Pan jesteś chuligan. Po szpitalach Pan dzieci biłeś. Tylko wiek małoletni Pana usprawiedliwia, moim zdaniem.

Ale trochę Pana tez i rozumiem, bo razy dwa w dziecięctwie leżałem na wewnętrznym oddziale. Towarzystwo było nie do zniesienia.

Historia też mogłaby być z tego nieco przeraźliwa, bo doszło do nieporozumienia, skutkiem którego (nie na to leżałem) rozpoznano u mnie gruźlicę kości. Rodzina była przerażona i uciekała z oczami. Ale komuś przyszło do głowy mnie zapytać, a ja pamiętałem, że jak mi się robi zastrzyk, to trzeba mnie dezynfekować w duchu narodowym – spirytusem. A oni próbowali jakiegoś socjalistycznego ersatzu, który się bodaj sterynol nazywał.

Jak mnie odpowiednio zdezynfekowali, to widmo gruźlicy kości poszło sobie precz.

Spirytus rządzi.

W tym duchu pozdrawiam, choć od lat mocnych alkoholi unikam

zdecydowanie poważna to sprawa była,

a że szpitali nie lubię z zasady (choć sam nie przebywałem dłużej niż kilka godzina z żoną)

to i współczucie po cierpieniach tym większe,

a ten co bije słabszych (to do Ciebie grzesiu) ... no grzesiou tak autorytetu nie zbudujesz

:)

_{prezes,traktor,redaktor}

a wie Pan co?

Ja nigdy nie znosiłem odwiedzania innych w szpitalu. Parszywe to było i przykre.

Ale sam jakoś bardziej skłonny jestem do godzenia się z losem.

Pozdrowienia

w ostatnich latach tylko raz mamusię musiałem zawieść na ostry chirurgiczny, bo rękę złamala, choć uszek grzybowych, wigilijnych nie wypuściła.

Może to kiedyś opowiem, jak zawieja będzie.

Pozdrowienia

szczerze mówiąc nie widzę związku. No chyba że taki, iż kobieta.

Pozdrawiam czym prędzej

a Ty co taka przepraszająca dzisiaj?

:)

_{prezes,traktor,redaktor}

grzeczna jestem bardzo.

I taka bardziej wycofana, z onieśmielenia.

Ooooo, właśnie to nieśmiałość jest.

No.

Kobiety wpadają ja po wyprzedaż, a bo to wiadomo czy nie da się czegoś atrakcyjnego taniej kupić? Nie wiadomo, trzeba sprawdzić.

O nic mi się nie rozchodzi. A o służbie to się tekst rodzi na bazie dzisiejszych doświadczeń tylko ja się skupić nie mogę, proszę Pana.

I się czuję niezręcznie odkąd Panowie postanowili ten szowinistyczny klub lanserski założyć .

Się prężycie na zmianę z użaleniem.

No to kobieta chwilowo nie na miejscu. Ale nie mogę obiecać, że się odzywać nie będę.

No nie mogę.

I tak koniec końców się okazuje, że…

Aaaaaa tam.

Poczekam. Popatrzę.

I tak wyjdzie na moje.

hi hi

czy głosy też już Pani słyszy?

Kto założył klub?

Że sobie na taki żart pozwoliłem. Przepraszam. Następnym razem podkreślę . Wężykiem

Kto się pręży? Bo nie zauważylem? Osobliwie mam wrażenie, że ten tekst jest dosyć ośmieszający dla autora.

Ale użalania też jakoś nie dostrzegam. Widocznie słabo widzę. Wezmę okulary.

Ostatnich 6 linijek Pani wypowiedzi nie pojąlem. Przepraszam

Serdeczności

wpasowuję się w temat, bo jak raz wielbłąda palę. Kupiłam sobie wracając paczkę, za pięć hrywien :)

I właśnie przed chwilą, jako że na drugim okienku gram w scrabble, stwierdziłam filozoficznie no, trzeba się odżywiać, co mój kolega sobie nawet w opisie umieścił. Bo my oboje bardzo za dobrym jedzeniem jesteśmy. Całe życie gotował mi ojciec, a ja najwyżej w kuchni czajnik włączałam, więc wszyscy się martwili, co to będzie, jak na studia wyjadę. A ja momentalnie się przestawiłam. Żadnych chińskich zupek ani podobnych świństw nie tykam. Toteż się nie muszę martwić o organizm.

Historia jak zwykle świetna, zwłaszcza mi się to podoba: “Lata osiemdziesiąte, poza swą burzliwością podziemną, były przeraźliwie biedne i nudne.” Niby oczywista oczywistość, a mam wrażenie, że wiele osób postrzega tę dekadę jako coś wspaniałego i romantycznego. Idiotyzm jakiś.

Oczywiście znowu czegoś nie rozumiem. Mianowicie, w jaką to reakcję szkodliwą weszły camele z nadmanganianem potasu. Ale może Gretchen przyjdzie i mi wytłumaczy, jako że chwaliła się kiedyś swoją kompetencją chemiczną.

Szpitale. No cóż, było lato osiemdziesiątego ósmego i moja mama leżała w Bielańskim. Leżała i dziwiła się, co taka słaba jest. W końcu postanowiła iść do łazienki i na korytarzu upadła. Straciła dużo krwi i ją odwodnili do tego. Mnie zresztą też. Tak to chcieli nas obie wykończyć, u schyłku Polski Ludowej i mojego debiutu zarazem.

Półtora roku później przywieźli mnie tam znowu, na inny oddział, oczywiście. I jeszcze raz uszłam z życiem, oraz z blizną. A jak tam po latach zajrzałam samodzielnie z jakąś błahą kwestią, to oczywiście zainteresowali się moją ręką, jak zawsze, przy dowolnej okazji medycznej. Kto pani tak to paskudnie zrobił? – Wy, w dziewięćdziesiątym roku. – Niemożliwe!

Grzesiu, podajmy sobie ręce. Ja miałam jedenaście lat i to było na kolonii w Łebie. Ta dziewczynka była trochę młodsza i mniejsza. I nieznośna dla otoczenia, ogólnie, a mnie sobie czemuś upodobała szczegółowo. Po którejś kolejnej prowokacji nie wytrzymałam i złapałam ją za frak. I wtedy (jedyny raz w życiu) doświadczyłam, jak wściekłość czerwoną mgłą zasnuwa oczy, w kamień zwiera dłoń. Przez tę mgłę mi się wydawało, że ona się ze mnie śmieje. Uderzyłam i wybiłam jej zęba.
A potem oprzytomniałam i się rozpłakałam. Fakt, że to mnie rozmaite dziewczynki zaczęły wtedy pocieszać, ale co to zmienia. Wstyd jak…
Dobrze, że jeszcze wtedy w miarę regularnie chodziłam do spowiedzi.

pozdrawiam Państwa

Dobrze, że przyszłaś bo tutaj już naprawdę żaden jeden mężczyzna kobiety zroumieć nie chce.

Camele z nadmanganianem potasu?

To jest mniej więcej tak, że przez śluzówki, które wchłaniają w nasiadówkach wszystko (dosłownie wszystko) wchłania się najszybciej. Natychmiast.

Jeśli dodasz nikotynę wchłanianą przez śluzówki dróg oddechowych górnych, to masz odpowiedź.

Szybkie spotkanie porażające w skutkach.

Co do doświadczeń, to ja nikogo nie biłam.

Chociaż... Raz kolega z klasy Adam dostał ode mnie w twarz, w szatni szkolnej. Za jakieś niegodne wobec mnie zachowanie. No bezczelny był.

I jest jedynym człowiekiem na świecie, którego to spotkało.

Teraz Panom odpowiem Pino, prosząc się o kłopoty…

Stanowczo domagający się sensu w pisaniu?

Od zawsze tak mam. Nic nowego. Mógłbym to samo pytanie pod Pani adresem skierować, ale widzę, że do pani Pino Pani napisała zrozumiale i na dodatek na temat.

Znaczy można.

Śluzówki powiada Pani? Jak się zastanowić, to się nie wyklucza,. Jakkolwiek znajomy amerykański lekarz tłumaczył mi to też tym paskudztwem, którym oni wtedy nasączali tytoń, dla smakowitości.

A ja uważam,że po prostu slaby w sobie byłem i tyle.

Pozdrawiam

ten rózowy w czerwony?

może i tak ale trampki noszą, nie obcasy…

późno już :)

_{prezes,traktor,redaktor}

niezależnie od tego gdzie Pani pracuje, to mam wrażenie, że medycyna znajduje się poza zakresem Pani kompetencji szczegółowej.

Ale mogę się mylić, bo poza moim zakresem kompetencyjnym jest ona na pewno.

Przyznam jednak, że bardziej trafiają do mnie Pani rozważania dotyczące szewstwa damskiego.

Dobrej nocy życzę

PS Niewątpliwe jest jednak i to, że udowodniła mi Pani dzisiaj, że ten cykl wyczerpał się już całkiem

Otóż właśnie nie tak za bardzo z autopsji z tym różowym.

Nigdy nie lubiłam, do tego roku właśnie obecnego :)

Zaaaawsze od czegoś trzeba zacząć. Ot, weźmy od trampek. Fajne one są i wygodne.

Ale może o tym innym razem, bo czas mi już zmykać.

Dobrej nocy

Po pierwsze, jak ktoś nie komentuje, to wcale nie znaczy, że go tekst nie interesuje; może być np. niewiedzącym w kwestii i sie właśnie dowiaduje lub doświadcza, albo przetrawia to, co przeczytał (a owo trawienie może trwać czas jakiś).

Z kolei popularność rozlicznych seriali, takich choćby jak “Pan Wołodyjowski” czy inne, które w latach dawnych po mediach drukowanych Sienkiewicz, Głowacki czy inni zamieszczali też o czyms świadczy. Naród czytał i czekał na następne. Choć przecież nie komentował. Bo jak tu komentować literaturę? A nie wszyscy chcą za eunuchów biegać, co to wiedzą jak, ale nie potrafią.

Miłego dnia życzę

PS. Powodem niekomentowania może byc również skleroza

Opowiatkę o perypetiach szpitalno – camelowych przeczytałem niejako jak kolejny rozdział książki. Bo tak się to czyta. Książki sie nie komentuje z zasady. Ale dobrze, że komentarze się pojawiają, bo rozwija Pan wątki.

Prawdę mówiąć, cała historia wraz z komentarzami tematycznymi mnie szczerze rozbawiła, acz przy okazji uświadomiła, że nie bardzo potrafię ogarnąć klimat otoczenia. Zeby nie przedłużąc wyłuszcze w prosty sposób: “niewarszawiacy” tych drobnych wrzutek prasko/grochowsko/służewskich nie łapią. To, co dla Pana oczywiste, jest dla mnie i myśle także dla innych czytelników – dość mgliste. A mam wrazenie, że pewne “klimatyczne” kwestie mają znaczenie fundamentalne w takich dość prywatnych opowieściach.

Kiedyś prosiłem, aby może Pan coś o tym swoim Grochowie napisał. Oczami Warszawiaka. Bo te Pańskie historie nie sa opowiastkami oderwanymi od miejsca, w którym się wydarzają. Bez wczucia się w miejsce, tracą prawdopodobnie połowę przekazu.

Mam nadzieję, ze nie namieszalem…

to raczej pochodna, moim zdaniem

proszę zważyć że sam fakt odszukania stanowi nie lada potwierdzenie skutecznej obecności

chociaż liczniki nie działają, ale np. z google analitics z którego korzystam cos tam widać :)

_{prezes,traktor,redaktor}

właśnie to, co sobie nazwałem na prywatny użytek literaturą interaktywną lub wcześniej literaturą nieistniejącą w sensie pojęć dawnych, czyli prezentowanej na innych nośnikach niż papier albo w ogóle funkcjonującej bez nośników w sensie tradycyjnym (bo jednak jakiś nośnik czyli net istnieje).

Prezentowane na tej platformie teksty (w tym również komentarze jako najmniejsza – w sensie objętościowym – forma prezentacji fabuły) pozwalają już na inny niż wspomniane przeze mnie uprzednio odcinki seriali udział czytelnika w konsumpcji literatury. Pewne próby czyni się już gdzieś w świecie kontynuując opowiadana w serialu historię według wyników głosowania widzów. Ale to jednak nie to samo, a poza tym trochę prymitywne. Moim zdaniem.

Natomiast podpięcie tej formy pod internet powoduje całkiem inne i – znowu moim zdaniem – ciekawe efekty. W przeciwieństwie do wspomnianych powyżej eksperymentów, gdzie jednak twórcami sa nadal scenarzyści, w przypadku choćby tego, co sie dzieje na txt (czy u Pana) kierunek rozwoju fabuły jest jednak nieprzewidywalny. Cała historia może także umrzeć śmiercią naturalna, jeśli jej współtwórcy straca zainteresowanie tematem.

Poza tym istnieje jeszcze jeden ciekawy aspekt tej literatury interaktywnej, mianowicie wagę traci tak naprawdę kwestia realności poszczególnych uczestników tego happeningu. Podobnie zresztą jak w przypadku literatury tradycyjnej, bo przecież nikt nie zastanawia się na realnością bohaterów opowieści choćby Grassa, a konfrontuje ze swoją wyobraźnią problemy, z jakimi się oni stykają. Lub sposób ich postępowania.

I tak całkiem realni ludzie tworzą nadrealny świat, posługując się narzędziami ze świata realnego. Co często prowadzi do różnych spięć. Być może właśnie z powodu narzędzi czy sposobu posługiwania się nimi. Ale to może z kolei wynikać z przyzwyczajeń, zwanych niekiedy tradycją.

Pozdrawiam przepraszając za gadulstwo

nie ma za co przepraszać, tym bardziej, że pewnym drobnym rozróżnieniem sprawił mi Pan wielką przyjemność.

Zgadzam się zresztą, w całej rozciągłości z tym, co Pan napisał.

Ale nie obciążałbym tradycji.

Myślę, że spięcia (niektóre) wynikają z tego, że to istotnie jest forma narracyjna. Trochę boję się określenia literatura.

Narrativum żyje względnie samodzielnie, ale jednak autor pozostaje autorem. Jest przywiązany do tego co pisze i czasem się irytuje.

To zresztą też jest nauczka. Dla mnie, w każdym razie.

Wydaje mi się, że im większe znaczenie ma pierwiastek kreacyjny, a mniejsze społeczny, tym większe bywa poirytowanie autora, zwłaszcza przeziębionego.

Mam wrażenie, że czasem pewnych rzeczy nie piszę wprost i czekam na okazję, aby je wyjaśnić w rozmowie. Jak rozmowa idzie w dziwną stronę, to czuję dysonans. Nie tyle poznawczy, co narracyjny. Ale mechanizm jest podobny, mam wrażenie.

Ale to mija. Zazwyczaj.

Przeziębienie jest gorsze.

Pozdrawiam serdecznie

jest ta pułapka, o ktorej Pan wspomniał. Oto autor, czyli kreator literatury tradycyjnej, pisząc swoja fabułę, ewentualną dyskusję na ten temat z czytelnikami przenosi w dość odległy czas przyszły (choćby ze względów technicznych). Co z jednej strony jest dla niego okolicznością sprzyjającą (ewentualne ustosunkowanie się do zastrzeżeń czy generalnie krytyki), z drugiej pozbawia go dreszczyku emocji związanego z nowym, zdecydowanie szybszym sposobem prowadzenia dyskusji nad dziełem. Pomijając fakt, że krytyka tak przedstawiona nie będzie miała żadnego wpływu (o ile w ogóle) na sposób prowadzenia dalszej narracji.

W przypadku literatury interaktywnej narrator dzieła głównego ma szansę w sposób niemal natychmiastowy wpływać (jeśli mu się uda) na ciąg dalszy fabuły. Ba, może – jeśli sprawny – sterować innymi narratorami (co niektórzy, zdaje się, potocznie nazywają manipulacją). To też jest, gdy idzie o szybkość, dość nowatorskie w przypadku dzieł literackich, bo na płaszczyźnie kontaktu z ogółem społeczeństwa znane jest od dość dawna.

Zaś co do Pańskich wątpliwości, czy twórczość internetowa, a dokładniej – blogerska – może być traktowana jak literatura. Sądzę, że tak, jako że mamy także i w tym przypadku do czynienia z przetworzeniem przypadków na słowo , a przy tym obracamy się na płaszczyźnie nadal nadrealnej. No, może poza literaturą faktu, choć przecież i ta wyraża w sposób choćby bardzo pośredni jakieś stanowisko autora.

Z kolei pewnym dyskomfortem dla narratora głównego (choć nie tylko) jest podniesiona przez Pana kwestia odejścia od tematu współtwórców/komentatorów, lub nabrania przez fabułę kierunku nieoczekiwanego dla twórcy i opiekuna tematu. No cóż, nie ma róży bez kolców, ale zawsze można zawiesić kontynuację, co w przypadku literatury drukowanej (w formie zwartej, a nie odcinkowej) byłoby raczej niemożliwe.

Myślę, że czekają nas ciekawe czasy w tym względzie, acz lampę naftową mam nadal w domu na stanie:-)

Zaniepokoił mnie Pan trochę tym przeziębieniem – mleko z miodem polecam. No i ewentualnie z czosnkiem.

Ukłony zasyłam

Wiarusy, Caro, Carmeny i Stołeczne.

Ja już się tym wprawdzie, gdzieś na blogu chwaliłem, ale pochwalę się raz jeszcze: ślepą kiszkę to mi wycieli w szpitalu w Głownie. O!

pozdrawiam ak

Można rzec, że jestem do niej przywiązany.

No.

Zazdroszczę Panu.

I tego, że może być Pan o nią spokojny bo szpital w Głownie ewakuowano :-)

pozdrawiam zawistnie

czemu Pan desperuje, przecież Pana ślepej kiszki już tam nie było, w czasie tej ewakuacji,

Prawda, ale Pan wie ile to jeszcze organów u mnie do wycięcia?

Piszę o tym tyle bo, w swoim czasie, w tym właśnie szpitalu był sobie chirurg, który bardzo lubił wycinać i się jąkał.

Tylko ten, kto w swoim życiu usłyszał owe charakterystyczne aaa…aaa… amputować! może naprawdę zrozumieć, że i straszno, i śmieszno może być.

pozdrawiam desperacji się już nie oddając