Jak długo jestem w stanie obserwować życie publiczne w Polsce, od zawsze słyszę generalne narzekanie. Przyczyna jest zawsze ta sama – coś nie idzie tak, jak iść powinno. Coś idzie gorzej od naszych zamierzeń, naszych oczekiwań, tudzież ambicji. Czy rzeczywiście? Proponuję wziąść na tapetę dwie kwestie, jakie pojawiały się ostatnio na Tekstowisku. Pierwsze to opisy chińskich sukcesów Pana Wojciecha Szymczyka i narzekania związane z występem polskich sportowców, pojawiające się na tym blogu, u Mireksa i pewnie w paru innych miejscach. Druga rzecz da się ująć jako kwestia “polityczno-wojskowa”. Jest dziś poruszana przez Igłę i Sergiusza. http://tekstowisko.com/igla/56208.html i http://tekstowisko.com/sergiusz/56207.html

A na co, a po co, a dokąd tak gna…? Czy jak to tam szło.

Bo Polska po prostu musi mieć najsilniejszą drużynę piłkarzy, najlepszą armię, wpływy na to i na tamto. Była taka dekada, gdy żeśmy te warunki spełniali.

Polscy piłkarze byli naprawdę doskonali. Sam parę razy widziałem ich w akcji na żywo. Na meczach z Jugosłowianami, Włochami, Rumunami. Byli świetni. I w ogóle polscy sportowcy byli nie byle kim. W klasyfikacji medalowej igrzysk zawsze w pierwszej dziesiątce, i to raczej bliżej pozycji piątej niż dziesiątej. Wybitni bokserzy, ciężarowcy, siatkarze, worek medali w lekkoatletyce itd. Tylko zamknę oczy i widzę Montreal i Boska z Wójtowiczem lejących Kubańczyków, Czechosłowaków, Japończyków, na końcu w nocnym (na naszą strefę czasową), pięciosetowym meczu – Sowietów. A defilady to myśmy Panie mieli, że ho-ho. Jak się na XXX-lecie zaczynały pojawiać czołgi, to końca kolumny widać nie było. I marynarka miała swoje myśliwce. W ogóle byliśmy silni. Dziesiąta potęga. A pod koniec dekady nawet dziewiąta, gdy wyprzedziliśmy Holandię. Czwarta pozycja w świecie w wydobyciu tego, szósta w wytapianiu tamtego, siódma w produkcji jeszcze innego. Bomba. Tylko co ludzie z tego mieli?

Kiedyś na Salonie24 robiłem wyliczenie pozycji Polski w świecie. Brałem tam pod uwagę różne sprawy. Powierzchnię, liczbę ludności, dochody, potencjał zbrojeniowy i parę innych spraw. Żałuję teraz, że dwa tygodnie temu wykasowałem tamten wpis (a był pisany długo przed igrzyskami). Mógłbym go teraz przekleić. Po co? A po to, by wszyscy zauważyli, że po złączeniu not, wyszła mi dla Polski pozycja numer mniej więcej 20-22 na świecie. Co w związku z tym? A no to, że jest to dokładnie taka pozycja, jaką Polacy zajęli w klasyfikacji medalowej Igrzysk. Skoro nie musimy już przez sport udowadniać wyższości przodującego ustroju, to czemu mielibyśmy zająć wyższą pozycję? Często mówi się, że Polska zaczęła przemiany 20 lat po Hiszpanach. Wiecie jakie miejsce w tabeli zajęła Hiszpania w Seulu 20 lat temu? Dwudzieste piąte. Z czterema medalami, w tym jednym złotym. Dziwny zbieg okoliczności? Moim zdaniem – nie.

Wojsko. Pan Igła marudzi, że nasza Marynarka Wojenna nie ma już tylu myśliwców, ile było trzeba kiedyś, by zaprowadzić komunistyczne porządki w Londynie, Olso i Lizbonie. A przecież jesteśmy w NATO. I w UE. I przecież jak Francja i Niemcy mają swoje plany, to my też powinniśmy. Co to ma być? Nasze pomysły gorsze? Głupsze? Mamy przecież takie same prawa. Generalnie widać, że potencjał naszej Marynarki Wojennej nie spełnia naszych ambicji. Tylko że jest, cholera, na miarę naszych możliwości (jak w Misiu to jest miś na miarę naszych możliwości, a nie potrzeb; to jest nasz miś i to nie jest nasze ostatnie słowo!).

Nasze aktualne możliwości są trochę większe niż austriackie i trochę mniejsze niż belgijskie. Stąd taki, a nie inny potencjał olimpijski, wojskowy i polityczny. Skoro mamy gospodarkę mniejszą niż Szwecja, to czemu mielibyśmy mieć silniejszych piłkarzy (wziętych z większej ilości dobrych boisk), czy silniejszą marynarkę (wziętą z większego budżetu)? A jak się komuś wydaje, że skoro Niemcy mogą mieć plan do narzucenia innym, to Polska też może i nie ma się z czego śmiać, to niech sobie wyobrazi, że Austria próbuje narzucić coś w tym stylu. I weźmie to austriackie gadanie na serio.