Na razie powiem, że coś w tym tekście jest zastanawiającego. Trudno mi to złapać cholera.

Muszę jeszcze pomyśleć.

proszę zatem pomyśleć. Jeśli znajdzie Pani chwilkę czasu.

Pozdrawiam

mnie zastanawia czy płuca pozostały zdrowe, bo rozbierać się spoconym w takich okolicznościach to czyste hojrakowanie (mam w tym niejakie doświadczenie, znaczy w hojrakowaniu:),

no ale z letka bimberek usprawidliwia, no i panny

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

nie należy popadać w błąd ahistoryzmu.

Pierwotny był bimber i praca fizyczna. Bardzo ciężka, nota bene. I to doprowadziło do zrzucenia zbędnej odzieży. To zresztą, dla jasności podkreślę, zaledwie topless był. No.

A panny? Może po prostu przechodziły i zobaczywszy dwóch jełopów zagapiły się na chwilę? Nie wiem. Ja nie należę do tych, którzy swoje wyobrażenia świata mają za prawdę obiektywną. A i fantastykę seksualną innym pozostawiam.

A płuca? Płuca nawet tego nie zauważyły.

Pozdrawiam stanowczo

spokojniejszy jakiś się zrobiłem,(choć wpływa na przeszłość zerowy:))

kontekst i wcześniejsze wydarzenia…no ładnie to sie zrebrało do całości i sporo ludzi świeże ryby na Święta miało.

Co sobie chwalili zapewne

p.s a ten fuzel po Waszemu to???

nie będę Igły budził przecież:)

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

naukowo, to fuzel jest określeniem, na odpadki i zanieczyszczenia (czasem szkodliwe) powstające przy destylacji alkoholu spożywczego.

Ale potocznie nazywaliśmy tak swoiste resztki zacieru, dające przykry drożdżowy posmak i zapaszek

Jak drożdżami pachniało, to się mówiło, że fuzlem zajeżdża. Trochę to nienaukowo, ale też i nieodlegle.

Pozdrawiam, z wolna ku spaniu zmierzając

Ciekawie pan to napisał.
Ile Wy tego bimbru rzeście wtedy wypili – bo mam wrażenie, że tyle, ile ja w całym swoim życiu czystej wódki ;-)

Moi rodzice trochę bimbru się w życiu narobili – trochę mi ten napitek nie leży.

Ale kumpel chemik mi tłumaczył, że najważniejsza jest technologia filtrująco-chłodząca coby coś dobrego uzyskać. Z resztą teraz ten kumpel niezłe rzeczy w domu produkuje, coby tylko teoretykiem chyba nie być ;-)
Ale do bimbru się ciągle przekonać nie mogę...

A dlaczego smutniejsza Wigilia była 9 lat później jeśli można się zapytać?

pozdrowienia

Nie ma w tych wspomnieniach “obciążenia” tym co było później, teraźniejszością (poza ostatnim akapitem rzecz jasna).
Czuje się tamten czas i Pana tamtego też.
Kurcze, to jest umiejętność, żeby tak przekazać to co się pamięta. Jakbym był w Pana hostorii, jakbym stał nad tym stawem!

I nagle… ten ostatni akapit. Kontrapunkt.
Budzę się, wracam, jestem tu i teraz a Pan opowiada co było…

Pozdr

dużo piliśmy. W zasadzie przez cały czas, z przerwą na sen piliśmy. Nawet do rąbania lodu flaszkę zabraliśmy.

Chłodzenie jest podstawą, to prawda. Ale na szczegółach się nie znam. Od dawna nie pijam mocnych alkoholi, no chyba że jakiś single malt się trafi, koniecznie, żeby starszy od Dziecka.

A co do smutniejszej wigilii, to dziewięć lat później, przed świętami umarł mój tata.

Pozdrawiam serdecznie

no i co ja mam z Panem zrobić?

Ja tu sobie uprawiam tworczość niekrępującą, a Pan mi dekonstruktywizm zaprowadza i ujawnia moje zamierzenie literackie?

Niefajnie, proszę Pana.

Ale cieszę się, że się spodobało i pozdrawiam serdecznie, w tym duchu

to jest jednak ciekawa rzecz.

Moja szanowna małżonka mnie w tym uświadamiała, bo w połowie lat dziewięćdziesiątych pobierała na uniwersytecie nauki także w tym temacie za sprawą pewnej entuzjastki literatury kanadyjskiej, która do kraju wróciła wprost stamtąd po latach studiów i wykładów.

To było modne wtedy i chyba trochę moda przeminęła.
Ale pewne myśli jednak okazały się, przynajmniej dla mnie, twórcze, prawdziwe, inspirujące. Pozwolił ten kierunek w nowy sposób odczytywać tekst, co na pewno nie podobało się purystom i stróżom jedynie słusznych interpretacji.

Wracając ad rem żadnej nie chciałem uprawiać demaskacji, ujawniania czy nie daj Boże obnażania Pana zamiarów literackich. ;) Tak mnie wyszło, jak już doczytałem do końca.

Pozdrawiam jak najbardziej konstruktywnie i może nawet koncepcyjnie, bo sobotnio ;)

jasne, tylko że, jak ludzie mówią, właściwie to nic nie ma, ani lodu, ani wody, ani tlenu, ani wodoru, ani ani, tylko energia przebrana za różne takie.

I choć rozumiem naukowych pasjonatów od badania tego czego nie ma choć jest, lub tego czego nie widać a jest, to jakoś wolę gołym okiem na świat patrzeć.

A jeśli już, od mikroskopu wolę lunetę. No ale każdy lubi co inne, prawda :-)

Pozdrawiam

ano właśnie, z tymi składnikami obiadu to niecelne było przecież.

Tak to jest jak gotujący zwykle wodę, zacznie coś wyjaśniać gotującemu na poważnie :-)

Zgadzam się, że ten problem analityczny wychodzi przy próbie opowiedzenia czegoś, co zapamiętaliśmy jako zabawne.

Tylko że tu chyba takie coś zachodzi, że w miarę jak opowiadamy, to na boku nam się zaczynają przewijać filmy różne i nam się obraz opowiadany komplikuje i rozszerza o konteksty i klimaty, w sposób rzadko widoczny dla czytelnika.

Zmierzam do tego, że jest całkiem możliwy efekt taki, iż samo opowiadanie dla autora okaże się nawet traumą, a dla czytelnika pojawi się tylko zgrabnie opisana, momentami autentycznie zabawna historia.

Tak bywa. No i czasy to były takie, że radość sprawiały rzeczy dziś zwyczajne.

Pozdrawiam.

przepraszam, że wejdę w słowo, ale dodałbym tu, że to może być złudzenie perspektywy.

Gdy człowiek widzi banany i ananasy raz w roku, gdy czekoladę dostaje się od święta, to nie wywołuje smutku ani goryczy. Przyjmuje się to za oczywistość. I to nie boli.

Bieda i szarość PRLu byłaby jeszcze mniej smutna, gdyby nie okienka do lepszego świata w postaci Pewex-ów, w których można było zobaczyć, że jednak Odra to nie Wrangler itd. Ale to i tak niespecjalnie chyba było bolesne. Mimo wszystko. Fajki markowe można było np. kupić u szatniarza bez problemu. A dżinsy prawdziwe od marynarza.

Szarość i smutek PRLu widać dopiero, gdy spojrzy się na tamte czasy przez okulary naszej współczesności. To co widać stąd, tam wyglądało inaczej, inaczej było odbierane.

Takie mam wrażenie.

Zależy skąd oglądać tę scenkę z rybami. Dla mnie ona jest także zabawna, choć nie komediowa, bo pamiętam te czasy dobrze i to, że potrafiliśmy wtedy cieszyć się życiem mimo wszystko. Potrafiliśmy przeżywać pierwsze miłości, chodzić na romantyczne spacery do parku, pomimo godziny milicyjnej i WRONy. Pomimo wszystko.

Pozdrawiam.

W tych wspomnieniach nie ma smutku, chyba że taka nostalgia jednak za młodością, za światem, który na (nie)szczęście nie powróci.

Tak było i już. To kawał życia. Pięknego, bo prawdziwego.

=> Sergiusz

“Tylko że tu chyba takie coś zachodzi, że w miarę jak opowiadamy, to na boku nam się zaczynają przewijać filmy różne i nam się obraz opowiadany komplikuje i rozszerza o konteksty i klimaty, w sposób rzadko widoczny dla czytelnika.

Zmierzam do tego, że jest całkiem możliwy efekt taki, iż samo opowiadanie dla autora okaże się nawet traumą, a dla czytelnika pojawi się tylko zgrabnie opisana, momentami autentycznie zabawna historia.”

No, to już DEKONSTRUKCJONIZM w czystej postaci ;)
Ale właśnie to jest fascynujące.

P.S.
Pan Yayco powiedział DEKONSTRUKTYWIZM a ja cały czas myślałem o DEKONSTRUKCJONIźMIE właśnie, bo to jest chyba to, co mi zarzucał. ;)

Pozdr

ależ proszę sobie nie szkodować. Mnie tam ten ów dekonstruktywizm nie przeszkadza.

A i tak każdemu wyjdzie inaczej, bo każdy wedle siebie czyta, tak jak ja wedle siebie piszę.

Pozdrawiam

proszę patrzeć na litery: TO JEST MIŁE WSPOMNIENIE. Dla mnie.

Uświadamia sobie Pani rzeczy, których w tym wspomnieniu nie ma. Dlaczego? Nie mam pojęcia, proszę Pani. Może przez tę pogodę paskudną?

Dlaczego nie bawi Pani to, co bawi pana Sergiusza? Nie mam pojęcia. Może to z tego wynika, że jesteście Państwo zupełnie innymi osobami?

Pozdrawiam nieindyferentnie, choć różnicująco

domyślam się, bo ten klimat między słowami (podkreślony ostrą kreską na końcu), przebija się wyraźnie.

W sumie właśnie dlatego skoncentrowałem się na tym fragmencie, który wywołał u mnie współodczuwającą wesołość.

Pozdrawiam.

Nie twierdzę,że to jest dla Pana niemiłe wspomnienie. Mówię o swoim odbiorze, po lekturze tekstu.

Tylko tyle.

napisała Pani tak:

To znaczy, że Pani się moje wspomnienie nie wydaje miłe. OK. Mnie się wydaje. Pozwolę sobie upierać się przy stanowisku, że jestem bardziej miarodajny w tej kwestii.

Mam wrażenie, że myli Pani moje wspomnienia z moimi opowiadaniami o nich.

Pozdrawiam porządkująco

oczywiście, przecież zaczyna się od tego, że pamięć nami manipuluje.
Sama sobą manipuluje.
Sami siebie potrafimy zwodzić, a co dopiero innych.
Im bardziej nieumyślnie, tym skuteczniej, chyba.

Myślę, że rozumiem, co odczytała Pani Gretchen, choć dopisałem dalej, że widzę też zabieg Autora, z tym podsuwaniem współczesnych okularów, przez które PRL wygląda na smutny, szary i w ogóle.

Czy wspomnienia są miłe, bo dotyczą miłych spraw? Są miłe, bo dotyczą nas i naszej młodości, niezależnie od tego czy rąbanie przerębli i picie bimbru oraz spanie na mrozie było miłe czy nie.

Może to dlatego, że wspomnienia, poza samoczynnym koloryzowaniem i retuszowaniem, zawierają jednak głównie to co było między wierszami i in the air ?

Czy to nie w tym cały urok wspomnień, że stanowią jakiś zapis podskórnej rzeczywistości, tego czego nie uświadamiamy sobie na bieżąco, choć odczuwamy, i co często jest kluczowe, jest sednem tego, co się wydarza?

Byłem młody i wtedy i 13 grudnia też. Bylem młody 3 maja, kiedy dostałem pałą i jeszcze przez jakiś czas.

Wcale nie są to mile wspomnienia i nigdy nie będą. Młodość nie ma tu nic do roboty.

Ten tekst, zdradzę to może w końcu, jest o przyjaźni. Przyjaźni, która gdzieś zniknęła. Rozpłynęła się w niebylicę w ciągu następnej dekady. Nie od razu i nie stanowczo. Bez żadnych dramatycznych zdarzeń. Ot rozeszły się ludzkie drogi i już.

Bywa. Nie było to, po raz pierwszy i nie było to po raz ostatni.

Tak bywa. Nie cieszy mnie to. Cieszy mnie wspomnienie przyjaźni. Zawsze będzie miłe.

Reszta tekstu to tylko komentarze. I ozdobniki.

Pozdrowienia szczere

ta połówka pewexowego batonika wpadająca do kałuży i ta wycinana palma.

To są takie obrazki z gatunku wszystko mówiących.

To są przecież unikalne perełki.

Niedostępne urodzonym w wolnej Polsce.

Pozdrawiam w tym sensie :-)

pragnę zwrócić Pańską uwagę, że ten co stoi, to jest inny most. Metalowy. Drewnianego nie ma i nie będzie.

Pozdrowienia stanowcze

Ale żeby te izmy uporządkować posłużę się definicjami Encyklopedii PWN:

dekonstruktywizm, arch. nurt w architekturze współcz., odwołujący się do teorii dekonstrukcjonizmu J. Derridy; swobodna gra formami i elementami zaczerpniętymi z różnych tradycji, które w nowej konstrukcji zmieniają swoje poprzednie znaczenia i funkcje

dekonstrukcjonizm, zespół metodologiczny i teoretycznoliteracki poglądów na sposób istnienia, budowę i właściwości dzieła literackiego oraz innych obiektów semiotycznych i tekstów kulturowych; ukształtowany na przełomie lat 70. i 80. XX w., w nawiązaniu do koncepcji francuskiego filozofa J. Derridy, zaadaptowany i rozwinięty głównie przez badaczy amerykańskich

zdaje się, że beszta mnie Pan już na zasadzie odruchu.

Tekst podobał mi się bardzo, skomentowałem fragment, który wywołał we mnie szczególną refleksję, odnoszącą się oczywiście do moich własnych odczuć, a nie, będącą podsumowaniem pańskiej osobowości.

Nie był to nieprzyjazny komentarz.
Nie był też ingerujący w nie swoje sprawy.

Brakowało mu jednej (z pośpiechu) linijki, co niniejszym naprawiam:

Pozdrawiam Pana nad tą przeręblą

widocznie czytałem inne książki. Albo coś mi się pomyliło, bo czemu nie?

Może być, że to tak jak z próbą wyznaczenia desygnatów takich pojęć jak antropologia i etnografia. Albo i zależności między jedną a drugą. Zależy co i w jakim języku zechce Pan czytać. Albo ja.

Myślę, że w ostatecznym rozrachunku nie ważne są końcówki słów, ale to, że mówimy o tym samym.

Nie jest to dla mnie ważne, więc mogę się przychylić do Pańskiej opinii.

Pozdrawiam koncyliacyjnie

znamy się nie od dziś. Co więcej dobrze Pan wie, że nie lubię generalizowania, zwłaszcza jak ono mnie ma obejmować.

Nie besztam pana, bo generalnie nie besztam. Po prostu uznałem, że źle Pan odczytał stan moich emocji i nostalgii. I tyle. Jak coś takiego uważam, to staram się sprostować. Co uczyniłem.

Pozdrawiam niezwykle uprzejmie, a nawet w dwójnasób

to strasznie jednak jest uczuciowy.

Po co Panu ta nostalgia?

Naprawdę (słowo!) nie rozumiem tego.

Ale pozdrawiam szczerze

no to faktycznie tak jest, że 10 lat temu mógł Pan jeszcze przez drewniany jechać.

Trochę lawirując i trochę ryzykując. I szlabany przestawiając, poniekąd.

Tym ryzykiem tłumaczę sobie, ze Pan nie zauważył, że obok zaraz budują stalowy. Bo oni jego całe lata budowali.

No ale jak ktoś z duszą na ramieniu jedzie, to na boki nie zerka…

Pozdrawiam gratulując odwagi

o tym moście, co to go z nowymi szosami zbudowano i powstał wielki objazd Warszawy z S. do P.

Ten to ja znam.

Ja myślałem o starym moście, na starym miejscu.

bardzo się nie wyklucza.

Pielgrzymki tamtędy często chadzały.

Mowiąc szczerze też kilka razy piechotą przez ten most chodziłem. I choć nie na pielgrzymki, to każde przejście moją pobożność potęgowało. Przez budowanie stosownej bojaźni.

Pozdrowienia

z ciepłych rzeczy, to ja preferuję herbatę.

Mam nadzieję, że na nostalgię będzie sobie mogło pozwolić Dziecko.

Pozdrawiam wieczorową porą

nie uważam.

Nostalgia to tylko ładniejsze słowo na tęsknotę. Dawniej używane głównie dla określenia tęsknoty za opuszczoną ojczyzną. Dziś, powiem, że niestety, używane też często, jako przykrywka dla rozmaitych rezyduów świadomościowych, wynikających z problemów z zakorzenieniem się w, powiedzmy to oględnie, efektach zmiany systemowej.

I nie, nie uważam, że Pan tak ma. Znaczy z tymi rezyduami. Pan po prostu lubi wspominać. Jest Pan prospołeczny i lubi budować wokoło siebie więzi. Prawdziwe lub domniemane. Wielokroć o tym rozmawialiśmy, mam wrażenie.

A ja, proszę pana, nie tęsknię za przeszłością. Może kiedyś, ale na razie nie. Mnie może wkurzać wiele spraw dziejących się dookoła, ale wciąż jestem uparcie zadowolony ze świata, w którym żyję.

Dostarcza mi on więcej radości, niż jakakolwiek przeszłość dostarczała.

Tęsknię za ludźmi którzy odeszli. Całkiem lub ode mnie. Albo ja od nich. Ale to nie jest nostalgia. Bynajmniej. Zresztą ja jestem raczej indywidualistycznego usposobienia, obawiam się.

Pozdrawiam serdecznie

no co ja poradzę, że dla mnie nostalgia jest zaledwie tęsknotą? Tak jak słownik każe.

Czy może być lepszy dowód na moje jej nieodczuwanie?

Więc nic nie poradzę, ale nie odczuwam. No.

Pozdrowienia i rozmaite dobre wyrazy załączam