I ten tekst uważa Pan za najlepszą analizę polityczną ostatnich 19 lat? No cóż, Pańskie zdanie.

Wedle mojego, sam fakt, że taki tekst może uchodzić za bardzo dobrą, a nawet najlepszą, polityczną analizę jest wystarczającym dowodem słabości debaty publicznej w Polsce.

No bo o czym jest ta “wybitna” analiza? O kwestiach trzecio-, czy może nawet czwartorzędnych – o pałacowych przepychankach. Nic zatem dziwnego, że w konkluzji Krasowski dochodzi do wniosku, że istota sporów ostatnich dwóch dekad sprowadza się praktycznie do kwestii ambicjonalnych.

Nie mogło być zresztą inaczej skoro dla autora polityka sprowadza się wyłącznie do tego kto kogo, kiedy i w jaki sposób. Ot, takie zawodowe skrzywienie wynikające z uniwersalizacji stosunków międzyludzkich panujących we współczesnych redakcjach.

Bo proszę zwrócić uwagę na to czego w tej “najlepszej” analizie nie ma. A nie ma w niej takich rzeczy jak:

- hiperinflacja, – NATO, – upadek ZSRR, – bezrobocie, – zjednoczenie Niemiec, – plan Barcelowicza, – rozdział Kościoła od Państwa, – giełda, – przestępczość zorganizowana, – wojna w Zatoce, – wymienialność złotego, – pucz Janajewa, – upadłość, – blokada, – strajk, – demonstracja, – spółka, – Wspólnota Gospodarcza, – rozporządzenia z mocy ustawy …

i jeszcze wiele, bardzo wiele innych bez których nie można wyobrazić sobie zwyczajnie poprawną analizę polityczną tamtych lat.