Miałem wtedy, ech, szesnaście lat
Swoją drogą szedłem przez świat
W sercu zawsze tkwiła uparta myśl
By za głosem morza iść

A więc śpiewam: żegnaj, Carling Ford!
I żegnaj nam, Green Hoooorn!
Będę myślał o tobie dzień i noc
Aby kiedyś wrócić tu
Aby kiedyś wrócić znów…

A ja nawet czternastu nie miałam, kiedy przyszło iść na morze pierwszy raz…

I żaden Bałtyk, tylko od razu, z grubej rury: Norweskie.

Jechaliśmy całą noc z Warszawy do Świnoujścia, a mieliśmy tylko jednego kierowcę. Stresująca sprawa.

Rano spaliśmy, zwiedzaliśmy 44 wyspy, słuchaliśmy w radio transmisji. Brazylia z kimś wygrała 3:0, jeżeli dobrze pamiętam.

Prom. Pierwszy raz w życiu zobaczyłam wtedy Kopenhagę. Od tamtych ciężkich czasów ze trzydzieści lat minęło, on czterdziestkę piątkę miał i talię kart, chwiejny Lee…

Potem jechaliśmy dalej, do Bergen. Niewiele pamiętam, bo głównie spałam wtedy. Aż wreszcie dotarliśmy do tego pięknego miasta, położonego wśród zalesionych gór. W zasadzie, gdyby zmienić odrobinę sztafaż, można by pomyśleć, że przenieśliśmy się do średniowiecznych czasów. Krystyna córka Lavransa, te klimaty.

W porcie dostaliśmy łajbę od sympatycznej pary, która zrobiła pierwszą część żeglugi. A docelowo płynęliśmy na Spitsbergen, na białe niedźwiedzie. Wyprawę sponsorowała bodajże Szkoła Wyższa Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Mieliśmy ich proporczyk na relingu i robiliśmy mu zdjęcia w plenerach rozmaitych. Sponsor płaci, to niech coś z tego ma.

Tak w ogóle: najmłodsza w załodze nie byłam, ale za to reprezentowałam samotnie słabą płeć. Co by jeszcze szczególnej biedy nie stanowiło, ale jeden z pięciu kolegów żeglarzy to był, no… jeden raz w życiu płakałam przez trzy dni. Z przerwami na posiłki, naturalnie, ale i tak stanowi to maksimum moich osiągnięć w temacie zawiedzionych uczuć. To było w maju tamtego roku pamiętnego, czyli jakieś dwa miesiące przed wyruszeniem w rejs. To było w Peru…

Fajny był zresztą, chociaż kradł w tej Norwegii łosie z bazarów, co mnie denerwowało. Ale wyglądał jak Wiking, to i obyczaje podobne wykazywał.

Z Bergen do Alesundu szliśmy przez trzy dni. Od siedmiu do dziewięciu stopni w skali Beauforta, najpierw na pełnym morzu, a potem już, dla bezpieczeństwa, jakoś tak bliżej fiordów. Wachta wyglądała tak, że co trzy sekundy było wielkie chlup; nawet się już nam otrząsać nie chciało z tej zimnej, słonej wody, bo i po co?

Z gołymi rękami by się nie przeżyło. Ja miałam takie fajne, skórzane rękawiczki, które tak się od tych wszystkich przeżyć obkurczyły, że się zastanawiałam, czy jeszcze zobaczę kiedykolwiek swoje dłonie…

I trzeciego dnia tak stałam, w tych rękawiczkach, zydwestce, żółtym sztormiaku i granatowych spodniach Henry Lloyda (nie mówiąc o licznych warstwach odzieży pod tym uniformem), deszcz w dalszym ciągu padał, od samego Bergen nie zdążył się tym padaniem ani na moment znudzić – i patrzyłam na zatokę, na coraz bliższe światła Alesundu. Wiem, co wtedy czułam, ale niby jak mam to opisać?

From Boston Town we’re bound away
Heave aweigh (Heave aweigh!) Santy Ano
Around Cape Horn to Frisco Bay
We’re bound for Californ-i-o
So Heave her up and away we’ll go
Heave aweigh (Heave aweigh!) Santy Ano
Heave her up and away we’ll go
We’re bound for Californ-i-o

Sauna była fajna. Gorące prysznice i czyste ręczniki. Nie mówiąc o tym, że wyszło słońce i przez następne dwa dni grzało nas przyjemnie, gdy suszyliśmy materace na pokładzie, naprawialiśmy drobne uszkodzenia w takielunku i przede wszystkim – odpoczywaliśmy. Jakaś para Amerykanów na emeryturze, co to dwa lata wcześniej wypłynęła sobie w rejs, z Hawany zaczynając, zaprosiła nas na swój Tuesday. Nie mogli się nadziwić konstrukcji naszego Alefanta, że takie spartańskie warunki, mało miejsca, grube burty… A to była konstrukcja z lat siedemdziesiątych. Gdy przepisy bezpieczeństwa były znacznie bardziej restrykcyjne.

A potem dalej w morze. Kristiansund, Trolfjord, Harstad, Narvik… wszystkich portów już dzisiaj nie pamiętam.

Wiatr się obraził za to ostatecznie i kolejne dwa tygodnie spędziliśmy głównie na katarynie prując. Silnik się czasami psuł na pełnym morzu. Były niezłe jaja…

Czytało się książki. Wszystkie. Swoje i cudze. Czytało się tak intensywnie, że do dziś pamiętam z tych lektur strasznie dużo. Szaleństwo Almayera. Das Boot. Bidwella opowieści o Elżbiecie Pierwszej. Pożegnanie jesieni. Śpiewniki z Kaczmarskim. Jeden numer magazynu Wyborczej. Mann na ostatniej stronie zamieścił tę piosenkę...

Ahoj & pururu!