:)))

A jakże!

Jak teściowa człowieka udusić próbuje znienacka, to co innego można?

Zresztą, Czajnik słuchał TOKu (widać ta skłonność do bezsensownych zajęć jest rodzinna) i mi zeznał, że niejaki Janiszewski się szalenie zachwycał, jaki to mądry tekst napisał pan Jacek.

Niestety – dodał mój ojciec – jednocześnie cytował fragmenty, więc jakoś mu nie uwierzyłem.

pozdrawiam weselej nieco

Ale co, z tych dwóch zdań Żakowskiego aż duszności, spazmy i wapory oraz cała ta tyrada? A może on to autoironicznie, miernota jeden, napisał?

Co ma do tego Rywin? 20 lat temu miał miejsce błogi moment jednolitofrontowego głosowania na listy “Solidarności”. I w tym FJN rzeczywiście garnitur “autorytetów” był niewąski. Z kompletem dzisiejszych (i wczorajszych) pisowców włącznie.

Aha, zostały wapory gołe ;). Mogłaby Pani chociaż napisać, że w czerwcu 1989 ze względu na (znany) grzech pierworodny już czaiły się zalążki rozkładu moralnego. Tylko że to i tak nie ma wiele wspólnego z tematem, czyli autorytetami.

co pan z tymi waporami?

Obsesja jakaś?

Ja to nawet dobrze nie wiem, co to słowo znaczy.

A w 1989, to ja niespecjalnie wiem, co się czaiło.

Na mnie mogły się czaić głównie szczebelki od kojca dziecinnego.

to obchodzi cię co pisze, a pisac może o tym na czym siedzi. Ot co.

Światło i światło odbite

to, czy Żakowski usiądzie nad tekstem Pino jest bez znaczenia.
Istotne jest raczej to, że powstaje tekst Pino, że jest czytany i komentowany.

Żakowski po przeczytaniu tego tekstu się nie zmieni. Opinia targetu – może.

A Bartoszewskiemu trzeba posłać maila koniecznie.
Nadzieje się spełniają;-)

wiedziałam, że mi nie uwierzysz.

Cóż ja mam Ci pisać, że nie wszyscy na tym świecie przesiąkli jeszcze żółcią, i naprawdę potrafią bawić się piłeczką i fun z tego mieć?

Kim ja jestem?

Sobą, Majorze, sobą.

I nie krzywduję sobie.

pozdrawiam

Najpierw chciałam biec do kiosku, ale zaraz mi na myśl przyszło, że jest internet.

Przeczytałam tekst Jacka Żakowskiego. Teraz biegając jak… mniejsza o to, po drodze jeszcze zbieram myśli.

Wrócę.

słyszę jak nucisz sobie pod nosem; to Pino jest i Mózg…to Pino jest i Mózg…?

Ja też wiem, że Mózg to jest Mózg, ale czy nie za bardzo angażujesz się po stronie telewizyjno-kreskówkowych autorytetów naszych milusińskich?:).

A naprawdę to nie podoba mi się , że Pino podjada najlepsze kąski z talerza Pana Igły.

Pozdrawki

ja bym postawiła odważną tezę, że on po prostu głupawy trochę jest. Oraz intelektualnie bezradny.

Ale znowu mi wtedy major napisze coś o progach :)

Proszę zobaczyć, teraz on się na mnie rzuca, a wcześniej rzucały się postaci bardziej prawicowe jakby.

Ludziom to się jednak nie dogodzi.

Może dlatego, że oni, te ludzie, podobną co Żakowski Metodą świat sobie porządkują oraz objaśniają?

Ale nie upieram się przy tym. Sprawa jest rozwojowa.

pozdrawiam Pana serdecznie

Gretchen – widzę, że ja też czytelnictwo zaczęłam propagować :) Zbieraj, zbieraj.

Bo to niewątpliwie myśli będą, a nie grzybki, na ten przykład.

Wieczorem mam inne rozrywki, ale jutro świat też będzie istniał (mam nadzieję), to sobie pogadamy.

Pozdrawiam Cię bardzo

niewolnictwo mnie brzydzi. Każde. Mentalne może nawet zwłaszcza.

I stąd te stany.

Proszę się zastanawiać. To całkiem niegłupie zajęcie.

pozdrawiam pana

właściwie z Nyom (-em?) się zgodzę, twój tekst właściwie jest o dwu zdaniach z tekstu Żakowskiego, znaczy niewiele on o tekście opisywanym mówi.

A i tego Rywina tez wrzucasz bez sensu jak dla mnie.
Co ma Rywin do Wajdy, Bartoszewskiego czy nie wiem Miłosza?

W ogóle śmieszy mnie dzielenie historii najnowszej na czas afery Rywina i po tej aferze Rywina.
Wprawdzie nie jest to taki medialny fantom jak pokolenie JP 2 czy dopatrywanie się wszędzie poprawności politycznej, ale częsciowo jest to demonizowane na pewno.

no tu się różnimy, bo jak dla mnie od afery Rywina zaczął się pewien przełom w polskim życiu publicznym.

Drugi front się otworzył i od tamtej pory epatuje nas usilnie.

Wiem, że kiedyś czytywałam Ziemkiewicza, Rybińskiego i różnych takich, uważając, że mają słuszną rację w wielu sprawach.

Potem jakby zmieniłam zdanie.

pozdrawiam

Żdźbło oświetlasz, belki nie widząc. Twoje teksty dość często dotyczyły mierności Kaczyńskich. A tymczasem Kaczyńscy mają Cie dokładnie w dupie, nie wiedząc o Twoim istnieniu, a juz na pewno sie nim nie przejmując. Jak to nazwałes: obiektywna różnica.
Co więcej – skoro taka miernota jak Kaczka została Prezydentem, to kim Ty jesteś Majorze?

Jak to jest, że potrafisz się merytorycznie z tekstem rozprawić, a chwytasz sie takich gównianych metod? Czy to może taki plan – sprowadzić tekst do poziomu walenia sie po łbie i udowadnianiu ze Ci a Ci blogerzy to miernoty?

Bo najłatwiej dogodzić takim, co im się wydaję, że są wolni. Tak jak to robi Żakowski. (W trakcie lektury jestem.)

Ładne zdania, okrągłe słowa, z których się sączy metodycznie Nowa Wiara.
A z niej wyłazi bałwochwalstwo autorytetów i wpajanie potrzeby podążania za autorytetami. Bezkrytyczne podążanie.
Pan Żakowski sugeruje, że jak już ktoś został uznany za Autorytet (najlepiej przez inny Autorytet) to klamka zapadła, raz i na zawsze. A to się kłóci z liberalno-demokratycznym modelem, jaki podobno wyznaje.
(Normalnie judymowa sosna. :)

A tutaj, o zgrozo!, lud ośmiela się krytykować i biedne Autorytety zbija z pantałyku.
I nowych trzeba szukać na gwałtu rety, żeby znowu lud się na jakiś czas przynajmniej zamknął i podążał. “Bo też [autorytet] zwalnia nas z części poczucia odpowiedzialności, ale nie wtedy, kiedy go ukarzemy albo obwinimy za nasze pomyłki czy grzechy, lecz wtedy, gdy go uznamy.”
Jakież to wygodne! :)

Że o czujce przeciwpożarowej i hamulcu bezpieczeństwa nie wspomnę.

Przynajmniej ja Jego tekst tak odbieram.

Koniec wygłupów.

Serdeczności.

No właśnie o to idzie ja sobie mogę walić teksty i walić, dla mnie Kaczor miernota, ale Kaczor jest prezydentem, a ja nie. Obiektywna różnica – ot co Kaczor to światło, smrodliwe, ale światło a ja światło odbite. Taki los blogea politycznego, więc pisanie o miernotach zawsze mam ten nawis bycia jeszcze większą miernotą. I na to zwracam uwagę, liczymy się tylko t w mikrokosmosie. Za tydzień nikt o nas nie będzie pamiętał.

Kryterium miernoty ujęte li tylko sbiektywnie sprowadza świat do taiego absurdu, że można na równi stanąć z Bogiem, anwet go przewyższyć.

galopujący major

Yassa,

uważasz że to tylko Igłowe paliwo? ja tam też lubię :)

Bajdełej, a przypadkiem nutka zazdrości przemawia przez Twój komentarz, że nie

Twoje pióro chwyciło ręke i najlepszego atramentu na papier nie złozyło, wszak

temat wdzięczny i gładki?

:)

_{prezes,traktor,redaktor}

Na pojedynczym zdaniu można powiesić dowolne zwierzę i to w dowolnym dydaktycznym celu. Żeby chociaż to zdanie jakieś ważkie było, ale gdzie tam… Słowem, jak ktoś przeżywa dramat psychologiczny z powodu złudzeń miernoty, to pytanie o powód takiego rozstrzelania wróbla z armaty narzuca się samo.

„20 lat temu w panteonie polskich autorytetów było ciasno, że ani szpilki włożyć. Osoby takie jak ja, czyli wyznające liberalno-demokratyczne poglądy, mogły się czuć bezpiecznie i miło pod ciepłą kołderką.”

Żakowski ma rację. 20 lat temu głosowało się na zdjęcie z Wałesą, a Bartoszewski był w jednym worku z Olszewskim. chociaż nie głosowałem to pamiętam, bo nie byłem już takim smykiem wtedy :).

potem to się rozwarstwiło jak mi dziś śmietana w ogórkowej i ten garnitur autorytetów się przerzedził, bo każdy odłam rozłamowców wyposażył się we własny komplet podręczny.

i taki Bartoszewski stał się “strasznym dziaduniem” dla jednych, a dla innych mecenas “S” został olszewikiem …

pozdrawiam… może byś zapodała kiedyś jakiś rym to pofristajlujemy :P

może i zapodam.

A, i ja nie neguję, że tak 20 lat temu właśnie było. Ja wyśmiewam Żakowskiego za jego tęsknoty i pretensje, że tak samo nie jest dzisiaj.

Joł, lecę do pracy wykuwać pensję w kapitalizmie

A kto Ci zabrania mierzyć się z Bogiem? Albo mnie?

To nie jest tak, że wartościować będziemy pisanie w skali kto kogo zna, a kto kogo nie. Lub ilu ludzi rozpoznaje nazwisko. Bo takiego Odysa na przykład niewielu zna (w skali Zakowskiego), a tymczasem w dziedzinie prowadzenia dyskusji z osoba o przeciwnych poglądach to Zakowski może za Odysem czapkę nosić.
Ciebie zna mało kto – ale jak masz ochotę, to piszesz z doskonałem ładunkiem ironii. Taki Semka to przedszkolak. A przecież – znany i podziwiany. Do radia zapraszany.

Zresztą – zestawienie w sondażu Kołakowski – Kwaśniewski. Toż to świadczyć by musiało, jaką to Kołakowski jest miernotą... Bez sensu Majorze, bez sensu.

Spadać muszę. Pozdrawiam.

sorry, o :) zapomniałem.

Choć wyczułeś doskonale, bo w tyle głowy ta zazdrość mi się kołatała.
Trudno, cierpiąc przyznaję, napisane świetnie.
Choć może nie tyle o moją zazdrość w tym wypadku chodziło, co o podejrzenie jej u adresata komentarza :)

O Mózgu jak wiesz mam wyrobione zdanie od lat. I akurat ta produkcja, ani mnie nie zaskoczyła ani nie zezłościła. Nawet nie rozśmieszyła.
Ostatni raz miałem ochotę pomiziać Żaka po jego panegiryku wysławiającym Leppera, ale jakoś się nie złożyło.:)

Ale zmiatam, bo tu za mną nie przepadają. Trzeba znać swoje miejsce:) no i obiad czeka. Pa

Pozdrawiam

Żeby Pan w złą godzinę nie wymówił, bo jak mnie weźnie ta cholera i traktor sobie popsuję (o którym tak subtelnie Pani Pino przypomniała) to skończę na poszukiwaniu wrogów klasowych.
:)

Pozdrawiam.

Osz kurwa, to dobre jest:-DDDD

Czytałaś jego tekst o tym, jak pod wpływem dziecka całkowicie na nowo jął postrzegać świat, siebie samego?

To była swego rodzaju spowiedź, piękny tekst, który pokazał, jak facet zgorzkniały, facet, który sam siebie spisał na straty, potrafi na nowo odczytać siebie i świat.

www.malamoskwa.pl

Idzie o słowo miernota, jeżeli oceniam kogoś jako miernotę tylko z naszego subiektywnego punktu widzenia, nie bacząc na cały bagaż miernoty osiągnięć, to w gruncie rzeczy sami stawiamy się na piedestale, a może raczej stawiamy nasze ego jako wyznacznik, probierz mierności. A przecież istniej jeszcze punkt obiektywny, czyli ten spoza naszych wrażeń.
Dlatego byłbym ostrożny w takim krótkim Żakowski –miernota, bo skoro to ma odbywać się tylko na zasadzie dla mnie Żakowski miernota, to dla mnie i Jezus miernota i Pinio miernota i cala reszta to miernota. Niby sąd nie do obalenia ale czy warty głoszenia.

galopujący major

Panie yayco, to lecąc dalej programem pozytywnym:

Włosy uczeszę, zęby wyleczę
Inaczej spojrzę na życie
Palenie rzucę i nigdy nie wrócę
W stanie wskazującym na spożycie

Griszeq’u – gdzieś chyba przyuważyłam, jak się deklarujesz liberałem z zacięciem na prawo. Obawiam się, że w tym akurat wątku to sobie możemy podyskutować o dupie albo wycieczkach do Azji ;)

Ja to sobie zanotuję.
Jako ten największy w życiu komplement to sobie zanotuję.
Sukinsynu ty :)

Stopczyk – to uważaj, bo Ci zacytuję Dziewiąte Błogosławieństwo :P

Dożek – nie czytałam, ale bardziej mnie interesuje, czy gdzieś się dało przeczytać twoje przeprosiny adresowane do Gretchen?

Panie nyom – nic panu na to nie poradzę, no przykro mi. Może następnym razem będzie lepiej.

Przepraszam też uroczyście Jacka Żakowskiego za moje subiektywne postrzeganie go jako miernoty.

pozdrawiam porannie

czy ja tego przypadkiem jako nadużycia nie powinnam zgłosić?...

Egzaltowane dziecię:-D

Póki co dostałaś merytorycznie w dupę i próbujesz uciekać w inny rejon.

Nie martw się, zaraz przylecą tu państwo, którzy wspomogą cię, przy okazji wyrównując własne rachunki.

Bawcie się dobrze, poobserwuję.

www.malamoskwa.pl

Trochę jakby niezręcznie organizować plebiscyt, o ile nie ma kandytatur spełniających kryteria, ale to szczęśliwie nie jest mój problem.

Na mój rozum to Żakowskiemu idzie o to, że wtedy autorytety były na wyciągnięcie ręki, nikt autorytatywności autorytetu nie kwestionował i… no właśnie, i było bezpiecznie.

Załóżmy na chwilę, że Żakowskiemu o to chodziło.

O ile mamy rację, to teraz możemy pomyśleć na dwa sposoby.

Sposób I: skoro z autorytetami jest bezpieczniej, są tuż tuż, w sporej liczbie to istnieje niebezpieczeństwo, że zwolnimy się z myślenia. Z jednej gęby, przeskoczymy w drugą, ale ta druga już jest pod płaszczykiem (kołderką?). Niby wolni, a nadal jakby nie.

Sposób II: autorytety są potrzebne. Może zawsze, może szczególnie w trudnych momentach. Uporczywe korzystanie z ich pomocy, zdania jest rodzajem bezpiecznego pomostu. Jest chwilowe. W końcu puszczamy rękę autorytetu i idziemy dalej sami.

Pytanie teraz jak się pożegnamy, i jak pożegna się z nami autorytet.

Czy my jesteśmy na tyle dojrzali, żeby być wdzięcznymi za to, za co wdzięczność się należy, czy też raczej nie umiejąc się rozstać i dojrzeć samodzielnie musimy zaprzeczyć autorytetowi.

Bywa i tak, że się przejedziemy – nasz bohater i wzór okaże się kłamcą i manipulantem, może nawet zdrajcą. Bardzo to nieprzyjemna sytuacja.

Nie jestem pewna czy Żakowski lamentuje z powodu tego, że nie ma się komu pod opiekę oddać. W moim przekonaniu pokazuje raczej, o tym na ile wnikliwie czy rzetelnie można dyskutować, pewien schemat rozstawiania się z autorytetami.

W sumie to wykopywanie kogoś za drzwi, szukanie i węszenie – o ile istnieje jako utrwalone zjawisko – jest takim samym przywiązaniem do tych ludzi, jak traktowanie ich jako kołderki, czy krzaczka, za którym można się schować.

Związujesz się silnie z tym, przeciwko komu walczysz.

Dodam tylko, że nie mówię o tym, że walka nie ma sensu. Że prawda nie ma znaczenia. Dodam, żeby była jasność.

odnoszę wrażenie, że Pani zbyt wiele oczekuje, sądząć że ktoś zrozumie, że demokracja liberalna jako samodefinicja kogoś, kto, między innymi, uważa, że spadki są niesprawiedliwe jako takie i powinny być (w pewnym uproszczeniu) niemal w całości przejmowane przez państwo, jest nonsensem.

A to są poglądy Jacka Żakowskiego.

Nie ma to ani nic wspólnego z demokracją, ani z liberalizmem.

Pozdrawiam

Dyskutować możemy zawsze i wszędzie, zasadniczo o wszystkim. Bez względu na to, czego pierwotny wątek dotyczył. Taki to juz urok TXT.

Przeczytałem sobie Żakowskiego, nawet dwa razy, by wyłączyć (choć częściowo) filtr niechęci do niego. Przyznaję bowiem – populistyczny dydaktyzm Zakowskiego mnie męczy i zniechęca, wobec czego podlegam mechanizmowi “negatywnego” nastawiania się do wszystkiego, co ma do powiedzenia niejako “na starcie”. Po dwugim czytaniu było już lepiej. Co nie znaczy – dobrze.

Celnie zauważyłaś, że całkiem spora grupa sprawnych językowo hunwejbinów, zakorzenionych w konkretnych opcjach, gmera przy języku i bawi się znaczeniem słów. Problemem jest to właśnie, że robią to całkiem sprawnie. Człowiek świadomy i oczytany nie ma z tym problemu, podchodzi do tego wszytkiego ostrożnie i pierwsze co robi, to rozgania mgłę. No ale nie każdy. Mam wrażenie – większość nie. Aby nie było – sam się w tej większości spokojnie mieszczę. Częstokroć ganiam po różnych miejscach i czytam, co też zdaniem tego a tamtamtego wypływa z tego, co powiedział ten i owen. Nie potrafię sam rozwiać mgły, dopiero komplilacja zdań zróżnicowanych pozwala mi jako tako otrzeć się o sedno. Z naciskiem na “jako tako”.
Ta uwaga czy może dygresja jest moim kamykiem w kwestii autorytetów. Potrzebujemy ich. Ja potrzebuję. Jak by powiedział Pan Kazimierz – pozwalają utrzymać paradygmat. I pilnują, by nie zmienił się w dogmat. Koniec dygresji.

Żakowski, mam wrażenie, napisał o pewnym nieistniejącym już świecie, w którym dość jasno i precyzyjnie mieliśmy wskazanych tych dobrych i tych złych. I jak to zauważyłaś Pino – pomimo miażdzących różnic, Ci “dobrzy” byli dobrzy w swojej masie i mówili zasadniczo tym samym głosem. No dobrze – podobnym. Mieliśmy wspomniane przez Ciebie kilkanaście równoważnych narracji. Rożnice dotyczyły jednak odcienia światła, bowiem nadal wszyscy byli po “jasnej stronie”. Ja tak odczytuję słowa Zakowskiego o “ciepłej kołdrze” autorytetów tamtych czasów. Znaczące różnice nie oznaczały walki cepami. A jeśli ona była, to jej świadomość miało niewielu (pewnie Ci, którzy byli “bliżej”). Potem nastapiło to, o czym Ty piszesz. “Liberte” każdy zawłaszczył dla siebie i rozpoczął sie plebiscyt tego, czyje “liberte” jest lepsze, smakowitsze, cudaczniej przedstawione. Latarnia zgasła. Pojawiło sie za to dużo mdłych lampek. Każda z patentem na “prawdę”. I katapultą gówna, którym strzela się w kierunku innych lampek.

Pino, nie wiem, czy Zakowski wierzy w to, że jest liberalnym demokratą. Wiiem, że tak o sobie mówi. Dopuszczam myśl, że doskonale zna znaczenie *prawdziwe” słów liberalny demokrata. Ale wie także, jaką siłę ma sprawne żonglowanie skrzywionym słowem. Potrafi to robić. I robi.

Co do Twojej uwagi – tak, deklaruję się zasadnioczo jako liberal z odchyłem w prawo. I to wszystko. To moje własne zdanie, głównie potrzebne mi do samookreślenia. Dla niektórych jestem pierdolonym prawakiem, a dla innych niektórych pierdolonym lewakiem. I jednych i drugich mam w tym samym miejscu. Pozostałych to co deklaruję nie interesuje. Albo raczej – nie przeszkadza im w niczym. Zwłaszcza w rozmowie. ;-)

Pozdrawiam.

To zdrowiej Mała. Pierzyna pod nos i mleko z miodem i czosnkiem. Czy co tam lubisz.
Co sie odwlecze, to… się odwlecze.
Pozdrówka, zdrówka.