mnie w tym tekściku nie ma, to tylko Fromm i kawałek Marksa… Krótko mówiąc, jest miłość sztuką, czy nie jest :)
Bo to co Pan mówi, to zdaje się kawałek miłości którą Karen Horney nazywa neurotyczną potrzebą miłości. Te kopniaki choćby… Czy jest szansa by gdzieś poczytać o Pańskiej koncepcji psychiki…?
Pozdrawiam…

Erich Fromm w tejże samej książce snuje rozważania o właściwościach, które są szczególnie potrzebne by wydobyć z siebie zdolności kochania.

Otóż, rzecze Fromm, podstawowym warunkiem jest przezwyciężenie narcyzmu. Narcyz bowiem, przeżywa realność tylko w odniesieniu do siebie samego; widzi tylko to, co istnieje w nim samym.

Narcyzmowi przeciwstawia Fromm obiektywizm, który wg niego stanowi o zdolności do postrzegania innych ludzi i otoczenia takimi, jakimi są. Dodaje jednak, że obiektywizm zawsze będzie nieco zniekształcony, bo mając osobiste doświadczenia i pierwiastek narcystyczny jesteśmy w swoim oglądzie rzeczywistości, jak pogrążeni we śnie.
Ale chcąc nauczyć się sztuki kochania musimy ten sen przezwyciężać starając się myśleć obietywnie, czyli rozumnie.

Tak, to nie pomyłka. Dla Fromma rozum jest zdolnością do obiektywnego myślenia, a emocjonalnym jego wyrażeniem jest postawa pokory. Bez pokory nie można być obiektywnym ani posługiwać się rozumem.
Według Fromma obiektywizm i pokora są niepodzielne. Tak samo niepodzielne, jak miłość.

Nigdy nie nauczymy się kochać prawdziwie jednego człowieka jeśli nie spojrzymy na niego takim, jak on rzeczywiście jest. Nie będzie też w nas prawdziwej miłości do jednego człowieka jeśli nie znajdujemy w sobie pokory by obiektywnie spojrzeć na obcych ludzi.

Z drugiej strony postawa pokory nie stanie się nigdy nikomu dostępna jeśli nie wyzbędzie się on marzeń o wszechwiedzy i wszechpotędze.

Czego sobie i Panu serdecznie życzę...

napisałem mało zręcznie: – Z pierwszą częścią zdania nie sposób dyskutować, miłość jest sztuką ...). Powinienem natomiast: – Z pierwszą częścią frazy…

O drugiej nie wypowiadałem się wcale, jasne, że potraktowałem to jako żart. Z pierwszej skorzystałem jako z bodźca, pewnego zaczynu… A temat skomplikowany, podobnie jak życie.
Serdecznie pozdrawiam…

jestem w stanie we wszystko uwierzyć, tylko nie w Pana pokorę :) Tacy jak Pan, żadnym kulom się nie kłaniają (sic!).

Pozdrawiam ciepło, najcieplej jak potrafię...

ja co prawda uczęszczałem do szkoły imienia tego, co się jakoby nie kłaniał, ale to teraz jest szkoła pod wezwaniem Marii Konopnickiej.

A ja bardzo jestem pokorny, zapewniam Pana. Nie będę tu wchodził z Frommem w polemikę.

Tyle tylko, że zawsze staram się tak kłaniać, żeby mieć ścianę za placami. Nie ludzi.

Pozostaję z zasadniczym i fundamentalnym szacunkiem

Niestety Erich Fromm wydaje mi się raczej zaciemniać sprawę niż rozjaśniać.

Zacznijmy od prostej sprawy. Każdy człowiek ma co najmniej dwie strony psychiki: racjonalną i emocjonalną. Ponieważ kształtują się one w zupełnie inny sposób pisanie o racjonalnych emocjach czy emocjonalnym myśleniu jest błędem.

Myślenie jako czynność poznawcza wiąże się raczej z racjonalną sferą psychiki. Z emocjami wiąże się raczej wyobrażanie sobie. Oczywiście możliwa jest wizualizacja treści racjonalnych i językowa (szczególnie parajęzykowa) obróbka materiału emocjonalnego niemniej jest to margines.

Żeby uprościć sprawę podam przykłady wpływania na obie sfery. Podam przykłady nieskuteczne, bo właściwe dla drugiej sfery.

Dziecko boi się psa. Co robi właściciel? Mówi „nie bój się, on nie gryzie”. Jeśli ktoś boi się psów, to wie jaki ma skutek ta instrukcja dla przeżywanych emocji. W najlepszym razie obojętny, w najgorszym potęguje strach. Nigdy nie pomaga.

Dziecko rozwiązuje nowe zadanie z matematyki. Rodzicielka lub rodzic mówią „jak dobrze rozwiążesz, dostaniesz lody, jak nie rozwiążesz – lanie”. Skutkiem takiego postępowania jest silna niechęć do matematyki.

W pierwszym przypadku, oddziałując na emocje, należy przewarunkować dziecko.

W drugim wypadku, oddziałując na rozum, należy udzielić odpowiedniej instrukcji jak należy postępować, zrozumiałej dla dziecka.

Jak się do tego mają tezy Ericha Fromma?

A to są dwie strony psychiki, z trzech dostrzeżonych przeze mnie. Współgranie tych trzech stron psychiki decyduje o kierunku naszej aktywności, zachowania, itp.

Oczywiste jest, że trzecia strona psychiki nie jest kształtowana przez instrukcje ani warunkowanie…

Pozdrawiam

Intryguje mnie ta trzecia strona psychiki
Panie Jerzy, jednak niekiedy się zdarza, że dziecko uwierzy, zaufa właścicielowi psa, że jego pies nic nie zrobi, nie ugryzie nie przestraszy; tym samym zdejmuje z siebie ten niczym nieuzasadniony lęk…
Inni (wiekszość) boją się do końca życia. Niektórzy wszystkiego

Pozdrawiam
PS
Gdzie mógłbym się zapoznać z Pańską koncepcją psychiki, jak rozumiem został ona opublikowana?

i u mnie takoż świeci radośnie. Wpierw leniwie się przeciągało w muślinowej pościeli, a potem… to już poszło raz dwa
Słonecznie :)))

zapewne w tym Augustowie, towarzystwo wzajemnej adoracji obserwowało augustowskie noce i zabrakło energii na nietuzinkową koncepcję, czy nawet teorię.
A z tą demencją, to pewno się wystraszyli, bo to takie rozwojowe cokolwiek już nie jest.

Pozdrawiam…

Jeśli przyjąć definicję sztuki, że jest to dziedzina uprawiana przez artystów, to postawiona teza bierze w łeb. Ponieważ wśród mężczyzn artystów można by szukać długo. Druga teza, że sztuka narodziła się wraz z rozwojem cywilizacji – też tę tezę obala. Trzecia, że pierwotnie sztuka była związana z obrządami magicznymi ludów pierwotnych – ma coś na rzeczy.
Tak więc Panowie: Marku, Andrzeju i inni – dopisujecie własną ideologię, choć artystami nie jesteście. Ale rozumiem, chcecie podbudować własne ego. Uzurpujecie sobie prawo do bycia artystami, choć w większości jesteście tylko rzemieślnikami. Chałupnikami.

przepraszam, że z takim opóźnieniem reaguję, ale nie umiałem się pod nieobecność Stacha zalogować...
Wiele nowych teorii poczatkowo brzmiało jak herezje, więc proszę ducha nie tracić :)
Choć trudno zgodzić się z Seneką, że starość jest najszczęśliwszym okresem życia, to jednak pokrzepiająco działa świadomość, że wielu autorów starość sytuuje dość odlegle w czasie.
Na przykład Pitagoras podał następującą klasyfikację: do 20 roku życia – okres stawania się człowiekiem; do 40 roku życia – jest się młodym człowiekiem; do 60 – w pełni sił. „Cofanie się” rozpoczyna się powyżej, ale czy to można wierzyć Pitagorasowi? Wszak według starożytnej klasyfikacji chińskiej lata 60 – 70 to „wiek upragniony”. Jeszcze bardziej optymistycznie traktuje mnie P.J. Flourens który nazwał okresem „drugiej dojrzałości” lata 54 – 69, które poprzedzają „pierwszy okres starości” trwający do 85 roku życia.

Czyli nie ma się co szczypać demencją.

Pozdrawiam antydemencyjnie…

z tego rozpędu, miast Panu, Pani Magdzie F. powiedziałem, iż nie bardzo można odrzucić miłość własną. Bo niby po co? Problem w tym, żeby “miłość ta własna” była na normalnym, nie neurytcznym poziomie.

Pozdrawiam wiosennie….

żadna prowokacja i żadne ograniczenie sztuki do “sztuki”.
Temat brzmiał: Sztuka miłości. I tylko tego się trzymałam.
W salonie piszę sporadycznie, najczęściej na PN.
Ale chyba nie jestem jedyna w tym miłym towarzystwie?

Odwzaje – mniam.
Sprecyzuj, o co jesteście zazdrośni. Postawię diagnozę.

Solidarność społecznościowa. Ale wielu autorów z TXT czytałam też gdzieś indziej.
Cześć przyszło skądś... Taki lajf.

czy nie powinienem dorzucić badania moczu? Do tej Paninej diagnozy. A w ogóle, to ten nowy, znaczy się dziwny (ja to nawet przez moment a może i dwa, myślałem, że to Pani Delilah. Dla niepoznaki…) stwierdził, że okropnie duże u nas zagęszczenie specjalistów od ducha…

Pani Magda napisała:
“Jeśli przyjąć definicję sztuki, że jest to dziedzina uprawiana przez artystów, to postawiona teza bierze w łeb. Ponieważ wśród mężczyzn artystów można by szukać długo.”

Polemizowałabym. Ale po co? Dowodów jest chyba aż nadto. :)
Poza tym, nie o taką sztukę chyba chodziło panu Andrzejowi, czy cóś...

Mnie chodziło o tę sama, co Panu Andrzejowi. Zaręczam

bowiem metodą prób i błędów trafiłam wreszcie na Artystę. Dlatego mogę myśleć statystycznie.

Lajf is brutal and ful of zasadzkas i samtajms kopas w dupas.

Pozdrawiam

Tu się zgadzamy. Problem, że te neurotyczne wpływy są nadto widoczne na TXT.
Proszę to rozpatrzec przez uwagę merlota o kręgu piszących. I jeśli pojawia się nowa osoba, to ten “krąg” próbóje “gościa” zakwalifikować. Przyłączyć do swego grona, czy obśmiewać. Proszę porównać z uwagą p. Magii odnośnie mnie w którymś z komentarzy.
Ta postawa jest zauważalna. Tyle, że trzeba też pomyśleć, że także “krąg” jest oceniany i taksowany. I nie zawsze wypada to najlepiej. Zbyt często zauważalne są ograniczenia w myśleniu. A to nigdy dobrze nie służy wymianie myśli.

A przy okazji. Kiedyś trafiła do mnie i została uznana za ważną uwaga, że o klasie naukowca świadczy sposób pisania; im wyższa klasa tym bardziej prosty język i bardziej zrozumiałe dla ogółu ujecia tematu. Podobnie z elitami. Prawdziwe elity nie alienują się, a są integralną częścią społeczeństwa spełniając służebną rolę w procesie jego rozwoju.

To luźne uwagi nie kierowane do nikogo bezpośrednio.