(z dedykacją dla grzesia, co sportu nie lubi)

Brazylii musiało się udać.

W 1950 pół Europy leżało jeszcze w ruinach. Futbolowe mistrzostwa, pierwsze po wielkiej wojnie, mogły się odbyć tylko za oceanem. Padło na kraj kawy właśnie. 13 reprezentacji popłynęło do Brazylii (brzmi to dziś dziwnie, ale Turcji i Indii … nie było stać na podróż).

W Brazylii futbol to religia. A już punktem honoru bywało ogranie sąsiadów zza miedzy – Argentyny i Urugwaju. Brazylijczycy za wszelką cenę chcieli się odegrać. Byli u siebie. Musieli wygrać. Chrystus był Brazylijczykiem.

Na okazję mistrzostw zbudowano w Rio stadion Maracana – liczyło to cudo 200 tys. miejsc, taki Circus Maximus czasów nowożytnych. Tutaj brasileiros mieli odebrać złote medale. Zaczęli jak burza. Meksykanów rozdeptali 4:0. Zdemolowali Szwecję 7:1. Rozgromili Hiszpanię 6:1. Na koniec, na sam deser został Urugwaj. Mały, wredny rywal zza miedzy.

Tego dnia na Maracana przyszło 200 tys. ludzi (absolutny rekord świata). Każdy chciał widzieć historyczny triumf. Radio nadawało piosenkę „Tym razem musi się udać”, a przed meczem Brazylia-Urugwaj przemówił sam prefekt Rio „Już teraz pozdrawiam was jako przyszłych zwycięzców i mistrzów !” rzucił w stronę swojej drużyny. Brazylijczykom wystarczył remis.

Do przerwy 0:0, widownia troszkę zawiedziona. Tuż po gwizdku Friaca wbija gola na 1:0, Maracana w euforii. 200 tys. ludzi krzyczało, trąbiło, bębniło i wyło z radości. Jeszcze jeden! Jeszcze więcej! Urugwaj pokonamy!
Tyle że po 20 minutach niejaki Schiaffino wyrównał na 1:1. A po kwadransie niejaki Ghiggia strącił Brazylię z nieba do piekła. 1:2. Urugwaj mistrzem świata. Dla Brazylii srebro.

Jak reagują kibice na wicemistrzostwo świata ? Tamtego dnia w Rio dość monotonnie – puk…puk…puk. Nigdy wcześniej nie notowano w Brazylii tylu samobójstw jednego dnia. Broń palna była w ruchu cały wieczór, tylu kibiców nie mogło przeżyć upokorzenia „zaledwie drugich”. Najgorzej oberwało się prefektowi Rio – zdemolowano jego pomnik.

Po latach Urugwajczyk Ghiggia wspominał „Trzy osoby w historii uciszyły Stadion Maracana – Frank Sinatra, Jan Paweł II, i właśnie ja”.

Następny finał, w 1954, okazał się jeszcze bardziej dramatyczny. Ale to już inna historia….