zacytuję recenzję Bartka Chacińskiego z wrześniowej “Polityki”:

“No to skupmy się na tym Superheavy w takim razie. Będzie to skupienie podobne do tego, jakie musi panować w kuchni budki z hamburgerami, gdy klient (czyli my) podchodzi, wyciąga kasę i prosi o kanapkę. „A z czym?”. „A co macie”. „No, mamy odgrzewanego hamburgera z Jaggerem, kanapkę z kurczakiem tandoori wg przepisu AR Rahmana, wegetariański placek z Joss Stone, tradycyjne tosty Dave’a Stewarta z Eurythmics i jeszcze nowość, ryż z fasolą a la Damien Marley”. „To poproszę ze wszystkim!”.

Tu zaczyna się chwila skupienia, która trwa i trwa – prawie 53 minuty. Słychać z zaplecza krojenie i przygotowywanie składników, które są pakowane we wczorajszą bułę, której potem nie będziecie w stanie nadgryźć, choćbyście byli wyposzczeni, bo mimo całej otwartości nie da się tego zmieścić w ustach tak, żeby poczuć smak wszystkiego naraz. Tym bardziej, że kucharz od siebie doda parę składników przypadkowo walających się na desce i splunie, żeby całość udało się związać (sos za drogi) – zarazem na dobry początek trawienia i jako wyraz obrzydzenia dla klienta, który nie wie, czego chce. Oczywiście trudno będzie wyczuć jakiś smak na poziomie ogólnym – najmocniejsze w takim zestawieniu muszą się okazać kuchnie egzotyczne – jamajska (młody Marley) i hinduska (znany z muzyki do „Milionera Slumdoga” Rahman). Stłumią nawet dobrze znany smak Jaggera, który – trzeba przyznać – mimo wielokrotego odgrzewania (a może dzięki niemu) nie stracił charakterystycznego aromatu spalonego tłuszczu. Zresztą po co się wczuwać – gdybyście się skupili nad smakiem, uznalibyście co najwyżej, że Jagger smakuje jak Jagger, a Joss Stone – jak Joss Stone. Choć większość i tak zada sobie pytanie, czy nie będzie aby sensacji następnego dnia.
Nie, nie będzie sensacji. Wstałem, przeciągnąłem się, świat był taki jak przedtem.”

http://polifonia.blog.polityka.pl/2011/09/19/poprosze-kanapke-ze-wszystk...

Dokładnie tak samo odbierałem to nachalne “worldowanie”, natłok rytmów jamajskich i nadmiar wokalistów. Zrobiło się z tego Superciężkie zamieszanie!

Od dziś zabieram się za biografię Micka napisaną przez Marca Spitza. Nie wiem, na ile jest ona autoryzowana przez bohatera. Może jest mu nawet wbrew? Sprawdziłem w sieci – Spitz nie ukrywa, że biografia – autoryzowana, a wręcz napisana wspólnie z Jaggerem – jest odpowiedzią na jeden z największych hitów wydawniczych ubiegłego roku, czyli na autobiografię Keitha Richardsa zatytułowaną po prostu “Życie”.

No, może być ciekawie…

On tylko próbował, ale nie ulegał. Można pozazdrościć!

MAŁO BLUESA W TYM “FILMIE”...

więc pewnie i tej nie przeczytam.

Ale nie tad dawno wyszła autobiografia TOmasza Budzyńskiego “Sould side story”, to może kiedyś się za nią wezmę.

P.S. Tak se próbuję przypomnieć i wychodzi mi chyba że jedyna biografia muzyczna jalką w życiu przeczytałem, to Riedla pt. “Rysiek”, ciekawa zresztą.

też nie lubię książek o muzyce. za to uwielbiam o muzykach :)

mam ulubiony

http://www.youtube.com/watch?v=Ia1UjNBK_3Y

i Laibacha i Residentsów i wiele innych

Kobranocka – super. jeden z najlepszych polskich tekstów rockowych ever. a fraza: “patrz pod płotem polski diabeł zdechł / autovidol czuć mu z ust” jest mistrzowska.

są mi niedostępne dźwiękowo, bo zepsuł mi się dźwięk w kompie, a lenię się naprawić... Nie śpieszę się, bo to złodziej czasu!
:)