że w Trójce wczoraj Chojnacki czytał? pyszne:)

_{prezes,traktor,redaktor}

gadają rano politycy i dziennikarze czyli przedstawiciele ich wspólnego Związku Zawodowego :))

także podziwiam:)

a piątek bez Manna to ech :)

_{prezes,traktor,redaktor}

Hendrix powiedział kiedyś, że to najlepsze trio na świecie … ja bym dodał – zaraz po pierwszym składzie Experience ;)

tradycyjnie jutubek :)

“I don’t need to fight
To prove I’m right”

miałem kiedyś na wideo takie szkółki gry na perkusji Gingera Bakera … rewelacja, a najfajniejsze było jak grał upalony :)

“I don’t need to fight
To prove I’m right”

...się nie lubili i to chyba przyczyniło się do rozpadu Cream. Oprócz niezadowolenia Claptonu z braku rozwoju muzycznego grupy, zmuszanej do katorżniczych tras…

Dlatego w Blind Faith jest Ginger Baker, ale basistą stał się Rick Grech. Ta grupa to moje największe rozczarowanie tamtych czasów – to, że rozpadli się zaledwie po jednej płycie. A ja takie nadzieje wiązałem ze współpracą Claptona i Winwooda, którego podziwiałem od czasów Spencer Davies Group.

...jest ponad polityką i ideologiami! Politycy lubią się podpierać muzyką, ale muzyka nigdy nie musiała podpierać się polityką...

Przyznam, żę bardzo lubię melodię hymnu Rosji, czyli dawnego hymnu Sojuza. Podobnie z melodią Wielkiej Ojczyźnianej. Się owszem kojarzy z totalitaryzmem, ale to drobna skaza na fali dźwięków, ta doczepiona ideologia. Kto pamięta, że Beethoven symfonię dedykował Napoleonowi a potem dedykację odwracał na odwyrtkę, bo mu Napoleon wyrósł na tyrana?

Wrócę do Claptona, który wszędzie na świecie jest równie chętnie przyjmowany, bo jest muzykiem, którego muzyka jest na całym świecie równie łatwo rozumiana i odczuwana. Jak Bach czy Beethoven albo Chopin, tak ukochany przez Azjatów. Oczywiście przy zachowaniu odpowiednich proporcji Gigantów Muzyki do giganta rocka – Claptona…
:)

...nie znam, ale chętnie poznam! Zawsze miałem sentyment do klawiszowców a już organiści to arystokracja klawiszy.

Przy okazji polecam jednego geniusza organowego, u nas jakoś mało znanego. Jest to Francuz – Eddie Louiss! Po imieniu i nazwisku trudno skojarzyć, że to żabojad. Genialnie mu się grało z innym rodakiem, pianistą Michelem Petrucciannim. Wyszły dwie płyty pod nazwą Conference de Presse – są to klubowe płyty na żywo z roku 1984 i 1985. ABSOLUTNA REWELACJA!!!

...teraz już wiem, że grupa rozpadła się przez Claptona, który nie chciał ani śpiewać ani zbytnio angażować się w tworzenie repertuaru czy rozwój muzyczny zespołu. Zniknął nagle, bo zauroczył się Dellaney And Bonnie, po których stworzył Derek and Dominos. Jednak nawet Layla nie rekompemsuje straconej szansy na rozwój i rozkwit Blind Faith. Szkoda…

ps. Eddie Louiss i Michel Petruccianni to przedstawiciele francuskiego jazzu, o czym zapomniałem napisać. Petruccianni wiele lat grywał w USA z wielkim powodzeniem…