Dzisiaj stało się coś naprawdę istotnego. Dzisiejsza data, to data graniczna. Historia nauki i naszego postrzegania wszechświata dzieli się na świat przed Hubblem i po Hubblu, przed Jamesem Watsonem i po Jamesie Watsonie. Przed Einsteinem i po Einsteinie. Przed 15 czerwca 2008 i po nim. Najistotniejsza wiadomość dnia, tygodnia, miesiąca, może nawet roku i dziesięciolecia przemknęła jak, nomem omen, meteoryt. Niestety utonęła ona w potoku śmieciowych newsów a’la polityczne ambicje Rydzyka.

Kilkuset kilogramowy kawałek nieba buntuje się, odrywa się od sklepienia, do którego przyklejone są gwiazdy, jak to w kosmologiach różnej bywa, i spada. Mijają lata. Nieopodal powstaje australijska mieścina Murchison. W roku 1969 kamień po Wiecznym Spoczywaniu zostaje odkryty. „Kamienie z nieba nie spadają” bajali dziadowie i pradziadowie. Skąd mogli wiedzieć, że są w błędzie? Dzisiaj każde dziecko wie, że z nieba spadają skały, żelaztwo, lód i wiele innych dziwnych rzeczy. Dziadowska narracja zamieniła się miejscem z narracją naukową. Po kategorycznych stwierdzeniach przodków ich praprawnuki kroją rzekomo niespadające z nieba kamienie, a w ich zawartości przeglądają się nie tylko oni sami, ale również cała ludzkość. Nie dają wiary prawnuki swoim pradziadom i źródła życia poszukują nie w Pismach Objawionych, ale w tym, co zastygło w spadających kamieniach.

Dzisiaj w czasopiśmie „Eath and Planetary Science letters” zostały opublikowane wyniki wiwisekcji przeprowadzonej na rzekomo niespadającym z nieba kamieniu. Naukowcy z Holandii, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych ustalili, że materiał znaleziony w meteorycie Murchison zawiera cząsteczki uracylu i ksantyny – zasad azotowych wchodzących w skład nukleotydów, prekursorów molekuł tworzących RNA i DNA- donosi astonomia.pl.

Echa sprawy dość szeroko komentowane w mediach od rana wieczorem trochę straciły impet. Wybrzmiały. Krótki żywot medialnego newsa nie jest w stanie zdeprecjonować jego wagi. Spełnił się sen Giordano Bruno. Nie jesteśmy sami, a przynajmniej nie byliśmy! A przynajmniej wszystko na to wskazuje! Fakt istnienia życia pozaziemskiego zmusza nas do przewartościowania. Po raz kolejny zmieniamy miejsce punktu obserwacyjnego. Dzisiejsze odkrycie zmienia perspektywę w sposób, w jaki zmieniło perspektywę zdjęcia Matki Ziemi wykonane z Księżyca.

Nie jest to realizacja snów coach potatoe, rozmarzonego w wizji lądującego spodka na trawniku przed Białym Domem, ale nauka nie realizuje się tą drogą. Minęło wiele lat zanim podwójna helisa zyskała równy Merylin Monroe status ikony podkultury.

Co z kreacjonizmem? Co z szacunkiem do życia? Co z wyjątkowością człowieka? Co z prawami naturalnymi? Co teraz z tym wszystkim? Dla coach potatoe nie robi to wielkiej różnicy. On i tak od 1947 roku wie, że mityczny amerykański rząd z kosmitami knuje różne spiski. Ale świat społeczny, to nie tylko kanapowe ziemniaki.