Na Polesiu, niedaleko od Pińska żył, lat temu ze sto, pobożny dziad. Dobrotliwy eremita o otwartym sercu.
Pijał wodę źródlaną i sok brzozowy, a jadł tylko korzonki i jagody. I jakieś grzybki podobno.

Biegał po lesie i bagnie okolicznym goły i zadowolony. I jednego szatana miał za nieprzyjaciela. I Cara jego głównego wyznawcę. A resztę kochał. Tak mówił.

Oczywiście oprócz sług szatana, do których zaliczał: cara, urzędników jego, służbę leśną, kościół prawowity i cerkiew prawosławną (które miał za popsowane od środka), tych, co na welocypedach jeżdżą po Pińsku, oraz większość białogłów, bo zepsute. Oraz ich mężów, bo rogacze ślepi. I wszystkich, co mówili, że brzydko pachnie. I jeszcze chłopów. I szewców. I kowali. I Cyganów.

Nielubiani, bo z jego nominacji szataństwem skażeni, obchodzili go z dala. Raz, że mógł faktycznie być świętym, a dwa, że rzucał kamieniami. I jeszcze ich wyklinał, czarnymi słowy. Do szóstego pokolenia. I wyśmiewał. I grał na lutni. Fałszując.

Przyszedł kiedyś do Lemieszewicz na odpust. W kosoworotce dziurawej. Pochodził, wzrokiem nieco obłędnym, potoczył. Jak raz, na odpuście tańce były i dziewczynka jedna, ledwie co siódmy rok która skończyła, na stole tańczyła.

Pięknie tańczyła. Ludzie aż łzami płakali od tego.

Spojrzał na nią pobożny dziad i krzyknął:
- Przepadniesz ty na wieki. Zło za tobą idzie i przed tobą biegnie. Nawet jeśliś ty sama w sobie tańczyć umiejąca, to to twoje tańczenie sromotę na ciebie przyniesie i uczyni z Ciebie babilońską bladź. Wstyd na ciebie i przodków twoich!

Spojrzeli ludzie po sobie i pomyśleli, że on może jednak jest prawosławny, bo prawosławni z muzyki to głownie grali na dzwonach. Ale nie: na lutni przecież grał. Fałszował, ale grał. I sam tańcował nocą na polanie. A innym broni…

Podszedł jeden starszy do niego i zagaił:
- Nu, a ty i czego od dziecka chcesz? Tak zobacz, dziecko płacze i matka jego płacze. Czemu ty tak do nich, ze złym słowem?

A dziad, jakby się ze snu przecknął i powiada:
- Ja? Przeciwko dziecku? A gdzieżbym? Toż ja pokorny robak boży jestem, nie mógłbym i nie śmiał przeciwko dziecku słowa powiedzieć. Ja za dobrem obstaje i przeciw jego nieprzyjaciołom. Na nią nic nie mówiłem, tylko wszystkich tutaj napominałem, że Szatan jej grozi. Że na dwory ją będą ciągać. Na cnotę nastawać. Aż oną cnotę popsują. Jak to w obyczaju mają. Nie przeciwko niej występowałem, a przeciw szatanowi i carowi, jego pokłonnikowi. I przeciw Cyganom, co też na stołach tańcują.

I poszedł.

A jak się grzybami struł następnego roku, to go nawet nie pochwali.