Patusan 9.01.b.r.

Przemożny Panie Halls !

Wiadomość o zatonięciu „Patny” o kilka mil od brzegu Patusanu spadła na mnie jak grom. Nie chciałem wierzyć, kiedy O’Brian przybiegł do mnie z tą hiobową wieścią, choć przecie sam fakt, że stary Patryk przekroczył na swoich wykręconych tropikalna podagrą nogach prędkość ospałego dziobaka, świadczył, że musiało się stać coś strasznego. Pognałem zaraz do wypełnionego gapiami szynku, gdzie zastałem całą załogę zatopionego statku, zawdzięczającą swój ratunek pomyślnym prądom i brakowi popytu na szalupy u singapurskich paserów.

Załoga nie zrobiła na mnie najlepszego wrażenia. Już same ich tatuaże wskazywały na brak cnót takich jak umiar, dobry gust, czy też umiejętność posługiwania się inymi niż noże sztućcami. Co gorsza, tatuaże zawierały treści obsceniczne, ujęte w ohydną formę kubizmu analitycznego, haniebnie zawleczoną z paryskich rynsztoków. Kapitan Wildcat, dowodzący bez przekonania tą hałastrą, przysiągł, że parowiec jego zatonął z całym ładunkiem, jakoby staranowany przez ogromnego wieloryba. Wielebny Russell wyśmiał go okrutnie i zaczął tłumaczyć, że w wieku pary i elektryczności wiara w wieloryby jest czystym zabobonem, o ile nie chorobą psychiczną. Kapitan wyglądał, jakby miał go zaraz strzelić w pysk, ale wtedy wielebny przeszedł do wyjaśnień, co oznacza wieloryb według niejakiego doktora Freuda. Oszczędzę Panu szczegółów, ale bardzo się to marynarzom spodobało i wszyscy zaczęli rechotać grubiańsko, a jeden z nich, o nader azjatyckim wyglądzie, zaraz obnażył tors, żeby zademonstrować dwa wieloryby wytatuowane siną farbą na piersiach. Nie tylko więc nie było awantury, ale jeszcze postawili Russellowi flaszkę kokosówki i kazali opowiadać dalej.

Wziąłem na stronę jednego w miarę rozsądnie wyglądającego majtka i zacząłem go podpytywać, czy rzeczywiście widział tego walenia. Popatrzył na mnie dziwnie i odparł coś w rodzaju: „No chyba ! Jakem Malushkievitz, widziałem bestię jak, nie przymierzając, pańskie lewe nozdrze.” I więcej nie chciał gadać, ale coś mnie tu zaniepokoiło, bo podczas tej krótkiej rozmowy, oprócz normalnego majtkowego odoru z zęzy rodem, mój nos wyczuł charakterystyczny zapach „Halls Finest” – zapach, którego nie sposób z niczym pomylić (jeśli nie liczyć pasty, której Molly używa do czyszczenia sreber). Pamięta Pan, że ostatki naszego trunku zniknęły dawno temu w przełykach pułku Gordona, więc zapach ten był wielce zagadkowy.

Nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć, przysiadłem się do Lorda Dżina, który przycupnął w smudze cienia i sączył pędzoną z bananów jałowcówkę. Spytałem go, co sądzi o tej historii z wielorybem, a ten, konspiracyjnym szeptem, zaczął mi opowadać jakieś zupełne banialuki. Twierdził, że ten wieloryb, to żaden wieloryb, tylko podszywający się pod morską bestię okręt podwodny. Dowodzi nim tajemniczy komandor porucznik Nemo, który niegdyś był rodakiem Dżina, a teraz został Hindusem i mści się na statkach wszystkich bander za stłumienie buntu sipajów. Zawzięty ponoć okrutnie, a tak dba o kamuflaż, że jednemu wielorybnikowi z Nantucket to nawet osobiście odgryzł nogę dla niepoznaki, gdy ten ruszył w pościg za jego okrętem. Takich bredni ścierpieć nie mogłem, więc z dobrego serca wypiłem resztkę jego alkoholu, żeby nieszczęśnik nie wpadł w gorsze delirium i wróciłem do pustego sklepu rozpaczając nad utratą dostawy.

Żal z powodu braku towaru jest tym większy, że patusański rynek finansowy został w zeszłym tygodniu cudem uleczony dzięki turystyce. A dokładniej, dzięki jednemu turyście, który zostawił tu zaiste imponującą ilość gotówki jako opłatę za usługi. Właściwie, to za jedną usługę, ale za to od wszystkich, więc nie nastąpiła szkodliwa koncentracja kapitału, o której tak lubi opowiadać wielebny Russell. A to było tak.

Zawinął do portu jacht z potrzaskanym sterem – jakieś rafy, albo nerwowy bosman… nieważne. Na czas naprawy zszedł z pokładu jedyny pasażer, a zarazem właściciel jachtu, kulturalny starszy pan z fajką i bokobrodami. Przedstawił się jako Hans Furstenberg, ale konstabl Kulakula, pełniący akurat obowiązki trzeciego zastępcy szeryfa Alego, zaraz go rozpoznał, bo kiedyś palił skręty z palmowych liści i listu gończego, na którym takuteńki właśnie osobnik był wymalowany. I tak, szeptanym telegrafem, rozeszła się wieść, że na wyspie gości graf Otto von Eisenhuttenstadt, ścigany po całym świecie przez kajzerowskie tajne służby za wielokrotne naruszanie ciszy nocnej oraz wylegitymowanie się nieważnym biletem peronowym na dworcu w Hamburgu. Następnego dnia ustawiła się w porcie długa kolejka usługodawców oferujących za godziwą opłatą milczenie na temat tożsamości grafa.

Było trochę przepychanek, bo niektórzy próbowali ustawiać się po kilka razy, zakładając dla niepoznaki różne kapelusze, albo nawet – całkiem już bezczelnie – zmieniając tylko głos na gruby lub piskliwy. Zagoniłem do kolejki moją Molly i dzieciaki, więc nie musiałem chwytać się takich wybiegów, ale nas i tak Szwabisko oszwabił, bo nieletnim wypłacał po pół stawki, a niemowlętom nic nie dawał, że to niby i tak nic nie wygadają. Sporo było śmiechu na początku, bo ten graf, utuczony widać kiepską literaturą, próbował zbyć naszych Malajów paciorkami, lusterkami i obligacjami Kolei Birmańskich. Tak więc wszystkim przybyło nieco grosza i cały Patusan jakby poweselał; nawet Lord Dżin upił się na wesoło, że to niby – powiada – zaborcę oskubał i za jakieś „ślimakowe morgi” się zemścił. Bredził chyba jak zwykle i pewnie mu się Niemiec z Francuzem pomylił.

Pocieszam się, że na pewno nie zaniedbał Pan ubezpieczenia ładunku i może nawet wyjdziemy na swoje dzięki katastrofie „Patny”, choć słyszałem, że Lloyd podniósł składki do poziomu iście zbójeckiego, odkąd Rząd JKMości zobligował ubezpieczycieli do płacenia odszkodowań ofiarom portowych bójek oraz do łożenia na utrzymanie dzieci płodzonych przez marynarzy we wszystkich portach świata. Rozglądam się teraz za jakimś źródłem towaru, bo taki pusty sklep to hańba dla naszego handlowego imperium. Chciałem sprowadzić coś z Tokio, bo akurat przewinął się przez Patusan japoński akwizytor, ale Maturin mi odradza. Twierdzi, że to niepewny interes, bo japońskie miasta portowe są regularnie pustoszone przez ogromne potwory wyłażące z morza. Nie wiem, czy mu wierzyć, bo widziałem, jak kupował opium w pralni Chińczyka, ale wolę być ostrożny, czego i Panu życzy szczerze oddany

Jonasz Philby