W 90% to jest to, co myślę o tym filmie. Nie da się zrozumieć ofiary Jezusa bez pojęcia, na jaki los, na jakie cierpienie się zdecydował. Dlatego cały ten okrutny naturalizm “Pasji” ma sens. W przeciwieństwie do bezsensownych jatek w wielu filmach nie służących niczemu poza wątpliwą rozrywką oglądających.

Gibson ma rację – poznawanie historii Jezusa w tradycyjny kościelny słowny sposób prowadzi do powierzchowności i płycizny wiary współczesnych ludzi.

Nie zgadzam się tylko z zakończeniem Twojego tekstu. Albo go nie rozumiem. Owszem, rozumiem, ze i dziś można płacić za przekonania, że są faryzeusze, ale paraleli z Jezusem za bardzo nie widzę.

Pozdr.

właśnie podobnie myślę o Pasji Gibsona, tam czuć prawdziwy ból i cierpienie.
Może dzięki temu zapisowi na taśmie filmowej, ktoś postanowi coś dobrego?

Może komuś się zachce przemyśleć słowa Chrystusa?

Może to nie wiele, ale jednak…

Pozdrawiam refleksyjnie.

Bo i ten film w moim odczuciu nie zamierzał zwrócić uwagi ateuszy.
Gibson ich olał.
Jego interesowali wierzący. A w zasadzie ich fasadowa wiara.

Zgoda, ze są tandetne sceny. Jesli mialbym czepic sie, to beda to trzy: – po smierci Jeszuy, w swiatyni – wspomniany przez ciebie kruk – po smierci Jeszuy reakcja diabla – no moze jeszcze zachowanie faryzeuszy w czasie sądu

natomiast kapitalne są te krociutkie retrospekcje, przyjrzyjcie sie Cavezielowi grajacego Jeszue, on gra kolesia, ktorego chcielibysmy miec za dobrego kumpla

a zmartwychwstanie to wg mnie- choc minimalistycznie pokazane- majstersztyk

_{Human Bazooka}

dopowiem
,,pasji” miałem dosyć jak na przykład ,,requiem dla snu”, epatowanie przemocą, dziwne, męczące obrazy, szokowanie widza itd.
Nie dla mnie.

A co do bólu i cierpienia, to jest mnóstwo filmowych pojdeynczych scen, które lepiej przedstawiają te motywy niż cała ,,Pasja” (oczywiście wg mnie)
Bo jeżeli 12 czy 15 minut biczowania ma być świetnym obrazem bólu, no to sorry, dla mnie nie jest.

a tak wiele, bo…no właśnie.

dwa rozne zdania- ale chyba majace podobny sens.

_{Human Bazooka}

Z fimoznawczego punktu widzenia tak długie, naturalistyczne prezentowanie cierpienia jest pomysłem całkowicie chybionym. Ale jeśli spojrzysz na to z punktu widzenia celu – już nie. Bo ta długość scen uświadamia, że to trwało wiele dłużej niż czytanie ewangelii.

Pozdr.

A co ty taki delikatnuśny, jakby powiedział ks. Orzech – duduś?

to znak, że budzi emocje, czyli pobudza do myślenia.

Ja oglądając go po raz pierwszy, hm..byłam zszokowana, to było dawno, a potem były jeszcze inne seanse tego filmu i mogę Panu powiedzieć on wstrząsa za każdym razem, bo ból Chrystusa który znosi przez nas jest namacalnym.

I to jest sedno i tu jest wdzięczność dla Gibsona, że nie zrobił nowej cukierkowej produkcji, tylko pokazał naszą nędzę, nędzę grzesznika.

I dzięki temu coś wygrał w tym holywodzkim światku, a nam pokazał, że nawet tam można myśleć normalnie.

Pozdrawiam serdecznie.

“szatan, który wygląda jak wokalista Tiamatu”

dobre :)

@all

obejrzyjcie odcinek South Parku – “The Passion Of The Jew”

“Kto nie pije wódki, ten jest gruby i malutki”

super text.

,,“Pasja” jest filmem genialnym, bo jest nie tylko filmem.”

wow, Arturze, neie dla wszystkich, nie dla wszystkich,

,,Myślę, że właśnie z tego powodu jest tak nienawidzona przez róznych progresistów”
e tam, znam nie progresistów, a całkiem dobrych katolików, którzy mają zdanie o ,,Pasji” jak ja.
Nie każdy musi widzieć 15 minut biczowania, by se wyobrazić ból Chgrystusa, wystarczy popatrzeć na krzyż czy pójść na Droge Krzyżowąa lbo zobaczyć jakąś Pietę.

,, i dlatego podejmuje się próby ośmieszenia tego filmu i samego Gipsona. “

E tam, czy krtytyka ma być ośmieszeniem?
Oczywiście nawiedzeni bredzili coś o antysemityzmie ,,pasji”, ale ludzie mają różne hobby, ty wszędzie widzisz lewaków, inni moga wszędzie widzieć antysemitów.
A Gibson się sam ośmieszał, choćby jazdą po pijanemu i jakimiś rozróbami czy innymi happeningami po alkoholu.

,,bowiem wymowa tego, co w “Pasji” jest, jest dla lewicowych sił ciemności zwyczajnie zabójcza.”

O Boże, cudne , ,,lewicowe siły ciemności”, uśmiałem się:)

Poza tym wiesz, wymowa tego, co jest w ,,Pasji” jest w kulturze zachodniej znana od jakichś 2 tysięcy lat, w Polsce od tysiąca.
Naprawdę nie trza ,,Pasji”, by pokazać wymowę meki Chrystusa czy jej sens.

No to pozostają ci tylko komedie romantyczne ;))

A rybę jesteś w stanie ubić albo kurę?

zabierałem się do napisania czegoś, ale Ty to dobrze ująłeś ...

dla mnie osobiście ten film jest pusty jak wielkanocna wydmuszka

“Kto nie pije wódki, ten jest gruby i malutki”

wielbię horrory,westerny, czarne kryminały, thrillery i dużo różnych gatunków, w których przemoc jest.

A co do drugiego pytania, pewnie jakbym musiał, to byłbym w stanie.

Pzdr

Ty czytasz komentarze? Powyzsze?
Przeciez tam jest kilka razy napisane o tym, o co teraz pytasz…

_{Human Bazooka}

tak lekko off top … do mnie bardziej przemówił film Scorsese niż Gibsona… no ale “Pasja” do “Ostatniego kuszenia” ma sie jak “Mad Max” do “Chłopców z ferajny” ... ;-) ...

mokrego pogańskiego dyngusa życzy poganin DxSx

“Kto nie pije wódki, ten jest gruby i malutki”

No ale dla Jezusa ta droga krzyżowa to był właśnie horror.

Ten film to historia człowieka, który to przeszedł – ten właśnie horror.

Czy gdyby “Pasja” była, tak jak to ty chcesz, zrobiona bardziej artystycznie, to by była bardziej prawdziwa?

No tak, ale wszystko zależy od koncepcji twórcy, tak?
No więc nie ma co porównywać nieporównywalnego.
Zresztą powiem tak: dosyć niezręcznie jest mi bronić “Pasji”.
Jako ateista.

_{Human Bazooka}

No to, o czym w tym wątku, czyli filmy o Geeeezzzz:-)

_{Human Bazooka}

no właśnie ja mam wątpliwości czy ,,pasja” jest taka prawdziwa, ale nieważne w sumie.
Uniwersalna nie jest w ztym znaczeniu, że komuś, dla kogo historia Jezusa by byuła obca, ,,Pasja” wiele nie przekaże,o tomi chodziło.
Tak samo, jak niewiele da watpiącym czy niewierzącym.

pzdr

Dzięki.

I Spokojnych Świąt.

_{Human Bazooka}

Ave Mad!

Dokładnie.

Ty znasz zapewne “Kucharza, zlodzieja, jego żone i jej kochanka’ Greenewaya? Tam gra taka paskudna angielka tę zonę złodzieja. Teraz mi wypadło jej nazwisko z glowy. I tam w tym filmie jest taka scena, w której ta paskudna angielka i jej paskudny kochanek bibliotekarz (oboje ludzie nieładni bardzo) są nago wywożeni z restauracji na pace ciężarówki ze zgniłymi póltuszami wieprzowymi na hakach. I roje much tam brzęczą tak, że się rzygac chce. Pamiętasz tę scenę? Oni nadzy, ochlapani tym miesem gnijącym, które sie o nich obija, te muchy bzyczą, spaw jest juz w fazie świstaka, czyli przy migdalkach. Ale ci ludzie sa w tym wszystkim… piękni. Kurwa, to jest niewiarygodne, ale ci ludzie sa PIĘKNI.

Boska Monisia Super Dupa Belluci w Passji jest antyteza tej dwójki z “Kucharza”. Jest niewidzialna przy całej swej widzialności.
Kunszt i artyzm.
I w jednym i w drugim przypadku.

Mad, jeszcze raz wielkie fęx za ten texcior twój.

ale które?

P.S. ogladałes “Kucharza…”? Dla mnie to jest na bank w pierwszej dziesiątce światowej.

Ja z “Kucharzem…” mam takie wspomnienie. Zona moja jest w ciązy takiej średniej. Spotykam kolesia a koleś mi mówi, że był w Klubie Dziennikarza na filmie (czasy premultiplexowe) “taki mocno zakrecony film, angielski jakiś, tobie sie będzie, Nicek, podobał, bo ty tych Pythonów lubisz i takie klimaty”.
Więc wybralismy się z żonką na KOMEDIĘ MONTY PYTHONÓW do Klubu Dziennikarza.
No a tu “Kucharz…”.
Że też ta córa moja mówić potrafi, no no no.
Że tez żonce wody nie odeszły.

Ja na tym filmie odpływam za każdym razem. Niesamowity jest. Ta kuchnia monstrualna taka, z tymi wielgaśnymi wentylatorami na ścianach.
Wszystko jest w tym filmie mocne.
I racja twoja- najlepszy fim pana G.

Wot, święta ;-)

wyraziłaś w kilku zdaniach świetnie to, na co ja potrzebowałem kilku komentarzy:)

Ale ostatni ezdanie niepotrzebne, w koncu Gibsona sprawa co robi z kasą.

Pzdr

Wracając do “pasji” – apostazje polskich teologów Koscioła(znanych w środowisku) wynikły z niemożności pogodzenia Jezusa-człowieka z Chrystusem-Bogiem. Film Gibsona sugeruje, że był to człowiek – obdarzony charyzmą i ogromnym uporem, ideowiec, ale tylko człowiek. Nie ma w nim cienia boskości. Zadziwia mnie kult, jaki żywią dla tego filmu ci, którzy twierdzą, że są wierzący – i to głęboko. Podejrzewam w nich wiarę pozbawioną transcendentu. Po cichu i nieśmiało…i tak rzucą mi się do gardła..
Prawdziwa wiara ocierać się musi o metafizykę – jednak. Tak sądzę. Nic nie jest warta ta, która jest niezachwiana i w której zabrakło miejsca na wątpliwości.
http://defendo.wordpress.com/

Raz, weźcie pod uwagę, żem ateista.
Dwa, boskości Jezusa w tym filmie wg mnie wogole nie ma. Jest za to koleś, z którym chętnie spotkałbym, pogadał, wypił alkohol.
Koleś, który ze swoją wizją podpadł rządzącym i został skazany.
A reszta to marketing.

_{Human Bazooka}

Wim, wim:-)
Na wszelki wypadek wolałem podkreślić, z jakiego punktu odbieram ten film.

_{Human Bazooka}

Pozwalam sobie włączyć się z pewnymi uwagami. Ten tekst powstał bezpośrednio po obejrzeniu filmu, ale wobec rozwoju myśli – może będzie pewnym uzupełnieniem Waszych rozważań.

Pasja. Droga Krzyżowa. W okresie Wielkiego Postu każdy katolik styka się z refleksją dotyczącą podstawowego zdarzenia budującego chrześcijaństwo. W tym roku staję się to szczególnie natrętne w związku z filmem Gibsona “Pasja”.

To okres dylematu postaw wobec moralnego przynaglenia jakim jest ten obraz. Powtarzane w Drodze Krzyżowej wspomnienie dotyczące ostatnich godzin życia Chrystusa zawsze budziło u mnie dwojakie skojarzenia. Podziwiając akt Jego woli świadomie prowadzący do scen końcowych, z zażenowaniem podchodziłem do nadmiernego, moim zdaniem, koncentrowania się na tym fizycznym akcie. Zakończenie, aczkolwiek niezwykle drastyczne, jest bowiem symbolem wskazującym potrzebę realizacji idei w formie mogącej przybierać nawet taką postać w konfrontacji z ziemską rzeczywistością.

Dlatego do filmu podchodziłem z pewną dozą sceptycyzmu, jako obrazu powstałego na podstawie przekazanych wyobrażeń mistyczki; to zawsze budzi wątpliwości dotyczące możliwej egzaltacji w opisie odczuwanych wizji. A film jest ich zobrazowaniem. I chociaż jest zrobiony z mistrzowską pasją, to w moim wyobrażeniu tych scen, występują pewne rozbieżności. Zaliczam do nich nadmierne eksponowanie scen fizycznego maltretowania Osoby Chrystusa. Nie znaczy, żebym im przeczył, ale w naszym życiu mamy szereg informacji o zdarzeniach, których brutalność przekracza opis Męki Pańskiej. Zatem podkreślanie i traktowanie Tej Męki jako zdarzenia jedynego i wyjątkowego, jest nadużyciem, jeśli tylko strona fizyczna męki jest podkreślana. W filmie, być może na potrzeby zidiociałej amerykańskiej publiczności, ten aspekt jest nadmiernie eksploatowany. Np. opis sceny biczowania jest dla mnie niewiarygodny; gdyż w opisach tamtego okresu możemy znaleźć wzmianki mówiące, że nie wolno było wymierzać kary chłosty przekraczającej 40 uderzeń. (40 razów uważano za śmiertelne). Dlatego w najbardziej drastycznych przypadkach wymierzano tę karę, jako czterdzieści uderzeń bez jednego. Tymczasem w filmie tych razów było znacznie więcej. Podobnie z przemarszem kolumny skazańców na Golgotę. Brutalność oprawców względem Chrystusa jest nieuzasadniona. To ludzie na usługach Rzymu, a więc nie mający powodu aby znęcać się w sposób szczególny nad Osobą Zbawiciela. Z kolei nie został wyeksponowany inny aspekt Męki Pańskiej; czas pobytu na Krzyżu. Śmierć na krzyżu była tak okrutną nie ze względu na ból przybicia, ale z uwagi na długotrwałą “ekspozycję” skazańca. Były przypadki, że ten czas trwał nawet trzy dni. A męka ta, wobec braku możliwości poruszania się jest niewyobrażalna. Przecież do spoconego i skrwawionego ciała rozciągniętego na krzyżu w najbardziej niewygodnej pozycji, ciągnęły roje much i innego robactwa. Z pewnością przekraczało to cierpienie związane z bólem przygwożdżonych członków. A trzeba pamiętać, że ciało Chrystusa było zmasakrowane biczowaniem ilością razów zbliżoną do “dawki” śmiertelnej. Nie może dziwić Jego śmierć już po sześciu godzinach od ukrzyżowania.

Męczeńska śmierć jest czynnikiem branym pod uwagę w rozważaniach dotyczących boskości Chrystusa. Niekiedy nawet przypisuje się jej, bądź przydaje, znaczenie dominujące. Wydaje się, że może to być forma nadinterpretacji, jeśli nie zostanie powiązana z innymi elementami tworzącymi postać Zbawiciela. W sąciadującym z judaizmem kręgu kultury greckiej, mamy do czynienia z postacią Heraklesa. W tej kulturze, do ubóstwienia, potrzebna jest śmierć w cierpieniu spalającym ciało fizyczne. Takim właśnie akcentem ziemskiego pobytu greckiego herosa jest zakończona jego historia. Historyczny opis śmierci Chrystusa może być paralelnym nawiązaniem do idei, gdzie wyzwolenie z ludzkiego losu następuje jedynie przez cierpienie.

Jest jednak i zasadnicza różnica między tymi dwoma postaciami; Herakles swój rozwój, co symbolicznie zaznaczono w opisie jego dwunastu prac, zawdzięcza sobie samemu, chociaż jest wyposażony w odpowiednie możliwości. Tymczasem Chrystus swą Dobrą Nowinę przekazuje nam wszystkim jako dar, chociaż i Jego życie przedstawiane jest np. w kręgach New Edge’u, jako czas wzrostu duchowej mocy, co podkreślać ma ludzki aspekt Jego ziemskiego istnienia.

Porównania mogą dotyczyć sfery duchowej. Chrystus ustanowił dla nas Eucharystię jako znak pamięci Jego ziemskiego pobytu. Ten znak jest obecny wśród nas aż do skończenia świata, jeśli tylko pragniemy dążyć do jedności z jego Ustanowicielem. Sam Chrystus jest w nim obecny i wspomaga nas w ludzkich zmaganiach z przeciwnościami.

Podobna idea występuje w buddyzmie. Tam osoba osiągająca w drodze reinkarnacji stan doskonałości, może po śmierci pozostać w sferze ziemskiej i wspomagać duchowo innych. To posać bodhisattwy. Niekiedy próbuje się przeciwstawić obie te idee. Jednak, podobnie jak w odniesieniu do kultury greckiej, istnieje zasadnicza różnica interpretacyjna; bodhisattwa osiąga stan duchowej doskonałości dzięki pracy nad sobą w drodze kolejnych inkarnacji, przy wykorzystaniu pomocy podobnych sobie jednostek, gdy Chrystus wspomaga nasze poczynania mocą swoją w jedności z Ojcem. Zatem buddyjska idea bodhisattwy może być jedynie porównywana z instytucją świętych w Kościele Katolickim.

Końcowym akcentem przemyśleń jest refleksja nad życiem Chrystusa jako bezgranicznym i bezwarunkowym wypełnianiem Woli Ojca. Jedynym przeciwstawnym odniesieniem jest postać Pierwszego Człowieka – Adama, Męża,który ulegając podszeptom Mężyny, swej integralnej części, ( za Wujkiem), nie dopełnił Woli Stwórcy.