A Kasia leży obok i mówi “Rany Bossskie”. Szkoda by było. Zwłaszcza z powodu godziny, czy dwóch. Faktycznie, im człwiek starszy tym lepiej wie, że czasem warto odpuścić pośpiech. przynajmniej ja u siebie obserwuję takie właśnie symptomy a ja przecież młody jestem. Farba jeszcze nie wyschła.

A Pan ocierał się młodzieńczo o śmierć, gdy mnie jeszcze w planach nie było.

Zacznę więc od tego:

“a przed majem 1980, bo wtedy zdawałem maturę.”

Boże. Geriatryczny rodzic, tak?

Nie powtórzę tego mojemu ojcu, bo to próżny człowiek jest i mógłby się obrazić.

A historia przerażająca. Najbardziej mnie zastanawia, gdzie był idiota-kolejarz?

Który powinien się przejść wzdłuż pociągu przed gwizdkiem?

A może oni tak zaczęli chodzić dopiero w wolnej Polsce? Nie mogę tego wiedzieć.

W każdym razie dziękuję Panu i Panu Mindrunnerowi. Same tagi są jakże sugestywne: głupota, młodość, papierosy, pociągi, PRL, śmierć...

I archiwum. :)

No, ale ja się kształcę na archiwistkę, co jest piękne&praktyczne, że tylko siąść i płakać.

pozdrawiam

PS. Opisze Pan, co zaczęło się dziać w październiku?

Późna pora.

Dziś tylko napiszę zupełnie nie na temat, że Bródno nazwę wzięło od brodu.
Przekraczało się tam.
Wodę.

Noc spokojną i śmierć szczęśliwą...
Amen.

Bo to powiązane co prawda nie z moim wyksztalceniem, ale z taką pasją trochę sposobem na zarabianie, że przeprawy i brody to najwspanialsze miejsca by poszukiwać znalezisk średniowiecznych. Prawie najwspanialsze. Woda świetnie konserwuje. Miecz, który wyciągnęliśmy z płytkej rzeczki na Prądniku był niema gotów do użytku.

Jeszcze większą nadzieję na znaleziska rodzą latryny. Ale to inna historia.

Dobranoc Państwu.

to Pan mógł nam wszystkim oszczędzić.

Ale widać Pan nie chciał.

Dobranoc Panu. No.

historie tu mrożące krew w żyłach widzę.
Ja to nie mam takich przygód, ale zawsze byłem nudny i moje życie też:0, choc nie, mam, jak chciałem zabić się zyrandolem w pokoju.
A wszystko przez zbyt dużą dawkę sportu i ćwiczeń.
Ale romantyczne to było, stałem sobie w środku pokoju, z multum małych szklanych kawałeczków na ramionach, plecach i we włosach i krwawiłem:)
Ale niewiele, w każdym razie na autobus do Rzeszowa się wtedy nie spóźniłem, a i miałem co znajomym opowiadać na stancji.

pzdr

obrazowo było od początku, znaczy kojarzy pan sprężyny do ćwiczeń do rozciągania?
Więc że sobie jedną ręką rozciągałem, znaczy jeden koniec jej w ręku mając, drugi nogą przytrzymując na ziemi, nagle jednak się ten koniec z ziemi wyplumnknął i w ogóle spręzyna poleciała w górę (oczywiście znając mojego pecha i zdolności do niszczenia i robienia chaosu w promieniu kilku metrów nieopacznie stałem centralnie pod zyrandolem) i trafiła prosto w jeden klosz, który łącznie z żarówką rozwalił się w setki kawałeczków i został tylko kikut, cały pokój był w tych szkiełkach.
Wiele z nich zaś znajdowało się na mnie:), trza dodać, że oczywiście ćwiczylem sobie topless, więc w ogóle zacząłem krwią spływać tym bardziej:)

trochę dramatyzuję, bo tejże krwi wiele nie było, ale historia była niesamowita.
Mam jeszcze kilka w zanadrzu dziwnych, ale niektóre są lekko niesmaczne acz zabawne, więc moze, by opinii sobie do cna nie pogorszyć, nie będę ich tu (ani gdzie indziej) opowiadał.

Pozdrawiam.

To mogłoy być tkie miejsce. Witam poranie Panie Yayco i znikam w te pędy do pracy. Może z kolei po powrocie opiszę jak się naawiłem ładnej blizny na wskazującym palculewej ręki, ale to po powrocie. Tak, aby zrównważyć wstrząsającą historięz pańskiego wpisu.

Serio, wczoraj mnie przeraził ja najlepszy horror. Będzie mi się zawsze w pociągu przypominać.

się tu zrobiło groźnie, wręcz

A z koleja to sekti przypadków szczerze mówiąc, na szczęście nic tak prawie tragicznego

Pamiętam tylko jak w ósmej klasie jechalismy na Zjazd Młodzieży Chrzescijańskiej.

Pociągiem i bez nadzoru.

Z taka inicjatywą wyszedłem przed kolegami nie spodziewając że moja propozycja spotka się z takim odzewem u kolegów.

90% chłopaków z klasy się spotkało na dworcu w tym element

Wino, wódzia, papieroski.

I normalny pociąg zmienił się w wesoły autobus:))

Tylko nie wiedzieć czemu jeden kolega wpadł na pomysł aby drugiego, małego i szczupłej budowy wystawić za okno trzymając za nogi.

I to później nie było juz takie śmieszne.

Ale do legendy urosło.

Generalnie zadyma w szkole była że hej!

pozdrawiam ciesząc się że Panu się udało

_{prezes,traktor,redaktor}

optymizmu nigdy za wiele, znaczy juz jest, ale więcej zawsze mile widziane

p.s widział Pan nową fotkę w prawym górnym u mnie?

_{prezes,traktor,redaktor}

A co się stało z tym człowiekiem co podał Panu rękę?

Nie chodzi mi o dalsze jego losy, lecz o to czy wtedy rozmawialiście?

Albo chociaż kilka słów?

Pozdrawiam Pana ciesząc się, że z wiekiem Pan zmądrzał

O widzisz, to jest myśl. Dawaj je :))

I nie padaj. Ja też miałam taki kłopot jak tam kiedyś zmieniałam swoje. Za którymś razem się udało, ale najzabawniejsze że w komputerze pracowym cały czas wyświetlało mi się to wcześniejsze. W domowym nowe.

Strach pomyśleć co może się wyświetlać po ludziach

:)

Cicho faktycznie, bo się objawi jeszcze.

Aż muszę dzisiaj sprawdzić co mi się w pracy wyświetla przy tej Gretchen.

Ciekawe…

a fotkę widziałem oczywiście.

Powiedziałbym, że skuteczna...

Pozdrowienia

ok. zobaczę w wolnej chwili

jak najbardziej, kurcze wydawało by się to logicze, nawet pamiętam że jakimś cleanerem coś gmerałem, ale to zanim wpadłem na ten pomysł

_{prezes,traktor,redaktor}

jest tego sporo,

ostatnio wpadłaem na Glary Utilites (czy jakoś tak), tez fajnie ściąga różne sprawy, naprawia rejestry i takie tam

_{prezes,traktor,redaktor}

Jestem na ostatnich nogach, ale postanowiłem spełnić obietnicę złożoną i opowiedzieć jedną ze swych krwawych historii. Ot tak sobie. Powienienem chyba stworzyć cykl pt. “Jatki”, który opisywałby tego rodzaju wydarzenia, ale skoro udało mi się skłonić Pana Yayco do opisywania swych przygód, będę po prostu pod każdą jego opowieścią umieszczał swoją. Nie tak barwną, czy dobrze spisaną, ale będzie ona na tyle cykliczna, na ile cykliczne będą notatki Pana Yayco.

Wyobraźmy sobie małego mindrunera. Takiego już nie całkiem małego, ale szesnastoletniego. Czyli, że reaguje już na dziewczęce wdzięki i ma poważny plan zostać w życiu kimśtam. Po prawdzie nie pamiętam kim. Ów młody chłopiec był również zapalonym, acz nieudolnym majsterkowiczem i w ramach rodzinnej pomocy naprawiał babci antenę. Konkretnie, wymieniał malutki scalak wzmacniacza sygnału, bo oryginalny był w opinii młodego konstruktora zbyt słaby. Cokolwiek miało by to oznaczać.
Operacja wymiany miała miejsce w mieszkaniu baci podczas szczególnej posiadówki, kiedy to obie babcie spotkały się i zachwycały siostrą mindrunnera, mlodą, piękną i zdolną. Siostra miała lat dziewięć, a babcie były trochę starsze.

Oczywiście nasz główny bohater był na tyle bystry, by kupić w sklepie RTV odpowiedni scalak, ale rozumu na to by przynieść ze sobą śrubokręt, już mu nie wystarczyło. Zainspirowany MacGyverem jednak, schwycił w swe wysmukłe dłonie nóż kuchenny i w pokoju sypialnym ropoczął pracę.

Trzeba opowiedzieć przestrzeń tej zbrodni na zdrowym umyśle. Otóż mindrunner znajdował się w pokoju sypialnym, babcie i siostra w salonie, a łazienka, do której dojdziemy później, na końcu długiego na cztery kroki korytarza. Mindrunner rozpoczął pracę i gdy juz przykręcał okablowanie do nowego scalaka, nóż mu się zsunął, wbijając się w palec, odcinając czysto i równo kawałek skóry i mięsa, zgrzytnąłwszy wprzódy o kość. Krew trysnęła. O zgrozo, miast przejąć się losem palca, mondrunner zmartwił się, że babcie i siostra się wystraszą. Postanowił więc ukryć przed nimi rany odniesione na froncie walki z anteną i oczyścić ranę w łazience. Pobiegł tam więc, lecz pocałowął klamkę, bo jedna z babć akurat tamże się znajdowała. Wrócił swięc, obejrzał mięso zwisające na skrawku skóry o szerokości trzech milimetrów i zastanawiał się jak zatamować krwawienie. Nic nie przyszło mu do głowy, a krew leciała jak z fontanny. Otworzył więc okno i wystawił rękę na zewnątrz, by nie brudzić podłogi. Nasłuchiwał równocześnie dźwięku spłuczki i modlił się by babcia w drodze powrotnej nie postanowiła go odwiedzić. Na szczęśce nie odwiedziła. Gdy już mindrunner upewnił się, że droga jest czysta, pobiegł do łazienki i niemal omdlewając, przemył ranę. Pojawił się nastepny problem – nigdzie nie było opatrunków. W końcu okręcił więc sobie palec husteczką higieniczną i odnalazłwszy opakowanie takich zabawnych kwałków filcu, które przykleja się pod meblami, by nie rysowały podłoża, zakleił jednym prowizoryczny opatrunek z husteczki.
Nastepne dziesięć minut spędził czyszcząc łazienkę z krwi, a potem wrócił do pokoju gdzie pracował nad anteną, łyczyści ten pokój również, dokończył pracę i przez resztę pobytu u babci, ukrywał sprytnie lewą rękę a to pod stołem, a to w kieszeni. Po pewnym czasie, pdo sam koniec wizyty zorientował się, że o pewnym elemncie układanki zapomniał. Babcia pożegnała go, spacerując korytarzem skropinym obficie krwią serdeczną. Chyba jednak nic nie zauważyła.

Ufff. Pisaniny co niemiara i to zupełnie niepożytecznej :) Dziękuję za uwagę.

A do czyszczenia rejestru narzędzi jest co niemiara. A jeśli komuś zwykłe wyczyszczenie cache’u w przeglądarce nie wystarcza zawsze może wejść do folderu z tymczasowościami przeglądarki i pousuwać ciasteczka ręcznie :)

Pozdrawiam.

Kolego, nie no, kolego…

orzesz..ku.. włoski

_{prezes,traktor,redaktor}

konkurencję tu urządzamy,

no więc dobra:

maiłem kilka lat, ze cztery z grosikiem

na Dolnym Śląsku są fajne pastwiska i ludzie mają spore działki

i tamże z młodszym bratem i mamą poszliśmy na spacer. Fajnie było.

łaziłem z patykiem coby sobie drogi torować trochę, no i sobie idę, a tam fajna rzeczka (a może kałuża?) i jakies żaby czy coś. To ja ciach za nimi i sobie kijkiem macham, tylko nie wiedzieć czemu zaczynam się zapadać troszke niżej,

krok…i jeszcze niżej, kolejny i…kolana nie ma (tak to pamiętam może o udo juz chodziło?)

nagle pas i niemiło, nie bardzo jest jak się ruszyć. To sobie wisiałem. Pomyslełm sobie (chyba) że może kogoś zawołam?

No i nie bardzo pamiętam, czy zawołałem czy brat mnie przyuważył, pamiętam jak oglądam się do tyłu i mama biegnie w moją stronę,

szyja jeszcze cała była.

Najgorsze było to że młodyszy brat się strasznie na mnie wkurzył bo w jego gatkach musiałem wracać do domu a on w samych rajstopach.

Ale się wkurzył!

No

_{prezes,traktor,redaktor}

rozumiem ból Pana brata. Rajstopki to największy był wstyd dziecięctwa.

Pewnie nadal jest.

Ale najważniejsze, że się dobrze skończyło, a pewnie i brat długo urazy nie trzymał.

Pozdrowienia serdeczne

że brat się na Panu nie odemścił za ten wstyd.

Pozdrowienia

Miałam tak ze cztery lata, może i pół.

Od kiedy zaczęłam pić herbatę to jej nie lubiłam, bo za gooooorąąąącaaaa .

Moja rodzina uważała jednak, z przyczyn nieznanych, że mam pić tę herbatkę i już, więc żeby mnie zmotywować robiono ją w dorosłej szklance i obok stawiano malutką.

Ktoś, kto akurat był pod ręką stosował zasadę przelewową, tylko musiał pilnować, żeby wlać tak mało, żeby była taka w sam raz do picia .

Jest wieczór, siedzę u mojej babci. Herbatka, szklaneczka, procedura.

Babcia patrzy w telewizor.

W oczach małej Gretchen pojawiły się nagle pewne błyski i iskierki. W jej głowie pojawił się pomysł...

Ciekawe, co by było – myśli całkiem malutka Gretchen – gdyby tak nie użyć rączek przy podnoszeniu…

Błyski stały się bardziej widoczne, ale babcia nadal ogląda telewizję...

Pomyślawszy chwilkę nie za długą, tak w sam raz jak herbatka, mała Gretchen pochyliła się i uchwyciła szklaneczkę swoimi ząbkami.

Następnie zaczęła unosić.

Troszę uniosła, całkiem już ponad blat stołowy, kiedy to szklaneczka chrupnęła pod ząbkami.

Już wtedy babcia nie oglądała telewizji, lecz z niezrozumiałym a dzikim okrzykiem rzuciła się w stronę jedynej wnuczki.

Wnuczka, bystra dziewczynka była już wtedy, miała pełną buzię szkła ponieważ chwyciła szklaneczkę solidnie, żeby mieć pewność jej utrzymania.

Łatwo jest stłuc żyrandol i kapać krwią, łatwo jest odciąć sobie fragment palca z mięsem.

Spróbujcie jednak rozgryźć szklankę i nie puścić kropelki krwi.

Mała Gretchen nie wiedziała o co ten cały szum z targaniem jej do łazienki, delikatnym wydłubywaniem z niej (z Gretchen, nie z łazienki) wszystkich szklanych kawałków.

Potem jeszcze mama mało nie padła.

I po co tyle szumu było robić? Nie wiadomo.

Życie z Gretchen od początku było ciekawe i pełne zaskakujących zwrotów akcji.

Aż zadziwiające, że wszyscy przeżyli. Bo, że Gretchen przeżyła to chyba nikogo dziwić nie powinno, w świetle powyższego.

Ciekawe… Jak odrobinę starsza Gretchen poparzyła się wrzątkiem, to też ślad nie został.

I to też była herbatka. Baaaaardzo świeżo zaparzona.

Pozdrawiam Państwa

...i to mi przypomniało że jak kiedys wypiłem za duzo nektaru bogów to robiłem sobie przed snem herbatę.

No i lejąc do szklanki dziwiłem się mocno czemu nie przybywa w niej wody, czemu ekspresówka nie podnosi się do góry a mam mokrą nogę...

milutko.

_{prezes,traktor,redaktor}

to pamiętam jak w domu graliśmy z kolega taką malutka piłeczką, no i w pewnym momencie jak w pokoju było więcej osób, piłeczka trafiła w haczyk na którym wisiał cholernie ciężki żyrandol

i fiknął był on na ziemię, nie stłukł się bo był z bardzo grubego szkła czy jakoś tak.

Acha, piłeczka była zrobiona z pary skarpetek…świeżych!

Jak coś.

_{prezes,traktor,redaktor}

Bardzo milutko, bardzo. Historie herbatkowe mają coś w sobie…

Żałuję natomiast, że nie mam żadnej historii z żyrandolem. Pech jakiś, czy co?

:)

no to się razem resztą audytorium już na te cielesne blizny szykuję.

Ja mam bliznę nad okiem, na przykład, bo się na nóż przewróciłem. Moja mamusia ciągle ma ten nóż i gotowa jest go każdemu chętnemu pokazać.

Zabawny nóż, poniemiecki.

Pozdrawiam o spoczynku powoli myśląc i poziewując

W kolejności napretiwpołoźnej w takim razie będę pisał.

Pani Pino, zazdroszczę wyjazdu. I obiecuję sobie, że też kiedyś ruszę na wschód. Niestety z tamtej strony odwiedziłem tylko Moskwę za dziecięcości i Ukrainę rodzinną już w odrobinę późniejszym, bardziej świadomym przebiegu życia.

Swoją drogą do Bitkowa muszę jeszcze wrócić i do Lwowa, bo to stamtąd moim przodkowie spierniczali i po przeskoczeniu zielonej granocy zatrzymali się w Krakowie.

Maxie, jak widać i skarpetkam można sporo chaosu poczynić. Ja z przykładami swej chaotyczne działalności muszę poczekać do następnego tekstu Pana Yayco, bo już zapowiedziałem, że to on podaje rytm opisywania małych życiowych makabr.

Gretchen, widzę że byłaś zmyślnym dzieckiem o eksperymentanym podejściu do zycia. Ja co ciekawe nigdy się niczym nie oparzyłem za bardzo. Znaczy – zdarzyły się oparzenia chemiczne, ale nie ogniowe. Za to blizn mam dużo i na ilość szwów mogę startować w zawody z potworem Frankensteina.
Chyba faktczie to nie jest dobre miejsce do opisywania ran na duszy. Zabawniej o tych fizycznych pisać.

Panie Yayco, gospodarzu drogi :) Mam nadzieję że dziś będzie się Pan czuł lepiej.
Oczywiście nie ogę mówić za innych, ale mogę zaznaczyć, że z mojej strony pojawią się zapewne historie równie groźne a dokonane już za dorosości prawnej. Więc proszę się nie przejmować, ja ngdy nie dojrzałem.

Najgroźniejsza historia dla mnie o zgrozo zdarzyła się jakoś niedugo przed maturą. Gips z ręki zdjeto mi na tydzień przed egzaminem pisemnym z historii. Ale ta historia akurat sama w sobie jest nieprzyjemnym swsponieniem bardzo.

Jako, że do tematu akurat nie podszedłem chronologicznie, mam jeszcze jedna historię z wczesnego dzieciństwa i na chyba będzie następna w kolejce. Ale chociaż nie paietm jej najepiej, mam świadków, kórych telefonicznie przesłucham jak zajdzie potrzeba.

Obydwoje, z żoną niewidzialną pozdrawiamy Wszystkich porannie.

czuję się na tyle dobrze, żeby już nie musiał Pan czekać (wystarczy, jak zawsze, nieco się rozglądnąć), a le kiepsko też, więc marudzę i nie mam satysfakcji z wegetacji.

Upraszam Pana i wszystkich innych gości o przeniesienie się do kolejnego miejsca, z góry przepraszając za jego wyraźnie naznaczoną przeziębieniem formę.

Pozdrawiam też wszystkich serdecznie, z niewidzialną żoną Pana Mindrunnera, Kasią na czele

konkurencja była ostra, ale masz pudło niechybanie,

pozdrawiam ciesząc się że czytam

_{prezes,traktor,redaktor}

zgadzam się z panem Grzesiem.

A powiem Panu przy okazji, że kiedyś do Płocka jechałem. Akurat mi zanikła trójka i kazałem radiu szukać stacji.

I jak raz z naprzeciwka, na moim pasie wyjachał Polonez. Wyprzedzał pod górę. Spaliłem opony. W sensie ścisłym, musiałem je wymienić. A jak oprzytomniałem, to w Radyju (które się ustawiło automatycznie) akurat modlono się za konających.

Może dlatego Radyja nie lubię,.

Pozdrawiam, ciesząc się ze szczęśliwego zakończenia lotu

fajnie, że się Pan zdecydował u mnie lansować, choć być może lansowanie się na cmentarzu ma ograniczoną siłę działania.

Nie mniej jednak historia Pańska robi wrażenie.

Mnie wystarcza, że raz sobie pokroiłem rękę puszką z rybkami w pomidorowym sosie i ten sos mi trochę zainfekował.

Ale na szczęście mnie odratowano, bo to nie było w Indiach, tylko na Morawach.

I zaraz potem wróciłem do kraju.

A umiejętność robienia skalpelem zawsze się może przydać. Czy widział Pan może serial Dexter?

Pozdrawiam serdecznie

może być, że kobiety tak mają. Nie mam doświadczeń w byciu kobietą.

A ponadto muszę powiedzieć, że obsiurgała mi Pani bloga krwią.

Idę po ścierkę.

Pozdrawiam

Ech, no oczywiscie celowo zacząłem od opowiesci, w której występuja te znakomite nazwy miejsc odleglych, choć zycie zagrozone nikogo ani przez chwilę nie było, wiec opowieść sama grozą nijak się ma do przeżyc gospodarza tego miejsca. jak lans, to lans. ;-)

Lansowac można się zawsze i wszędzie, cmentarz jest również doskonałym miejscem, co zauważyć będzie można juz za tydzień.

Mam taki maly dylemat – czy jako gospodarz cmentarza, to Pan jest jednocześnie GRABARZEM?

Czas na opowiastke numer dwa – bardziej krwawą.

Miejsce zdarzenia – to już Polska. Dom mojej mamy na wsi polskiej – opolskiej. Lata 90, ja jeszcze młody (dwudziestoparoletni) i piękny (choć to dość subiektywna ocena), a nawet usportowiony (zwłaszcza jeśli porównać tego co dzisiaj). Usportowienie w tamtym czasie skupiało się na włoskiej kolarzówce. Własnoręcznie pomalowanej (z zaciekami) na przepiękny czarny kolor. Tego pięknego letniego dnia rodzina skupiła się na malowaniu płotu, a ja na testowaniu mojej nowej tylnej przerzutki. Malowanie płotu jest ważną częścią opowieści – bowiem przez to testowanie roweru nie brałem udziału w rzeczonym malowaniu, co wywoływało uzasadnioną złość u mojej siostry. Jak się potem przyznała – stojąc z puszka farby i pędzlem w dłoni – nie życzyła mi szczególnie dobrze, gdy oddalałem się z rowerem “na testy”. Testy jak to testy. Po osiągnięciu maksymalnej prędkości (jak to na kolarce – pewnie ponad 50km/h) postanowiłem puścić kierownice (co robiłem wcześniej dość często). Co było potem nie pamiętam. Z opowieści mieszkańców wsi wynikało, że po długim locie wylądowałem głowa na asfalcie, przeszurałem po nim kilka metrów, po czym podjąłem usilne próby wstania utrzymania sie na nogach. Czy pisałem juz, ze byłem w spodenkach, koszulce i bez kasku oraz bez rękawiczek?
Co mogę dodać. Jak to stwierdził gospodarz, który mnie i rower do domu przyprowadził, większość skóry zostawiłem na asfalcie, a głowę miałem tak porozcinaną, że otrzepywałem włosy z krwi tak jak pies otrzepuje się z wody po wyjściu z rzeki.
Moja kochana siostra, która miała powiązania ze światem medycyny, posztukowała mnie jak mogła, używając jakiś rzeczy barwiących skórę na żółto i fioletowo. Oceniła jednak, że sytuacja jest nieciekawa. Po pierwsze – miałem dwie dziury we łbie, które obwicie krwawiły. Po drugie – cały czas dopytywałem się wszystkich „która jest godzina”. Dopytywałem się także stojąc pod zegarem i usilnie się w niego wpatrując. Decyzja rodzinki szybka – jedziemy do szpitala. Podczas całej podroży mamrotałem, że jest w porządku, mamy wracać bo po co zawracać głowy lekarzom, niech tylko mi powiedzą: która jest godzina.
Izba przyjęć. Ja zlany krwią, adrenalina w żyłach buzuje, ale szczęśliwy – bo w korytarzu szpitala była całkiem spora grupa ludzi, których można było spytać: która jest godzina?
Lekarz który szył mi głowę nawet mnie szczególnie nie musiał znieczulać. Poleżałem parę dni z podejrzeniem wstrząsu mózgu. Pamiętam jak na następny dzień, gdy się obudziłem w szpitalnym łóżku, gościu ze wspólnej sali spytał: – to Ciebie przywieźli w nocy? – mnie – Stary, ale Ty to byłeś zdrowo najebany

Zostały oczywiście po tej przygodzie blizny na głowie, a lewy bark nie opala mi się latem do tej pory. Rower oddałem bratu, który miał na nim również przygodę, z tym że brat ocalał, a rower „się skasował” na amen. Ja przesiadłem się na „górala”, z którym także parę przygód było, ale to już zupełnie inna historia.

Pozdrawiam Pana serdecznie acz lansersko.

z mopem?

Muszę przyznać, że ja nowoczesnych czasów nie rozumiem.

Rozgrzana kobieta, na kolanach, ze ścierą – rozumiem.

Z mopem?

Pozdrawiam nierozumiejąc

Ależ gdzież tam ja bym chciała Ciebie obrażać, no nie żartuj sobie…

Przecież właśnie napisałam, może trochę bełkotliwie, że metroseksualny się nie wydajesz, a jeśli o mnie chodzi to jest to wyłącznie komplement.

Pamiętam, że kiedy pierwszy raz usłyszałam to określenie, nie umiałam go z niczym powiązać. Takie mi się wydawało jakieś...

Moje skojarzenia też poszły w kierunku metra, ale okazało się potem, że niesłusznie.

Banaseksualny to brzmi naprawdę poważnie.

Pozdrawiam uśmiechając się jednakże.

czy literacki?

Się mi taka historia przypomniała.

Kiedyś jechałem z jednym prawnikiem bardzo uczonym, co się bał ze mną jechać.

Akurat miałem samochód trochę stuknięty i sprawdzałem, czy mu to nie wpływa na przyczepność, więc ten kolega głownie cicho godzinki sobie przepowiadał.

Z odtwarzacza jeden doktór z Żoliborza śpiewał otwór Na krzywy ryj.

Kolega się na chwilę ocknął i się mnie zapytał, co to znaczy.

Zwolniłem troszkę i zacząłem się zastanawiać, jak to powiedzieć, żeby taki uczony prawnik zrozumiał.

W końcu powiedziałem: - Bez tytułu prawnego Zdziwił się ale zrozumiał.

A jeżeli się rozchodzi o literacki, to mogę pomóc, bo też wymyśliłem:

Gretchen z mopem w metrze.

Moim zdaniem świetny

Pozdrawiam

Bródno to cmentarz warszawski.

I moje archiwum tekstów nieopublikowanych. Do niedawna.

A ponieważ od tygodnia prawie pisujemy tu sobie historie straszne w sobie, a Zaduszki za pasem, więc sobie to nazwaliśmy (nie ja jeden, ale i reszta współobecnego tu towarzystwa) cmentarzem.

Nic nie zakopuję i już nawet nic nie wykopuję.

Teksty są bardzo prywatne, więc archiwum jest dla nich jak znalazł.

Ale przecież wielu tu drogę znajduje.

Spotykam się tu z sympatycznymi ludźmi i gadam o głupotach, bacznej nie wartych uwagi.

Za to spokojnie i przyjemnie.

A jak ktoś sobie chce to interpretować, to proszę uprzejmie.

Mnie nie przeszkadza.

Ale stanowczo się będę opierał, że ja nie jestem grabarzem. W żadnym sensie. Nie ja.

Pozdrowienia

ja kiedyś trochę czyjegoś Trabanta zepsułem, bo jechałem na rowerze i gazetę czytałem. Naprawdę.

Taki był ruch samochodowy we wczesnych latach 70 w S.

Za to raz nie zauważyłem sznura na pranie i mnie zdjęło z roweru. Miałem potem taki fajny ślad na szyi jakby ktoś chciał mnie poderżnąć.

Pozdrawiam serdecznie

Z szyją to też miałem przygode. Biegnąc nocą nie zauważyłem luźnej siatki metalowej no i wbiegłem w nią tak nieszczęśliwie, że jej ostre końce powbijały mi się w szyję. Wycierałem tą szyje przedramieniem, no ale ze krew sie lała, to pobiegłem do znajomej ktora najblizej mieszkala, coby coś z tym zrobić.
No i teraz proszę uruchomić wyovbraźnie: stoję na ciemnej klatce schodowej, dzwonię do drzwi, dziewczyna je otwiera i w swietle padającym z przedpokoju widzi mnie z “podciętym i broczącym krwią gardłem”.
Skończył się tak, że jej mama nie bardzo wiedziała czy mi tą szyje przemywać, czy cucić córkę...
Bło zabawnie. Dziury w szyji na szczęście płytkie. Zadnych strat…

no ładnie (powiedziałbym słowo, ale się powstrzymam), ładnie.

Ale to zawsze jakieś takie męskie, żeby bandaże nosić i mówić: - Nic to…, prawda?

Pozdrawiam serdecznie

dla Ciebie to mam same ciepłe słowa, wszak przypomniałeś o mej bliźnie na brodzie ale to późnym wieczorem

Gretchen, bardzo bardzo historia

grześ- no przyznam że niczego innego się nie spodziewałem

a taczkami kiedyś jeździałeś?

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Panie Yayco,

nie dam się prosić, tak zaprzód zapowiadam, choć przyznam, że jak Panie proszą to lubię,

ale tak raczej próżniaczo , dla połechtania

_{prezes,traktor,redaktor}

lets goł, jak mawiają starzy Rosjanie

Grałem kiedys w koszykówkę. Nawet całkiem, całkiem (lans)

Najchętniej ze starszymi, żeby grac jak równy z równym. (podwójny lans)

Toczy się miło, skacze do góry i opadam na dół...w trakcie opadania czyje cios w szczękę.

A może to był nos?

nie broda, od strony frontu.

krew na parkiecie.

Okazało się że kolega o wdzięcznym pseudo Dziabąg, był pod takim wrażeniem mojej akcji że rozdziawił buźke tak, że spadając wleciałem na jego zęby.

Zęby całe. Broda średnio.

Dobry człowiek poradził mi że z taką cięta raną brody nie ma co do chirurga na szycie, bo będzie fest blizna

( ooo, popatrz tu jak mi się zrosło na palcu, bez szycia a do szpitala 7 km i kto zawiezie?)

Nie pojechałem, brode zasłaniam zarostem, w sumie bardziej z przyzwyczajenia.

Tydzień później w to samo miejsce zaplastrowane dostałem poprawkę łokciem

Dla pewności, żeby zbyt ładnie się nie goiło.

Dwa lata później ząbki brata w trakcie gry w kosza (prawda?) stukneły od doły.

Pojechałem.

Nie widać.

p.s fajna ksywa Dziabąg, prawda?

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

szamana, rzekłbym

z drugiej strony taka ksywa przylepiona do 15-17 latka to trochę trąci

ale gośc w porząsiu, tylko człowiek przez te ksywy po latach nie pamięta imion…

mój kumpel z ławki to Bebek, był też Yogi, Beny też ale później bliżej dorosłości

Sznurek, Bimbaj…co gorsza nadal się z tym noszą, Paradka

acha Słoik też jest, ale to wiem, nie że znam, no a jego brat to Ogórek

o matulu…

_{prezes,traktor,redaktor}

o tym jak pani pyta Jasia czy zna Mickiewicza, Słowackiego, Norwida

i od razu mi lepiej :)

_{prezes,traktor,redaktor}

Pani:

Jasiu znasz Mickiewicza, Słowackiego i Norwida?

A pani zna Łysego, Kolę i Ziutka?

Nie.

To co mnie pani swoją bandą straszy!

:)

_{prezes,traktor,redaktor}

wtorek się zaczął,

miłego dnia

_{prezes,traktor,redaktor}

ale kawałek o spontaniczności super :)

_{prezes,traktor,redaktor}

Znacznie gorzej jest, kiedy nas “męska” zaćma ogarnia i zamiast poddać sie szyciu, bandażowaniu i całej reszcie, zgrywamy “prawdziwych mężczyzn”, co oczywiście ma najczęściej nienajlepsze skutki dla zdrowia…

Mam taką jedną opowieść w zanadrzu, tylko chwilę musze znaleźć, bo to jest ukoronowanie opowieści historii “z dreszczykiem” (choć straty i uszczerbki na zdrowiu akurat były najmniejsze, bo żadne).

Pozdrawiam z męską dumą spoglądając na blizny…

Przypominam Ci, że był taki film: “Człowiek z blizna…”.
Znam takich, którzy maja ich znacznie więcej niż ja. Powiedziałbym nawet, że mieszcze się ledwo w dolnych stanach średnich.

przyznam że przyszło mi na myśl, że by się Pan nadal do remake’u filmu przyrodniczego Szczęki, gdyby ktoś robił taki.

Na historię dzieło wieńczącą oczekuję z entuzjazmem, pozdrawiając

mamy tu kolejny syndrom kulturowego wycofywania się mężczyzn pod naciskiem metroseksualnej kultury, którą wymyśliły kobiety, aby nas podstępnie upokorzyć i odebrać nam resztki naszych szowinistycznych zdobyczy.

Już niedługo cmentarze będą jedynym miejscem, gdzie będzie można jeszcze się naprężyć.

Zastanawiam się, czy nie stworzyć jakiegoś specjalnego koncentratora (za przeproszeniem), który pozwoli nam (to “nam” nie dotyczy Pani Szanownej) porozmawiać, w szczerej, męskiej atmosferze, o kryzysie kultury i zaprowadzić poradnictwo.

Zwłaszcza dla młodszych Panów byłoby to pożądane, jak sądzę.

Muszę się zastanowić.

Pozdrawiam Panią serdecznie

PS Swoją drogą, nie sądzilem, że w archiwum da się wytworzyć wątek o tak dużej liczbie komentarzy. Ciekawostka, nieprawdaż?

mimo, że jednak kobieta, to proszę czytać ze zrozumieniem. I nie brać k sobie zanadto.

Ja nie napisałem, że to nie jest miejsce dla Pani.

Przeciwnie. Bardzo dla Pani. I dla innych Pań też. Każda Pani tu jest mile widziana i z przyjemnością zauważam, że bywają.

Więc proszę też nadal bywać, a nawet piszących panów zachęcać, wspierać i podbudowywać. No.

O to się rozchodzi, żeby sobie przypomnieli, że cała ta mężczyźniana robota nie sprowadza się jedynie do przepierki skarpetek na delegacji.

Więc proszę mi tu zaraz pochwalić i Pana Griszqa i pana Grzesia, i Pana Odysa, i innych których tu teraz nie wymienię dla pośpieszności w pisaniu. Warto ich wspomóc, bo niewinne są to ofiary odwagi, niezależności, spontaniczności, sportu i przywiązania do innych także, tradycyjnie pojmowanych ról kulturowych.

Pani nawet, jako zatrudniona w publicznej służbie, to w dwójnasób powinna, jako naznaczona poczuciem misji. Tak myślę.

Pozdrawiam zachęcająco

to ja wolę być w takim klubie niż w innym. No.

Zaś co do tego kryzysu kultury, to się trochę z Panem nie zgadzam. Może kiedyś o tym napiszę.

Może też o reprezentatywności grup odniesienia.

Ale to kiedy indziej, bo teraz, to po pierwsze wrzuciłem przedostatni odcinek, a po drugie jadę zobaczyć, czy mnie w pracy nie ma.

Za momencik.

Pozdrawiam

proszę si nie lękać. Myślałem, że to jasne: chodzi o przedostatni tekst w tym cyklu.

Ni mniej, ni więcej

Pozdrawiam

on już jest. Ponieważ zmienił mi się punkt widzenia, więc właśnie, nieco przedwcześnie, piszę ostatni. Choć w tytule jest mowa o przedostatnim. Jakieś to niekonsekwentne.

Pozdrawiam

zdecydowałem się wyjąć kilka tekstów z archiwum. Jeśli ktokolwiek z moich rozmówców postawi veto, zamknę je z powrotem. W sumie to zabawnie jak tekst z ponad setką komentarzy i liczący sobie miesiąc trafia do Wybranych nowych tekstów. Jak tu nie lubić tego miejsca.

Wczoraj napisałem tekst nowy, ale od razu poszedł na Bródno. Nazywa się Alergia i pewnie zostanie opublikowany za 11 miesięcy. Jak dożyjemy.

Ale powoli będę odwieszał.

Komentował będę rzadko i tylko u siebie. Plus jeden komentarz o północy, jak zwykle.

Powinno się to zmienić za tydzień.

Pozdrawiam plemiennie

niech się Serwer nie krępuje. Jak wyjęte, to wyjęte. Reguły są takie jak dla wszystkich, podobnie jak kompetencje Administracji i Serwera.

Autor potrafi skutecznie dbać o to, żeby jego wola była honorowana. Jeśli zechce.

Pozdrowienia

choć dzisiaj to sobie zrobiłem jedynie warunkowe zwolnienie na przepustkę.

I trochę u ludzi skomentowałem.

Zniknę jeszcze może na kilka dni, ale powoli czas odmrażać.

Pozdrowienia stanowcze