Rodzina się z N naśmiewa, że do sieci Pana Y zapuścił i w blogowanie ubrał.

A taki Pan Y, jak widomo, poglądów żadnych nie ma i mieć nie musi. Przez to w aktualnych sprawach głosu nie zabiera, burze przeczekując. Brakiem stanowczych poglądów lenistwo i ogólną tumanowatość zasłania.

W takiej na przykład, umysły rozgrzewającej kwestii, antysemityzmu, Y sam nic do napisania nie ma i komentarze mu wystarczają. Czy to dla ogólnego niesmaku, czy też z tej racji, że podobnie, jak N, nie lubi używać grubych słów skorzystał z tego, że Igła i Grześ użyli ich za niego. Nawet się trochę zdystansował, fałszywie przedstawiając się, jako spokojniejszy w tej materii. Wcale taki nie jest, tyle, że nie lubi szermierki na cepy.

O katastrofach lotniczych się wypowiadać nie zamierza, bo się nie zna. N latać się boi i unika tego jak może. Choć przyznaje, że Wielki Kanion z lotu ptaka wart był skurczów w nogach.

Pan Y trochę żałuje, że N nie chce, aby o jego drugim (bo o jednym już było) dziadku napisać. Pozazdrościł dziś strasznie Sajonarze. Prostoty słów i siły przekazu. Ale sam nie chce. Mówi, że to jest za prywatne. Dziadek nie żyje już blisko czterdzieści lat, a N nosi w sobie ranę. Jedną z takich, które się nie zabliźniają. Wierzy, że jeszcze ze sobą pogadają, że jakoś nie zawiódł nadziei i miłości, jaką mu dano. Wszystko temu Dziadkowi i tej Babci zawdzięcza. Nigdy się nie spłaci. Ale nie chce o tym pisać.

W ogóle, z pisaniem jakoś im obydwu nie po drodze ostatnio. Biskup Stanisław czeka na ogólniejsze oklapnięcie nastrojów narodowych, co może nastąpić, jak już obaj (i N i z nim Pan Y, jako wtórny) przejdą do Wieczności. Bo to taki kraj. Albo może nigdy nie nastąpi.

Na dodatek i ku sromocie swojej, za sprawą Pana Kleiny, Pan Y dowiedział się, że jest zombie. Nie dostrzegał tego dotychczas i nie postrzegał TXT, jako cmentarza. Ale miał akurat chwilkę (zajęty mechaniczną robotą) i zastanowił się nad tym.

Może w tym i coś jest. Co prawda żadnych ważniejszych części ciała Pan Y nie zgubił jeszcze, ale lubi ciszę i spokój oraz unika ostrego światła. Z tej racji zapewne, Tekstowisko jest dla Pana Y miejscem dobrym, bo jest ciche, spokojne i zacienione. Można usiąść, wina się dobrego w towarzystwie napić i pogadać lekko o poważnych sprawach. Wie on już dobrze, kogo lubi, a kogo wcale. Wie gdzie bywa i gdzie się nie wybiera.

Pan Y jest jednak nienajlepszym punktem odniesienia. Z niego jest taki bloger, jak z koziego zadu instrument dęty blaszany. Traktuje TXT jak rodzaj klubu, a niektóre cmentarze mają w sobie coś z klubowej atmosfery. Bardziej mu zależy na opinii kilku miejscowych znajomków, niż na poklasku i popularności. I kłócić się nie lubi. Trudno o gorszą predyspozycję u blogera.
Pan Y wie jednak, że to nie jest dobre myślenie. Ludzie publikują, bo chcą być czytani. Chcą, by ich cytować i z nimi polemizować. Do tego TXT nadaje się średnio.
Nie czytają miejscowych autorów i komentatorów tysiące. Pod notkami (wielkiej czasem urody) dyskusje są wątłe, bo w końcu, o czym tu długo gadać, jak sie ludzie zgadzają ze sobą. A nawet jak się nie zgadzają, to wiedzą o tym. To ile można o tym gadać. Jak raz się powie komuś, że jest głupi (zazwyczaj innymi słowami), a tamten ciągle głupi, to cóż można zrobić? Pan Y nie czuje w sobie powołania dydaktycznego.

Tutaj, na TXT, nawet standardowe sposoby przyciągania uwagi jak to słowa wulgarne, niczym nieuzasadnione, tudzież obrażanie innych blogerów nie są skuteczne, bo blogerzy o takiej skłonności mogą sobie potem sami ze sobą porozmawiać. We dwóch. A jak taki ktoś ma, mimo wszystko, coś ciekawego do powiedzenia, to się jego skłonność do brzydkich wyrazow traktuje jak chorobę weneryczną, w czasach młodości N nazywaną „wstydliwą chorobą”.

Co więcej, nawet nie ma się czego, już tak, żeby za bardzo, czepiać. Parcie na szkło, wyrażające się gdzie indziej w nieustannych lamentach, że ktoś tam jest na SG (Pan Y długo nie wiedział, co ten skrót znaczy i strasznie się śmiał, jak zrozumiał), a ja (taki piękny, mądry i za sprawą wrażego podchodu niedoceniony) nie jestem, na TXT specjalnie nie ma sensu. Oczywiście i tutaj zdarzają się tacy, co się na to skarżą i widzą w tym działanie sił ukrytych.
Sam Y kiedyś, lekko wnerwiony, wytknął Redakcji, że ma upodobania dosyć specyficzne, przy czym nie chodziło mu o predylekcje rozrywkowe. Ale przecież, to nie to samo, skoro w TXT praktycznie każda notka trafia na stronę główną. Wyżej lub niżej.

Czasami Y boi się, że TXT tego nie przetrzyma. Pokusa popularności, bycia czytanym przez tysiące, jest bardzo silna. Napływ świeżej krwi, do TXT, nie jest znaczny. Nawet większość zaproszonych nie publikuje tutaj. Martwi to Pana Y, bo też ma w sobie odrobinę takiej, obrzydliwej skłonności, żeby się podobać. Łyka komplementy jak kot jego znajomego pozostawionego nieopacznie na stole węgorza. Bez opamiętania i do zadławienia.

N mówi jednak, że trudno. Jeżeli coś jest dobre, to nie trzeba tego psuć. Nawet, jeżeli będzie trwało krótko (a przecież wcale tak być nie musi), będzie dobre. Jak zostanie zepsute, nie będzie warte dalszego trwania? Chyba tak, tak N uważa, choć na myśl o wyprowadzce cierpnie mu skóra.

I dlatego N starannie, stanowczo i głośno zachęca Pana Y, aby ponownie złożył Jareckiemu życzenia, bo dziś akurat jest okazja, żeby podziękować Jareckiemu. Igła i Sergiusz muszą trochę poczekać. Zresztą, czy taki Igła ma w ogóle urodziny? Bo talki Lorenzo to pewnie ma, ale już nie pamięta, kiedy mianowicie, bo się zagubił trochę w czasie Bitwy Trzech Cesarzy. Od huku dział.

Więc sprytny Pan Y życzy Jareckiemu, aby mu się Tekstowisko udało. I Jarecki będzie zadowolony i Pan Y czasami, przy cieple, się ogrzeje.
I jeszcze mu życzy, żeby zawsze mógł liczyć na wsparcie Rodziny i Przyjaciół, bo to fundament jest (co można zobaczyć na załączonym niżej obrazku).

Wszystkiego Najlepszego!