Mam chwilę i upadlam się kryminałami bardzo retro niejakiego Sansoma. Na okładce napisali, że “porównywana” z Imieniem róży Eco, a nawet że “bardziej wyrazista, bardziej prawdziwa niż większość powieści w tym gatunku (nie wyłączając Imienia róży Eco)”. Ciekawe, które powieści kolega reklamozapowiadacz miał na myśli; co należy do tej mniejszości obejmującej nawet Imię róży. Smutna prawda jest taka, że to oczywiście bujda na resorach, ta cała obietnica reklamozapowiadacza. Nie jest łatwo napisać Imię róży, o ile w ogóle jest możliwe. Pomijając drobiazg, że papuga zawsze będzie druga, Eco pisał ją wiele lat, a planował do późnego wieku, jak to powiadają: męskiego dojrzałego. Ale mają czytadła Sansoma również zalety. Po pierwsze, jest w co wdepnąć i w czym pobuszować — kilkaset bitych stron, nie sto czy dwieście ciułane przez pożal się Boże prowincjonalnych autorów kryminałów za grosz. Niestety sporo dialogów, więc materia przecieka przez palce i dłuższa podróż pociągiem załatwia sprawę. Po reformach na kolei Ryżego Pudla et consortes już nawet z biletem w jedną stronę. Żeby wrócić tą samą drogą trzeba wziąć drugiego Sansoma, a w sumie nie ma Sansomów wielu. Jeśli ktoś sporo podróżuje po kraju, mam dla niego złą wiadomość: Sansomy szybko mu wyjdą i już od Nasielska znowu będzie musiał patrzeć tępo w brudną szybę wagonu. Po drugie, bohater jest ze starych czasów i udaje mu się wzorowo rozwiązać te poniekąd zagadki. Niewiele jest kryminałów, w których to się nie udaje, fakt. Tym razem ma to jednak jakiś dziwny urok, bo i tak nigdy nie udaje się uniknąć katastrofy. Jak to zwykle bywa w przyrodzie, wśród debili, krętaczy i intrygantów, czyli kolegów z pracy. A dlaczego, ktoś zapyta, upadlam się kryminałami bardzo retro? Dlaczego mam chwilę? I to jest doskonałe pytanie, panie poruczniku, że doskonałe pytanie. Drugiego Sansoma w każdym razie już skończyłem, a dziś kurier dobroczyńca za moje pieniądze przywiózł kolejny tom. Na razie go odłożę.