Kiedy miałem 9 czy 10 lat próby dotarcia z jakimkolwiek komunikatem przez moich rodziców kończyły się tak częstym niepowodzeniem, iż w końcu wymyślili sobie, że ja mam kłopoty ze słuchem. Nie słucham, bo pewnie nie słyszę. I ojciec zaprowadził mnie do laryngologa. Doktor zbadał, potem ze mną porozmawiał, zapytał o zainteresowania, pokiwał głową a następnie odszedł z ojcem na jakieś 10 metrów i zaczął z nim cicho rozmawiać o kolarstwie (bo mu wcześniej powiedziałem, że się nim interesuje, a widocznie był maj). Ja natychmiast włączyłem i chwilę później skończyła się moja wizyta u lekarza, bo zdiagnozowano, że ja po prostu słyszę, co chcę słyszeć, a reszta dla mnie nie istnieje.

Co innego, gdy rzecz dotyczy dziecka, co innego gdy to samo zjawisko można zaobserwować u dorosłych ludzi z wpływem na politykę państwa. W sprawie autentycznego konfliktu między Rosją i Gruzją, oraz hipotetycznego ochłodzenia na linii Zachód – Rosja, Polska odbiera sygnały, jakie chcielibyśmy, żeby były. Od dłuższego czasu najważniejszym celem polskiej dyplomacji są:
1) zmiana nastawienia najważniejszych graczy Zachodu w stosunku do Rosji;
2) przychylniejsze ich podejście do politycznych ambicji krajów rosyjskiej bliskiej zagranicy.

I oto nadchodzi informacja z Niemiec. Kanclerz Niemiec powiedziała “jeśli Gruzja będzie chciała być w NATO, to będzie”. Zmiana stanowiska? Przesilenie? Nie, nic z tych rzeczy. Kanclerz nie powiedziała niczego ponad to, co zostało zakomunikowane w Bukareszcie, gdzie nikt nie stwierdził (a na pewno nie Niemcy) “Gruzji do NATO nie przyjmiemy, bo my jej nie chcemy”. Kiedyśtam będzie, pewnie tak, może za sto lat. To co powiedziała jest tak perfidne i tak zbieżne z oczekiwaniami Kremla, że można podejrzewać, iż treść jej oświadczenia została z Moskwą przedyskutowana. Coś trzeba powiedzieć, żeby nie rozdrażnić Polski już kompletnie, ale jednocześnie dać sygnał Rosji, że nic się nie zmieniło.

Innym razem wypatrujemy z nadzieją reakcji USA. Że przecież są oni w koalicji państw (razem z nami, państwami bałtyckimi, Wielką Brytanią, Kanadą i, chyba, Holandią), które są za stanowczą reakcją na działania Moskwy, odbył się nawet “obiad przyjaciół Gruzji”. Słyszymy z administracji Busha głosy o konieczności zrewidowania polityki wobec Rosji. Cieszy nas to. Puszcza się za to mimo uszu stwierdzenie Amerykanów z początku konfliktu, że nic nie są wstanie zrobić. Coś oczywiście by byli, gdyby nie to, że są ostatnie miesiące obecnej administracji, a nie mają w zwyczaju na tym etapie podejmować decyzji, które przewracały by do góry nogami kluczowe sprawy dla amerykańskiej polityki. Odwołanie wspólnych manewrów na Pacyfiku, czy ewentualne zerwanie prac stałej komisji NATO-Rosja nie jest przecież tym, o co nam chodzi. W tym drugim przypadku oznaczałoby to tylko stałą współpracę USA-Rosja, albo Niemcy-Rosja, co już groźne. Zostaje liczyć na sentora McCaina. Jak uważa np. Sergiusz. Mi się widzi, że jeśli jegomość dopiero parę tygodni temu dowiedział się o rozpadzie Czechosłowacji, to jego znajomość realiów Europy Wschodniej, podobnie jak zainteresowanie nią musi być umiarkowane, a do jego wojowniczej retoryki nie należy przykładać większej wagi.

Na razie niestety nie słychać uczciwego głosu z kręgów istotniejszych państw Zachodu, który oznaczałby determinację w zmianie doktryny, głoszącej iż “Rosję trzeba wciągnąć do Europy” (Polski nie liczę, bo to od początku nie jest nasza doktryna). Wyłącznie pustosłowie.