby Pańskiego bloga nie zaśmiecać. Panu jednakowoź wolno, jakby Pan do takiego wniosku doszedł.

Pozdrawiam nieumiarkowanie

abwarten und Tee trinken

proszę to opublikować samodzielnie, za moją pełną aprobatą. I tak już w odpowiedzi panu Igle zszedłem poza manowce nawet, więc będzie pasowało.

Ale Pan znalazł – Pan publikuje.

A dla czytelnika będzie pociecha, obawiam się.

Pozdrawiam dziwnie się śmiejąc, nie wiedzieć czemu, pewnie od tych proszków, co je biorę na kaszel

aż się ów Lorenzo na odwagę zbierze, dopiero znajdziesz Pan podstawę dla lęków swoich!

Szacuneczek tradycyjny

Ja się wzionem i zewstydziłem już przy 3 zdaniu.
I dalej nie czytałem, tylko se w notesiku tel. do senatora Gowina znalazłem.
Ale też mi odwagi zabrakło.
Pewnie to sie na moich złośliwościach do Yayca skrupi?

A pan uważaj na drodze.
Nie wszędzie stoją płoty.
A nadajniki RM – tak.

chociaż po szkołach, kabaretach i teatrach kształcono mnie uparcie w duchu postmodernistycznej intertekstualności (bo synkretyzm gatunkowy to same wymyśliłyśmy kiedyś z Zuzanną jako to alibi, w razie gdyby ktoś zadawał głupie pytania w stylu: dlaczego z “Romea i Julii” zrobiłyśmy komedię, albo czemu księdza Laurentego gra długowłosa blondynka w dresach po starszym bracie i z krucyfiksem na piersi) – bezczelnie oświadczę, że jestem Pańskim tekstem nieomal zachwycona.

A w każdym razie uśmiałam się nad wyraz. Cytaty z popkultury też dobrane piknie.

Komentarzy jeszcze nie czytałam, ale z zadowoleniem widzę, po ich liczbie, że jak zwykle wywołał Pan ogromne poruszenie w mrowisku, pardon, tekstowisku. :)

Punki są bardzo sympatyczne stworzenia, w sumie to nie ich wina, że naciągają ludność i wyciągają z użyciem drucika. To się mieści w ich normatywności, czy jak to się mówi. Wolność ludziom i złodziejom, a śmierć kurwom i frajerom, przepraszam za wulgaryzm.

Na wszelki wypadek zaznaczę, że osobiście za złodziejstwo najchętniej ordynowałabym te, jak im tam? Kary mutulacyjne (nie ma to jak używać obcych słów, których znaczenia się nie jest pewnym do końca).

Serduszka są okropne, a pałac Stalina należy zburzyć, ceterum censeo (jeden wykładowca z Politechniki Warszawskiej, co mi się zresztą był oświadczył parę lat temu, powiedział kiedyś, że to jest kwestia odpowiedniego rozmieszczenia ładunków tylko – złożyłby się elegancko do środka, niczym domek z kart).

Mam nadzieję, że ryba była smaczna.

pozdrawiam, jedząc jogurt

proszę mnie nie prowokować i do Nicponia nie odsyłać.

Szczególnie, że rozważam, czy nie walnąć za czas jakiś tekstu poświęconemu problemowi kary głównej.

W ujęciu bardziej socjologicznym niż historycznym, a co? W końcu hucpiarz jestem i pisanie o rzeczach, na których się odrobinę znam, mnie nudzi z deczka.

No, mogę ewentualnie zajrzeć w trakcie tego pisania do Wikipedii raz czy drugi, żeby się literówkami przynajmniej nie skompromitować.

Na szyling, rubel, funt i frank, przysięgam na najbliższy bank, że z całej dyskusji wtedy jeszcze przeczytałam ino tyle, że Pan rybę posolić zamiaruje.

Po meksykańsku? A fuj. Z ichniej kuchni to mnie interesują napitki wyłącznie.

Ryba tylko po polsku, smażona, ewentualnie po bałkańsku, o ile to ja ją przyrządzam. No i znowu wyszła ze mnie czarna reakcja…

Aż mi się rekolekcje pewne w Wesołej przypomniały. Ryba po grecku, jaką nam wtedy w ramach umartwień wielkopostnych na obiad zapodano, i tak należy do najmniej traumatycznych wspomnień tego wyjazdu.

Pozdrawiam zacofanie

P.S. Spokojna? Wolne żarty, Grześ się na pana obraził, laboga, larum grają!

ale skąd założenie, że ja zamierzam pisać o możliwościach, szczególnie zaś możliwościach zmian w kodeksie karnym? Ja?

Tak całość sprawy w formułę oprawię:
Wołaj, Zuzanno, bo qui tacent, clamant;
Zwiodła cię pycha, zaszlachtował amant
Lecz nie zawiedziesz się nigdy na prawie.

Słowem, poznanie się Panu uprzedziło lub wręcz zakatarzyło, obawiam się.

Nie, ten tekst ma być zupełnie o czymś innym, ale bez spoilerów, bo przepadnie nawet mizerny efekt hucpiarstwa mojego. A dla samej roboty robić, to ja też nie lubię...

Książki, powiada Pan?

Ja jestem wszak zaledwie trzeci rok, na parapecie mam pięć zeszytów A4, a w tym z napisem “Czwartek” jakieś brednie zatytułowane Pojęcie faktu społecznego – Emil Durkheim.

Jak na początek, uważam że wystarczy. Słowa, z tego co widzę, są raczej zrozumiałe, przynajmniej same w sobie. Bo już Jerzego Topolskiego koncepcja dwoistej natury faktu historycznego to bardziej jest porąbana.

Teraz zresztą, to mnie bardziej zajmuje zagadnienie, jaki wykombinować na obiad sos serowy do makaronu i co ja zrobię zważywszy, że chyba skończył mi się ten ostatni.

Współczuję Panu bardzo, że frakcja się czai i chmury czarne zbierają na Grochowie. Zwłaszcza, że Panu akurat nie przystoi przemieszczać się w pudle, ani pagaja ze sobą nosić na wsjakij pażarnyj.

Sicher ist sicher, powiedział Manlicher i wymyślił karabin maszynowy… Nie, żebym coś sugerowała koniecznie.

pozdrawiam z umiarkowanym wzruszeniem

a gdzie ja wspominałem o Kodeksie Karnym, bo jakoś mi to umknęło?

Zakatarzenia mojego prozę się nie czepiać,, bo to bolesna jest sprawa jak już mnie kobiety przez telefon nie rozpoznają. I to po ćwierćwiecznej (z okładem) znajomości. Niefajnie, proszę pani.

Emil to już dawno umarł, obawiam się. Choć to jednak szkoda, to nic się zrobić nie da.

Mówiąc o książkach miałem na myśli coś prostego: The Death Penalty: A Worldwide Perspective Hooda, Challenging Capital Punishment: Legal and Social Science Approaches Haasa i Inciardiego, albo jakiś zabawny podręcznik kryminologii, choćby taki jak Existentialist Criminology.

Bo przecież nie proponowałem Pani, żeby się douczyła, gdzieżbym!

Chodziło mi o to, żeby Pani mogła sobie celniej cel swojego celowego zamysłu wyznaczyć. Czy cóś inne, ale jednak teleologicznie uwarunkowane.

Na Grochowie przyjemnie, proszę się nie niepokoić. To że komuś się roi, że mnie zwalcza to jeszcze nie znaczy, że to umie zrobić. Nie zaprząta mi to myśli zanadto. A jeśli nawet, to przynajmniej będzie jakaś rozrywka, chyba że będę musiał się bić na pluszowe misie-kapciuszki. To jednak trochę obciach. Ale cóż zrobić.

Strach wielki jest, że mógłbym przegrać i za karę zostać skolektywizowanym. Ale to strach jest przed sankcją, a nie przed walką. Byle nie na te, jednakże, kapciuszki, cholera.

Pozdrawiam, rozglądając się za jakąś gruszką w occie, czy czymś takim

Panie yayco, powiedzmy sobie szczerze: nawet Referent miał z Panem takie szanse, gdy zaczęliście się kłócić o aksjologię i gumowe kaczuszki, jak ten Arab z Indianą Jonesem, co to Pan pewnie oglądał.

I teraz ja (znaczy się, ja) mam niby zademonstrować miastu i światu, jak trzeba się bronić przed człowiekiem uzbrojonym w banana? :)

Obawiam się, że na głowę spadnie mi pianino, odważnik 16-tonowy, albo stos tych wszystkich anglojęzycznych tytułów, co je Pan raczył wymienić.

Z góry zatem przepraszam, składam zapewnienia o szacunku dla dorobku i wycofuję się rakiem. Zodiakalnym także.

Niech w księgach wiedzy szpera rabin, nauka to jest wymysł diabli…

pozdrawiam nucąc, bo co mi zostało

P.S. Ale proszę jednak wyzdrowieć. No.

Mszcząc się jak gdyby (nie na tych denatach
lecz na Epoce) za pustki w kieszeniach,
nudę, złą kawę i upokorzenia,
jakich doznawał, gdy przegrywał w skata.

pozdrawiam porozumiewawczo i już naprawdę spadam

Każden z tym całym Yaycem ma szansę.
Coby go oszwabić.
Niech pani nie ustaje.
Szczególnie jak z płci pochodzi i odpowiedniej broni użyje.
Jakiej?
A to niech se pani sama pokombinuje.
Przecież nie będę tu zdradzał, bo on, Yayco znaczy, posiadł rzadką sztukę czytania.
Ze zrozumieniem.
Co prawda nie mnie.
No ale ja się tylko wśród płci ukrywam.
Ze względu na nick.

wygrałam???

Ale numer. Idę szukać sztandaru do zatknięcia, a potem ukraść parę zegarków i rowerów…

Chociaż nie, bo wtedy sama bym musiała sobie coś oderżnąć. Jeszcze to przemyślę.

pozdrawiam, rozglądając się, co by się wywieźć dało do fabryk za Uralem

ja z całego dziedzictwa po przodkach mam złoty zegarek z Rosji Carskiej i komplet zastawy stołowej z Poznania. Srebrnej, z monogramem.

Siedzę z Janem w trzynastej celi
na Ratuszu, pośrodku miasta,
trzy dni temu razem nas wzięli,
posadzili, trzymają, i basta.

Na podłodze sen nasz nielekki,
zupę dali, że pies jej nie zje,
Jana chroni pancerz dialektyki,
mnie- leciutki obłok poezji.

Smród, robactwo, ciężkie chrapanie…
Ano- różnie w życiu się darzy.
Ktoś nabazgrał węglem na ścianie:
“Niechaj żyje walka piekarzy!”

Ja-cóż? Gwizdać! Siedzę od piątku,
mogę siedzieć tak choćby miesiąc,
ale Jan ma katar żołądka,
no i lat bez mała sześćdziesiąt,

trzeba jego hartu i woli,
żeby ważyć to sobie lekce,
no bo człowiek, gdy go brzuch boli,
zapomina i o dialektyce!

Siedzę, siedzę, liczę godziny,
Jan się zdrzemnął, o ścianę wsparty,
nad globusem jego łysiny
zaświtało kwadrans po czwartej.

Stęknął, ocknął się i beztrosko
wyprostował zgarbione plecy:
“Wiesz- powiada- w Magnitogorsku
dziś ruszają dwa wielkie piece…”

Świt był szary, pełznął niechętnie,
jakby mieli co zarżnąć nad miastem,
i myślałem sobie: “Jak pięknie
w tej parszywej celi trzynastej.”

I o Janie myślałem jeszcze,
i gdzie Rzym, gdzie Krym, a gdzie Polska,
i płonęły w śledczym areszcie
wielkie piece Magnitogorska.

Żeby nie nadużywać Pańskiej cierpliwości ponadnormatywnie, mówię od razu, że to Broniewski Władysław.

pozdrawiam

Pańską niesłychaną wprost umiejętność wracania do meritum.

A mój zegarek to cebula jest. I należał do Jerzego Pieniążka, mojego pra-pra-pradziadka, który był gdzieś w powiecie radomszczańskim administratorem jakichś majątków skonfiskowanych z powodu wybuchło powstanie styczniowe.

I jest na nim podobno napisane Jurij, ale krzesełkami, więc ręczyć nie mogę.

Jego wnuk, a mój pradziadek, też się w przemyt bawił. Nad białoruską granicą. Raz go zamknęli w puszce, to złodziejom całą Trylogię opowiedział i mir miał.
Bo też i wcześniej, jak już praprababcia Honorata dotarła na durch przez Ukrainę (geograficznie mówiąc, bo to były czasy Wielkiej Rewolucji) ze swoimi synami, z dwóch różnych związków pochodzącymi, do Warszawy, to ich oddała na edukację do księży marianów. To i pradziadek wykształcenie zdobył, aż się potem z przemytu tego przerzucił na księgowość i szczęśliwie dożył wieku dziewięćdziesięciu dziewięciu lat.

Natomiast jego brat przyrodni, rodowity Rosjanin zresztą, zginął w Powstaniu Warszawskim.

A w ogóle, to proszę mnie już nie zagadywać, bo spóźnię się do pracy.

pozdrawiam obowiązkowo

W pierwszych słowach mego listu przepraszam że dopiero teraz, ale czasu mało a i inne wątki na TXT wsysają;
Ad rem:

Po pierwsze — nie każdy jest w stanie każdą odpowiedzialność udźwignąć. Może Pan potrafi weryfikować działanie fundacji, ale na pewno nie każdy. I nie można od każdego tego oczekiwać. A przecież narzeka Pan, że tak niewielu ten 1% przelewa. Może po prostu tak niewielu potrafi weryfikować? ;)
Po drugie. Być może nadal są tacy, których wybór, świadomy i dobrowolny brzmi: To państwo jest najlepszą organizacją pożytku publicznego, mimo jego niedoskonałości. Myślę, że nie tak mało jednoprocentowych środków trafia w ręce instytucji równie niewydolnych co państwo i mniej pożytecznych.

Żeby była jasność, Panie Yayco. Ja po prostu mam więcej wyrozumiałości dla tych, co tego procenta nie dają. I tyle. Sama idea jest świetna, dobrze że mamy taką możliwość i sam z niej zawsze korzystam. No.

A czy ja Panu to zarzucam?

Jak się ma? Ano tak: jak już wcześniej napisałem, dla mnie orkiestra to nie jest charytatywność. Co nie znaczy, że to zło, jak Grześ szydzi. Dodatkowo, estetyka odruchy serca we mnie raczej gasi, niż wzbudza.

Ja nie napisałem, że ochrona życia to wyłącznie państwa obowiązek. Ale już regularne utrzymywanie publicznych szpitali, oraz zasilanie ich w nowoczesny sprzęt — owszem. Samo sobie to państwo taki obowiązek na głowę wzięło. Może i dorze.

Nie piszę nigdzie, że jak państwo się zobowiązało, to ja umywam ręce.
Po pierwsze, przecież państwo to ja. W niewielkim stopniu, u nas w jakiejś 1/38mln, ale zawsze.
Przy czym, uczciwie przyznam, uciekam przed płaceniem składek na ZUS i NFZ proporcjonalnych do moich zarobków. W tym kontekście, to dość śmiesznie bym wyglądał wrzucając drobne do puszki orkiestrowej.
Po drugie, są różne sposoby pomocy.

Dlatego tym bardziej ochoczo zgadzam się z Panem, gdy pisze Pan:

No to robię, co mogę i uważam. Bez akompaniamentu.

I proszę zwrócić uwagę, że podpisuję się także, pod tą pana kwestią:

Nie do końca tylko rozumiem, czemu Pan do mnie te słowa kieruje? Czyżby znalazł Pan gdzieś w moich wypowiedziach kwestionowanie intencji ofiarodawców Orkiestry, a nawet jej organizatorów z samym Owsiakiem na czele?

No dobrze, ale ja tu nie mówiłem, że służba zdrowia to dobroczynność. Nie oczekuję tego, w żaden sposób, mimo osobistych deklaracji pani Gretchen. Chyba że coś nie tak napisałem i przypadkowo wynikło. To cofam ten sęk w takim razie.

Mi chodziło o finansowanie państwowego systemu służby zdrowia. Nawet jeśli jest cześciowo dobrowolne, to nie od razu dobroczynne.

Panie Yayco, ja generalnie się z Panem zgadzam. Pan niepotrzebnie zakłada wariant niekorzystny.
Że nie poruszam wszystkich wątków i aspektów, a jedynie te, które w mojej ocenie u Pana warto uzupełnić czy z nimi popolemizować — chyba nie dziwne. I tak za dużo literek.

Pozdrawiam niezmiennie.

mądrością moją jest karabin, karabin…
Się przyczepiło, choroba…

OK, można i tak ująć sprawę, jeśli Pan woli.
Możemy rozejść się, w tej kwestii, niepogodzeni.

Ja oś porozumienia widziałem w następujących aspektach:

1. Do Orkiestry można mieć zastrzeżenia (te, które Pan wymienił, plus w moim jedynie przypadku, to, o którym ja wspomniałem), ale per saldo WOŚP jest pożyteczna. Między innymi z powodów wspomnianych powyżej wielokrotnie i nie zakwestionowanch ani przez Pana, ani przeze mnie.

2. Dlatego też fakt wpłacania na Orkiestrę, czy to z odruchu serca, czy z innych słusznych pobudek, jest pozytywny.

3. Sam fakt niewpłacania na Orkiestrę nie jest naganny, gdyż:

4. Można działać pro publico bono innymi drogami.
Wydawało mi się, że wobec tych, dla mnie fundamentalnych konstatacji, pańska deklaracja iż Pan wpłaca, oraz moja, że niewpłacam, są drugorzędne.
Zwłaszcza że obaj zastrzegliśmy, iż postępujących inaczej nie potępiamy i nie osądzamy. Tak to rozumiałem.

Widać niewłaściwie.

Mam nadzieję, że Pan moje wypowiedzi przekręca przez moją nieumiejętność ich klarownego sformułowania.

Rozumiem, że Pan znudził się już tematem, ale ponieważ ktoś jeszcze może to czyta i może nabrać błędnego wyobrażenia o moich poglądach, pozwolę sobie jeszcze raz na sprostowania:

1.
Spór o jeden procent jest poboczny, a przy tym różnimy się tu jedynie co do jednoznacznego potępienia wszystkich nieprzekierowujących swoich podatków za pomocą tego narzędzia do instytucji pozarządowych.

Nie. Twierdzę, że są ludzie, którzy:
a) nie uważają, by środki z ich podatków były lepiej wydane przez te czy inne instytucje niż przez państwo; lub
b) nie uważają, by ich pieniądze powinny trafiać do tych instytucji przez fiskus.

Nie. Tacy ludzie wierzą, że:
a) państwo skuteczniej zapobiegnie cierpieniu innych; lub
b) państwo i dochody z podatków nie mają zajmować się tymi celami i wpłacają Ochojskiej osobno.

To jest Panie Yayco teoretyczne rozważanie, bo ja nie zajmuję takiego stanowiska. Ja je po prostu dopuszczam. I taki pogląd nie oznacza dla mnie ani głupoty, ani bezczynności. Nie kłóci mi się również z miłością i ochroną życia. I tyle.
Czy mam wyjaśniać tę teoretyczną zgodność postaw a) i b) z wartościami o których mowa?

2.

Sprawdziłem:

Czytaj: taki osąd jest dopuszczalny (i nawet powszechny), ale nie oznacza, że ja go podzielam.
Czy gdzieś jeszcze napisałem, to co Pan odczytał?

3.

Heh. Ja wracam?
Zdawało mi się, że o to przedmiot sporu. Po prostu nie zauważyłem, byśmy od niego odeszli.

Ja nigdzie nic nie napisałem o Caritas. Szczerze mówiąc, do świec mam stosunek ambiwalentny, nad serduszkami mają dla mnie przewagę głównie estetyczną. Odpowiada mi to, że Caritas działa ciszej. I, o ile wiem, działania tej instytucji nie dają się potraktować jak dodatkowe źródło finansowania jakiejś zasadniczej gałęzi państwa polskiego.
Zupełnie to marginalne, ale dodam, że nie mam w tym roku takiej świecy.

Ulega Pan jakiemuś stereotypowi, że ja to kościelne instytucje wspieram, a Owsiaka nie, bo on niekościelny. Ten fragment o żółtych spodniach i sutannie był zupełnie niepotrzebną złośliwością. Tym bardziej, że chybioną.
Jak już koniecznie muszę wyrażać sympatię dla jakiejś inicjatywy charytatywnej, to wskażę Ochojską.

4.

Gdy zadawałem to pytanie, uważałem je za retoryczne. I faktycznie, wskutek upływu czasu, umknęła mi jego forma. Dlatego też nie odczytałem akapitu Pańskiej wypowiedzi jako odpowiedzi na nie. Oczytałem jako dalszy ciąg argumentacji w kwestii, którą uważałem za temat sporu, czyli sformułowaną przeze mnie tezę że Orkiestra nie jest działalnością stricte charytatywną.

Za to przepraszam.

Proszę wybaczyć, że przeoczyłem jakieś Pańskie pytania. Być może zdawało mi się, że odpowiadam, a Pan tej odpowiedzi nie znalazł.
Szkoda, że nie jest już Pan tych odpowiedzi ciekawy.

5.

Proszę wybaczyć, ale Nicponia, ani Poldka nie czytałem. Generalnie po Grzesiowym tekście Zło, temat Owsiaka starałem się ominąć. Prócz ciekawej i niemonotematycznej notki wdepnąłem jeszcze do Sergiusza. Jestem zaskoczony, jaka wojna o niego toczy się na Tekstowisku. Wszyscy chyba byli łaskawi się opowiedzieć. Jak nie w notce, to komentarzu. Ja opowiadać się nie miałem ochoty, i zaskoczyło mnie iż w taki sposób potoczyła się nasza tu rozmowa. Naprawdę, pisząc pierwszy komentarz sądziłem, że przedstawiam jedynie interesujący, bo nietypowy pogląd na sprawę.

O ile zdołałem się zapoznać ze zdaniem Poldka na podstawie kilku komentarzy, to się nie zgadzamy. Ani nie podzielam wielu jego zarzutów, ani też nie mam ich za szczególnie istotne. O ile zrozumiałem, Poldek uważa, że na Orkiestrę wpłacać nie należy. Ja nie.
Ja jedynie sam na nią nie wpłacam.

6.

Całkowicie się nie zgadzam. Moim zdaniem jednych i drugich można usprawiedliwić. I ja — usprawiedliwiam.

Panie Yayco, ja już miałem okazję wykazać swoimi wypowiedziami, że w niejednej kwestii się zgadzamy.

Pozdrawiam równie serdecznie

Nie ma się co załamywać.
Wiem, że Pana tekst, zresztą dobry, nie jest o tym. Ale nasz spór, pod Pana tekstem, chyba tak.
Wszystko przez mój pierwszy komentarz, który był tylko dygresją na marginesie.
Podobnie, jak ten o współczesnym budownictwie mieszkaniowym i urbanistyce.

Ja, rzecz jasna, nie jestem tu żadnym autorytetem, ale z mojej perspektywy to tutaj nie jest standardowe pitu-pitu.
I dlatego przychodzę z Panem podyskutować, bo porzucać widłami oraz substancją gęstą a brzydko pachnącą przez barykadę to można gdziekolwiek. Tylko po co.

Dlatego tym gorzej się czuję zabarykadowany także u Pana.

Tak czy siak, dobranoc.

PS. Pod moją notką też wynikł spór nie na temat. Taki lajf.

Będę się palił samotnie.

poczekałem i się doczekałem.

A ściślej: Pani się doczekała.

Było się nie śmiać.

I co? Nie wstyd Pani trochę z tym?

Pozdrawiam stosownie, rozważając zdrobnienia