A twój drugi akapit jest w punkt i sedno, ja ostatnio się komentatorsko (a nawet na jedną notkę blogersko) w S24 ożywiłem, ale strata czasu to jest jednak straszna.

w ogóle mam wrażenie, że my blogerzy po przejściach w sumie sie wypisaliśmy, widać to i po S24, i po TXT i po PR, właściwie inercja wszędzie.
Szkoda w sumie, bo praktycznie wszyscy żeśmy dzieci pierwszego Salonu, nawet gwiazda mejnstrimu Nicpoń:)

Co do Artura, poza obserwowaniem komizmu sytuacyjnego w mediach nie mam wiele do powiedzenia – nasze stosunki były zawsze chłodne, ale nie wchodziliśmy sobie nazwajem w proso und owies, mimo podrywania tych samych panienek.

Natomiast w kwestii “wypisania” mam niejasne wrażenie, że otrzymaliśmy dar niebios – oszczędzono nam popadnięcia w ciężką, realną chorobę, która dotknęła wielu naszych kolegów co to się (jeszcze) “nie wypisali”.

Mnie ten stan bardzo odpowiada, chociaż koni, Gretchen i Pino żal…

I pewnie gdzieś polskie dzieci germanisz! No właśnie – toż to nieukryta opcja niemiecka. Oczywiście – to żart…

Co do Nicponia, to on reprezentował takie stanowisko na TXT-Mark ! – to oznakowanie “purplowskie” (oni doszli do Mark IV), że ja musiałbym być na antypodzie, więc w zasadzie z nim się w komentarze nie wdawałem. A od momentu foty z fuzją przestałem cokolwiek stycznego próbować, bo dla mnie to coś śmierdzącego Teksasem, prywatnym arsenałem, KKK, choć też trochę freudowską namiastką wielkiego fiuta. I tu ni z gruchy, ni z pietruchy Artur Nicpoń staje się jedno(tygo?)dniowym antybohaterem mediów. Zasłużył na to gorączkowe zainteresowanie w 102%. Ale jak zobaczyłem tych porąbanych mediotów w jego gościnnych progach z kamerami, to pomyślałem sobie – zamiast antymatki Polki, czyli matki Madzi, teraz będzie nasz polski maczo z Dolnego Śląska guanem medialnym, no bo przecież miliony much nie mogą się mylić.

Jakiś wysyp Brejvików mamy! Jeden co prawda bardziej mi Unabombera, też zresztą Polaka, no bo Ted Kaczyński to Polak na pewno, przypomina, choćby z racji naukowości. Teraz drugi Brejwik, tyle że blogowy, można rzec – wirtualny. Za to jaka gratka – już medioci powiadają “nomen omen” pijąc do nazwiska. Nawet mocno wkurzony nie wpadłbym na to, by pieprzyć farmazony o odstrzeliwaniu polityków i to na własnym blogu. Może ten Nicpotem marzył o wywiadzie w Jerry Springer Show???

Co do miłej prowokacji Pana Jerzego, to mu się nie dziwię – TXT Mark II stało się tak jednolite w wyglądzie, ze przydałby się jakiś kij wtykany w to prawicowo-patriotyczne mrowisko. Ale ja już tak zakrzepłem w swoim leminżym futerku, tak się opancerzyłem antysmoleńsko niby ta pancerna brzoza, ze już mi się nie chce o tym wszystkim gadać. Na dodatek jeszcze Izrael morduje palestyńskie dzieci, udając bezczelnie, że to jakaś samoobrona. No wszystko to powoduje, ze mi się nie chce. To w końcu nudne, ciągle przypominać, że Hamas…, że Iran…, że wokół kilkaset milionów Arabów dyszących miłością i religią pokoju…

Alem się rozpisał!

Przykra sprawa z Azraelem, ale ja jestem optymistą aż do śmierci, więc póki co myślę, że mu się uda!

Dobrze że TXT jest, choć trochę żal, że kiedyś żyło a teraz jest…

Powodzenia

no co ty, że Orlińsczak mój ukochany:) bloger niby?
bez przesady, czytam go jak i kilkadziesiąt innych blogów bardzo różnych.A co do donoszenia, jakie donoszenie, Nicpoń miał otwarty blog, GW opisała, jego teksty były (są dalej) na stronie PiS.

Ja screenów (niestety) żadnych nie robię (a szkoda, bo bym ci twój niedawny tekst z S24 bardzo krótki wrzucił), miał swój urok:)

pzdr

ale to by był tekst w stylu “Friends of Israel”, więc co tu pisać.

u wyjątkowej k…y i mendy, komuszego prowoka, niejakiego Starosty – Wiesz co Grzesiu… no nie wiesz przecież, bo niby skąd miałbyś wiedzieć?

Wspólny blog I & J

odechciało mi się już darcia mordy, bo teraz wszyscy już drą mordy i mnie to wkurza bardziej niż wzbudza chęć przysłuchiwania się. W radiu mordy, w tv mordy, wszyscy drą się naraz z czego tylko kakofonia niezrozumiała wychodzi, to wolę posłuchać ulubionej muzyczki z przełomu 60/70, albo jazzu a najlepiej muzyki gitarowej i to akustycznej.

W komunikowaniu się Polaków niemal wcale już nie ma chęci przekonania – za to jest agresywne odrzucenie, jeśli nie przyjmuje się od razu i bez żadnych modyfikacji stanowiska rozmówcy. Ja wypracowałem sobie własny pogląd, własne oceny, wiem co lubię a czego nie. Jeśli ktoś ma inne – to mi nie przeszkadza i ja to akceptuję. Ale jeśli ktoś moje poglądy uważa za niedopuszczalne i świadczące o tym, że nie jestem patriotą, pozbawia mnie jakichś praw do polskości, do miejsca urodzenia i życia, do bycia istotą rozumną, to ja go olewam i przestaję z nim rozmawiać, bo dla mnie to przestaje mieć sens.

I tyle…

ale wyłącznie, gdy robi to Ian Gillan albo Robert Plant. No i robią to solo…

YT, ale domyślam się, że poseł Biedroń nie śpiewa basem.

Polecam przy okazji dvd z koncertem Led Zeppelin z 2007 roku, które właśnie się ukazało. Niedawno można było ten koncert obejrzeć i wysłuchać w kinach – na panoramicznym ekranie i z potężnym dźwiękiem stereo wrażenie było powalające. No i to darcie mordy przez Roberta P…

To obejrzyj, jak do domku przybędziesz. :)

Za polecenir Led Zeppelin dziękuję ale – mimo, że zajmują poczesne miejsce w moich zbiorach razem z Purplami – jakiś czas temu zmieniłam azymut na klasyczną muzę. Ostatnio bywam nawet na barokowych pokojach, gdzie królują Corelli, Pachelbel, Albinoni czy inny Pergolesi.

Starość? :D

Brawo!

To jest prawdziwa radość, tamta muzyka!

U mnie na samej górze, obok Mozarta – Haydn i Händel oraz mniej znany Francuz, Rameaux. A ostatnio słucham na okrągło, wstyd się przyznać, Koncertu e-mol Fryderyka C. I to w ruskim wykonaniu.

a nie żaden pop. I do tego podśpiewuje!

Muzyka łagodzi obyczaje. Stosuję to hasło często, ale pierwszy raz mi się zdarzyło, zobaczyć je w działaniu – by od nachalnie supermeńskiego tematu przejść tak harmonijnie do MUZYKI. Jak już jesteśmy w tej zaczarowanej krainie, choć na chwilkę, to podrzucę skromną osobę skromnego kompozytora, który dla mnie jest geniuszem równym dawnym mistrzom – to Erik Satie, a z jego dzieł – Gymnopedia i Gnossiennes. Cudowne miniatury grane ostatnio przez wszystkich i na wszystkim. Napisane na fortepian, ale brzmią nawet grane na grzebieniu. Melancholia, czar i tajemnica. Posłuchajcie…

Słuchanie pięknej muzyki, ale to takiej muzyki i takie słuchanie, że dreszcze człowieka przechodzą, to jedno. Ale odkąd zaproszono mnie do grania w orkiestrze – w szkole muzycznej I stopnia to było, a grałem wtedy na najpiękniejszym instrumencie świata, wiolonczeli – wiem, że po tej drugiej stronie jest znacznie, znacznie! piękniej, nawet jeśli trudno w to uwierzyć. Grasz swoją partię, nawet niekoniecznie bardzo skomplikowaną w sobie, i czujesz – bo to się całym ciałem czuje, nie tylko słyszy, jak to się splata i współbrzmi w całość – takie uczestnictwo w żywej muzyce to jest absolutne niebo na ziemi, nie ma jak tego opisać inaczej. To nie przypadek, że czasem najbardziej zagorzali ateiści i ogólnie niezbyt wierzący w cokolwiek przyznają, że piękna muzyka, właśnie wtedy gdy się jej słucha, zwłaszcza na żywo, to najbardziej przekonujący dowód na istnienie Stwórcy gdzieś tam w Niebie, bo intensywność doświadczanego piękna przekracza ludzkie pojęcie.

Ładnie powiedziane. Trzeba Panu oddać, że fachowo i ze znajomością rzeczy. Komentarz rodzynek na okładkę

referent

PS. Niech się Panu tylko w głowie nie przewróci od pochwał.

Spodobało się! Jeszcze jak się spodobało!

Gdy mówimy coś prawdziwego i przy okazji wystawiamy się na strzał odkrywając wnętrze, to od razu można ocenić rozmówców. Ludzie na pewnym poziomie docenią szczerość i odwagę. Gnidy wykorzystają okazję do „przysrania”. (Przepraszam za słownictwo.)

Pozdrawiam

Odnotowuję, że się ze mną zgadzasz. Podejrzewam, że zdarza nam się to częściej, tylko o tym nie gadamy bez przerwy. :)

Pozdrawiam

Muzycy, a szarzej artyści, to często ludzie wrażliwi i słabi. Zatem skłonność do ulegania przez nich nałogom jest większa niż u „przeciętnego misia”. Biorąc pod uwagę presję na sukces i zaspokojenie oczekiwań środowiska, to o frustrację bardzo łatwo, więc droga do uzależnienia wydaje się prosta i krótka. :(

Pozdrawiam

Ulubiony przez Polaków kompozytor baroku. Większości rodaków znany głównie z toastu “no to Jan Sebastian – Bach!”

Dla mnie najgenialniejsze są jego suity na wiolonczelę solo – instrument przywołany przez Sergiusza – i słusznie! Równie wspaniałe są też suity na skrzypce solo.

Co do fortepianu, to słucham jednak głównie jazzu, choć jak słucham jazz, to raczej wybieram gitarę, która akurat dla jazzu nie jest tak ważnym instrumentem. Wszystko to jest niesłychanie pokręcone. Teraz akurat szykuję się na słuchanie płyty Rona Cartera – wspaniałego kontrabasisty – który nagrał płytę z reminiscencjami klasycznymi, w tym bachowskimi. Może być znakomicie…

A będąc przy klasyce, jazzie i fortepianie – polecam nagrania Jacquesa Loussiera. To francuski pianista, który klasykę na jazzowo gra już wiele dziesięcioleci. Po drodze obleciał już chyba wszystkich gigantów dawnych stuleci, ale najwięcej nagrań poświęcił właśnie Bachowi. To przez Loussiera odkryłem Erika Satie i teraz mam już wiele nagrań klasycznych, choć ciągle kolekcjonuję wszelkie inności. Satie jest bezustannie wykorzystywany przez filmowców, reklamiarzy i muzyków. Jak kiedyś Vivaldi…

Wspólny blog I & J

Przeczytałam i mam bardzo mięszane udczucia. A ponieważ przy zmięszaniu wrażeń, natychmiast zaczynam szukać i sprawdzać, tak też stało się i tym przypadku.

Przeglądając kolejne wpisy pana Cypiana D., uderzyło mnie wplatanie we wszystko o czym pisze trzech tez. Dość głupawych, płytkich i raczej “sponsorowanych”, ale nie przez Rosję, jakby się mogło wydawać. Chodzi o “wojnę z terroryzmem”, interwencje natowskie i antysemityzm. Przykład pierwszy z brzegu: Niedoszły zamach na państwo.

Obejrzałam też “newsy” na stronie anglojęzycznej. Podobne do pana-cyprianowych i – jakby to napisać oględnie – również charakteryzujące się wyjątkową polityczną poprawnością.

Poszukałam też troszkę głębiej. Gwiazdami tego radia i portalu często bywali ludzie o podwójnym obywatelstwie. Ot, ciekawostka…

Pozdrawiam pozostając w zmięszaniu...

Nie kwestionuję tego tego, że akurat wtedy, kiedy linkowałeś notkę podpisu “polski publicysta” nie było. Nie kwestionuję tego, że chcesz sobie “podglądać” jakiś portal.
Twój czas i Twoje prawo.

Sugeruję jedynie, i robię to od kilku ładnych lat, by przyglądać się dokładnie źródłom, z których czerpiemy. Bowiem, często bywa tak, że dane źródło nie jest takim na jakie wygląda. Szczególnie wtedy, kiedy może pochwalić się przez dziesięciolecia sporym zasięgiem.

W skali mikro podam Ci przykład dwóch dziennikarzy: Chrisa Hedgesa i Jima Marrsa. Obaj to Amerykanie, obaj byli wieloletnimi korespondentami NYT. Książki tego drugiego wydaje się jak świat długi i szeroki (nawet w lokalnym grajdole, tak wydawniczo ubogim), ten pierwszy stał się dla MSM “dziennikarzem i publicystą wyklętym”.
Dlaczego? Odpowiedź jest dość prosta.
Hedges postawił na rzetelność i obiektywizm – nie ma faworytów, świętych krów, idoli. Nie jest politycznym czy ekonomicznym kibolem.
Marrs stał się wygodnym dla mainstreamu guru, którym zafascynowane są tysiące idiotów, którzy czują, że coś z tym systemem jest nie tak, ale są zbyt leniwi/głupi by zacząć sprawdzać Marrsowe dezinformacje*.

Moje zmięszanie twórczością Cypriana D. oraz tego portalu bazuje na podobnych spostrzeżeniach poznawczych wynikających z przeprowadzonej dotychczas kwerendy.

*W każdej dobrej dezinformacji musi tkwić część prawdy, ale całość powinna być podana tak, żeby większość czytaczy/oglądaczy podążała za tym, co nieprawdziwe.

Zgadzam się z panią Magią. U niej jest odsyłacz do strony, na której można przeczytać cały wpis Artura Nicponia. To, co jest napisane we wskazanym przez Pana tekście jest zwykłą manipulacją.

Nie zgadzam się z Arturem Nicponiem w sprawie dopuszczania przerywania ciąży, ale rozumiem jego sposób rozumowania, i uważam, że nie popełnił żadnego „przestępstwa”, nawet moralnego. Pytanie, czy dopuszczenie do zabijania płodów, nie usprawiedliwia wprowadzenia prawa do odstrzału odpowiedzialnego za to polityka, nie jest takie jednoznaczne, jak się to propaguje.

Pozdrawiam

Ja jestem zwolennikiem prawa kobiet do decydowania o sobie. Natomiast rozumiem tok rozumowania Artura Nicponia i nie widzę w tym niczego zdrożnego. Owszem jest to jazda po bandzie, ale nadal jest to akceptowalne w mojej opinii.

Pozdrawiam

Jestem chyba gdzieś pomiędzy opiniami Panów. Wypowiedziom takim, jak nicponiowa, jestem zdecydowanie przeciwna, zgadzam się bowiem w tym miejscu z Joteszem, że “prowadzą na manowce”, nie niosąc z sobą niczego dobrego. No, może poza wątpliwą sławą uciekającego się do takiej formy autora. Przepraszam, ale do wszelkich ekstremizmów (zaś durnowatych w szczególności) mam wyjątkowo negatywne nastawienie. Jednakże, jestem również przeciwna uciekaniu się do kodeksu karnego i prokuratorsko-sądowej penalizacji takich wypowiedzi, w czym zgadzam się z panem Jerzym.

jak widzę. W związku z tym proponuję Państwu najnowszą płytę Roda Stewarta pod wyjątkowo odkrywczym tytułem “Marry Christmas, Baby”, co jest też, jak widzę, dowodem na to, że Rod zna nieco język polski i ceni sobie kobiety…

Pozdrawiam przedświątecznie
; ))