Szaniawski:
Tekst autorski jest jeden, tych, co tekst ten odczytują, jest wielu. Odczytywanie swoje uważają zawsze za właściwe.

Nie wiesz, czy Szaniawski gdzieś wytłumaczył skąd on wie, że czytelnicy odczytywanie swoje uważają zawsze za właściwe? Ja tam ciągle mam do czynienia z czytelnikami, którzy mówią o jakichś tekstach np. tak: - Oj, nie kumam tego. Albo: - Nie znam się na tej dziedzinie, o której pisze autor.

A Ty? Zawsze odczytywanie swoje uważasz za właściwe?

Ten kawałek z Nietzschego dobry; oczywisty, ale dobry. Tyle, że długo by gadać na temat tego, kiedy autor zawalił sprawę, a kiedy nie musi, czy wręcz nie może przejmować się wszystkimi czytelnikami.

***

Stąd może owo uparte dążenie – choćby w tekstach naukowych, by to nie ja mówiło ale owo S i ę. Się mówi.

Racja, to cholerne uparte dążenie. Pamiętasz jak Cię ganialiśmy przez dwa Twoje wpisy, żebyś w końcu zeznał, czy to Ty mówisz czy tylko Freud mówi albo może samo się mówi? Co do tego, że się mówi, to wystarczy zastanowić się nad samo się nie myśli, tak jak grzmi samo i samo się błyska Witkacego.

***

Nie słuchaj Lorenzo i nie przejmuj się tym, co on pisze o cytowaniu. Nie po to czytasz, nie po to coś wiesz, żeby udawać, że nie czytasz i że nie wiesz.

Co do Twojego przypisku z tą stroną. Popraw go, bo nie wiadomo, skąd to rżnąłeś . Jest parę polskich wydań Ludzkich arcyludzkich. Jest w przekładzie Konrada Drzewieckiego, dwutomowe, Warszawa 1908 i 1910. Również w przekładzie Drzewieckiego, dwutomowe, Warszawa 1984 i 1987. I znowu przekład Drzewieckiego, Warszawa 1991 i 1994. Może są jeszcze inne, nie wiem. Oczywiście nie musisz dawać przypisków w tekstach wieszanych na blogu, ale kiedy już podajesz stronę, to podaj też czego to jest strona.

Pozdro.

Definicja mętności tekstu autorstwa Wyrusa jest moim zdaniem prawidłowa. Prawidłowa z punktu widzenia czytelnika. Czyż nie wynika to z przytoczonych przez Pana wypowiedzi Szaniawskiego i Nietzschego?
A teraz trochę zakręcę.
Najpierw komunał – pisanie jest trudniejsze od mówienia. W sensie komunikacyjnym, przede wszystkim. Mówić może każdy (pomijam wady fizyczne aparatu słuchu i mowy). Pisać już nie, nawet jeśli zna literki (szerzej: znaki) i potrafi je połączyć w określone ciągi tworzące graficzne odpowiedniki języka mówionego. Świadczy zresztą o tym (że pisanie to wyższa szkoła jazdy niż mowa) kolejność etapów naszej filo- i ontogenezy. To był komunał drugi.
Mącąc dalej postawię pytanie po co i dla kogo piszemy? Jeśli tylko dla siebie nie chcąc dzielić się myślami/przeżyciami z innymi – bo np. mamy taką potrzebę, boimy się sklerozy – to faktycznie jedynym słusznym sposobem odczytywania tekstu jest ten “autorski”. Przecież wtedy tylko autor ma wiedzieć o co, tak naprawdę, mu chodziło. Stąd pewnie wzięły się pamiętniki, ale tylko te, których nie postanowimy kiedyś opublikować.
Kiedy zaś wychodzimy ze swoimi myślami na zewnątrz, to chyba nie po to, żeby nikt tego, co napisaliśmy nie zrozumiał, albo zrozumiał inaczej niż autor (czyli źle, w przekonaniu autora). Obruszanie się z tego powodu na odbiorcę naszego pisania jest – mówiąc może mało elegancko – dość prymitywną formą usprawiedliwiania własnych niedoskonałości pisarskich. Tak, właśnie ośmieliłam się nie zgodzić z Szaniawskim. Zresztą z Nietzschem też się nie zgodzę. Głęboka znajomość tematu (tak glęboka, że aż nudna dla autora) nie ma tu prawie nic do rzeczy. Znowu “wina” leży po stronie nadawcy, bo nie potrafił dostosować formy przekazu treści do możliwości percepcyjnych (w tym znajomości tematu) odbiorcy i/lub źle wybrał grupę docelową, zwaną z obca targetem. “Wina” tym większa im głębsza wiedza o temacie a mniejsze umiejętności komunikacji (w ogóle) za pomocą pisma (w szczególe). Stąd pewnie różne interpretacje oraz interpretacje interpretacji… Na koniec (często) głos zabiera autor mówiąc “Społeczeństwo do mnie nie dorosło!” i przybierając pozę męczennika obraża się na tych, którzy nie zrozumieli nic albo zrozumieli inaczej.

To chciałam powiedzieć. Ale nie mogłam. Musiałam napisać. Pisać jest trudniej niż mówić. Nie obrażę się. Wytłumaczę.

p.s. O co chodzi z tym “rozpraszaniem siebie w wielości pozycji podmiotowych”? :)

“Pozostaje jednak kwestia: czy „mętność tekstu”, to kwestia nadawcy czy raczej odbiorcy?”

Zawsze Nadawcy.
Po pierwsze, Nadawca ma większy wpływ na tekst i powinien być w stanie go dowolnie kształtować, tak aby służyć mógł różnym celom – w przeciwnym razie oznacza to brak zrozumienia tego, o czym się pisze lub braki warsztatowe.

Po drugie, podstawową funkcją tekstu upublicznionego jest dotarcie do Odbiorcy. Ponieważ Odbiorca jest w zasadzie dany, modyfikować można jedynie tekst. (Lub manipulować przy Kontekście i Kodzie, ale to tanie sztuczki)

pzdr

^{[ost. Krótka historia BBC “B”]}

Ja tam przeważnie czytam coś, czego nie rozumiem.
Potem już wystarczy to tak skomentować aby nie rozumieli drudzy.

A bo ja jeden?
Igła

Chcesz powiedzieć, że Nadawcy często nie mają świadomości tego, jak nadają, bo nie zawracają sobie głowy tym, do kogo nadają?
Hmm… To by wiele wyjaśniało. :)
A z tym “złym” odczytywaniem tekstu przez przeoczenie, niedokładność, itp. to owszem, jest to błąd Odbiorcy, ale łatwy do wykazania i skorygowania przy odrobinie dobrej woli tegoż. Mówiąc zaś o świadomym wypaczaniu, to ono (wypaczanie) nie dowodzi niezrozumienia tekstu. Wprost przeciwnie. Właśnie dlatego, że jest świadome.
Tak mi się widzi cuś.

tylko to napierdalanie sie we wlasnym sosie, z odrobina majonezu. Sorry, taka jest moja osobista opina, boz kogo obchodzi co jeden blogger, mysli o drugim, czy go ma w dupie, czy nie. Panowie ruszcie intelektualne dupy, boz zaczynacie przynudzac.
Ja tu narazie staram sie angazaowac jako cierpka i cierpliwa recenzentka i komentatorka bzdur, ale w koncu mi sie znudzi i pojde se gdzie indziej. Czas to pieniadz, nawet charytatywnie na tym portalu.

Pozdro
mara

Staram się jak mogę :-), ale zawszeć to lżej człowiekowi, jak ma obok siebie, a nawet w drugim pokoju przyjazną duszę.
Pozdrawiam serdecznie…

Byłbym skłonny twierdzić, że nie ma kategorii “rozumienia w ogóle”. Chyba, że się jest na poziomie strzyżenia trawników i robienia prostego prania.
Raczej jestem przekonany, że “wina” leży po stronie odbiorcy, który ma nieszczególną kompetencję komunikacyjną, ale to dłuższa bajka.
Pozdrawiam…

Jeśli Pan pozwoli, to podpisuję się pod tym, co Pan napisał.
Pozdrawiam…

Pan się tu Sexmisją nie zasłaniaj i kota ogonem nie odkręcaj. Być może popełniłam błąd (kolejny :) nie informując, że gdzieś w tyle głowy miałam na myśli tych co pisząc myślą. Trzeba było nie kręcić z tymi wywodami Szaniawskiego i Nietzchego, to bym sobie takiego założenia nie robiła. Nie sądzę bowiem, że w/w Panowie zawracali sobie głowę wszystkimi, co to stoją przy mikofonie i niech ich kto wygoni.

Podam przykład pani Staniszkis, która uchodzi za osobę rozumną i zwykle mówi i pisze do rzeczy. Nawet, jak się z nią ktoś nie zgadza.
Raz się zdarzyło pani profesor wygłosić tzw. “mowę z kartki”. (Piszę raz, bo to był jedyny, który taki słyszałam na uszy własne.) Otóż na bardzo ważnej konferencji z okazji i ku czci zgromadzeni byli w jednej sali przestawiciele nauki (niekoniecznie socjologicznej), kultury, a także polityki. Pani Staniszkis zaczęła (wcześniej zachęcona oklaskami). Publika słuch wytęża. Pani Profesor kontynuuje. Publika zaczyna miny robić. Pani dalej mówi z kartki nie reagując na reakcje publiczności. Publika zaczyna chrząkać i wiercić się na krzesłach. Pani niczym nie zrażona ciągnie swój wywód. Publiczność daje sobie spokój zajmując się poszeptywaniem do ucha sąsiada. Pani profesor kończy. Publika oddycha z ulgą nagradzając panią Staniszkis paroma klaśnięciami, co z kolei niemile zaskakuje Panią Profesor. Koniec.

Dodam jeszcze tylko, że formę przekazu treści pani profesor można opisać pańskimi słowami: “ Warunkiem intersubiektywnej komunikowalności jest intersubiektywna kontrolowalność.”

I to by było na tyle, jak mawiał Klasyk. :)

Jeśli Nadawca chce coś przekazać a nie pokazać to chyba nie …

^{[ost. Dwa ognie, czyli kto pierwszy?]}

Bardzo dziękuję Panie Andrzeju. Właśnie przyznał Pan rację i mnie i Futrzakowi. Nieświadomie? :)

No właśnie.
Bynajmniej nie twierdzę, że każdy tekst musi być przez każdego zrozumiany.
Ale dobrze by było. Znam takich, co się zbliżają do ideału.
Nie, nie – nie w blogosferze :)

pzdr

^{[ost. Dwa ognie, czyli kto pierwszy?]}

Na zaprzyjaźnionym blogu, wisi jeszcze ciepły wpis, mnie dotyczący: – „Kiedy ludzie piszą to czyta się zgrabnie i zrozumiale, kiedy baran (mnie to dotyczy), nie wiem o co chodzi”.

Pan natomiast, zamiast mnie zrugać, albo nazwać odpowiednio, specjalistycznego używając języka, winę bierze na siebie :-) Nie po raz pierwszy pokazując właściwą kulturę bycia.
Serdecznie pozdrawiam…