Kilka razy w życiu kupiłem więcej niż jeden egzemplarz tej samej gazety, a ściśle rzecz biorąc, zrobiłem tak dwa razy. Dwa razy poszedłem do pani z kiosku i poprosiłem najpierw, było to dawno temu, o dziesięć sztuk “Nowego Państwa” z niejakim Anatolem Arciuchem w stopce — jak to się człowiekowi wydawało, że jest inaczej niż było, a drugi raz całkiem niedawno, pamiętam to doskonale, Bagatela skoro świt, bo tak mi się ten dzień układał, że musiałem wyjść z domu rano, wziąłem pięć sztuk “Uważam Rze”. Dlaczego tylko pięć? Nie wiem, nie zastanawiałem się nad tych aż do dzisiaj; może wiara jest we mnie mniejsza, nie taka jak dawniej. Może. Przyznasz jednak drogi czytelniku, że to w sumie dla sprawy bez znaczenia, dlaczego pięć a nie dziesięć, faktem jest — i niech to odnotują kroniki — że poszedłem, że kupiłem, i że było dobre.

Pierwsze “Uważam Rze” wydrukowali na jakimś szaro-szmacianym papierze. W ogóle wyglądało wtedy amatorsko, bo miało być tanie, po kosztach i na próbę. I udało się. Lisicki w ciągu trzech lat z niczego stworzył najpopularniejszy tygodnik opinii w Polsce; obroniło się to, co było naprawdę dobrze robione. W dodatku był to tytuł prawicowy, wbrew temu co mówili o nim politycy od jednej do drugiej strony, z Jarkaczem na czele. A może właśnie owi niezadowoleni najlepiej oddają skalę sukcesu Lisickiego. Nie zajmuje mnie zresztą jakoś szczególnie to zjawisko. Miałem i mam zaufanie do ludzi tworzących “Uważam Rze”, co powoduje, że nie muszę się z nimi nawet zgadzać. Choć zupełnie przypadkowo także zgadzam się z nimi w wielu sprawach. Nadmiar szczęścia. Aż nadto szczęścia.

Czekam, żeby po raz kolejny kupić kilka egzemplarzy tego samego tytułu. Idę, szanowni drodzy, za wami, jak do tej pory. Trzeba budować od nowa, ale nie od początku. To na pewno nie był czas stracony, nie roztrwoniliśmy talentów. Ryży pudel tak nas ukochał swoim państwem miłości, że prawie już jesteśmy zaduszeni w tym uścisku. Jego rękodajni sprawnie realizują zadania, wiedząc dobrze, że najwięcej zyskają wtedy, kiedy czasem trochę stracą. I jak każdy rękodajny, kochają swego pana, przychylą mu nieba. A potem złożą meldunek, po północy w okolicy Sejmu, w piżamie i papuciach, szeptem dawnemu przyjacielowi ze studiów, tylko przypadkiem rzecznikowi ryżego rządu, w stołecznym światku zwanym Il Cieciorino.