Czym było powstanie wielkopolskie, każdy wie (a przynajmniej wiedzieć powinien).

Dwa zimowe miesiące, wzorowa organizacja, 90 tys. ludzi pod bronią. Uderzenie w najlepszym czasie – gdy (ciągle groźny) przeciwnik miał rewolucję na własnym podwórku. I sukces. No powiedzmy 90% sukcesu, bo Poznań i Gniezno wróciły do Polski, a Niemcy mogli co najwyżej … zatańczyć Piła Tango. Z bogatej Provinz Posen została się im tylko Piła (Schneidemuhl), gdzie urządzono żałosną resztówke “Grenzmark Posen-Prussen”.

Wielkopolska przydała się młodziutkiej II RP, i to bardzo. Niemal prosto ze swojego frontu poznańskie pulki poszły pod Lwów, gdzie pogoniły ukraińskie bandy. Po wojnie z Rosją to właśnie Poznańskie było tą najbogatszą, najbardziej praworządną prowincją. Prowincją bez analfabetów, niemal zupełnie wolną od Żydów i komunistów (Galicja i Kongresówka mogły patrzyć z zazdrością, a Kresy to już chyba z placzem). Polska A, może nawet A +.

Region ten stał murem za Dmowskim – kiedy Piłsudski zbrojnie zagarniał władzę, poznańskie pułki ruszyły na pomoc legalnemu rządowi Witosa. Przyszłego dyktatora uratowała tylko PPS, a konkretnie kolejarze, co to zablokowali węzeł w Kutnie.

Ale ja nie o tym.

Powstanie wielkopolskie było jednym jedynym zwycięskim w polskiej historii (na tle 150 lat innych powstań, które polegały głównie na dostawaniu w dupę, i powrotu do stanu gorszego niż przedtym). W każdym chyba kraju to właśnie takie powstanie świetowanoby ile wlezie, nagłasniano do upadłego, a dzieciaczki w szkołach uczyłyby się o jego bohaterach.

Ale, kuźwa , nie u nas !

Porównajcie sobie rozgłos medialny powstania warszawskiego 1944 (tragiczna rzeź i katastrofa) i wielkopolskiego 1919 (wygrana). Pierwsze nagłaśniane, celebrowane, zwłaszcza za obecnego prezydenta. Drugie – gdzieś na marginesie świadomości. Gdzie tu logika, no gdzie ?

Rozumiem, że mamy multum bohaterskich klęsk, i upamiętnić je trzeba – ale przemilczania zwycięstwa to już nie rozumiem za pierona. Bo nietypowe ? Bo nie pasuje do jakiego-to Mitu ?

No cóż, gdyby powstanie w Poznańskim zakończyło się klęską, rzezią i germanizacją – może stałoby dziś lepiej w “polityce historycznej”. W końcu u nas nie idzie o to by wygrać, ale by na dnie z honorem lec.