Rozpętała nam się awantura w związku z wizją Pawła Chochlewa w kwestii obrony Westerplatte. Główną linią obrony żądających publicznego wsparcia finansowego dla jego filmu jest twierdzenie, że ucinając dofinansowanie przed nakręceniem mielibyśmy cenzurę prewencyjną. Wydaje mi się to bzdurą, z cenzurą prewencyjną mielibyśmy do czynienia wtedy, gdyby Chochlew zebrał na zrealizowanie tego scenariusza prywatne pieniądze i wtedy zabroniono by mu kręcić. A tak? Co to za cenzura? Czy gdybym ja poszedł ze swoim scenariuszem do Lwa Rywina po pieniądze na realizację, a Rywin powiedziałby mi nie, to mi się nie podoba, nie dam na to pieniędzy, byłaby to z jego strony cenzura prewencyjna wobec mnie?

Ale ja nie o tym chciałem. Chciałem o mitach. No bo w komentarzach do sondy http://tekstowisko.com/sondazownia/56126.html pojawiła się ta kwestia i czuję się wywołany do zabrania głosu.

Najpierw kwestia formalna. Oszust1 stwierdził, że Musimy mieć, jako naród, parę mitów historycznych. Może całkiem prawdziwych, może częściowo. Owszem, musimy. Bez tego, żaden naród funkcjonować nie może. Tylko że nie ma mitów prawdziwych. Mit jest kłamstwem z definicji, choć może przeplatać się z prawdziwymi zdarzeniami. Np. Homer opisywał mityczny powrót Odyseusza z wojny, a wplatał w to wydarzenia, które faktycznie miały miejsce, jak zaćmienie słońca.

Teraz meritum. Trzeba zacząć od tego, że jakiekolwiek jest spojrzenie na historię obrony Westerplatte, jakkolwiek się nie przedstawia tej obrony, nie jest to mit narodowy. Mit, żeby być narodowym musi spełnić pewne warunki, z których najważniejszym jest, żeby wyciągać z niego fałszywe WNIOSKI dotyczące pozycji politycznej kraju/narodu, jego ogólnej postawy. A jakież niby wnioski mielibyśmy wyciągać z obrony Westerplatte, albo z jakiejś innej bitwy? Szaleństwem byłoby, gdybyśmy stwierdzili, że tam wygraliśmy i ruszyła stamtąd kontrofensywa, która zakończyła się w Berlinie. Albo czy Sucharski, lub Dąbrowski mają pozycję, bo ja wiem, Zawiszy Czarnego? Nic takiego przecież nie robimy. Więc nie ma w tym przypadku mitu, który przydałoby się przewietrzyć. W kwestii II wojny światowej mamy dwa mity, które nalezałoby przewietrzyć. Pierwszy to sprawa liczebności Batalionów Chłopskich. To ważne, jeśli sobie uświadomić, że na wsi mieszkało wtedy prawie 70% społeczeństwa. Podawana jest często liczba 150-170 tysięcy członków BCh, tylko kiedy przyszło do połączenia z AK, okazało się, że jest ich 51 tysięcy. 51 tysięcy z ponad 2/3 narodu. Istotna sprawa, bo funkcjonuje mit narodowy, że cały kraj sprzeciwił się Hitlerowi i często na tej podstawie zarzucamy innym krajom, szczególnie z Europy Zachodniej, że nic w czasie wojny nie robiły. Drugi to kwestia czwartej armii alianckiej. Podsumował to tak gen. Okulicki w odezwie do członków AK w styczniu 1945. Zrobił to w celu podtrzymania na duchu w wyjątkowo ciężkiej dla Polski sytuacji. A przyjęto to bezkrytycznie do świadomości historycznej, skutkiem czego ciągłe pretensje do świata za niedocenianie wkładu czwartej armii aliantów.

A w naszym stosunku do obrony Westerplatte nie ma nic nieodpowiedniego. Poza paroma rzeczami. Jak np. taką, że wprawdzie w polskiej świadomości historycznej Westerplatte jest ściśle związane z walką o polskość Gdańska, ale miasta z Westerplatte nie łączy ANI JEDNA linia autobusowa, więc turysta z Katowic, Wrocławia czy Lublina przyjeżdżający na urlop do Gdańska może, mimo chęci, tego miejsca nie zobaczyć. A jak się już uprze i zobaczy, to zobaczy też pomnik, z którego dowie się, że należy też oddać hołd obrońcom poczty gdańskiej, w związku z czym w powszechnej świadomości Poczta Gdańska i Poczta Polska to było jedno i to samo.