W „Charakterach magazynie psychologicznym” Agata Muszyńska (psycholog, psychoterapeuta poznawczo-bichewioralny i kulturoznawca, pracująca w Centrum Psychoterapii w Warszawie, prowadząca prywatną praktykę, zajmująca się psychoterapią indywidualną i grupową, będąca konsultantem telefonicznym w Ogólnopolskim Pogotowiu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”) napisała tekst „Zakochani z anonsu”.
Tekst jak tekst nie zainteresował mnie, niemniej towarzyszy mu notka „Mono- czy poligamiczni?”. Z podtytułem „Czy człowiek jest stworzony do życia w stałym związku?”. Nie chce mi się analizować absurdu jakim ma być związek mono- czy poligamii ze stałością tworzonych związków. Bardziej interesuje mnie „profesjonalizm” argumentacji w tekście notki.

Pisownia i interpunkcja oryginalne.
Autorka powołuje się na naszych dalekich przodków australopiteków i równie dalekich krewnych goryli. Dlaczego nie analizuje innych gatunków naczelnych, gdzie nawet jeśli samiec monopolizuje grupę samic, to robi to na krótko, dopóki inny samiec nie pozbawi go tej fuchy. Natomiast u goryli są to grupy rodzinne. Jak to się ma do naszych najbliższych krewnych – szympansów już nie dodała. Jest to o tyle ważne, że wiele zachowań społecznych szympansów przypomina zachowania ludzkie. Samiec znajdujący się na szczycie hierarchii stada ma do dyspozycji wszystkie samice. Nie przypomina to haremu…
Co więcej, autorka opisuje naszą kulturę (formalnie monogamiczną) tak jakby to była jedyna kultura. Na świecie istnieje wiele kultur (podobno antropolodzy znają ich 150) z czego około 10% to kultury monogamiczne, jedna poliandryczna zaś reszta to poligamiczne. Jak można twierdzić, że biologia skłania nas do monogamii? Jak widać profesjonaliści mogą.
Dużo prostszym jest wyjaśnienie, że przyrost liczby chłopców, a w szczególności młodych mężczyzn wymusza dzielenie się samicami przez najbardziej atrakcyjnego samca, bo inaczej może szybko rozstać się z życiem. Monogamia to system stworzony dla średnich i kiepskich samców, a nie dla dzieci czy samic. Samica chce mieć potomstwo z najlepszym samcem, a nie z najlepszym wolnym. Geny przekazywane przez samca nie poprawiają się, bo nie ma dzieci z innymi samicami. Dlatego tak często młode dziewczyny wiążą się z żonatymi, ale wysoko postawionymi mężczyznami. Oni są atrakcyjni, a żona w tym zupełnie nie przeszkadza.
Wytłumaczenie przedstawione przeze mnie jest zgodne z obserwacjami, choć niezgodne z modelem kulturowym. Niemniej prostota mojego wyjaśnienia przemawia na jego korzyść. :)